بمناسبت حلول سال نو

از جانب سربازان گمنام امام زمان

سنگ مزار ندا گلوله باران شد

در کمرکش چاه!

شهباز نخعی

31 سال پس از هشدار بی پروا و روشنگرانهء زنده یاد دکتر مصطفی رحیمی و 10 سال پس از افشاگری شجاعانهء چنگیز پهلوان، در همچنان بر پاشنه پیشین می چرخد و "نواندیشان دینی" با چنگ انداختن بر "سکولاریزم اسلامی"، و با بهره گیری از پول های غارت شدهء مردم ایران، و امدادهای نه چندان غیبی ِ بی بی سی و صدای امریکا، به میدان آمده اند تا بار دیگر خاک به چشم مردم بپاشند و نمایشی تازه برپا کنند!  >>>

فرهنگ تکثر گريز گذشته وتکثرگرایی نوپا در جنبش سبز

وحید شعبانی

حزب توده و فداییان اکثریت، که بخاطر همراهی شان با جمهوری اسلامی در زمان سرکوب دگراندیشان مورد انتقاد بودند، سالیانی ست که در جمع دیگر اعضای جمهوریخواه جایی دارند و به گفتگو مشغولند. به نظر می رسد که جبهه ملی هم عاقبت از غم 28 مرداد بدر آمده و بر تفرق و تشتت دیرپای خود در حال غلبه است. مشروطه خواهان دوستانی در میان جمهوریخواهان چپ و لیبرال دارند. خانبابا تهرانی ـ فعال چپ با بیش از نیم قرن سابقه - سخنران تولد داریوش همایون است و فرخ نگهدار سخنران بزرگداشت بازرگان. سروش بجای صراط مستقیم از «صراط های مستقیم » صحبت می کند. رهبران جنبش سبز در ایران ـ موسوی و کروبی- «کثرت» عقاید را در جنبش سبز به رسمیت شناخته و از آن دفاع می کنند و به خواست حکومت برای تعیین مرز «خودی» و «غیرخودی» وقعی نمی گذارند. مسعود رجوی به خبرگان رهبری نامه می نویسد و تقاضا مطرح می کند. شاهزاده رضا و ملکهء سابق، فرح پهلوی، شجاعت و جسارت رهبران جنبش سبز موسوی و کروبی را می ستایند. اینها نمونه هایی هستند گواه شکسته شدن دیوار باور به داشتن «حقیقت مطلق» در شخصیت ها و احزاب سیاسی ایران. >>>

ترکیه: آناتولی پیروز خواهد شد یا استانبول؟

بهرام محیی

حزب اردوغان با اقداماتی حساب شده و خزنده علیه دستاوردهای سکولاریسم در ترکیه به فعالیتی تب‌آلود مشغول است. ایدئولوژی‌های توتالیتر اساساً با آزادیخواهی و دمکراسی ناهمخوان هستند. چه کسی می‌تواند انکار کند که کمونیست‌ها در همه‌ی کشورها مادامی که در اپوزیسیون بوده‌اند، از آزادی و دمکراسی دفاع کرده‌‌اند؟ ولی آیا در تاریخ حتا یک نمونه حکومت آزادیخواه و دمکرات وجود داشته که کمونیست‌ها در رأس آن باشند؟ بنابراین، همانگونه که کمونیست و فاشیست دمکرات وجود ندارد، اسلامیست دمکرات نیز وجود ندارد. اسلام‌ گرایی بنابر سرشت خود از بنیاد ضد آزادی و دمکراسی است...  >>>

تذکر به هموطنان فارسی زبانم

سيروس ملکوتی

ایران سرزمین مشترک فرهنگ های قومی و ملی همهء ساکنین آن می باشد و ساکنین اش با گوناگونی های زبانی و حتی نژادی متفاوت قرنها در کنار یکدیگر زندگی کرده اند. کمتر کسی را می توان در ایران یافت که نداند ایرانی یعنی مجموعهء ساکنینی مانند کرد، بلوچ، ترک، ترکمن، بختیاری و لر، مازندرانی و گیلانی، خراسانی و فارسی زبانان، ارامنه و اسوری و عرب زبانان و گوناگونیهای بیشمار دیگر. اما میتوان در برخی از رسانه های خارج از کشور به نشانه هایی از عدم اگاهی و یا انکار این حقیقت اشاره نمود. تاسف اور است که سوداگرانی چند امروز قادرند با اندک سرمایه ای به تاسیس رسانه ای دست یازند و خود را کاوشگر حقایق معرفی نمایند، و از چنین بستری که میتواند سرمنشا فرهنگ سازی گردد جهل خود را هماره گسترده مینمایند. شرایط گسست ها و پریشانی بود تاریخی ما نیز امدادیست مضاعف به برامد چنین نخبگان مکتب جهل. در برنامه هایشان از یگانگی فرهنگی سخن میگویند و این یگانگی را در تقابل با دشمنانی در جغرافیای فرهنگی میجویند. عرب ستیزی یکی از مبانی عقیدتی انان بشمار میرود. هنگامی که از هویت ایرانی سخن می رانند دو درک اشتباه را با هم می آمیزند. نخست این هویت را در برابر دشمن فرهنگی و سیاسی به نام عرب بنا مینهند که گومان ناراستیها و نا اگاهیهای بسیاریست، و دیگر با بیان تصویری تک فرهنگی از ایران. خود را ملی میخوانند و مخالفین اندیشه های سترون خود را ضد ارزشهای ملی مینامند. با همین قامت کوتاه اندیشه خود اما دارند بی فرهنگی را میان باورمندانشان گسترده می سازند. پیام نوروزی می دهند به همه فارسی زبانان، اما مقصودشان گویش گران این زبان نمیباشد بلکه خطاب به ایرانیان است. اما نمی توانند این تفاوتها را درک نمایند. آنان همان گونه می اندیشد که یک مسلمان شیعه تمام خواه باور خود را به تمامیت این سرزمین تعمیم میدهد. آیا براستی نمی دانند که اسوری و ارمنی ایرانی فارسی زبان نیستند اما ایرانی هستند؟ ایا نمی دانند که زبان مادری کرد و بلوچ و اذری فارسی نیست و لالایی کودکان این سرزمین با زبانهای گوناگون آواز میشوند؟ از حق شهروندی همه شهروندان ایرانی سخن میگویند اما این حق را با عرب ستیزی بیان میدارند، ایا نمی دانند خوزستان ما سرزمین میلیونها ایرانی عرب زبان میباشد؟ حتی تاریخدانان همین رسانه ها هنگامی که از گسترده نوروز سخن میگویند به انکار کرد در ترکیه و عراق و سوریه میپردازند و با سربلندی نابخردانه ای میگویند این جشن ملی در عراق و سوریه و ترکیه هم برگزار میگردد، ، در این بیان نیمه حقیقت را مینگرند و همراه خودکامگان فرهنگی همین کشورها هویت کرد را در این امر انکار میکنند، ایا نمی دانند که نوروز در عراق تنها از آن ساکنین کرد آن میباشد؟ هموطنان عزیز: سال ها ما زبان ها و فرهنگ های گوناگون ایرانی را انکار نمودیم با چنین انکاری گنجینه عظیمی را از فرهنگ بشری کتمان نمودیم. اما امروز خوداگاهی ساکنین ایران زمین فراتر از خودکامگی فرهنگ تمرکز و یا جهل و نادانی این و ان شخص و گروه حضور دارد. فارسی زبان مشترکیست که همه این گوناگونیها را به یکدیگر پیوند میدهد اما قرار نیست که زبان و هویت گوناگون فرهنگی کرد و بلوچ و اذزی و ترکمن را انکار نماید. گویندگان و صاحبان رسانه های تصویری خارج از کشور بهتر است پیش از داعیه نجات سرزمینی به نام ایران انرا در یک بازخوانی تاریخی و فرهنگی تحصیل نموده و انگاه خود را منجی ان بنامند. امیدوارم مدیران این رسانه ها با احساس مسئولیت بیشتری به پیشه و اندیشه خود بیاندیشند. با سربلندی و پایداری همه شهروندان ايران.

در برابر حکومت اسلامی – فاشیستی گام های موثر برداریم

حسن ماسالی

برای شرکت درمبارزه سیاسی و اجتماعی درایران، همیشه این پرسش مطرح است که چکار کنیم تا  تاثیر گذار باشیم؟ بنابراین پرسش مشخص،درباره شرایط ایران مطرح میباشد و را هکارهائی که جستجو می کنیم، با توجه به خصلت و توانمندی نیروهای مبارز و ترقیخواه، بمنظور مقابله با نیروی واپسگرا و فاشیستی مطرح میباشد. مردم سراسر ایران وهمه آزاد یخواهان و آزاد اندیشان ایران با  یک دشمن جنایتکار، واپسگرا، با ایدئولوژی مذهبی – فاشیستی سر و کار دارند. و لذا راهکارهائی که برای مبارزه و مقابله اتخاذ می کنیم، باید بطور هد فمند برنامه ریزی شوند. در چنین کار زاری، تنها خشم و نفرت خود را بطور پراکنده ابراز بداریم، کار موثری انجام نخواهیم داد. بلکه باید بیدرنگ در میان دردمندان، همبستگی ایجاد کنیم و تمام امکانات و توانمندی های خود را همآهنگ سازیم، با تدارکات همه جانبه و  با پشتیبانی نیروی درون جامعه، وبا سازماندهی نیروهای ترقیخواه درسطح بین المللی، به آنچنان نیروی توانمندی تبد یل شویم که دشمن را وادار به تسلیم کنیم و بنیادش را براندازیم. بنابراین، مبارزه علیه دشمن و دستیابی به خواست های حق طلبانه، تک بعدی نیستند و منفعلانه حاصل نمی شوند. همگی آگاهی دارند که رژیم  اسلامیستی - فاشیستی  حاکم در ایران، پس از کسب قدرت ،هزاران نفر از مردم ایران و هزاران نفر از زندانیان سیاسی را قتل عام کرده است و هنوز به جنایات خود ادامه میدهد. به ابتکار عده ای از فرزندان و  اعضای خانواده قربا نیان رژیم، کارزار سیاسی – حقوقی و افشاگری هدفمندی برای رسیدگی به جنایات  رژیم و محاکمه جنایتکاران ، شکل گرفته است که ضرورت دارد: از پشتیبانی همه جانبه همه  دردمندان، آزاد اندیشان، و ایراندوستان  برخوردار شود. برای این منظور تارنگار (وب سایت) ویژه ای فعالیت خود را آغاز کرده است و حساب بانکی ویژه ای برای تامین مخارج این کار زار و استخدام  حقوقدانان با تجربه ایرانی و بین المللی  افتتاح شده است. مدتی است که برخی از کارشناسان حقوقی و سیاسی در این ارتباط مشغول فعالیت شده اند. بنابراین، برای اینکه جنایتکاران  رژیم فاشیستی حاکم درایران، از طریق قانونی و بوسیله  مقامات  دادگاه جنائی بین المللی، تحت پیگرد  قرار بگیرند و محاکمه شوند، ضرورت دارد که همهء دردمندان، آزاد اندیشان و ایراندوستان در این مسیر همکاری کنند تا مشترکا بتوانیم نقش موثری علیه جنایتکاران رژیم ایفا کنیم. خودم بعنوان یکی از افراد  دردمند جا معه ایران، که رژیم اسلامی – فاشیستی  حاکم، تعداد زیادی از خویشاوندان و دوستان سیاسی ام را بقتل رسانده است، و بعنوان یکی از مبارزین سیاسی سکولار، از این کارزار حقوقی – سیاسی ، پشتیبانی می کنم و همکاری خودم را در این مسیر آغاز کرده ام. باین وسیله از همه شما عزیزان آزاد اندیش و ایراندوست تقاضا می کنم: 1- باندازه توانائی خود ،  برای تحقق برنامه عمل "ایران تریبونال" از این کارزار حمایت مالی بعمل آورید. 2- با نشانی کارزار تماس برقرار کنید و به اشکال مختلف امکانات  خود را در این مسیر بکار اندازید، 3- از هنرمندان و شخصیت های اجتماعی دعوت میشود که بمنظور جمع آوری کمک مالی و مطرح کردن فعالیتهای کارزار و محا کمه جنایتکاران رژیم اسلامی – فاشیستی ، با شورای هماهنگی ایران تریبونال و با سایر کوشندگان آن ، همکاری بعمل آورند. اطمینان داشته باشید که با همبستگی يکدیگر و با خود یاری قادر خواهیم شد که جنایتکاران را به میز محاکمه بکشانیم و رژیم فاشیستی را وادار به تسلیم کنیم.

http://www.irantribunal.com/

عبوری که بازم داشت...

(عنوان شعری از منصور خاکسار)

حمیدرضا رحیمی

امشب، هیجدهم مارچ سال 2010 میلادی و 3 روز مانده به  آغاز سال 1389 شمسی ست. در این سوی، جهانی است که، برای من دست کم، به سیاره ای دیگر می ماند. ساعاتی ست که از کار روزانه فارغ شده ام. دو پیام پیاپی از دوستی، مرا به سمت تلفن می برد؛ دوست مشترکی که به تازگی و به اتفاق، در خانه ی ما دیداری با منصور خاکسار داشتیم. زنگ می زنم. پس از مکالمه ای کوتاه، خبر مرگِ مصنوعی منصور را به من می دهد. به او متذکر می شوم که شوخی تلخی ست. خبر را تکرار و تکرار می کند. می گویم همین دیشب ایمیلی برایش فرستاده ام، پاسخی نیامده، اما هنوز دیر نشده!  >>>

منصور خاکسار، محمد مختاری، ناصر رحمانی نژاد     

گويای حکايتی‌ ست آن شمع خموش...
فکرهائی در حول و حوش خودکشی «منصور خاکسار»

همنشین بهار

آیا منصور خاکسار که می‌گفت: «من هرگز به سکوت نیندیشیده ام»، با مرگ خویش شعری تازه سرود؟ آیا مرگش سراسر فریاد بود؟ آیا پیام خودکشی آن پیر در انتخاب تاریخ آن (آستانه نوروز و بهار)، نهفته است؟ در نگاهی سطحی و خودفریبانه، او «خودخواسته» جان داد. اما در عالم واقع چنین نیست. امثال منصور خاکسار چون از بستری که آبشخور از آن داشتند، ظالمانه دور ماندند و در ملاء اجتماعی خود نبودند به سوی چنین انتخابی رانده شده و از سر «جبر»، این به اصطلاح «اختیار» را بر‌گزیدند. «آنچه غمناک است عمیق نیست، آنچه عمیق است غمناک است.» چنین مرگی در چنین ایامی مهیب‌تر از آنست که «خودخواسته» تعبیر شود... >>>

از دکتر کرمی چه خبر؟

 آرشيو