هفت ویژگی اسلامگرایان جنبش سبز

مجید محمدی

در طول جنبش سبز بسیاری از نیروهای عرفیگرای مذهبی و غیر مذهبی از حمایت همه جانبه و نامشروط از موسوی و کروبی و خاتمی و به طور کلی اصلاح طلبان مذهبی خود داری و نیز با سخنان و مواضع برخی از نیروهای مذهبی داخل و خارج کشور مخالفت کرده‌اند. ریشه‌ی این مخالفت‌ها نگرانی از مصادره‌ی جنبش سبز توسط اسلامگرایان و نیروهای مذهبی باورمند به اسلام سیاسی و جمهوری اسلامی است؛ یعنی همان احساسی که نیروهای چپ، لیبرال و غیر مذهبی از مصادره‌ی همه جانبه‌ی انقلاب پنجاه و هفت و اسلامی اعلام کردن آن و سپس انحصار قدرت پس از استقرار رژیم تازه داشتند. آیا این احساس در شرایط امروز زمینه‌ای در واقعیت دارد؟ چگونه و با چه ملاک‌هایی می توان اسلامگرایان را از غیر اسلامگرایان مذهبی تشخیص داد؟  >>>

من "سکولاریسم سیاسی و فلسفی" را برای همین مطرح کردم که اگر هم به ظاهراختلافی هست، این اختلاف حل و معلوم شود ما به چه معنا سکولاریم و با دیگران  همراستاییم و به چه معنا، سکولار نیستیم. اما مسئله ای که به ویژه در خارج از کشور پدید آمده، این است که بسیاری از کسانی که ادعای سکولار بودن می کنند، برحسب اعتقادات هم سکولارند؛ یعنی اعتقادی به  معنویت و دیانت ندارند. البته آنان مختارند که چنین باشند، اما وقتی فقط اینها مدافع سکولاریسم می شوند، سکولاریسم برای جامعه ایرانی معنای وحشتناکی پیدا می کند. یعنی تصور می کنند دم زدن از سکولاریسم، مترادف است با دست کشیدن از اعتقاد و دیانت. این خطا و توهم را باید تصحیح کرد.   >>>

چاله «استبداد دینی» و چاه «دموکراسی دینی»

گمنام گمناميان

آقای دکتر سروش، یکبار دیگر بروید کتاب توضیح المسایل مراجع را بخوانید، بعد نگاهی به جامعه ایران بیاندازید و ببیند که در اثر عمل به این کتاب های مسخره، چه بر سر مردم ایران آمده است. بعد کلاه خود را قاضی کنید و ببیند که این دفاع شما از فقه، منصفانه است؟! فرموده اید که باید اجتهاد کرد و فقه را با اخلاق اسلامی مناسبت بخشید. اولا این چه جور دینی است که اخلاقش با فقهش ناسازگار است؟! پس یکی از دو (اخلاق و فقه)، با اصل اسلام منافات دارند. دوماً، چه دلیلی دارد ما بخواهیم اجتهاد کنیم و این فقه را با اخلاق اسلامی مناسبت دهیم؟ زمانی که قانونی عقب افتاده و قدیمی و غیر انسانی شد، باید آنرا کنار گذاشت! اجتهاد و تلاش برای یک قانون غیر انسانی و عادلانه، چه لزومی دارد؟!  >>>

نامه‌ء يک نوميدِ نادان به مسعود بهنودِ زبان ‌‌دان

آرش جودکی

به جای اينکه بپندارم اين مردم بي شمار برای بررسی حسابِ برابری ـ که هيچوقت با حسابِ حاکم جور در نمی‌آيد ـ به خيابان آمده اند، بايستی می‌دانستم که اين جمع، اندک اندک می‌بايستی گرد هم می‌آمده باشند: يعنی هيچگاه. و وقتی می‌شنيدم که می‌گويند: «مرگ بر ديکتاتور» نمی‌بايستی گوشم را جدی گرفته از ظن خود يار آنها می‌شدم و خيال می‌کردم که خيالِ خامِ دگرگونیِ نظامِ ديکتاتور پرور را در سر می‌پرورند و چيز ديگری جز نظم موجود می‌خواهند؛ که شما می‌گوييد نبايد بخواهند يا نمی‌توانند بخواهند. چون باز هر چيز نظم و قاعده‌ای دارد و، به قول شما، اين جنبش چيزی نمی‌تواند باشد جز جنب ‌و ‌جوشی در داخل مجموعه‌ی نظام جمهوری اسلامی به قصد جا بجا کردن چند مهره و نه بيش از اين. زبان ندانی باعث شد که هول شوم و اين هول شدن گول خوردن و گول شدن را در پی داشت.  >>>

فاصلهء از کنترل تا تسلط

گفتگو با داریوش همایون

رژیمی که دیگر هیچ امیدی به داشتن مردم در کنار خود ندارد (به درستی می‌توان گفت که هشتاد در صدی از مردم خواستار برچیده شدن جمهوری اسلامی هستند) روز به روز نظامی‌تر و به یک ارتش اشغالگر ماننده‌تر می‌شود. ارتش‌های اشغالگر نمونه‌های بالای کنترل بی تسلط هستند. دار و دستهء خامنه‌ای - احمدی نژاد و فرماندهی سپاه (جایگاه واقعی خامنه‌ای در این ترکیب پیوسته پائین‌تر می‌آید) به یک دست زندانی و شکنجه می‌کنند و به یک دست دارائی کشور را به هوای دل خود به این و آن می‌بخشند. پشت سر آنها یک ساختار پیچیده امنیتی - نظامی است و روبروی‌شان توده بزرگ مردم خشمگین و کوهی از دشواری‌ها که مانند سرریز آتشقشان پیوسته بالا‌تر می‌رود.   >>>

ای مدعیان سیاست، شما راهی بگشایید!

الاهه بقراط

مدعیان سیاست، گروه‌ها و احزاب سیاسی، تا کنون بیش از آن کم‌کاری کرده‌اند که روی سر بلند کردن در برابر این مردم رنجدیده را داشته باشند. «سران جنبش سبز» نیز اگر هم توان و بنیهء راهبری داشته باشند، تا همان حد «اجرای بدون تنازل قانون اساسی» است که تازه در آستانهء آن در می‌مانند که با آن نیمه متناقض ‌اش چه کنند؛ چرا که در صورت «اجرای بدون تنازل» باید آن نیمه هم اجرا شود! اگر تا خرداد 88 هر سخنی دربارهء خواسته‌های جامعهء ایران، از جمله مخالفت آنها با نظام جمهوری اسلامی، تلاش برای جدایی دین و دولت، شوق آزادی و دمکراسی، خیالپروری و آرمان‌گرایی و «غیرواقعی» به حساب می‌آمد، دست کم از آن تاریخ باید نشان داده شده باشد که همهء اینها واقعی بود. مدعیان سیاست، گروه‌ها و نیروهای سیاسی، دیگر چه بهانه‌ای دارند؟   >>>

تا اینجا که خوب بوده!

لئون

دیشب، برنامه‌ی «نگاه یک» با وزیر کار مصاحبه می‌کرد. چند دقیقه از برنامه‌اش را دیدم. داشت می‌گفت: «جلسه‌ی "شورای عالی اشتغال" که برای تعیین دستمزد سال 89 برگزار شد یکی از افتخارات دولت و نظام بود چون نمایندگان کارگران و کارفرمایان و دولت "عارفانه و عاشقانه" دور هم نشستند و حرف زدند و به نتیجه رسیدند و این در حالی است که در کشورهای غربی شرکای اجتماعی به دلیل "نگاه صنفی‌شان" بعد از کلی دعوا و بحث به نتیجه می‌رسند.»  >>>

وقتی مرا گرفتند، صدای احدی در نیآمد

تعريضی بر شعر «مارتین نیمولر»

همنشین بهار

او می‌گفت درس‌های گذشته را فراموش نکنیم. ما در جنایات حزب به اصطلاح ملی سوسیالیست کارگران آلمان (حزب نازی)، و کشتار بیگناهان مقصریم، همهء ما برای هیتلر کف زدیم و هورا کشیدیم. مار در آستین خودمان بود و از آنجا سرکشید و نیش زد... تا می‌آمدیم به خطرات اختناق اشاره کنیم داد و هوار راه می‌افتاد که امنیت ملی را زیر پا می‌گذاریم و بلندگوی دشمنان آلمان شده ایم و طرفدار کسانی هستیم که «قرارداد ورسای» را در سال 1919 به آلمان تحمیل کردند. برای بیگانگان خوراک تهیه می‌کنیم... در آغاز هیتلر اینگونه نبود، ما بادش کردیم و جار زدیم که او یک اعجوبه است، نابغه است، یک چیز دیگر است، نباشد همه چیز به هم می‌ریزد، ما بودیم که ساعت‌ها برایش کف زدیم و گفته هایش را همسنگ کلام پطرس و یوحنا گرفتیم. آیا کرور کرور مردم آلمان به او رأی ندادند؟  >>>

طبرزدی در زندان شکنجه می شود

بيانيه خانواده حشمت الله طبرزدی

خانواده ی مهندس حشمت اله طبرزدی خواستار رسيدگی هرچه سريعتر به وضعيت وی هستند و از تمام مجامع حقوق بشر می خواهند مقابل اين اعمال وحشيانه ی رژيم مستبد جمهوری اسلامی تدبير عادلانه بينديشند.  >>>

آرشيو

آرشيو