طلیعهء سکولاریسمی نو در خاورمیانه؟

دانیال جعفری

بر خلاف نظر رسانه‌های غرب، بازی انتخابات عراق هنوز تمام نشده است. هرگونه تلاش ایران برای حفظ متحدینش در قدرت به راحتی می‌تواند توازن را به نفع ایشان تغییر دهد.

نتایج انتخابات پارلمانی عراق )که به دلیل سیستم سیاسی این کشور در حقیقت تعیین کننده چینش کابینه عراق هم خواهد بود(، به مانند حملهء 2003 به عراق که مقارن با سال نوی ایرانی شد احتمالا در ایران پوشش خبری بسیار کمی یافته است. انتخابات تمام شده و نتایج را به مرور اعلام کرده‌اند. در ابتدای شمارش، که برتری نوری المالکی قابل مشاهده بود، او شخصاً احتمال تقلب گسترده در انتخابات را رد کرد، علیرغم اینکه احزاب کوچک‌تر حامی «ائتلاف اسلامی عراق (ائتلاف برای قانون)» و برخی چهره های کمتر شناخته شده حزب اش با رای ناچیز شانس حضور در مجلس را از دست می‌دادند. به نظر می رسد محاسبه نوری المالکی این بود که رای آنها به حساب او ریخته شده است. اما با شمارش بخش‌های حاشیه‌ای تر عراق و همین طور آرا عراقی های خارج از کشور فاصلهء ایاد علاوی با او کم شد و در جاهایی پیش افتاد. تا جایی که حزب سکولار علاوی اکنون با فاصله‌ای بسیار اندک در رده نخست قرار گرفته است. حالا جناب مالکی معترض کمیسیون انتخابات عراق شده و مدعی ست که تقلب گسترده صورت گرفته است.

موضوع امیدوار کننده این است که به دلیل نزدیک بودن هر دو حزب به لحاظ آرا، توان هر دو حزب برای تشکیل دولت ائتلافی یکسان است. اما داستان برای آقای علاوی و حزبش تمام شده نیست، برعکس اوضاع می‌تواند خیلی سریع به ضرر ایشان تغییر کند. حزب دوم با گرایش‌های اسلامی، یعنی حزب الدعوه که جعفری و همین طور احمد چلبی و مقتدی صدر ( کلکسیون قاچاق چی ها و اوباش سالاران) را در خود دارد 19 درصد آرا را به دست اورده است و با 25 درصد حزب مالکی می‌تواند خیلی راحت به دولت ائتلافی‌اش برسد. این حزب بیشترین حرف شنوی و بهترین روابط را با ایران و دولت سپاهی‌اش دارد. البته به نظر می‌رسد به دلیل مشی سال‌های گذشته حزبی مالکی فعلا رسما تمایل به تشکیل دولت نداشته باشد. به هر حال علاوی می‌بایست محتاط تر از این باشد، او روز قبل گفته بود برای اینکه مالکی را در دولت ائتلافی بپذیرد، او می‌بایست مشی سکولارتری برگزیند و بر سر مسايل زیادی توافق کند. دولت ایران که به هیچ وجه از حضور علاوی در راس قدرت اجرایی عراق راضی نخواهد بود، تمام تلاشش را خواهد کرد تا با ناآرام کردن عراق یا خریدن احزاب کوچکتر،  آینده سیاسی دو بازوی اصلی‌اش را نجات بدهد. البته می‌بایست توجه کنید که حتی مالکی هم وقتی در قدرت بود درخواست های نامعقول رهبر ایران را مثل خروج نیروهای خارجی یا اتهام دخالت امریکا در امور عراق را تکرار نمی‌کرد. اما اگر علاوی بر سر کار بیاید ، تلاش مضاعفی خواهد کرد که قدرت گروه های حمایت شونده از سوی ایران، همچون صدریست ها و الدعوه و مجلس اعلای اسلامی، را کنترل کند.

هرچه باشد، دعای فرماندهان سپاه پاسداران برای موفقیت شیعیان تحت کنترل ایران هنوز متحقق نشده است. فراموش نکنید که در انتخابات پیش روی مصر هم زمزمه هایی برای شرکت دکتر البرادعی مقابل مبارک 82 یا 41 ساله (پدر یا پسر) شنیده می شود و با توجه به اهمیت فوق العاده این دو کشور در منطقه و وجود انتخابات برای برگزینی رهبر کشور (هرچند در مصر دو دهه است که انتخابات به شوخی بی مزه ای تبدیل شده) در این دو کشور، می تواند شروعی برای قدرت گیری سکولاریست هایی دوست غرب و با مرزبندی با اسلام گرایان در منطقه باشد.

http://www.khodnevis.org/index.php?news=5521

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه