سکولاریسم در ایران

یعنی برابری زن و مرد

شهلا شفیق و محمدرضا نیکفر

به گزارش ناصر اعتمادی،

از میزگرد رادیو ار.اف.ای فرانسه

نیروی مستبد ‏دینی می کوشد تبعیض جنسیتی میان زن و مرد به قوت خود ‏باقی بماند و افراد از حق و اجازهء تعیین و تعریف سبک ‏زندگی خود محروم بمانند. عرصهء دیگر مصاف نیروی ‏سکولار شایستهء این نام نبرد نماد هاست. زیرا، نیروی مستبد ‏دینی همواره می کوشد جامعه را مملو از نمادهای خود ‏بکند. در همین جنبش سبز هنوز بسیاری از نمادها دینی ‏است و هنوز جریان سکولار نتوانسته زبان خاص را بسازد ‏و به قول خانم شفیق بیان سیاسی روشنی به دست آورد. ‏مصاف مهم دیگر، پهنهء رویارویی با قدرت و برای قدرت ‏است که در آن نیروی سکولار باید به صراحت بگوید که ‏خواستار چنان نظامی است که بر رفع کامل انواع تبعیض و ‏به ویژه رفع آن دسته از تبعیض هایی مبتنی است که مذهب ‏بر جامعه تحمیل کرده است.>>>

حکومت، مردم

و مسئله‌ای به نام «حجاب»

گزارشی از: مهرداد قاسمفر

بسیاری از مسائل بنیادی درطول روند سی ساله بعد از انقلاب اسلامی تغییر کرد، اما یک مسئله از همان نخست تا کنون ثابت، و همواره به عنوان یکی از مهم ترین مسائل نظام باقی ماند: حجاب زنان. چرا؟>>>

ماری لادیه فولادی،  خصلت انقلاب پنجاه و هفت را خواست عدالت اجتماعی می‌بیند. برای او انقلاب پنجاه و هفت، انقلابی اجتماعی و مردمی با خواست مدرن عدالت اجتماعی بود. در روند جنبش انقلابی که تا سرنگونی رژیم شاه بیش از یک سال به طول می‌انجامد، کنش‌ گران گوناگون، احزاب و نیز روحانیت وارد این کارزار می‌شوند. روحانیت ابزار مهمی برای شیوع افکارش دارد و از باورهای مذهبی مردم استفاده می‌کند، روی موج انقلاب سوار می‌شود و انقلاب را تصرف می‌کند.>>>

رنجنامهء زنان بهایی

در روستای «اویل» مازندران

خبرگزاری هرانا

بعد از انقلاب اسلامی مسلمانان روستا ، بنای ناسازگاری گذاشته و اذیت و آزار شروع شد. باری که به شالیکوبی می رفت، عودت داده می شد. رانندهء مینی بوسی که وظیفه اش حمل مسافر از روستا به شهر و بالعکس بود، به تحریک همین افراد از سوار کردن بهاییان امتناع می کرد، حتی به کودکانی که به دبستان می رفتند، هم رحم نمی کردند و مورد آزار قرار می دادند. این مسائل و مشکلات ادامه داشت تا اينکه اهالی مسلمان ایول با کمک روستاییان دیگر نواحی به خانه های بهاییان هجوم آوردند و وقایعی پیش آمد که حتی دل سنگ هم به حالِ آن می گرید.>>>

آرشيو

شاه بهتر بود یا امام؟

مهرانگیز کار

سه دهه پس از مرگ آخرین شاه ایران، پرسش ها درباره دوران و کارنامه او هنوز موضوع گفت و گو ها و اختلافات صاحب نظران است. شاه بهتر بود یا امام؟ این پرسش چیزی نمانده که 31 ساله بشود. نیمه ای از بهترین سال های زندگی نسل های ما را خورده است. همهء کسانی که در جا به جائی شاه و امام نقش ایفا کرده یا بی تفاوت و معترض بر کرانه به تماشا ایستاده بودند، همواره آماج این پرسش شده اند، نه لزوماً از سوی نسل های جوان که بر خود نام نسل سوخته نهاده اند، که از سوی رسانه های خارجی.>>>

نکته قابل تامل واکنش منفی برخی از طرفداران جنبش سبز به این رویداد بود. این افراد اعتقاد دارند که این شبکه متعلق به اصلاح ‌طلبان بوده و با استناد به اساسنامهء ده ماده‌ای شبکه، آن را تلاشی برای بازگشت به اصول انقلاب اسلامی و اجرای نگاه جدیدی به اسلام به نام اسلام رحمانی می‌دانند. سوال اینجاست که آیا راه‌اندازی این شبکه برای آینده جنبش سبز فرصت است یا تهدید؟>>>

تلویزیون اینترنتی اصلاح ‌طلب ‌ها موسوم به  «رسا» افتتاح شد. با حداقل انتظاراتی که داشتم ساعاتی را به تماشای برنامه‌های آن نشستم. شاید، با چند استثنا، آنچه دیدم روی هم رفته چیزی نبود به جز شکل شنیداری و دیداری سایت های جرس و کلمه: تلاش برای بزک کردن عجوزه حکومت دینی، خمینی اینجا، خمینی آنجا، خمینی همه جا و خلاصه همان زبان ملال آور دهه نخست جمهوری اسلامی.>>>

با درود و مهر به شما سکولاريسم نوی ارجمند،

ترور (آدمکشی و تبهکاری) حادث شده در 28 امرداد سال 1357 سینما رکس آبادان، پیشزمینهء تمامی ترورهای مکتبی در زمان معاصر و در مقیاس بزرگ است. مبداء وحشت، ترس و تباهی، يعنی همان ترور، هرچه بیشتر نادیده گرفته شود، به فرقهء خون و جنون بیشتر فرصت می دهد تا پردهء دیگری از 11 سپتامبر نیویورک را به صحنه آورند. پردهء نخست نمایش "وحشت بزرگ" در 28 امرداد 1357 با آدمسوزی سینما رکس به صحنه آمد و، چون نادیده گرفته شد، در سال 1387 بازیگران همان مکتب، در دخمهء کهریزک نقش خود را تکرار کردند. ذکر مصیبت و کردار ضحاک کیشان، برای ما ایرانیان تازگی و شگفتی ندارد.

سکولاريسم نوی ارجمند؛ اما سکوت دستجمعی از انقلاب سرخوردگان و رقبای جمهوری غیرقانونی اسلامی و ضد ایرانی، در آستانهء سالگرد 28 امرداد 1357 آیا برای شما شگفت آور نیست؟ آیا از منادیان تازه وارد حقوق بشر (منظور از سال 67 به بعد)؛ حتی يکبار دیده و شنیده اید که نخستین جنایت "انقلاب" شان را محکوم کنند؟

چرا سازمان های شبه ملیون و ملی نمای برونمرز، هرسال به صحرای کربلای شصت سال پیش می زنند؛ ولی 28 امرداد همین سی سال پیش را فراموش می کنند؟ چرا افشاگران قتل های زنجیره ای، هرگز، در مورد علت اصلی قتل دکتر عاملی تهرانی، دادرس پروندهء آتشسوزی 28 امرداد، سند ارائه نکرده اند؟ چرا مبلغین سکولاريسم حتی يکبار 28 امرداد 1357 را بعنوان نخستین نمونهء کردار واپسگرا و ناشی از خرافات محکوم نکرده اند؟ چرا چهره ها و سخنوران ریز و درشت آزادیخواه نيز 28 امرداد را روز ملی همدردی با قربانیان ترور اعلام نمی کنند؟ اگر قتل عام  بنام "انقلاب" شان باشد خوب است؟ از حضرات اشرفی بپرسید که آیا آدمکشی و اعدام جمعی از سال 57 خوب بود ولی از سال 67 بد شد؟ از خواهران و برادران اصلاح طلب بپرسید که آیا سانسور و شکستن قلم از سال 57 خوب بود ولی از 18 تیر 87 و توقیف "روزنامه سلام" بد شد؟ از سبزواران بپرسید، آیا انتخابات نمایشی جمهوریت از سال 57 تقلبی نبود و از سال 87 بد شد؟ از خود بپرسید چرا خشونت و ترس (بمبگذاری و ترور) حزب الله در شهرهای جهان به ما مربوط نمی شود، ولی آنگاه که چماق همین واپسگرایان فرق ما و چاقوشان قلب هم میهنانمان را شکافت، تنها آنگاه، چون خون ما رنگین تر است، جهانیان موظف به دلسوزی برای ما باید باشند؟

سکولاريسم نوی ارجمند، شما در آستانهء 28 امرداد 1357 برای همدردی با بازماندگان ترور - در هر کجای جهان که باشد، و به ياد همهء ایرانیان و شهروندان جهان که قربانی "وحشت بزرگ" شده اند چه خواهید کرد؟

شما می توانید سالگرد آدمسوزی 400 ایرانی در سینما رکس، اين ارمغان "انقلاب" شان، را تبدیل به روز جهانی همبستگی با بازماندگان و روز همدردی با خانواده جانباختگان گردانید؛ روز جهانی همصدایی ایرانیان با شهروندان همهء کشورهایی که رو در روی واپسگرایی، خرابکاری و خرافات ایستاده اند؛ روز همدلی و همدردی با انسانیت؛ روز ابراز انزجار از اعمال ترس و وحشت.  

امسال، در سالگرد 28 امرداد 1357، شهروندان جهان آزاد - ایرانی و خارجی – می توانند در کنار سکولاريسم نو، و همصدا، نقش خود را ایفا کنند.

می گويند ما مستقيم با آقا امام زمان ارتباط مى‌گيريم!

گفتگو با سيد مرتضى نبوى

اصول‎گرايان به اين نتيجه رسيدند كه غير از آقاى احمدى‎نژاد از كس ديگرى نمى‌شد حمايت كرد و با يك فاصله‌اى جبهه پيروان خط امام و رهبرى هم بعد از مذاكراتى كه با خود آقاى احمدى‎نژاد داشتند، به تبعيت از بدنه اين جريان به همين نتيجه رسيدند... و تحت تاثير شرايط و مصلحت‌هايى كه مطرح بود، خوشبختانه تحت عنوان «اقتضاى شرايط» همه به يك كانديداى واحد رسيدند. و اين در شرايطى بود كه اصلاح‌ طلبان هنوز كانديداهاى متعدد داشتند. اگر بخواهيم كمى اين مسئله را بيشتر بررسى كنيم، من مى‌خواهم از دل اين قضايا يك نگرانى ايدئولوژيك را هم مطرح كنم. آن نگرانى اين است كه احساس مى‌كنم در بين اين جريان اصول‎گرايى يك جريان اصول ‎گرايى منهاى روحانيت شكل مى‌گيرد، جريانى كه خود را اصول‎گرا مى‌داند، به ولايت آقا امام زمان (عج) اعتقاد دارد لكن به نظر مى‌آيد كه به نقش روحانيت در تاريخ تشيع و در جريان انقلاب خيلى اعتنايى ندارد.>>>

بقيه از ستون مقابل