شبکهء جهانی سکولارهای سبز ايران فرارسيدن اول ماه مه، روز جهانی کارگر را، با درود به همهء هم ميهنان و زحمتکشان کشورمان گرامی می دارد و از اينکه کارگران شرافتنمندمان، سه دهه پس از انقلابی که فريبکارانه وعدهء عدالت و خوشبختی به کارگران و «مستضعفان» می داد ـ و عاقبت نيز اقدامات و اعتصابات شجاعانهء هم آنان پيروزی اش را ميسر ساخت ـ اکنون محروم ترين بخش جامعهء کشور را تشکيل می دهند ابراز تأسف شديد می کند.

ما می دانيم که دولت گداپرور اسلامی، ترجيح می دهد که بجای ايجاد شغل و بالا بردن سطح توليد ملی و برقراری دستمزدهای برحق و مناسب، کارگران کشور را از طريق دادن «يارانه ها» ی بخور و نمير تبديل به حقوق بگيران خود کرده و از اين راه هم فعاليت های ممکن اعتراضی آنان را کنترل کند، و هم بتواند بر واقعيت وحشتناک تاراج بازارهای کشور بوسيلهء کالاهای وارداتی و نامناسب چينی (بمنظور راضی نگاه داشتن اربابان خود در آن کشور و جلب حمايت آنان در صحنه های بين المللی) پرده بپوشاند.

براستی که، چه در تاريخ جهان و چه در تاريخ کشور خودمان، کمتر حکومتی کوشيده است تا، بمنظور ابقای سامانهء فاسد و رانت خوار خود، طبقهء کارگر کشور را بکلی منهدم و آن را به توده ای بی شکل و بی آينده اما وابسته بخود درآورد و، در عين حال، با بستن راه های اطلاع رسانی و روشن گری بازگو کنندهء دلايل وضع فلاکت بار کنونی طبقهء کارگر و نگاه داشتن آن ها در غفلتی معتاد به «يارانه ها»، آنان را تبديل به موجوداتی عاطل سازد.

ما همچنين متأسفيم از اينکه در جريان جنبش سبزی که در ده ماههء اخير در کشورمان پديد آمده، رهبران بخش مذهبی و غير سکولار اين جنبش در فهرست خواسته های خود کمترين بها را به وضعيت پريشان نيروی کار کشور داده اند، نيروئی که تا گلو در اعماق خط فقر فرو رفته است ـ با حقوق هائی عقب افتاده، دستمزدهائی اندک و دچار شدگی به خورهء بيکاری که روح و جان و زندگی آنان را آماج حملهء خود قرار داده است.

ما، اميدواريم که کارگران ايران نسبت به دامی که برای نابودی شان گسترده شده هوشيار بوده و يقين داشته باشند که تا اين حکومت بر سر کار است و به منابع نفت و گاز کشور ـ که بايد برای نسل های آينده نيز باقی بمانند ـ دسترسی دارد و درآمدهای ناشی از فروش  آن را بی محابا خرج آشوب آفرينی در جهان می کند، اميدی به رونق بخشی به حوزه های توليدی و خدماتی ملی و، در نتيجه، کارزائی ناشی از  توسعه ای معطوف به بالا بردن سطح زندگی ايرانيان، وجود ندارد و اوضاع کشور هر روز تيره تر از روز پيش خواهد بود.

ما سکولارهای ايران، که يقين داريم بخش اعظم نيروی جوان جنبش سبز داخل و خارج کشور نيز سکولار بوده و خواستار پايان دادن به حکومت تبعيض آفرين و مذهبی کنونی اند، از کارگران ستمکشيده و محروم کشورمان دعوت می کنيم که به مبارزهء فاقد خشونت تهاجمی ِ ياران سکولار خود پيوسته و، با طرح خواسته های صريح خويش، از يکسو به اين جنبش جوان و نوپا جان ببخشند و، از سوی ديگر، خود از نفس گرم و آزاديخواه آن نيرو بگيرند.

ما، در همهء شهرهای محل اقامت خود در خارج کشور، تظاهرات و مراسم برپا شده از جانب همهء سازمان های ضد ديکتاتوری مذهبی را حمايت کرده و در اين فرصت بزرگ کارگری جايگاه خود را در کنار آنان می دانيم.

باشد که اول ماه مه امسال مژدهء برقراری اتحاد و يگانگی بين کارگران و کارمندان شاغل و بيکار، دانشجويان، زنان و ديگر اقشار کشور را با خود بهمراه آورده و دريچه هائی بزرگ را بروی جنبش سکولار، انحلال طلب و عدالت خواه کشورمان بگشايد.

بهترين درودهای ما نثار کارگران کشورمان باد؛ انسان های زحمتکشی که در راستای ساختن ايرانی بی تبعيض و بی حکومتی مذهبی و ايدئولوژيک، مقادرند در پرتوی اتحادی ملی جامعه ای منصف، انسانی و رو به فردائی سرشار رفاه و آسايش برای ملت ايران بيافرينند.

اگربتوانیم نخ و رشته ای پیدا کنیم که این حلقات واقعا موجود و در حال بوجود آمدن را به هم گره بزند، آنگاه ما با شبکه ای تشکیل شده از حلقات و نیروها و جریانات گوناگون مواجهه می شویم که ظرفیت های محدود و ذاتی ناشی از پراکندگی و منزوی بودن هرکدامشان را برطرف می کند و ظرفیت تازه ای به آنها ترزیق می نماید. آنگاه بدون آنکه صدای مستقلی را تحت فشارقرار داده  باشیم، در عین حال، نوا و کـُر بزرگی  را به همراه آنها بوجود می آوریم.>>>

تظاهرکنندگان در لبنان خواستار نظام سکولار شدند

بی.بی.سی

ديروز (25 آوریل)، هزاران نفر در بیروت، پایتخت لبنان، راهپیمایی کرده و خواستار اصلاح نظام فرقه گرا در این کشور شده اند. بر اساس قوانین فعلی لبنان پیروان ادیان مختلف در لبنان اجازه ندارند با یکدیگر ازدواج کنند و مقام های سیاسی بین فرقه های خاص مذهبی تقسیم شده است. تظاهر کنندگان در پاسخ به حرکتی گروهی که در سایت های اجتماعی اینترنت آغاز شده است، امروز در بیروت گرد آمدند. لبنان به هجده فرقه مختلف تقسیم شده است و فقط مقام های مذهبی اجازه دارند ثبت احوال (تولد، ازدواج و مرگ) را انجام دهند. آنها همچنین در مورد ارث تصمیم گیری می کنند. اختیارات این مقام ها باعث شده است که شهروندان لبنان از حقوق متفاوتی برخوردار باشند. راهپیمایی صدها نفر به سمت پارلمان لبنان، که شمار زیادی از آنها فعال مدافع حقوق مدنی بوده اند، رخدادی بی سابقه در این کشور قلمداد می شود. معترضان از همه مردم این کشور خواسته اند کمک کنند نظام فرقه ای که در لبنان حکمفرماست و به گفته آنها باعث تفرقه در این کشور شده، با نظامی سکولار عوض شود. سازمان دهندگان این راهپیمایی می گویند وقت آن رسیده است که معنی لبنانی بودن بار دیگر تعریف شود. تظاهر کنندگان جاده اصلی منتهی به پارلمان را مسدود کرده و با تکان دادن پرچم لبنان شعار سر داده اند "ما سکولاریسم می خواهیم." در همین حال تدابیر امنیتی در لبنان افزایش یافته است. معترضان در پاسخ به دعوتی در شبکه های اجتماعی در اینترنت دست به راهپیمایی زده اند. یکی از رهبران این راهپیمایی، که توسط جنبشی مستقل به نام "غرور لائیک" برنامه ریزی شده است، برای تظاهرکنندگان سخنرانی کرده است. در حالی که پلیس برای جلوگیری از پیشروی معترضان و نزدیک شدن آنها به ساختمان پارلمان مانع ایجاد می کرد، او گفت: "تغییر باید از میان مردم بجوشد. فقط این ما شهروندان هستیم که می توانیم باعث تغییر شویم." بنا به گزارش خبرگزاری ها بیش از دو هزار نفر در این تظاهرات شرکت داشته اند. کیندا حسن، یکی از سازمان دهندگان راهپیمایی امروز به خبرگزاری رویترز گفت: "ما نمی توانیم در کشوری زندگی کنیم که آنها کرسی های وزارت را بنا به مذهب تقسیم می کنند نه شایستگی." ناتالیا آنتلاوا، گزارشگر بی بی سی در بیروت به نقل از سازمان دهندگان اعتراضات امروز می گوید در لبنان سکولار بودن نسبت به این که فرد از چه مذهبی است - مسلمان، مسیحی، کاتولیک، ارتدوکس، شیعه و سنی - در درجه دوم اهمیت قرار دارد. به گفته گزارشگر بی بی سی در لبنان، یک مسلمان اجازه ندارد فرزندی را از پرورشگاه انتخاب کند، مسیحیان "مارونی" اجازه ندارند طلاق بگیرند و اعضای فرقه های حق ندارند با یکدیگر ازدواج کنند. زندگی مشترک بدون عقد مذهبی نیز غیرممکن است. دولت لبنان نیز یک پارچه نیست. از زمان استقلال این کشور در سال 1943، رئیس جمهوری لبنان همواره مسیحی مارونی بوده، نخست وزیر او یک مسلمان سنی مذهب و رئیس مجلس نیز شیعه است. حامیان این نظام می گویند که منحصر به فرد بودن آن باعث شده که همه جوامع مذهبی در اداره لبنان سهم داشته باشند. اما شمار جوانان لبنانی که به نقاط ضعف این نظام - بی ثباتی مزمن، دولت مرکزی ضعیف و تنش های فرقه ای که در گذشته باعث جنگ داخلی شده است - اشاره دارند، رو به افزایش بوده است.

کاتین، استالین، «ورِاگ نارُودا»

همنشین بهار

اسناد دادگاه نورنبرگ را می‌دیدم که فردی به سویم آمد و مودبّانه پرسید: درباره چه چیز اینهمه با اشتیاق مطالعه می‌کنید؟ گفتم: در مورد قتل عام کاتین که جنایت علیه بشریت بود، کارگردان بزرگ لهستانی «آندژی وایدا» نیز آن‌را به تصویر کشیده است. پرسید: چرا مسئله کاتین؟ این مسئله در رابطه با لهستان است.گفتم: نخیر، مسئله کاتین به همه بشریت ارتباط دارد. مرا بیاد اسیرکُشی در میهنم و قتل عام سال ۶۷ که بخشی از هویت ایران ‌زمین است می‌اندازد. جنایت هولناکی که در انتظار یک «وایدا» است. گفت: ولی کاتین مربوط به ۷۰ سال پیش است... گفتم: من با قصه پر غصه کاتین، به امروز و به دردهای میهنم گریز می‌زنم. (پی.دی.اف) >>>

کابوس بزرگ خامنه ای چیست؟

هزاران نفر از مردان و زنان ایران در حوادث پس از انتخابات دستگیر شدند. غالب این افراد بصورت گمنام در بازداشتگاههای مخفی نگهداری میشوند. اگرچه بسیاری از زندانیان نام و نشان دار آزاد شده اند، اما اخبار واطلاعات موجود نشان میدهد که رژیم نامشروع جمهوری اسلامی بیش از سیاسیون زندانی از زندانیان گمنام میترسد. سوال این است که چرا چنین ترسی وجود سراسر کذب خامنه ای را فرا گرفته است؟ جواب ساده است. کابوس بزرگ رژیمهای استبدادی، جریان آزاد اطلاعات بین شهروندان جامعه است و در چنین چارچوبی است که ترس و وحشت خامنه ای از هموطنان گمنام و دربند معنی پیدا میکند. فرض کنیم همین الان هزاران زندانی گمنام آزاد شوند. صدها حکایت از درنده خوئی و وحشی گری عمال خامنه ای به سینه دارند. به این ترتیب میلیونها اطلاعات از سبعیت، شکنجه، تجاوز و کثافتکاریهای دیگر رژیم را به طرفه العینی تا اعماق روستاهای ایران بازگو خواهند کرد و این یعنی مرگ واقعی دیکتاتور و نظام دیکتاتوری. کابوس بزرگ خامنه ای نه دهها فعال سیاسی نام و نشان دار که هزاران زندانی سیاسی گمنام اند که جون آزاد شوند کوس رسوائی دیکتاتور بر کوی و برزن نوازند. به این ترتیب میتوان کابوس بزرگ شبهای خامنه ای را حدس زد: چهره های مردمی عادی که در تلاش برای پس گرفتن رای به یغما رفته خود تا اعماق شکنجه گاههای رژیم رفته و کراهت چهره جمهوری اسلامی را دیده اند و بالقوه میتوانند به بزرگترین راویان قساوت امثال رادان و مرتضوی و حسین بازجو و ... تبدیل شوند. مشکل این است که یکی دو نفر هم نیستند که با خیمه شب بازی تلویزیونی سروته قضیه را فراهم آورد. هزاران نفرند که چون سرفراز از پشت نرده ها ظاهر شوند، دنیائی اطلاعات نگفته را به خود به جامعه تزریق میکنند. خامنه ای اگر چنین کابوسی ندارد چرا آزادشان نمیکند؟ مگر گناهی بزرگتر از زندانیان نام و نشان دار مرتکب شده اند؟ چنین کابوسی در مکنونات دیکتاتور برای همه مردان و زنان باشرف و آزاده ایرانی هم پیامی دارد: اگر سرنگونی رژیم دیکتاتوری را طلب کرده ایم، پیروزی از مسیر تلاش برای آزادی زندانیان سیاسی هموارتر است. یکپارچه و متحد در آزادی زندانیان سیاسی گمنام بکوشیم و مظلومیت آنها را با تمام وجود فریاد زنیم.

 آرشيو

سُکّانِ کشتیِ سرگردانِ ایران در دستِ کیست؟

ناصر کرمی

حکومت ایدئولوزیک دینی جمهوری اسلامی در مدّت 31 سال حاکمیّت خود با تاکتیک های گوناگون تلاش کرده است که در عرصهء خارجی میان سایر کشورها استقلال نسبی را کسب کند امّا تاکنون موفق به این امر نشده است. همینکه پرزیدنت آمریکا آقای "بارک اوباما" بتازگی در رسانه های اطلاع رسانی جهانی اعلام می کند که "من حرف های احمدی نژاد را جدی نمی گیرم" بزرگترین ننگ برای سردمداران رژیم اسلامی و بدترین نوع تحقیر برای شهروندان ایرانی و برای تاریخ سرزمین ایران بوده و هست. حتمأ بسیاری از رهبران جهان امروز هم با دیدگاهِ ارزش گذاری پرزیدنت اوباما نسبت به رئیس جمهور و بقیّهء مسئولین نظام جمهوری اسلامی همگام هستند. >>>

آنجا که جنبش ازادیخواهی مردم ایران بیش از هر زمان دیگر نیاز به توجه افکار عمومی‌جهانیان دارد، آنجا که بیم آن میرود که جنایات رژیم خونریز جمهوری اسلامی علیه جوانان، زنان و همه مردم ایران در پشت غبار ناشی‌از ماجرا جوئی‌های اتمی‌رژیم از انظار جهانیان پنهان شود. به نظر می‌رسد که اپوزسیون خارج از کشور به دلایلی که برای خیلی‌‌ها مشخص نیست دچار سکوتی حیرت انگیز شده است. در حالیکه شرایط امروز و ضرورت افشای جنایات جمهوری اسلامی و طرفند‌های آنان و نیرو‌هایی‌که منافع خود را در ادامه موجودیت این رژیم و ادامه ماجرا جوئی‌های آنان می‌‌بینند ، اساسی‌‌ترین میدانی است که در آن می‌توان صداقت و ثابت قدمی‌نیروهای خواهان وحدت عمل را در عمل محک زد. >>>

من هم چند عذرخواهی بدهکارم! قبل از هر چیز از خودم عذر می‌خواهم. بابت‌ این‌که با ساده‌لوحی در روابطی باقی ماندم که عمل‌کرد خود را از دست داده بودند و مرگ‌ این روابط ـ چه روابط عاشقانه و چه دوستانه ـ را باور نکردم. بابت ‌این‌که نشانه‌ها را ندیدم یا جدی نگرفتم و هم‌واره بر ‌این تصور بودم که با دوستی و محبت می‌شود همه ‌چیز را به پایانی خوش رساند. بابت‌ این‌که به‌موقع از سر سفره‌ای که از محبت و دوستی خالی شده بود بلند نشدم. بابت ‌این‌که از تنهایی ترسیدم و ماندن در یک رابطه‌ی غلط و بد را به تنهایی ترجیح دادم. بابت‌ این‌که نگاه نکردم، به‌موقع نگاه نکردم...  >>>