جای حيرت عميق است که فکر گفتمان «انتخابات آزاد» از جانب کسانی مطرح می شود که خود را صراحتاً «سکولار» می دانند. بنا بر هر تعريف موجود، چنين آدمی خواهان شراکت صاحب وار و تامهء همهء آحاد ملت و شهروندان يک کشور در حاکميت است و، همچنين، اين هدف را بی جدا کردن حکومت و دولت از مذاهب و مکاتب مقدور نمی يابد. چنين کسی نمی تواند هدف اعلام شده ای جز خواستاری انحلال حکومت مذهبی و برقراری حکومتی سکولار داشته باشد و نمی تواند تن به شرکت در «انتخابات آزاد»ی دهد که يک گزينهء آن استمرار حکومت فعلی و قانون اساسی آن باشد. >>>

ولايت که وکالت نيست که کنار بروند

حجت الاسلام مجتبی ذالنور، جانشين نماينده ولی فقيه در سپاه پاسداران

به گزارش خبرنگار ايلنا از قم، حجت الاسلام مجتبی ذالنور، جانشين نماينده ولی فقيه در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، در مراسمی با عنوان نشست بصيرت که در مسجد اهل بيت قم برگزار شد، ضمن تأکيد بر لزوم داشتن بصيرت، اظهار داشت: در بسياری از موارد خيلی از خواص و دانشمندان به علت نداشتن بصيرت لازم دچار لغزش می‌شوند اما يک روستايی که حتی نمی‌داند اينترنت چيست، بصيرت دارد. وی افزود: يک دوره در زمان انقلاب است که يک آيت‌الله العظمی به دليل نداشتن بصيرت مقابل امام(ره) ايستاد، به او مهر ساواکی بودن می‌خورد و يک زمان در دوران جنگ قرار داريم که عده‌ای می‌گفتند امام(ره) بايد در قيامت پاسخگوی خون اين همه جوان باشد و اين به دليل محدود بودن افق ديد آنهاست. جانشين نماينده ولی فقيه در سپاه پاسداران با اشاره به تعيين قائم مقام رهبری در زمان امام(ره)، گفت: بسياری ولايت فقيه را نفهميده‌اند و آن را در حد يک وکيل می‌دانند؛ اگر افراد معنی ولايت فقيه را می‌فهميدند، قائم مقام رهبری تعيين نمی‌کردند، که بعدها در آن گير کنند؛ آن‌هايی که اين کار را کردند برای روز مبادا اين کار را انجام دادند... وی با ذکر اين نکته که ما در زمينهء بصيرت در جامعه خوب عمل نکرده‌ايم، گفت: ما توانستيم که يک فوتباليست را به مردم خود بشناسانيم اما نتوانسته‌ايم رهبری را آن طور که بايد معرفی کنيم؛ «هنوز هم بعد از بيست سال بعضی سؤال می‌کنند که چگونه شد که رهبر انقلاب که حجت‌الاسلام و المسلمين بود، يک شبه آيت‌الله العظمی شد؟ ما می‌گوييم که آيا تأييد هشتاد مجتهد خبرگان برای تأييد اجتهاد يک شخص کافی نيست؟»...  در بخش دوم اين مراسم که با پرسش و پاسخ همراه بود، ذالنور، با اشاره به سخنان آقای ‌هاشمی در مشهد گفت: آقای ‌هاشمی گفت که اگر مردم رهبری را نخواهند بايد کنار برود، من از آقای‌هاشمی می پرسم که مگر مردم در انتخابات بين شما و آقای احمدی‌نژاد او را انتخاب نکردند، پس چرا شما کنار نرفتيد؟ وی گفت: آنها از اين سخن پيامبر(ص) به امام علی(ع) استفاده می‌کنند که اگر مردم تورا نخواستند خود را به مردم تحميل نکن، اما اين سخن برای قبل از قبول ولايت است و زمانی که ولايت را کسی قبول کرد که [ولی] نبايد کنار برود.جانشين نماينده ولی فقيه در سپاه پاسداران، بيان کرد: «اگر امروزه  چهار نفر آمدند و به رهبر ايراد گرفتند که بايد کنار برود، مگر ولايت برای خودشان است که کنار بکشند؟ مگر دلبخواهی است که کنار بکشند؟ ولايت که وکالت نيست که کنار بروند».

چگونه جنبش سبز مخوف ترین پایگاه نظام را بی اثر می کند

محمد ايرانی

زمانی که اخبار مربوط به زندانیان، که به شدیدترین وجه ممکن زیر فشار بازجویان خامنه ای و فرماندهان سپاه قرار دارند، شنیده می شود اهمیت اقدامات سازمان های حقوقی بين المللی بيشتر درک می گردد. زمانی که رژیم، بعد از چند سال زندانی بودن و آزار فیزیکی، هنوز حاضر به آزادی منصور اسانلو، کارگر آزاده ای که فقط حقوق صنفی کارگران اتوبوسرانی را پیگیری می کرد، نیست، معلوم می شود که چرا رهبر نظام بعنوان بدترین دیکتاتور انتخاب شده است. وقتی ژیلا بنی یعقوب که خود ماه ها زندانی بوده از قاضی می شنود که پروندهء همسرش، امویی، بعد از ماه ها گم شده، ماهیت قضات نظام روشن می گردد. زمانی که مادران نداها، سهراب ها و... ظلم رژیم را در سرکوب مراسم خاکسپاری فریاد می کنند، نشان می دهند که فقط تعدادی زندانی مخالف نظام نیستند بلکه این همهء خانواده های مردم ایران هستند که مخالفت خود را با نظام اعلام می نمایند. >>>

از جنبش سبز چه می‌خواهیم و چه نمی‌خواهیم؟

روزبه پاکسار

جنبش سبز نه یک مبارزه طبقاتی، قشری، قومی یا جنسیتی که مبارزه‌ای است برای طبقه و قشر و قوم و جنسیت نبودن؛ مبارزه‌ای برای خروج از همه اینها و از جایی که برای همه اینها در تنظیمات پیشین در نظر گرفته شده بود. مبارزه‌ای برای غیرخودی نبودن، برای خس و خاشاک نامیده نشدن، برای بیرون آمدن از سایه و در روز روشن در خیابان راه رفتن، برای زندگی بدون واهمه. در یک کلام مبارزه‌ای برای تثبیت خود به عنوان یک شهروند تمام و عیار. اینک دوستان می‌خواهند بر اساس نوعی نگاه جامعه‌شناسانه به سیاست، این جمع برابر شده را به هویت‌های پیشین -هر چند نه در همان مقام و منزلت- بازگردانند تا شاید از آن خاستگاه بار دیگر به این جنبش بپیوندند؟ آیا این نقض غرض نیست؟  >>>

حملات لفظی و کوشش برای ترور شخصيت

از جانب جريانات مشکوک در آذربايجان

به بنياد ميراث پاسارگاد و گردانندهء آن>>>

رهبری اين نيست!

مقاومت آقايان کروبی و موسوی و خاتمی آفرين برانگيز است، اما رهبری نيست. بايد از مقاومت هر سه ايشان قدردانی و تقدير کرد اما نمی توان و بلکه نبايد آن را رهبری ناميد. رهبر يعنی کسی که طرحی برای آينده دارد و برای آن نقشه ای می ريزد و در ارتباط با آن از مردم انتظار کارهای مشخص در موقعيت های مشخص دارد. خب آقايان موسوی و کروبی تا به امروز چنين نکرده اند. مثلا نگاه کنيد به بيانيه شماره 17 آقای موسوی که اينقدر سر و صدا کرد و حتی برخی شتابزده از آن ستايش بسيار کردند. اين بيانيه به عنوان سند مقاومت پذيرفتنی و آفرين برانگيز است. اما در اين بيانيه دولت آقای احمدی نژاد تلويحا مورد قبول قرار می گيرد و البته خواست انتخابات آزاد نيز مطرح می شود، بدون آن که برای آن برنامه راه و نقشه عملی پيشنهاد شود. اما خواست انتخابات که هميشه دربين آزادی خواهان ايران وجود داشته است و حرف تازه ای نيست. يک رهبر بايد بگويد برای رسيدن به درخواست ديرپای انتخابات چه برنامه ای دارد. پس فرق رهبر با يک فرد عادی که اعلاميه بدهد و خواست انتخابات آزاد را مطرح کند چيست؟ آيا ناخرسندان از شرايط موجود و به ويژه آزادی خواهان منتظر بيانيه شماره 17 آقای موسوی بودند تا متوجه شوند که در ايران انتخابات آزاد نيست؟ يا انتخابات در ايران گزينشی و استصوابی است؟ رهبر بايد برای رسيدن به اين انتخابات آزاد برنامه ای روشن داشته باشد و براساس آن به روشنی بگويد در کوی و برزن و اين جا و آن جا از مردم چه انتظاری دارد. مثلا بگويد ما امروز در تظاهرات روز عاشورا خواستار برگزاری انتخابات آزاد می شويم و تا فلان تاريخ به انتظار پاسخ روشن حاکميت می نشينيم و پاکدلانه و راست گويانه برای يافتن سازشی بسزا و درخور روی به حاکميت گشاده می داريم. اما چنانچه به اين خواسته ما وقعی ننهند در تظاهرات 22 بهمن به گونه ديگر عمل خواهيم کرد و در صورت عدم پاسخگويی حکومت به همين ترتيب ادامه می دهيم و حتی مسئله اعتصابات گسترده را مورد توجه قرار می دهيم يا نافرمانی مدنی خواهيم کرد. شوربختانه پيام نوروزی مهندس موسوی هم بهتر از بيانيه شماره هفده او نبود: صبر و مقاومت. اين برنامه کار و عمل است؟ صبر تنها وقتی پيش درآمد ظفر است که برنامه ای عملی برای رسيدن از اولی به دومی پيشنهاد کند. صبر بدين شکل يعنی : حالا تحمل کنيد ببينيم چه می شود! اين رهبری است؟ شوربختانه در هيچ يک از پيام های چهره های مقاومت، آقايان موسوی و کروبی و نيز خاتمی، سخنی از برنامه و عمل نيست. اين در حالی است که رهبری يعنی تعيين هدف و آرمان و نقشه راه يا استراتژی و براساس آن تعريف وظايف عملی مشخص برای هر مرحله. بدون رهبری جنبش سبز آسيب سخت خواهد ديد. جنبش سبز دست کم از خرداد 1388 تا کنون قهرمانانه مقاومت کرده و تحسين جهانيان را برانگيخته است. اما مقاومت مردم را نمی توان بدين فروکاهيد که در خيابان سينه جلوی توپ و تفنگ گيرند و يا به زير ضربه های باتوم و خودروهای نيروهای سرکوبگر روند. اين خودگذشتگی ها می بايستی در چارچوبی عملی و در راستای هدفی روشن باشد. اگر کار چهره های فرانشين جنبش تنها صحبت بر سر انتخابات آزاد باشد خب اين را که هميشه می خواستيم و می توانيم آن را در خانه و در چارچوب امن تری بازگوييم! اما حالا می خواهيم بدانيم اگر حاکميت ارتجاع امکان برگزاری آن را نداد ـ که حتما هم نخواهد داد ـ چه بايد کرد و آنگاه برنامه ما چه بايد بود؟ نظر به همين مسايل، معتقدم رهبری نکته نگران کننده جنبش است. رهبری نبايد ترسی از تصميم گيری داشته باشد. متاسفانه چهره های ارجمند مقاومت آقايان موسوی و کروبی از تصميم گيری هراس دارند. می ترسند از اينکه تصميم شان خوشايند و مورد پسند مردم در شرايط حاضر نباشد. اما شاخص شايستگی رهبری محبوبيت هر لحظه آن در ميان مردم نيست. نتيجه کار است که مهم است.

 آرشيو