شبکهء سکولارهای سبز چيست

و چه می کند؟

ويدئو، فايل کوچک صدا

اينگونه تصور می شد (و می شود) که تحصيلات دانشگاهی و کسب مدارک تحصيلی دانشگاهی، آدمی را به انسانيت و مدنيت نزديک و از حيوانيت و توحش دور می کند. زندگی اما نشان داده است چنين تصوری، هم در عرصه ی حيات فردی و خانوادگی و هم در حوزه زندگی و فعاليت اجتماعی، با واقعيت خوانايی ندارد. از سه پزشک ، که بنا به ويژگی و تعهد حرفه ای شان می بايد بويی از انسانيت و انسان دوستی می بردند، و يا لااقل وانمود کنندهء چنين حسی می نمودند، نام می برم تا شايد حديث مفصل از اين مجمل به دست داده باشم: دکتر ژزف منگله از جنايتکاران آشويتس ، دکتر رادووان کارادچيک از آمرين کشتار مردم بوسنی، و دکتر علی اکبر ولايتی، خادم آيت الله خمينی که مشاور ولی فقيه آيت الله خامنه ای ست و دو دوره نيز وزير امور خارجه حکومت اسلامی بود.>>>

فجایع ایران، نه تنها به تهدیدها و سرکوب های پلیسی - امنیتی، تهدید و ترور، زندان و شکنجه، اعدام و سنگسار محدود نمی شود، بلکه حکومت اسلامی ایران، همهء جامعه ایران را برای شهروندانش و حتی موجودات زنده اش نیز ناامن کرده است. در این میان، سران و مقامات و مسئولین حکومت اسلامی، از یک سو به رشد و گسترش این فجایع اهمیتی نمی دهند و فراتر از آن، سیاست ها، طرح ها و عملکردهای بسیار فاجعه بار و ویرانگری دارند. غیر از این که بحران های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی سراسر جامعه ایران را فراگرفته و جنایات بی شمار حکومت اسلامی در همه این عرصه ها با تمام بربریت و سبعیت در جریان است؛ حکومت اسلامی، حتی به بدیهی ترین وظایف خود در قبال جامعه نپرداخته و به خواست ها و مطالبات کارگران، زنان، دانش جویان، روشنفکران و هنرمندان، اقلیت های ملی و مذهبی گردن نمی گذارد.>>>

اکنون، این نسرین است که در چنگال بی عدالتی حکومتی انسان ستیز زندانی است و سمبل زندانیان سیاسی سرزمین ما بشمار می رود؛ نسرینی که خود، به  عنوان کوشنده و  وکیل حقوق بشر، سال ها پرچمدار عدالت بوده است. اتهامات او،  که نظيرشان در کمتر کشور دیکتاتوری جهان دیده می شود، گواه کاملاً روشن و مشخصی است برای نشاندادن بی عدالتی در کشوری که نه تنها متهمین حق استفاده از حقوق قانونی خویش را ندارند بلکه وکلای شجاعی هم که می خواهند از آن ها و بر اساس حتی همان قانون پوسیده ی جمهوری اسلامی  دفاع کنند گرفتار زندان و شکنجه های روحی و جسمی می شوند.>>>

(ويدئو)

قانون نابرابر

مروج خشونت علیه زنان است

لیلا علی کرمی

طبق گزارش سازمان ملل متحد در سال 2010 درصد زنانی که حد اقل یک بار در طول زندگی‌، مورد هجوم و آزار جنسی‌ قرار می‌گیرند بسته به محل زندگی‌ آنها گاهی‌ تا پنجاه و نه درصد نیز می‌‌رسد. متاسفانه هیچ آمار دقیق و موثقی در خصوص میزان خشونت علیه زنان وجود ندارد. زنان ایرانی نیز از این امر کلی‌ مستثنی نیستند و همواره چه در خانه و چه در اجتماع طعم تلخ خشونت را چشیده‌اند و جای بسی‌ تاسف است که این خشونت ریشه در فرهنگ شفاهی‌ و کتبی‌ ما دارد و گاهی‌ نیز به شکل سنت، آداب، رسوم و درد‌ناک‌تر از همه و به نادرست با عنوان آموزه‌های دینی جلوه می‌‌نماید.>>>

«دختر!  باز هم دختر؟!» شاید همهء ما این جمله را در خانه ی خود یا خانه های دیگر شنیده ایم. دختر از بدو تولد در معرض تبعیض و خشونت است و با تصور باری اضافه بر دوش خانواده اغلب از همان ابتدا مورد بی مهری عاطفی قرار می گیرد و نسبت به فرزند پسر از ارزش کمتری برخودار است. در نتیجه، در تمامی حوزه های زندگی از تغذیه، بهداشت، تربیت با رفتاری متفاوت از برادر خود روبرو است.>>>

زخمی که نمی بینیم

مطلب ارسالی از سوی يک خواننده

می دانید؟ خشونت همیشه یک چشم کبود و دندان شکسته و دماغ خونی نیست. خشونت، تحقیر، آزار، گاهی یک نگاه است. نگاه مردی به یقه ی پایین آمده ی لباس زنش وقتی که دولا شده و چای تعارف می کند.  خشونت نگاه برادری است به خواهرش وقتی در مهمانی بلند خندیده. نگاهی که ما نمی بیینیم. که نمی دانیم ادامه اش وقتی چشم های ما در مجلس نیستند چیست. ترسی است که آرام آرام در طول زمان بر جان زن نشسته… خشونت بی کلام ، بی تماس بدنی، آنگاه که مرد در را باز می کند زن ناگهان مضطرب می شود، غمگین می شود.... نمی داند چرا. در حضور مرد انگار کلافه باشد... انگار خودش نباشد... انگار بترسد که خوب نیست... که کم است... که باید لاغرتر باشد نه چاق تر باشد... زیباتر باشد... خوشحال تر باشد... سنگین تر باشد... جذاب تر باشد... خانه دارتر باشد... عاقل تر باشد... خشونت، آن چیزی است که زن نیست و فکر میکند باید باشد. خشونت آن نقابی است که زن به صورتش می زند تا خودش نباشد تا برای مرد کافی باشد. مرد می تواند زن را له کند بدون اینکه حتی لمس اش کند. این ارث مردان است که از پدران پدرانشان بهشان رسیده ... خشونت، آزار، تحقیر امتداد همان مادر *** ها، *** ها، خواهر *** ها، مادرش را فلان ها، عمه اش را بیسارهایی است که به شوخی و جدی به هم و به دیگران می گوییم. خشونت، آزار، تحقیر، همان "زن صفت"، "مثل زن گریه می کرد" هایی است که بچه هایمان از خیلی کودکی یاد می گیرند. خشونت، آزار، تحقیر، پله های بعدی نردبانی هستند که پله ی اولش با "فلانی و بیساری معاشرت نکن چون..."، "فلان لباس را نپوش چون..." است.  چون‌هایی که اسمشان می شود "عشق". عشق هایی که می شوند ابزار کنترل... که منتهی می شوند به زنانی بی اعتماد به نفس، بی قدرت، غمگین، تحقیر شده، ترسان، وابسته، تهدید به ترک شده و شاید کتک خورده که فکر می کنند همه ی زخم‌هایشان از عشق است. که مرد عاشق زخم می زند و زخم بالاخره خوب می‌شود. خشونت زنی است که زیر نفس های آغشته به بوی الکل مردش تظاهر به لذت می کند و فکر می کند قاعده ی بازی همین است. خشونت، توجیه آزار روحی، کلامی، جسمی، جنسی مردی است که مست است. مستی انگار عذر موجهی باشد برای ناموجه ترین رفتارها. کتک بدترین نوع خشونت علیه زنان نیست. کبودی و زخم و شکستگی خوب می‌شوند."قدرت"، "شادی" و "باور به خویشتنی" که از زن در طول ماه ها و سال ها گرفته می شود گاه "هرگز" ترمیم نمی شود.

دمكراسي با هر چيزي بتواند كنار بيايد با تبعيض كنار نحواهد آمد. اگر دمكراسي مي خواهيم بايد همهء نام هاي كوچك را دوست داشته باشيم و به اصل "حق داوري همگاني" بيش از داوري هاي خود احترام بگذاريم. دمكراسي در پيوند با "حق داوري همگاني" است كه مي تواند آميزش مدني ما را تمام كند و راه را براي جدي ترين تبادل مدني اين عصر فراهم سازد؛ تبادلي كه با تضمين حقوق اساسي شهروندان، آنان را در قيد زدن به خواست ها و باورهاي خود ترغيب مي كند.>>>

>>>