یک دست اسلحه یک دست کلید زندان

درویش رنجبر ـ دیپلمات پیشین

رژیمی‌ که از مشروعیت (حقانیت) و مقبولیت تهی است چاره ائی ندارد جز آنکه دست به شمشیر ببرد. اگر امروز به حال و روز خامنه ایی نیک‌ بنگریم در یک دست اسلحه و در دست دیگر کلید زندان دارد. همچنان که دیگر بزرگان گفتند ممکن است بتوان مدتی‌ بر سر نیزه تکیه کرد ولی‌ هرگز ممکن نیست بر سر نیزه نشست. فاصله خامنه ایی از تکیه به سر نیزه تا نشستن بر سر نیزه به اندازه مویی بند است. کلید زندان در دستان ناتوان خامنه ایی بسیاران فرهیخته را محبوس کرده است. از «غلام خانه زاد» ی همچون نوری زاد که به ندای وجدان گوش داد و شجاعانه در مقابل دستگاه ظلم و جور ایستاد تا زید آبادی، و شیرمردان و شیر زنانی مانند عبداله مومنی، بهاره هدایت، هنگامه شهیدی، مصطفی تاجزاده و آیت اله کاظمینی بروجردی همه و همه در دفاع از شرف و حیثیت انسان به زندانی افکنده شده اند که کلید آن در دستان بت اعظم است.

از دیدگاه مدرسه سیاست آیا ممکن است یک جامعه را تنها با ضرب و زور اسلحه و کلید زندان اداره کرد؟!  پاسخ این پرسش به یقین به متغیر های زیادی وابسته است که به فراخور عوامل زمان و مکان متغیر اند. بدیهی‌ است اگر این پرسش به دوران ناصری که طی آن ناصر الدین شاه چهل و نه سال حکومت کرد باز گردد پاسخی مثبت خواهد گرفت. همین پرسش در قرن بيست و يکم که هفتاد درصد جمعیت ایران زیر سی و پنج سال دارند و به نسبت سرانهء جهانی‌ بزرگترین کاربر اینترنت در جهان هستند چه پاسخی خواهد گرفت؟ اجازه دهید این معادله را بصورتی دیگر مطرح کنیم. براستی اگر امروز بتوان در میان دولتمردان این رژیم یک نظر سنجی بدون ترس به عمل آورد چند درصد آنها حاضر هستند در میان این دو گزینهء "آیا دوست دارید فرزند شما در حوزهء علمیهء نجف تحصیل کند یا دانشگاه هاروارد؟" به حوزه علمیه نجف رضایت دهند؟  به اهورای ایران سوگند به ضرس قاطع می‌‌توان گفت نود درصد دوست دارند فرزندان آنها در هاروارد تحصیل کنند.

درست به خاطر دارم که یکی‌ از پایوران رژیم در نیو یورک (سفیر رجایی خراسانی) نه تنها پس از ماموریت، فرزندان خود را در دانشگاه‌های نیو یورک جا گذاشت بلکه خواهر زاده خود را نیز (خسرو نامی‌) به عنوان کارمند محلی به نیو یورک آورد و او هم در کنار پسر دأیی‌ها در نیویورک جا خوش کرد.

قبله پأیوران رژیم نه حوزه علمیه قم است و نه نجف. داماد حسن روحانی در اصل گماشته یا محافظ درب منزل ایشان بوده است. دختر حسن روحانی عاشق محافظ پدرش می‌‌شود (بیچاره دخترانی که بجز محافظان پدر چشمشان به مرد دیگری نمی‌‌افتد تا حق انتخاب داشته باشند.) زمانیکه من در ژنو ماموریت داشتم این زوج جوان را دیدم از نیو یورک به تهران باز می‌‌گشتند. پس از پرس و جو متوجه شدم که آقا داماد به حدی کم سواد بوده که توان تحصیل در دانشگاه کلمبیا را نداشته و به ناچار به ایران باز می‌‌گردد. ذکر این گونه داستان‌ها مثنوی هفتاد من کاغذ خواهد بود. از فرزندان خرازی و متکی‌ چه باید گفت که همچنان در نیو یورک و توکیو "مشغول" هستند.

در این میان باید از کسانی‌ که به اصطلاح ستون‌های رژیم هستند و این چنین با حرص و ولع سعی می‌‌کنند حتی پسر خاله دسته دیزی خود را به جهان آزاد بیاورند پرسید راستی‌ چرا دوست ندارید فرزند شما در حوزه به اصطلاح علمیه  تحصیل کند؟

چه بخواهیم و چه اهل ولایت فقیه نخواهند، جامعه جوان ایران رو به ارزش‌های جهانشمول مانند حقوق شهروندی (رأی من کجاست؟)، بیزاری از دیکتاتوری، دمکراسی و جدأیی مذهب از حکومت (نه دین از سیاست) دارند. گیرم خامنه ایی با در دست داشتن اسلحه در یک دست و کلید زندان در دست دیگر بخواهد سد این راه شود، تا چه زمان می‌‌تواند جلو این سیل خروشان و بظاهر خاموش را بگیرد؟

زهی خیال باطل

بازگشت به خانه