دنيايی بزرگ در چمدانی کوچک

نگاهی به مبانی تصمیم گیری در جمهوری اسلامی

مجيد محمدی

در استبدادی و مطلقه بودن حکومت جمهوری اسلامی شکی نيست. هيچ شاهدی عليه اين مدعا وجود ندارد بلکه شواهد تاييد کننده‌ی آن هزارانند. در عين حال به خاطر گستردگی دستگاه دولت در ايران، روزانه هزاران و شايد ده ها هزار تصميم در اين دستگاه استبدادی، غير پاسخگو، غير شفاف و ناکارآمد گرفته می شود که به جای حل مشکلات بر مصائب و رنج‌های مردم می افزايند. اکنون پرسش آن است که در پشت صحنه‌ی تصميم گيری در جمهوری اسلامی چه می گذرد که به چنين نتايجی می انجامد؟ چگونه مقامات به يک نوع تصميم گيری می رسند يا به يک نوع تصميم گيری نمی رسند؟ پی بردن به اين موضوع بالاخص در حوزه‌ی مسائل امنيتی و سرکوب‌ها که با جان مردم سروکار دارند و تصميمات اقتصادی و اجتماعی اهميت پيدا می کند.>>>

انتخابات آزاد، تضمین پیش شرط ها، یا نا فرمانی مدنی؟

گفتگو با فرهنگ قاسمی

گفتگوگر: سايت انتخابات آزاد

از منظر من جنبش سبز فرزند مبارزهٔ ملت برای آزادی انتخابات است، که دیوار های سکوت را در هم شکست و اعتراض آشکار خود را علیه دیکتاتوری بیان کرد. اما اعتقاد دارم طول عمر دیکتاتوری در هر جامعه به نسبت فرهنگ، تاریخ و تمدن آن ارزیابی می شود، مردم ایران بیش از ظرفیت بالقوه خود دیکتاتوری را تحمل کرده اند. این نیروی اعتراضی و انتقادی به هر روی باید ظهور خود را به حاکمیت و حتی به دنیا نشان می داد. این یک خیزش بود که در شرایط انتخابات دوره دهم بوجود آمد به نظر من می توانست به بهانهء دیگری نیز  انجام پذیرد.>>>

ایدئولوژیزه کردن جامعه؛ خودكشي سياسي است

گفتگو با  ناصر فکوهی

گفتگو گر: هادی حسین نژاد

رئوس نظريه فكوهي درباره سياست‌هاي فرهنگي و تحولات آن چنين است: مسئولان دولتی باید بدانند که جامعه اصل است و نه قدرت. مهمترين تغییرات اساسی حاصل از انقلاب؛ اجتماعی شدن شدید و شتاب یافته زنان و به وجود آمدن جامعه‌ای است که زنان در آن حضوری دائم و همه جانبه دارند او تاكيد دارد كه؛ اين جامعه را نمی‌توان به همان شیوه‌هایی اداره کرد که یک جامعه کاملا مردانه را. از نگاه وي، واقعيت فرهنگ جامعه با سلسله مراتبی کردن و پاسخ های ایدئولوژیک و سختگیرانه كاملا مغاير است. سیستم آمرانه‌ای اين بار اتفاقا کل یک سیستم را با توهم و تصور و ادعای اینکه درحال محافظت و تقویت آن است؛ به سوی نابودی مي‌برد...>>>

گره کورتر!

شهباز نخعی

بسیار بعید می نماید که با وجود منافع هنگفت و عدیده ای که از وجود کانون تنش در منطقه حسّاس خاورمیانه عاید هیئت مدیره و سهامداران عمدهء شرکت سهامی ریاکاری می شود، اینان به برقراری صلحی واقعی و همزیستی مسالمت آمیز دو کشور فلسطین و اسراییل در کنار یکدیگر رضایت دهند. به نظر نگارنده، چنین امری را تنها در صورتی می توان محتمل دانست که نفع برندگان در انتقال "کانون تنش" به نقطه ای دیگر سود بیشتری ببینند و براین مبنا هدف های راهبردی خود را تغییر دهند.  آنچه که اکنون در عراق و افغانستان و پاکستان می گدرد و خواب هایی که یقیناً برای میهن ما دیده شده، شاید گره کور مناقشه اسراییل و فلسطین را با زدن گره کورتری درجایی دیگر باز کند!>>>

سانسور و سكولاريسم!

عبدالعلي بازرگان

در آماري كه جرس اخيراً از مصاحبه شدگان اين سايت منتشر كرده بود، نشان مي داد بيش از نيمي از مصاحبه ها با هموطنان سكولار بوده و كمتر از يك سوم آن با اهالي جرس، آن هم در سالگرد تولدش، گفتگو  شده است. اين تازه مصاحبه هاست، اگر به آمار مقالات نيز مراجعه كنيد ، اين نسبت را چه بسا بيشتر ببينيد... اين قلم در سال هاي گذشته به كرات نوشته هاي ناقابلي را براي برخي سايت ها ارسال كرده است، اما بجز مواردي كه واسطه و توصيه اي در كار بوده است، در بقيه موارد منتقدين محترم از همين حق  منطقي استفاده كرده و برخورد دگرانديشي كرده اند. گله كه ندارم هيچ، ازآن موارد استثنا هم ممنونم. به اميد روزي كه هواي بام رسانه هاي ما هم يكي شود!>>>

در حاشیهء مقالهء جناب بازرگان در خصوص سانسور و سکولاریسم

شهرام فريدونی

سوال اینجانب، نسل اینجانب،  نسل قبلی اینجانب و نسل بعدی اینجانب از شما دوستان که درد اسلام دارید و سکولاریسم را سد راه افکارتان می بینید، این است که چرا قبل از اینکه خودتان را عجولانه بداخل حوزهء سیاست پرتاب کنید و مجدانه به دنبال قدرت بدوید، نخست سعی نمی کنید که در سکون و آرامش فکری، و البته با نیتی پاک، این مجموعه تفکرات را از پیرایه ها و پلیدی هائی که دورش را گرفته پاک کنید، و آنگاه کمر به فروش آن به دیگران ببندید؟ بطور قطع آنوقت مشتریان افکارتان هم، هم از لحاظ کیفی و هم از لحاظ کمی، با امروز فرق خواهند کرد! >>>

تحریم ها، حذف یارانه ها و نگرانی رهبر از رویارویی ملت و دولت

ناصر اعتمادی

آینده آبستن حوادثی است که بر بستر انواع مطالبات انباشت شدۀ اقتصادی و سیاسی نمودار خواهند شد: عاملان این "حوادث" کسانی هستند که بیشترین صدمات یک دورۀ سی ساله از بن بست اقتصادی را تجربه کرده اند. یعنی: طبقات متوسط شهری و در رأس شان جوانان و زنان بیکار و بدون آیندۀ روشن که دیگر قادر به معنای کردن هستی فردی و اجتماعی شان در قالب های دست و پاگیر موجود نیستند. به اینان می توان حتا به ترتیب اهمیت، فعالان ورشکستۀ بخش خصوصی، اصناف و به ویژه کسبۀ خرد را افزود که نوعاً زیان های وضع حاضر را متحمل شده اند.>>>

آزادیخواهان و مردم ایران نیاز به حمایت جهانی دارند

حسن لباسچی

در نامهء سرگشاده به دبيرکل سازمان ملل

از طرف جبههء ملی ایران ـ اروپا و امریکا>>>

جناب آقای بان کی مون. جمهوری اسلامی با به وجود آوردن بحران هسته ای مشکلات و نگرانی های فزاينده ای برای دولت ها و ملل جهان به وجود آورده است که می تواند عواقب وخیم و غير قابل پيش بينی در منطقه و جهان داشته باشد. جبههء ملی ایران در خارج از کشور در ماه گذشته با ارسال نامه ای به رئیس جمهور آمریکا مراتب نگرانی خود و ملت ايران را ازحمله نظامی به ایران ابراز داشته است که این در ضمیمه نامه به حضور آن جناب ارسال ميگردد. علاوه بر بحران خارجی، در داخل کشور نیز شهروندان ایران زیر شدید ترین ستم و بیداد قرار دارند. کشتار های خیابانی آزادیخواهانی چون ندا آقا سلطان٬ قتل مستمر زندانیان سیاسی در زندان های رژیم، به ویژه پس از انتخابات سال گذشته تاکنون که دو زندانی به نام های محسن بیک وند و کاوه کردی در همين هفته در زندان های جمهوری اسلامی به قتل رسیدند٬ وضعیت پزشکی وخیم صد ها زندانی سیاسی از جمله ارژنگ داوودی٬ عیسی سحرخیز و آیت الله بروجردی و..، اتهامات بی اساس و بدون دليل و احکام ناعادلانه برای فعالین حقوق بشری چون خانم شیوا نظرآهاری٬ مجازات های غیر انسانی چون سنگسار و قطع اعضاء بدن برای زندانیان عادی مثل خانم سکینه آشتیانی، دستگیری و آزار وکلای مدافع زندانیان همچون خانم نسرین ستوده٬ ایران را تبدیل به زندانی دهشتناک برای همهء ایرانیان کرده است. در حال حاضر که مردم ايران هيچ مرجعی برای شکايت و رسيدگی به اعمال غير انسانی حکومت ايران ندارند، نياز به حمايت جهانی، به ویژه سازمان ملل متحد که تنها مرجع رسيدگی و کمک به ملل دربند جهان ميباشد دارند. بدين سبب تقاضای ما از آنجناب، به عنوان عالی ترين مقام سازمان ملل متحد، اين است که رسيدگی به نقض حقوق بشر در ایران را به اندازهء بحران اتمی مورد توجه سازمان ملل و شورای امنیت قرار دهيد .در اين راستا تعيين و اعزام فرستادهء ویژه از سوی سازمان ملل متحد به ايران مي تواند گام مهمی در بهبود وضعيت زندانيان سياسی و حقوق مردم ايران باشد. با احترام و سپاس از توجه شما به این مسئله حیاتی. 17 شهریور 1389

بحثی در «خودسرشناسی»

ف. م. سخن

خبر راديو فردا:«سپاه محمد رسول‌الله: تجمع مقابل منزل کروبی ساخته عناصر خودسر بود».

ما از همان وقت که قتل های زنجيره ای کار عده ای خودسر اعلام شد، معنی خودسر را فهميديم ولی به روی‌مان نياورديم تا امروز که سپاه ادعا کرد حمله به منزل آقای کروبی کار عده ای خودسر بوده است. حالا سعی می کنيم اين کلمه را برای خودمان و شما معنی کنيم. خودسر يک کلمه يا صفت است که آدم وقتی آن را می شنود کمی می ترسد، کمی می لرزد، کمی حالت فرار و دويدن به او دست می دهد، و کمی احساس کشته شدن می کند. البته قديم ها کلمه ی خودسر چنين حالتی ايجاد نمی کرد، و اين حالت از زمانی ايجاد شد که محمد مختاری و محمد جعفر پوينده و پروانه و داريوش فروهر به دست آدم های خودسر به طرز وحشيانه ای به قتل رسيدند. اگر من جای دکتر حسن انوری بودم، و بخش "خ" فرهنگ سخن در اختيار من بود، حتما زير کلمه ی خودسر اين را می نوشتم: ويژگی کسی که ظاهراً از آقا دستور نگرفته ولی گرفته است. البته در فرهنگ لغت، جا برای شرح و بسط نيست که ما اين جا اين شرح و بسط را می دهيم: وقتی به کسی می گويند خودسر، يعنی او از آقا دستور نگرفته ولی همه ی ما می دانيم که او از آقا و فرماندهان زير دست اش دستور گرفته و همه چيز را برنامه ريزی شده انجام داده است. اين که ما می دانيم ايشان از آقا دستور گرفته، به هوش خيلی زياد يا اطلاعات دست اولِ ما مربوط نمی شود بلکه وقتی خودسرها بعد از انجام عمل يا در حين عمل وِل‌وِل می گردند و هيچ کس با آن ها کاری ندارد، معلوم می شود که مقام بالايی از آن ها حمايت می کند. باور نمی کنيد؟ همين امروز در مجتمع خودتان يک ترقه بترکانيد، يا روی ديوار همسايه تان بنويسيد، مرگ بر همسايه ی مزاحم يا پنجره ی يکی از ساکنان مجتمع تان را با سنگ بشکنيد، يا چادر از سر خانمی که در حال گذر از کوچه است بکشيد، می بينيد در عرض پنج دقيقه پليس مسلح می ريزد روی سرتان، به دست تان دست‌بند می زند و شما را به کلانتری می برد. چرا؟ چون شما خودسر نيستيد، يعنی آقا از شما حمايت نمی کند. اگر خودسر باشيد، پنجاه نفری جمع می شويد سر خيابان آقای کروبی، اول عرق می خوريد، بعد سينه می زنيد و روضه ی سيدالشهدا می خوانيد، بعد به منزل او و همسايگان اش هجوم می بريد، بعد در و پنجره را می شکنيد، بعد داخل خانه کوکتل مولوتف پرتاب می کنيد، بعد روی ديوارها شعار می نويسيد، بعد چادر از سر زنِ عابر می کشيد، و اين کار را نه سريع و مثلا در عرض چند دقيقه، که در عرض چند روز به طور مداوم انجام می دهيد، آن وقت نه تنها ماموران نيروی انتظامی به شما کاری ندارند، بل که يک دست مريزاد و خسته نباشيد هم بِهِتان می گويند. چرا؟ چون شما خودسريد يعنی آقا پشتيبان شماست. اميدوارم بحث "خودسرشناسی"ِ امروز برای تان مفيد بوده باشد.