شبکهء سکولارهای سبز چيست

و چه می کند؟

ويدئو، فايل کوچک صدا

در زمينهء وظايف آلترناتيو سازان، (يعنی آنها که بعنوان «سربازان و تدارک بينندگان» در راه ايجاد آلترناتيو می کوشند و، روشن است که تا تشکيل آلترناتيو مطلوب، همهء سکولارهای انحلال طلب و آلترناتيو خواه، در اين مقوله جای می گيرند) می توان پرسيد که آيا لازم است اينگونه «فعالان سياسی» وارد مباحی شوند که تصميم گيری راجع به آنها بر عهدهء خود «آلترناتيو» است؟ مثلاً، آيا لازم است که آلترناتيوسازان دربارهء چند و چون تاکتيک های مبارزاتی آينده ای که در آن نقش رهبری سياسی بر عهدهء آلترناتيو خواهد بود از هم اکنون به بحث بنشينند؟>>>

من شخصیت‌هایی‌ مانند آقایان موسوی و کروبی را به هیچ عنوان شخصیت‌های ملّی نمی‌‌دانم، برای اینکه آنها نه دموکرات هستند و نه سکولار، اما آنها که بدنبال اصلاح و حفظ این نظام هستند در جایگاه خودشان و در راه آرمان و اهدافشان، کار خود را بخوبی انجام می‌‌دهند، بسیار هم شجاعانه و در واقع بیشتر از آنچه از آنان انتظار می‌رفت. هر کسی‌ در جایگاه سیاسی خود برای اهداف خود تلاش و مبارزه می‌‌کند. بیائیم ما هم راه خودمان را مشخص کنیم، شفاف بیاندیشیم، شفاف عمل کنیم و با توجه به موقعیت بسیار نامساعد اپوزیسیون داخل، این پرسش‌ها را نیز از خودمان بکنیم که: "وظیفه و مسئولیّت ما، استراتژی و تاکتیک ما به عنوان اپوزیسیون ملی، دموکرات و سکولار در خارج از کشور چیست؟ و آیا برای فردای پس از فروپاشی ناگهانی جمهوری اسلامی (به هر دلیلی)،‌ و یا در صورت بروز یک جنگ، چاره‌ای اندیشیده‌ و آینده‌نگری کرده‌ایم؟">>>

کليد مسئله اين است که ما نگاه کنيم ببينيم چه امکان دارد، نه چه دوست داريم. ما خيلی چيزها ممکن است دوست داشته باشيم ولی در شرايط موجود ايران من تصور می کنم که مفاد اين بيانيه در حدود حداکثری است که می شود فعلاً انتظار داشت. خواستن بيش از اين مستلزم اين است که ما موسوی را به عنوان يک تبعيدی در بهترين حالتش برای او تصور کنيم. و الا ماندنش در ايران و ادامه فعاليتش تقربياً غيرممکن خواهد شد. موسوی توانسته است در ايران بماند و به فعاليتش ادامه دهد که حياتی است. به دليل همين مصالحه. شايد اعتقاد هم داشته باشد، نداشته باشد من وارد نيستم. ولی آن چه ابراز می کند حساب شده است. ما هم اگر به جای او می بوديم در ايران و می خواستيم اين کار را بکنيم، فکر نمی کنم بيش از اينها بر می آمد. اين را هم اضافه کنم که با همه مخاطرات و تهديدات و بگيريد و بکشيد من تصور نمی کنم دست به اين دو نفر بزنند؛ به موسوی و کروبی. به دو دليل. يکی اينکه جامعه را به قول فيزيکدان ها گالوانيزه می کند و ممکن است يک حرکت غير قابل پيش بينی پيش بياورد. دوم اينکه مصلحت خود خامنه ای و گروه پيرامونش اين نيست که ميدان را به کلی به احمدی نژاد با همه بستگی که به او دارند و حمايتی که از او می کنند، واگذارند. در نتيجه يک حاشيه امنيتی به دور اين دو نفر هست و می توانند چنين اعلاميه هايی و شايد يک کم تندتر صادر کنند. من به ويژه منتظرم و خيلی از ما منتظريم که با توجه به وضع اقتصادی مردم و دشواری هايی که در پيش است و به خصوص با توجه به هزينه کمرشکنی که برنامه اتمی جمهوری اسلامی ايران برای خودش و برای ايران و همه دارد، کم کم مواضعی بگيرند که نزديک شوند به ساير کلی جامعه. چون تعيين کننده در ماه های آينده، حداکثر تا يک سال آينده همين دو موضوع است. اينها است که سرنوشت آينده ايران را تعيين می کند. جای مذهب درست سر جايش محفوظ، ولی اصل قضيه آنجاست. جبهه های اصلی مبارزه آنجاست.

جنبش دموکراسی خواهی اگر بخواهد به نتیجه برسد می بایست از همه ظرفیت های موجود اعم از سیاسی، اقتصادی و اجتماعی بهره بگیرد. یعنی در اندازه یک جنبش تمام عیار انقلابی با پرهیز از به رسمیت شناختن قدرت حاکم از طریق عدم مشارکت در قدرت و پرهیز از تأیید اصول غیر دموکراتیک قانون اساسی، می توان گام به گام حقوق اساسی شهروندی مطرح در قانون موجود را مطالبه کرد و با مبارزات دموکراتیک و به مرور قدرت ملی را جایگزین قدرت ایدئولوژیک سرکوب گر کرد. حکومت نشان داده است اصلاح ناپذیر است، اما آلترناتیو اصلاحات لزوماً انقلابی خشن نیست. انقلاب دموکراتیک راه حل است.>>>

تازه‌ترین نوشته‌ای که در این زمینه خواندم مقاله‌ای بود از حشمت‌الله طبرزدی با عنوان “تزهایی برای مبارزه”. نوشته‌های طبرزدی دبیرکل جبهه دموکراتیک ایران و سخنگوی “اتحاد برای همبستگی و حقوق‌بشر در ایران” همیشه خواندنی و قابل تامل بوده و هست. ضمن موافقت با اصول کلی مطرح شده در این مقاله که به عقیده من تشکیل دولت سایه برای جلوگیری از هرج‌ومرج پس از فروپاشی نزدیک حکومت، مهمترين آن است، بندهایی را در این مقاله می‌بینم که نه تنها راه را برای تشکیل دولت ملی دشوار می‌سازد بلکه آن را غیرممکن می‌کند و علاوه بر آن با وجدان و شرافت انسانی مغایرت دارد.>>>

پیش شرط های انتخابات آزاد وجود ندارد

«کل دعوا» ی ما بر سر انتخابات مهندسی شده است

پیام مهدی کروبی به مناسبت عاشورا

این حرکت مقدس یعنی عاشورا که الان هم در آستانه اش هستیم، ان شاءالله همهء مردم با شور و نشاط در عزاداری شرکت می کنند، منتهی در کشور ما در عاشورای سال گذشته حادثه ای غم انگیز رخ داد که آن را بهانه ای کردند برای سرکوب مخالفین. ما کل دعوایمان بر سر انتخابات مهندسی شده است، آیا روز عاشورا مردم شعار دادند، ندادند، من نمی دانم، ولی به هر حال حوادث تلخی پیش آمد و عده ای از مردم عزیزمان را به شهادت رساندند و حرمت عاشورا را نگه نداشتند و حالا عجیب این است که طلبکار هم شدند و آنهایی که مردم را کشتند تازه می گویند خدا آبروی فتنه گران را برد!>>>

سياست بدون دين انحراف است

علی لاريجانی

به گزارش خبرنگار مهر در قم، علی لاريجانی عصر چهارشنبه همزمان با تاسوعای حسينی‌(ع) با شرکت در يادواره شهدای روستای خاوه از توابع بخش کهک قم در سخنانی با بيان اينکه راه درست برای در امان ماندن از توطئه‌های داخلی و خارجی تمسک به عمود خيمه، که همان ولايت فقيه است، افزود: ولايت فقيه چراغ و راهنمايی برای جامعه است که به فرموده امام خمينی(ره) می‌تواند کشور را از هر گونه آسيبی حفاظت کند و ما اين را در عمل تجربه کرديم... وی با بيان اينکه امروز برخی از کشورهای منطقه به دليل اينکه جهاد را به فراموشی سپرده‌اند در زير سلطه استکبار قرار دارند، افزود: آمريکايی‌ها به برخی از کشور‌های منطقه دستور می‌دهند و اين بخاطر آن است که آنها لباس جهاد را از تن بيرون کرده و دچار ذلت شدند. و ما اگر عزت و شرف در زندگی فردی و اجتماعی را می‌خواهيم‌، نبايد شمشير جهاد از زندگی حذف شود. وی با بيان اينکه اگر امروز دنيای اسلام بصيرت نداشته باشد اميدی به آينده خود نخواهد داشت، خاطر‌نشان کرد: ايران اسلامی به خاطر اينکه لباس جهاد و شهادت را به تن کرده است هيچگاه زير بار ظلم نخواهد رفت و همواره سرفراز خواهد بود. وی در بخش ديگری از سخنان خود سياست بدون در نظر گرفتن دين را انحراف دانست و ابراز داشت: عده‌ای در دوران اصلاحات شعارهای سکولاريسمی مطرح می‌کردند و می‌گفتند جمهوريت با ديانت سازگار نيست در حالی که کامل کننده جمهوريت دين است.

بیست سال یا سی سال؟

مصاحبه اخیر میرحسین موسوی با نشریه اینترنتی قلم سبز مانند گذشته دارای اشکالات متعدد و آشکاری است، از جمله مواردی که آقای موسوی و خانم زهرا رهنورد بطور مداوم روی آن تاکید می کنند این است که هرچه مشکل داریم و هر استبداد و ظلمی که وجود دارد مربوط به «بیست سال اخیر» است، در حالیکه اگر بطور دقیق خفقان موجود و فضای سیاه استبداد کنونی مورد ریشه یابی قرار گیرد نقش پررنگ و واضح خمینی و روش رهبری او را می توان مهمترین دلیل معضلات کنونی اعلام کرد. مهندس موسوی با زرنگی خاصی می گویند: "جریان حاکم در آستانه انتخابات بیست سال برای یکدست کردن کشور طراحی و تلاش کرده بود"، در حالیکه از روز نخست تاسیس جمهوری اسلامی خمینی رسما فرمان شکستن قلم ها و بستن زبان ها و کشتن مخالفان را صادر کرد و در چند سخنرانی به صراحت تاکید نمود که «همه» ی احزاب و گروه ها باید از بین بروند و مخالفان و منتقدان را شیطان صفت و دشمنان الله و معاند با اسلام خواند. آقای موسوی در جایی دیگر نیز با اشاره به اسناد ویکی لیکس به جای این که سیاست های غلط «حکومت» و شخص ولی فقیه را زیر سوال ببرند به طور حساب شده حملات لفظی خود را متوجه «دولت احمدی نژاد» نموده اند، آقای موسوی و تمام دست اندرکاران جمهوری اسلامی به خوبی می دانند تعیین «سیاست های کلی نظام» با شخص رهبری است و اگر در اسناد ویکی لیکس انزوای جمهوری اسلامی و تنش آفرینی این رژیم افشا شده این موضوع به «دولت احمدی نژاد» ارتباط چندانی ندارد بلکه ولی فقیه مسئول تعیین این سیاست های ضد ملی بوده و هست....