|
|
|
جمعه 26 آذر 1389 ـ 17 دسامبر 2010 |
|
|
|
جمعه 26 آذر 1389 ـ 17 دسامبر 2010 |
در حکومت مطلقهء کنونی پیش شرط های انتخابات آزاد وجود ندارد
بخشی از گفتگو با شهلا عبقری
پرسشگر: سايت انتخابات آزاد
پرسش:
جنبش سبز در
چه مرحله ایی قرار دارد و نقش نیروهای سیاسی داخل و خارج از کشور بر روی آن چیست؟
پاسخ: جنبش در مرحله نفس گیری، تجدید قوا و یا فتن راه کارهای مناسب با شرایط مشخص امروز است. جنبش سبز یک جنبش اجتماعی است و زمینه ها و بسترهای اجتماعی گوناگونی می تواند در آن اثر گذار باشد، و بطور یقین نیروهای سیاسی داخل و خارج از کشور می توانند در شتاب گیری فزاینده آن اثر بگدارند.
در شرایط سرکوب و ارعاب حاکم بر جامعه، تجدید قوای جنبش، دقت، ظرافت و برنامه ای معین را می طلبد و نیروهای سیاسی داخل و خارج باید نقش تاریخی خود را ایفا کنند.
تشکل نیروهای سیاسی داخل و خارج از اهمیت زیادی برخوردار است. شاید بتوان گفت ضعف یا قدرت تشکیلاتی نیروهای مخالف در داخل و خارج کشور، مهمترین عامل است که در افت یا خیز جنبش سبز تاثیر گذار خواهد بود.
در شرایط امروز ایران، که رژيم اسلامی می کوشد تا از طریق سرکوب، دستگيری، زندان، شکنجه و اعدام های پیاپی رعب و وحشت را در جامعه حکفرما سازد، سازمان یافته گی و نزدیکی نیروهای سیاسی بر محور اصولی مشترک از الزامات است و باید در اولویت قرار گیرد و برای آن برنامه ریزی شود.
امروز نیروهای سیاسی در خارج بایست قادر باشند که کنشگران اجتماعی- سياسی داخل ایران را یاری دهند تا با وجود شرایط سرکوب، امر سازمان يابی در ایران محقق گردد. به جنبش های اجتماعی-مدنی در ایران باید یاری رساند که با بازبينی انتقادی از فعاليت ها و حرکت ها ی گذشته باز سازی شوند و تشکیلات منسجم و گسترده اس را سامان دهند. کوشش در راه ایجاد زمینه های هم فکری های نظری وعملی با کوشندگان سیاسی – اجتماعی ايران، سازمان دهی جنبش های مدنی ، جنبش های زنان، کارگران، دانشجويان، و اقلیت های قومی را تسهیل می کند.
پرسش: ضرورت تشکیل یک اپوزیسیون متحد را چه می بینید؟
پاسخ: برای فرو پاشی رژیم اسلامی در ایران به تشکل، سازمان یابی و قدرت گرفتن جنبش های سیاسی- اجتماعی نیاز است، و این مهم بدون تشکیل یک اپوزیسیون متحد ومنسجم امکان پذیر نیست.
برای بزیر کشیدن حکومت تمامیت خواه و دیکتاتوری اسلامی که قدرت مطلقه است، و در آن کلیه نیروها و جریانهای سیاسی بشدت سرکوب می شوند، اپوزیسیونی متحد و قوی احتیاج است که توانایی تدوین نقشه و برنامه ریزی مبارزاتی و مقابله با رژیم را داشته باشد. در هیچ کجای دنیا تجربه نشده که یک حکومت دیکتاتوری خود به خود سرنگون شود. بدون وجود اپوزیسیون منسجم و قوی، حتی جنایتکارترین، فاسدترین و بی پایه ترین سیستم حکومتی می تواند سالیان دراز پا برجا بماند. بنظر من یکی از عوامل مهم که هنور رژیم بر مسند قدرت است، پراکندگی و ضعف اپوزیسیون است. تا زمانی که اپوزیسیون چاره ای اساسی برای این مساله نیابد و نتواند براین مشکل فائق آید عمر این رژیم کوتاه نخواهد شد.
متأسفانه در 31 سال گذشته شاهد بوده ایم که نیروهای اپوزیسیون به خاطر فرقه گرایی، منافع فردی و گروهی نتوانسته‌اند به کار جمعی و دمکراتیک بپردازند. در خلال سال های گذشته اکثر گروه های اپوزیسیون یا در لاک خود فرو رفته اند و یا اگر با کسانی متحد شده اند سعی کرده اند آنها را دنباله روی خود کنند.
در راستای جنبش اعتراضی سال 88 اپوزیسیون لزوم اتحاد را بیش از پیش در یافت و می بینیم که گفتمان در این زمینه براه افتاده است. برای پشت سر گذاشتن پراکندگی و پایه گذاری و استحکام اتحاد در میان اپوزیسیون باید به تجربیات پیشین نگریست و قوت و ضعف های آنها را دریافت، از ضعف‌ها دوری و از قوت ها استفاده کرد، تا اپوزیسیون را به جایگاه شایسته اش رساند. تعلل جایز نیست و باید از تمام امکانات در این راستا استفاده کرد و با همفکری و خرد جمعی، اتحاد و همبستگی را میان اپوزیسیون پروراند. از نظر من چاره ای نیست و باید اپوزیسیون این راه را برود تا به جایگاهی برسد که قدرت اثر گذاری داشته باشد، و بتواند آنچنان پایداری درمقابل رژیم خودکامه در ایران ازخود نشان دهد که فروپاشی میسر گردد.
پرسش: آیا تصور میکنید شکل گیری یک کمپین انتخاباتی می تواند نیروهای سیاسی را دور هم جمع کند و به چه شکل؟
پاسخ: انتخابات آزاد می تواند یکی از راه هایی باشد که رسیدن به دموکراسی را میسر گرداند و پلی شرایطی معین و پیش شرط هایی را می طلبد. بدلیل شرایط معینی که بر ایران حاکم است و سیستم مطلقه ای که در قدرت است، پیش شرط های انتخابات آزاد وجود ندارد و حکومت مطلقه اجازه برقراری این پیش شرط ها را هم نمی دهد و در مقابل آن می ایستد. اگر با تلاش و مبارزه اپوزیسیون و استفاده از کلیه امکانات ونیروهای اجتماعی و رسانه ها، فشارهای بین المللی، تکیه بر برقراری پیش شرط های انتخابات آزاد شود، رژیم خودکامه و تمامیت خواه آن چنان در مقابل این خواست مردم ایستادگی می کند که، تقابل انتخاباتی به تقابل سیاسی بدل می شود و جامعه مطالباتش را از طریق مبارزهء سیاسی- مدنی دنبال خواهد گرفت.
بنابراین چون با وجود جمهوری اسلامی انتخابات آزاد امکان پذیر نیست، کمپین انتخابات آزاد توانایی جلب اکثریت نیروهای اپوزیسیون را نخواهد داشت، زیرا خواست انتخابات آزاد این ابهام را در خود دارد که امکان چنین انتخاباتی در محدودهء سیستم و قانون موجود امکان پذیر است. در شرایط حاضر مردمان ایران به دنبال برنامهء سیاسی گسترده ای هستند که بخش اصلی آن حقوق بشر و دموکراسی و جدایی دین از دولت و حکومت است، و همین مطالبات است که پیش شرط های انتخابات را میسر می سازد. بنابراین در شرایط ایران انتخابات آزاد در کنار خواسته ها یی که در بالا ذکر شد، معنی می یابد و در مجموع ساختن یک جامعه آزاد ودموکراتیک را می سرمیسازد.
پرسش: مهمترین نقد پیرامون شکل گیری چنین کمپینی را چه می بینید؟
پاسخ: شکوفایی جنبش دموکراسی خواهی مردمان ایران بصورت جنبش سبز و جانفشانی جوانان برای مطالبه خواسته های دموکراتیک، بسیاری از جریان های سیاسی را واداشت تا از دیدگاه های سنتی خود فاصله بگیرند و جایگاهی را برای دموکراتیزه کردن خود دست وپا کنند. تا چه حد این فاصله گیری از دیدگاه های سنتی و استقبال از مولفه های دموکراسی عمیق و راستین است مشخص نیست. آیا استقبال از مولفه های دموکراسی صوری است یا براستی جریانات سیاسی سنتی به دموکراسی باور پیدا کرده است؟
در چنین شرایط حساسی بایست برنامه ریزی های سیاسی آنچنان هوشمندانه و هوشیارانه انجام گیرد که تا از قدرت طلبی های فرصت طلبانی که همیشه در کمین اند تا جنبش را به کج راه ببرند جلوگیری کند.
در شرایطی انتخابات آزاد توانایی انتقال قدرت را بطور مسالمت آمیز دارد که سیستم حاکم، توانایی قبول نتیجه انتخابات را داشته و حکومت را به نمایندگان مردم واگذار کند. حکومتی که ادعا دارد که نماینده خدا در روی زمین است در ذات خود استعداد قبول خواست مردم را که خواستی زمینی است ندارد.
باید بیاد داشته باشیم که انتخابات آزاد برای رسیدن به دموکراسی شرطی لازم ولی کافی نیست و بدون آنچه که در بالا ذکر شد مارا به به سر منزل مقصود نخواهد رساند.
|
محل اظهار نظر شما: شما با اين آدرس ها می توانيد با ما تماس گرفته و اظهار نظرها و مطالب خود را ارسال داريد:
|
