«آنگ سان سوچی»، در ارتباط با بيهودگی سازش با ديکتاتوری گفته است که: «در نظامى که حقوق انسان ها را ناديده مى گيرد، ترس، قانون روز است؛ قانونی که ترس از زندانى شدن، ترس از شکنجه، مرگ، حتی ترس از انزوا، از دست دادن دوستان، خانواده و املاک و يا امکانات امرار معاش را بر ما مسلط می کند؛ ترسی که گاهی هم "عقل سلیم" نام می گيرد و رفتار و اعمال دلیرانه ی کوچکی را که به ما عزت نفس و متانت می بخشد، با چسباندن صفاتی همچون ابلهانه، بی پروا، يا ناچیز به آن محکوم می کند».>>>

رهبران ما در این  فاصله خانه نشین شدند یا درست تر بگویم مثل شما به نوعی حبس خانگی گرفتار آمدند. آقای موسوی چند تا بیانیه داد و از حکومت فعلی و بدبختی های ملت سخن گفت. اکنون مدتی است ایشان سکوت کرده است. آقای کروبی هم هست و نیست اش در معرض تهاجم و تاراج قرار گرفت و ایشان هم فعلاً سکوت کرده است. "ملت" هم ناامید و دلخور هم چنان پشت کامپیوتر ها نشسته اند و به سایت بالاترین مراجعه می کنند ببینند بالاخره آیا انقلاب خواهد شد یا نخواهد شد. بچه هایی که کشته شدند، آرام آرام از یادها می روند. آنانی که در زندان اند، آرام آرام از یادها می روند. کسانی که بهشان تجاوز شد، آرام آرام از یادها می روند. یک عده از این "ملت" که زورشان به حکومت نرسیده، پرخاشگر شده اند و به جان هم افتاده اند. خلاصه این بود شیوه و سبک مبارزه ی ما. حال می خواستم بدانم آیا شما هم همین طوری در برمه مبارزه می کنید؟>>>

رژیم نگران تسری و تعمیم فشارهای بين المللی به عرصه ها و موضوعات و جنایت های بیشمار دیگری است که هر روز و هرساعت مرتکب می شود. از همین رو کوشش می کند با ترتیب دادن سناریوهای گوناگون و تاخت زدن این مساله با مسائلی چون جاسوسی و یا با حربهء اعتراف گیری و محتملاً تغییر نوع مجازات از سنگسار به اعدام و نظایر آن، برای خود راه گریزی پیدا کند. و این در حالی است که کوچکترین اقدام و ترفند و مانور اش زیر ذره بین نگاه فعالین و افکارعمومی جهان قرار دارد. در اينجا ما با یک پرونده با برد جهانی مواجهیم. فی الواقع مخالفت با ارتکاب چنین جنایت سبعانه ای، کیفر خواست علیه رژیمی است که بقاء و دوام خود را در انجام این گونه  آدم کشی ها می داند. اینکه بشریت امروز نمی تواند ارتکاب به چنین قساوتی را شاهد باشد و دم برنیاورد، آن چالشی است که ارکان نظام نابهنگام ولایت فقیه را به لرزه درآورده است.>>>

پرستو در خانه ی آزادی

نیلوفر بیضایی

پرستو اعلام کرده که علیرغم ممنوعیت برگزاری یادبود فروهرها، در خانه ی آزادی بروی همه ی ایرانیان باز است. اگر در خانه ی فروهرها، در خانه ی آزادی نمی توانیم در مراسم یادبودشان حضور پیدا کنیم، می توانیم شمعی در میدان محله هامان بیفروزیم، می توانیم بر بام های خانه هامان در تاریکی شب فریاد آزادی سر بدهیم. می توانیم به او بگوییم که در پاسداری شجاعانه اش از خانه ی آزادی تنها نیست. می توانیم با زنده نگاه داشتن یاد فروهرها، علیه خاموشی و در نفی فراموشی، ایران را به خانه ی آزادی بدل کنیم.>>>

چرا انقلاب شد؟

عبدی کلانتری

قاضی منصف و احکام قصاص

مـاجــرای «خـــــر ما از کره گی دم نداشت!»

مردی خری دید به گل در نشسته و صاحب خر از بیرون کشیدن آن درمانده. مساعدت را (برای کمک کردن) دست در دُم خر زده قُوَت کرد (زور زد ).دُم از جای کنده آمد. فغان از صاحب خر برخاست که ” تاوان بده !” مرد به قصد فرار به کوچه یی دوید، بن بست یافت. خود را به خانه ایی درافکند. زنی آن جا کنار حوض خانه چیزی می شست و بار حمل داشت (حامله بود ). از آن هیاهو و آواز در بترسید، بار بگذاشت (سِقط کرد). خانه خدا (صاحبِ خانه) نیز با صاحب خر هم آواز شد. مردِ گریزان بر بام خانه دوید. راهی نیافت، از بام به کوچه ایی فروجست که در آن طبیبی خانه داشت. جوانی پدر بیمارش را به انتظار نوبت در سایه دیوار خوابانده بود؛ مرد بر آن پیر بیمار فرود آمد، چنان که بیمار در حای بمُرد. پدر مُرده نیز به خانه خدای و صاحب خر پیوست ! مرد، هم چنان گریزان، در سر پیچ کوچه با یهودی رهگذر سینه به سینه شد و بر زمینش افکند. پاره چوبی در چشم یهودی رفت و کورش کرد. او نیز نالان و خونریزان به جمع متعاقبان پیوست! مردگریزان، به ستوه از این همه، خود را به خانه قاضی افکند که ”دخیلم! “ قاضی در آن ساعت با زن شاکیه خلوت کرده بود. چون رازش فاش دید، چاره رسوایی را در جانبداری از مرد یافت و چون از حال و حکایت او آگاه شد، مدعیان را به درون خواند. نخست از یهودی پرسید. گفت: «این مسلمان یک چشم مرا نابینا کرده است. قصاص طلب می کنم». قاضی گفت : «دَیتِ مسلمان بر یهودی نیمه بیش نیست. باید آن چشم دیگرت را نیز نابینا کند تا بتوان از او یک چشم برکند!» و چون یهودی سود خود را در انصراف از شکایت دید، به پنجاه دینار جریمه محکومش کرد! سپس جوانِ پدر مرده را پیش خواند. او گفت: «این مرد از بام بلند بر پدر بیمار من افتاد، هلاکش کرده است. به طلب قصاص او آمده ام». قاضی گفت: «پدرت بیمار بوده است، و ارزش حیات بیمار نیمی از ارزش شخص سالم است. حکم عادلانه این است که پدر او را زیر همان دیوار بنشانیم و تو بر او فرود آیی، چنان که یک نیمه جانش را بستانی!» و جوانک را نیز که صلاح در گذشت دیده بود، به تأدیه سی دینار جریمهء شکایت بی مورد محکوم کرد! چون نوبت به شوی آن زن رسید که از وحشت بار افکنده بود، گفت : «قصاص شرعاً هنگامی جایز است که راهِ جبران مافات بسته باشد. حالی می توان آن زن را به حلال در فراش (عقد ازدواج) این مرد کرد تا کودکِ از دست رفته را جبران کند. طلاق را آماده باش!» مردک فغان برآورد و با قاضی جدال می کرد، که ناگاه صاحب خر برخاست و به جانب در دوید. قاضی آواز داد: «هی! بایست! که اکنون نوبت توست!» صاحب خر هم چنان که می دوید فریاد کرد: «مرا شکایتی نیست. محکم کاری را، به آوردن مردانی می روم که شهادت دهند خر مرا از کره گی دُم نبوده است!»