ويدئو، همراه با فايل کوچک صدا

برای جامعه شناسان

جامعه ای را نمی توان يافت که زنان اش در برابر خواست های حق طلبانه ی خود واکنش مثبتی از سوی دولت دريافت نکرده اما همچنان به پیشرفت هایی رسيده باشند. مثلاً، نمی توانیم ببینیم که حکومتی سی سال تمام زنان را حتی از رفتن به استادیوم های ورزشی و تماشای مسابقات منع کند، اما زنان اش بتوانند با هزار بدبختی و توسل به مقامات ورزشی کشورهای دیگر، و با چشیدن انواع تحقیرها و تبعیض ها، و حتی با لباس هایی که کمتر از زره و کلاه خودهای دوران باستان و در زمان جنگ نیست، به میادین ورزشی جهان بروند و سرافراز و پیروز بازگردند.

زنان پکن:

کاش جلب توجه نمی کرديم!>>>

خشونت عليه زنان و مشکلات بیشتر

در رابطه با فروپاشی خانواده‌ها

شهلا اعزازی

داستان نا تمام تبعیض

در حکومت شتر گاو پلنگ

درویش رنجبر

وقتی‌ برای شرکت در کنکور دانشکده وزارت امور خارجه فرم پر می‌‌کردم اولین شرط این بود: پسر بودن! یعنی‌ هیچ دختر ایرانی حق نداشت، حتی اگر نابغه هم باشد، در این آزمون شرکت کند. یعنی‌ هیچ دختر ایرانی حق ندارد دیپلمات شود. تبعیض جنسیتی یکی‌ از خطوط پر رنگی‌ بود که رژیم ولی‌ فقیه بین ما ایرانی‌ها کشیده بود. بعد‌ها وقتی‌ به کتابخانهء دانشگاه تهران می‌‌رفتم تا جهت تکمیل یک نوشتار مستند از منابع غنی آنجا استفاده کنم می‌‌دیدم دانشجویان دختری که دانشجوی دانشکده حقوق و علوم سیاسی آن دانشگاه بودند و وقتی‌ می‌‌فهمیدند ما دانشجویانی هستیم که با استفاده از "حق ویژه!" (حق نرینگی) نه تنها در حال تحصیل پول تو جیبی‌ دریافت می‌‌کنیم بلکه پس از تحصیل نیز یک راست به اصطلاح دیپلمات خواهیم شد، در دلشان حسرت می‌‌خوردند که چرا "مادینه" آفریده شده اند. این حسرت را بگذارید در کنار این امر که خانم مادلن آلبرایت، کندالیزا رایس و، در حال حاضر، خانم کلینتون وزیر امور خارجه یکی‌ از بزرگترین قدرت‌های جهان بوده و هستند.>>>

الله اکبر شعار من نیست

یکی از تفاوت هایی که فلسفه ورزی تاریخی با فلسفه ورزی ذهن گرا دارد این است که در فلسفه ورزی تاریخی انسان می تواند با بهره گیری از تجارب گذشته بطور نسبی از تکرار خطاهای گذشته جلوگیری کند. بسیاری از مبلغان جنبش سبز از بدو پیدایش این جنبش از مردم درخواست می کنند که شعار«الله اکبر» سر دهند در حالی که پس از گذشت سی و دو سال از تجربهء تلخ حکومت مذهبی و عملکرد کاملاً ضد ملی و ضد بشری حکومت اسلامی نمی توان از آحاد مردم خواست خود را در چاه دیگری بیاندازند. استفاده از مفاهیم دینی، آن هم به شکل عریان در وسط میدان سیاست، نه تنها منجر به رهایی و آزادی نخواهد شد بلکه با ایجاد سوء تفاهم می تواند زمینه های مجدد سیطره دینکاران بر سرنوشت مردم را فراهم آورد. آن چه جنبش کنونی مردم به آن نیاز دارد چالش فکری تمام عیار با مدعیان اسلامگرایی سياسی است...(بقيه در آرشيو)

خداحافظ شهلا

ف.م. سخن

«هشت سال شب‌ها قدم زدم و فکر کردم و سختی‌های زيادی کشيدم. خانوادهء همسرم، خصوصاً مادر همسرم، سختی‌های زيادی کشيد و حالا همه ما در انتظار قصاص هستيم. اميدوارم اين پرونده تمام شود تا من و خانوادهء همسرم کمی آرامش داشته باشيم... فکر می‌کنم ديگر همه چيز تمام شده و حالا من و خانواده همسرم در انتظار اجرای حکم هستيم. ما بايد امضا بزنيم تا اين پرونده برای اجرای حکم در نوبت قرار بگيرد و مراحل اداری را طی کند. حکم اعدام قاتل همسرم داده شد و خوشحالم که در نهايت تکليف همه چيز مشخص شد... من سی و دو سال در اين فوتبال بودم و جدايی از فوتبال سخت است. خيلی‌ها به من می‌گويند که بايد به فوتبال برگردم تا روحيه‌ام عوض شود. من هم منتظرم تا اين پرونده تمام شود و بتوانم دوباره به فوتبال برگردم...»(سايت گُل دات کام)

شهلا خانم! نمی خواهم برايت مرثيه بخوانم، و دو روز بعد انگار نه انگار که آدمی را بر بالای دار کشيدند، مثل ده ها نفری که همين يکی دو سال گذشته به دار کشيده شدند و ما به فاصله ی يکی دو روز همه چيز از يادمان رفت. نه جانم. مرثيه برايت نمی خوانم. بغض هم نمی کنم. اشک هم نمی ريزم. فقط يک سوال از تو خانم دارم: اين مردک پست - ناصر محمدخانی را می گويم - چه چيزی داشت که تو عاشق اش بودی و خودت را به خاطرش به کشتن دادی؟ راست اش دلم می خواهد بدترين فحش هايی را که بلدم بر زبان بياورم. دلم می خواهد کثيف ترين کلمات را نثار ناصر محمدخانی بکنم. اما وقتی فکر می کنم، به خودم می گويم که چه؟ اين سيستم صدها ناصر و صدها شهلا توليد می کند آن وقت ما از صبح تا شب بايد بنشينيم و فحش بدهيم... ولی اين آقا ناصر حقيقتا نامرد است. عيش و نوش اش را با شما کرده، حالا با کشتن شما دنبال آرامش است! می خواهد عيش اش تکميل شود. لابد بعد از بلند شدن از پای منقل، يک استکان خون شيرين می چسبد. ايشان تازه می خواهد فوتبال هم بازی کند. خدا کند اين کار را بکند تا من بتوانم راحت او را هو کنم. شهلا خانم! رفتی. خداحافظ. هشت سال زجرکش شدی. نمی دانم پای چوبه ی دار چه گفتی و چه کردی. ديگران چه کردند. لابد به پای اوليای دم افتادند. لابد التماس کردند که از خون تو بگذرند. اگر يک نظام بشری بر ايران حاکم بود تو اعدام نمی شدی. اگر هم قانونی برای اعدام بود، اعدام ات را موکول به خواست اين و آن نمی کردند. با اين همه نقاط تاريکی که در پرونده ات هست اصلا چنين حکمی صادر نمی کردند. به هر حال. گذشت. و چه بر تو گذشت ای زن جوان. نه. مرثيه نمی خوانم. بغض نمی کنم. اشک نمی ريزم...