این روزها دست کم حدود 20 میلیون مسلمان از مذهب های گوناگون اسلام در کشورهای غربی با نظام های سکولار دموکراسی زندگی می کنند. مسلمان ها، همراه با دیگر شهروندان از تمامی آزادی های شهروندی، از جمله آزادی دین و مذهب در این کشورها برخوردار هستند. در این کشورها دین یک امر و موضوع شخصی به شمار می آید. از این روی تضادی میان اسلام و مسلمانی با سکولار دموکراسی دیده نمی شود. در این حالت اسلام و سکولار دموکراسی مانعةالجمع نمی باشند. اما در ایران با حکومت اسلامی شیعه و در عربستان با حکومت اسلامی سنی ـ وهابی، چون باورهای دینی و مذهبی از اساس نظام حکومتی می باشند، تضاد اسلام با آزادی فردی و سکولار دموکراسی به آشکار دیده و تجربه می شوند. بنابراین در این حالت اسلام با سکولار دموکراسی مانعةالجمع می باشند. برای واقعیت یافتن “حضور دموکراتیک مسلمانان (منظور جرسی ها بایستی مسلمانان متشرع باشد) در عرصهء عمومی ِ رقابت سالم با سایر گروه های اجتماعی” چاره ای نیست، مگر آن که نواندیشان و روشنفکران دینی و اصلاح طلبان که از علی خامنه ای بریده اند، فکر، خیال و توهم نظام دینی ـ دموکراتیک را از سر خود بیرون کنند.>>>

مقایسهء نظام های سکولار و دمکراتیک با نظام های توتالیتر و استبدادی بخوبی نشان می دهد که قدرت در مناسبات اجتماعی- سیاسیِ دمکراتیک که بر مبنای پلورالیسم و مشارکت جمعی شکل گرفته است، بصورت افقی و بویژه در میان بخش متوسط جامعه پخش می گردد. حال، به هر میزان این پخش و گستردگی و بنابراین مشارکت مردم بیشتر و نهادیه تر شده باشد آن روابطِ اجتماعی دمکراتیک تر و بعلت مشارکت عمده مردم انسانی تر می شود. اِعمال خشونت آمیز قدرت و تحمیل روابط اجتماعیِ عمودی و کنترل شده که خود را در طول حیات و تاریخ انسان بصورت نظام های الیگارشی، موروثی، آریستوکراتی و دیکتاتوری نشان داده است، همواره اما توسط فلسفه و مذاهب توجیه گر این نظام ها حمایت و تئوریزه شده اند.>>>

آيا ايران می توانست کره جنوبی بشود؟

فریدون خاوند

با وجود همهء برگ های برنده، ايران از چرخش بزرگ سی سال گذشته، که جغرافيای صنعتی کره خاک را دگرگون کرده و صد ها ميليون نفر از مردمان دنيای در حال توسعه را از حاشيه به متن اقتصاد جهانی کشانده است، بر کنار مانده است... تلخکامی ايرانيان زمانی بيشتر مي شود که می بينند در تاريخ  معاصر کشورشان، در دوران پيش از انقلاب اسلامی، يک بار تا مرز تبديل شدن به يک قدرت نو ظهور پيش رفتند، پيش از آنکه در باتلاق تنش های درونی و جنگ خارجی فرو بروند. امروز با اطمينان می توان گفت که دههء هزار و سيصد و چهل و نيمهء نخست پنجاه، ايران يکی از پربار ترين سال ها را در تاريخ اقتصادی خود از سر گذرانده است.>>>

هرکس دیگر غیر از رضاشاه هم که می‌آمد چاره‌ای جز همان سیاست خشن نداشت. جالب آنکه جمهوری اسلامی سیاست‌های او را تقبیح می‌کند ولی خودش آن هم در زمانی که دیگر ضرورت ندارد به ‌‌همان شیوه عمل می‌کند. اگر قرار بود دموکراسی در آن شرایط شکل بگیرد مطمئن باشید انقلاب مشروطه شکست نمی‌خورد. طبقه متوسط ضعیف بود، آگاهی اجتماعی پایین بود، رفاه وجود نداشت، بین بخش‌های مختلف کشور گسیختگی وجود داشت… ولی برد حکومت فردی محدود است و از حدی فرا‌تر نمی‌رود.>>>

توهم و خودمحور بینی اصلاح طلبانه

مجتبی واحدی

جبههء مشارکت در بیانیه خود، که حاوی مفاهیم و موضوعات ارزشمند نیز می باشد، به نقد کسانی پرداخته که آنان را«اصلاح طلبان بدلی» نامیده است. اندکی پس از صدور این بیانیه، یک عضو سرشناس جبههء مشارکت «شرکت بی قید وشرط در انتخابات» را مصداق «اصلاح طلبی بدلی» دانسته است. همین نامگذاری به این معنی است که گویی میزان سنجش اصلاح طلبی در اختیار یک حزب است. همین حزب حق دارد یک روز احتمال شرکت گروهی از اصلاح طلبان سابق در انتخابات آتی  را ناشی از تلاش حاکمیت  برای انحراف در جبههء اصلاحات و سازماندهی گروه های «بدلی» بداند و روز دیگر در برابر  شرکت مخفیانه و عهدشکنانهء پدر معنوی همان حزب در انتخاباتی رسوا و غیر عادلانه سکوت نماید.>>>

کتاب «آلترناتيو»

بقلم اسماعيل نوری علا

بر روی اينترنت منتشر شد>>>