در جامعه ای که بر مدار «فتوا» می چرخد و قدرت حکومتی نيز بازوی اجرائی آن بشمار می آيد ديگر چه جای دم زدن از هرگونه قانون اساسی و مجلس شورا و انتخابات و رفراندوم است؟ حکومت اسلامی با ارادهء فقيه بوجود آمده و همهء کارهای اصلی خود را ـ چه در نوشتن قانون و چه در تعيين رهبری ـ از طريق «مجلس خبرگان» (بخوان مجلس فقيهان فتواگو) انجام داده، اجرای همهء قوانين مصوب مجلس را منوط به تصويب «شورای نگهبان» ـ که فقهای مجتهد در آن حاکمند ـ دانسته، و با مخالفان خود نيز، نه از طريق مجاری قانونی که با توسل به فتوا، روياروئی کرده است. کشتارهای روزهای نخستين پيروزی انقلاب، کشتارهای دگرانديشان خارج کشور، قتل عام زندانيان دههء شصت، و جريانی که اکنون با نام «قتل های زنجيره ای» شناخته می شود، همه و همه از طريق «صدور فتوا» از جانب فقهای مجتهد انجام گرفته است؛ قتل هائی که آشکارا ريشه در عمليات تروريستی همين مجتهدين در دوران پيش از انقلاب دارد ...>>>

تندیس‌های تنفر، اسلام رحمانی

و مخاطرات امنیتی اسلام سیاسی

مجيد محمدی

روحانيت شيعه در واکنش به يکی از آهنگ‌های شاهين نجفی و مراسم يوروويژن در کشور آذربايجان يکی از سياه‌ترين هفته‌های تاريخ خود را در اواخر اين ارديبهشت پشت سر گذارد. روحانيونی که از آنها معمولاً در رتبه‌های بالای مراتب اقتدار دينی در رسانه‌های دولتی و شبه دولتی ياد می شود (جعفر سبحانی، حسين نوری همدانی، ناصر مکارم شيرازی، محمدرضا مهدوی کنی و ديگر اعضای جامعه‌‌ی روحانيت مبارز تهران) در واکنش به يک اثر هنری و يک مراسم هنری ديگر «چهره‌ی رحمانی اسلام» را به خوبی در معرض ديد همگان قرار دادند. کسانی که می خواهند حساب روحانيت و جمهوری اسلامی را از اسلام جدا کنند کارشان دشوارتر شده و برای ماله کشی باری بسيار سهمگين‌تر در انتظارشان است.>>>

در حکومت دینی دنبال دمکراسی نگردید

گفت‌وگو با بوعالم صنصال، نویسنده الجزایری

برگردان از: اکبر فلاح‌زاده

کشورهای عربی در معرض این خطرند که پا جای پای ما بگذارند و از روی سرمشق بد الجزایر مشق بنویسند. این وضع امروز در مصر پیش آمده. در مصر ارتش قدرتمندتر و قلدرتر از قبل شده، حتی با نفوذتر از زمان مبارک. ارتش صد سال سیاه حاضر نیست از قدرت اش دست بکشد. روزنامه‌نگاران و روشنفکران بازداشت می‌شوند. قبطی‌های مسیحی، یهودیان، همجنس‌گرایان مورد تعقیب قرار می‌گیرند، زن‌های بی‌حجاب  را کتک می‌زنند، یا این که موهایشان را می‌کشند، دختر بچه‌ها را از رفتن به مدرسه منع می‌کنند، کم کم دست دادن با زن‌ها هم مجاز نخواهد بود.>>>

اين كه چه كاري را توهين حساب كنيم و چه رفتاري را اهانت به مذهب و مقدسات ديني، اين البته امري است مربوط به پذيرفتن ميزان هاي مدرن و مدرنيته، مربوط به فرهنگ و آداب مورد توجه و احترام خود ما. وگرنه خلط مبحث مي شود و هركس دنبال عقب ماندگی هاي خود در مي ماند. مثال: نزد جمعيت انبوه هندوآن (يك ميليارد يا بيشتر...) گاو موجود مقدسي است، (ضمنا نزد ايرانيان باستان هم نوعي تقدس داشت)، گاو را طبق اصول يا فروع دين هندوآن نبايد آزار داد، چه رسد به كشتن و خوردن گوشت آن. اما ميلياردها انسان غير هندو (از جمله ما ايرانيان) گاو را مي كشند، گوشتش را مي خورند و هيچ از اين توهين بزرگ به مذهب هندوآن باك شان هم نيست!>>>

بمناسبت پانزدهمين سالگرد واقعه دوم خرداد 1376