خواست های بر حق ملت ما

باقر پرهام

سخنرانی در کنگره نهم حزب مشروطه ( لیبرال-دموکرات)

اکنون، به جائی رسیده ایم که دیگر نمی توان خاموش ماند، چرا که سخن براستی بر سر مرگ و زندگی کشور و ملتی بنام ایران است. این ملت، در آغاز قرن بیست و یکم، چیزی نمی خواهد جز پس گرفتن حق حاکمیت ملی خویش، و استفاده از این حق برای بر پا کردن نظامی سیاسی که مردم ایران در سایۀ آن بتوانند در امنیت و آزادی با خویش، و در صلح و صفا با مردم جهان، زندگی کنند. ما ایرانیان خارج از کشور، که از آزادی و امکان بیشتری برای بیان خواست های خود و مردم مان برخوردار هستیم، انصاف نیست در چنین شرایط حساس مرگ و زندگی ِ یک ملت، همچنان با برجسته کردن اختلافات گذشته، یا پیش کشیدن مسائلی چون نوع نظام آینده که اولویت فعلی ندارد و تصمیم گیری در باب آن از وظائف شهروندی مردم ایران در انتخابات آزاد ِ پس از سقوط رژیم موجود است، به جان هم بیفتیم و به جای مبارزۀ مشترک با نظامی که همۀ ما را آواره و مردم مارا در درون کشور اسیر مطامع مستبدانۀ خود کرده است، به مبارزه با یکدیگر بپردازیم که در واقع عین آن چیزی ست که نظام برای تداوم حاکمیت شوم و ضد دموکراتیک خود می خواهد.>>>

از امت به ملت: بازگشت حس ملیّت ایرانی

شروین نکویی شروین نکویی

شرکت انبوه هوادارانِ جنبشِ سبز در راهپیمایی روز قدس (28 شهریور 1388) در شهرهای بزرگ ایران راهپیمایی‌های معمول و مرسوم در این روز را به تظاهراتی برای بیان مطالبات مدنی بدل کرد. ترکیبی از مطالبات مدنی و حس میهن‌پرستی که طی سالیان متمادی در آگاهی جمعی ایرانیان نطفه بسته جانی دوباره گرفت و در شعار " نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران" تجلی و ظهور یافت. طنین این شعار خیابان‌های تهران، مشهد، گرگان، اصفهان، تبریز، اهواز و بسیاری شهرهای دیگر را درنوردید. حتی در جاهایی که مردم از بیم شان آشکارا این شعار را سر ندادند، به یقین آن را در دل داشتند. چگونه در روزی که به همبستگی با جنبش مقاومت فلسطینیان و حزب‌الله لبنان اختصاص داده شده شعارهای میهن‌پرستانه سر داده می‌شود؟ برای یافتن پاسخی درخور باید نگاهی اجمالی به گذشته بیافکنیم.>>>

مردم ايران باید بدانند که کسی در دنیای بیرون به آنها فکر می کند

روبرتو توسکانو ـ سفیر پیشین ایتالیا در تهران

آنچه در سال 88 در ایران رخ داد، بسیار متفاوت است از آن ‌چیزی که در مصر شاهد آن بودیم. پس از انتخابات در ایران مردم به خیابان‌ها آمدند و گفتند رای من کجاست. که در عین حال که خیلی شعار قدرتمندی است اما تنها یک موضوع است. اما در مصر مردم وقتی به خیابان آمدند از همه چیز پرسیدند؛ از حق و شأن خود تا نان. در نتیجه به مسایل مختلفی پرداختند و به نظر من از طبقات مختلف هم بودند.  من نمی گویم 3 میلیون نفر همه از شمال تهران به خیابان آمدند اما فکر کنم همه توافق داشته باشند که هسته اصلی اعتراضات در ایران طبقه متوسط بود.>>>

پنج منبع خطاهای راهبردی در نظام تصمیم گیری جمهوری اسلامی

مجید محمدی

خطاهایی که در تصمیم گیری‌های مقامات جمهوری اسلامی به چشم می خورد راهبردی‌اند؛ به این معنا که چنان که انتظار می رود تصمیمات کلان گرفته شده برای رسیدن به اهدافی خاص منتج به نتیجه‌ء مورد انتظار نمی شوند و این نحوه‌ء رفتار تاثیرات مخرب بلند مدت در حوزه‌های مختلف هم برای جامعه و هم برای بقای حکومت دارند. منبع این خطاها نه در محاسبات هزینه و فائده (که هیچگاه انجام نمی شوند) و نه در انتخاب وسایل مربوطه برای رسیدن به اهداف (که در برخی موارد رخ می دهند)، بلکه در نگرش‌ها، روال‌ها و فرایندهایی است که به بخشی از هویت نظام جمهوری اسلامی تبدیل شده‌اند. از همین جهت است که این نظام اصلاح ناپذیر شده است. اصلاح ناپذیری یک نظام و ترس آن از هر گونه اصلاح، نقطه‌ی شروع و زرادخانه‌ی فرایند فروپاشی است که البته ممکن است دهه‌ها طول بکشد.>>>

سه شعار فتيشی‌‌: