صحبت های بسیاری در این رابطه که خبری از حضور فعّال جنبش کارگری بعنوان حلقهء مفقوده "جنبش سبز" نیست، رسانه های سیاسی و سوسیال دموکراتیک را فرا گرفته است. مگر این حضور فعاّل جنبش طبقه کارگر نبود که نظام پادشاهی را به زانو در آورد؟ جایگزین آن چه شد؟ آیا فقط حضور فعّال طبقه کارگر در جنبش های مردمی تضمین کننده این برامد می باشد که ما به سکولاریسم و دموکراسی خواهیم رسید؟ تجربهء انقلاب پنجاه و هفت فریاد می زند که «خیر، اینطور نیست!» به میدان آمدن فعّال طبقه کارگر و اشتراک فّعال آن در چالش های سیاسی دموکراتیک، نه تنها لزوماُ به مفهوم رادیکالیزه و دموکراتیزه شدن جنبش نیست، بلکه بارها شاهد آن بوده و تجربه کرده ایم که که می تواند با ضربه های کوبنده خود نه تنها پادشاهان را از تخت به زیر بکشد، بلکه همزمان با آن می تواند "خمینی" ها را روی کار بیاورد.>>>

بسیاری از پراگماتیست های ایرانی اما در تحلیل و نام گذاری جناح های داخلی جمهوری اسلامی به کادر اندیشهء عملگرا و پراگماتیستی خود وفادار نیستند. به این معنی که بخشی از جناح های داخلی این رژیم را همانطور که این جناح ها خود را "اصلاح طلب" می نامند می شناسند و تحلیل می کنند. شاید شمار اندکی از نیروهای اپوزیسیون جمهوری اسلامی هستند که هم خود را پراگماتیست می دانند و هم جناح های داخلی رژیم را پراگماتیست تعریف می کنند و می شناسند.>>>

حاکمیت شریعت در پاکستان، شرط طالبان برای آتش‌بس

به گزارش خبرگزاری رویترز، طالبان پاکستان در نامه‌ای که روز پنجشنبه (بيست و هفت دسامبر) برای روزنامه "نیوز" چاپ پاکستان ارسال کرد، شرایط خود را برای پذیرش آتش‌بس با دولت پاکستان اعلام کرد. در این نامه آمده که طالبان شرط پایان دادن به درگیری‌های مسلحانه را ازجمله به تغییر قانون اساسی پاکستان و تدوین آن بر مبنای شریعت اسلام و قطع رابطه با آمریکا مشروط می‌کند. علاوه بر این طالبان خواسته است که ارتش پاکستان باید از جنگ در افغانستان خارج شود و در عوض وارد یک "جنگ انتقام ‌جویانه" با هند گردد.>>>