مهمترین مخالفان جمهوری اسلامی، به دنبال گذار مسالمت آمیز از رژیم استبدادی موجود به نظام دموکراتیک هستند. برخی استراتژی ها و تحولات می توانند ایران و ایرانیان را به دموکراسی و حقوق بشر نزدیک سازند، اما برخی استراتژی ها و تحولات کشور و مردم ما را از دموکراسی و حقوق بشر دور خواهند ساخت. ارتباط اپوزیسیون ایران با رژیم حاکم بر عربستان سعودی، از آن بدتر تأمین منابع مالی سرنگونی جمهوری اسلامی از آن رژیم منحط، دموکراسی ساز نخواهد بود. رژیم عربستان می داند به چه کسانی پول بدهد، اهداف و مقاصد پول دادن به افراد و گروه ها برایش کاملاً روشن است، آگاه است که گسترش دموکراسی های حقوق بشری در منطقه ی خاورمیانه به زیان موجودیت آن رژیم است (نظریه ی اشاعه یکی از مبانی این مدعاست) و از "تجربه ی مزدور سازی" برخوردار است.>>>

معمولاً در کنفرانس‌ها یا نشست‌ها بیشتر بحث‌ها راجع به باورها و نظرها و بحث‌های نظری است. امروز ما تصمیم گرفتیم کنفرانسی برگزار کنیم که مشخصاً راجع به راه‌های مشخص "پروژه‌ای در مورد دوران گذار به دموکراسی" باشد. یعنی چگونه افراد سیاسی و احزاب می‌خواهند گذار به دموکراسی را انجام دهند و پروژه‌شان چیست؟ مشخصات "پروژه" چیست؟ هدف‌ چیست، با چه مکانیزمی و چه افرادی محقق می شود و مخاطب‌ کیست؟از این لحاظ، من فکر می‌کنم این اولین کنفرانسی‌ست که فراخوانی به جامعه سیاسی داده که "بیایید صحبت‌هایتان را ارائه دهید، ولی با توصیه‌های عملی.">>>

می‌توان به ضرس قاطع گفت که تنها مشکل عمده درعدم اتحاد و يک کاسه شدن اپوزيسيون، خاصه در خارج از کشور، عدم فهم و درک صحيح از "مساوات" است که به‌قول دکارت هيچ چيز در دنيا بين مردم، بهتر از عقل، تقسيم نشده زيرا هيچ کسی نمی‌گويد از اين نعمت سهم کم‌تری دارد آن‌چنان‌که در برخی از گروه‌های اپوزيسيون چند نفره، هيچکدام حاضر به قبول عدم تأثيرگذاری خود در خيزش ملت جان به لب رسيده ايران نيستند و هرگز باور ندارند که برای ايجاد انگيزه جنبش در مردم و هدايت آن بايد به راه‌کارهايی منطبق بر واقعيت‌های حاکم بر فرهنگ و باورهای مردم اين کهنه‌ديار تکيه داشت.>>>

کنفرانس واشنگتن و سیاه و سفیدها

مهدی رود

بلافاصله بعد از به سرانجام رسیدن این نشست برگزاری آن از جهاتی متعدد مورد هجوم کنشگران و قلم به دستان عرصه سیاست قرار گرفته و می گیرد. بی شک اینگونه سیاه نگاه کردن به مسئلهء مهمی که نمونه برداری از نقاط مثبت آن می تواند راه را برای رسیدن به یک توافق کثرت گرا، گامی جدی در جهت همسان سازی اپوزسیون هموار کند، نمی تواند کمکی به احداث شاهراهی کند که انتهای آن رسیدن به مقوله اتحاد اپوزسیون باشد و بالعکس، رفتن به آن سو، مصداق آب به آسیاب ریختن حکومت کنونی و سوژه آفرینی برای کیهان شریعتمداری ست. پس بهتر است اگر قرار باشد نیمه خالی لیوان را نگاه کنیم گوشه نظری هم بر نصفهء پر آن داشته باشیم.>>>