«آقا» مرا ببخش!

ف.م.سخن

آقا، وقتی دیدم بی بی سی از قول آقای خاتمی نوشته "هم ملت ظلمی را که بر او شده ببخشد، و هم نظام و رهبر" جگرم خون شد. اشک چشم و آب دماغ و خلط سینه و اینها شروع کردند بیرون زدن. احساس کردم می خواهم – گلاب به رویتان - استفراغ کنم. منی که جزو ملت باشم کدام ظلم را ببخشم؟ اصلاً ظلمی به من شده که بخواهم ببخشم؟ [این جا جیغ جانخراشی به سبک جیغ هایی که پامنبری ها موقع روضه ی امام حسین می کشند، می کشم و بر پیشانی ام می کوبم]. من غلط بکنم که بخواهم ببخشم. ولی شما باید ما را ببخشی. خیلی به شما بد کردیم. خیلی به شما ظلم کردیم. خیلی به شما جفا کردیم. قربان محاسن مبارک ات بروم که از دست ظلم های ما سفید شد. اوهو اوهو اوهو اوهو...>>>

جامعهء بی تبعيض چيست؟

شايد بتوان مشکل تجربهء قرن بيستم را در «اين – همان» دانستن ِ ج«امعهء بی طبقه» با «جامعهء گوناگونی از دست داده» دانست، آن سان که آدميان همه يک شکل و يک انديشه و يک رفتار فرض شوند تا، در متن جامعه ای رنگارنگی از دست داده، به مساوات و عدالت و تعادل برسند. اين گونه تلقی ناشی از فقط يک نوع برداشت از مفهوم ريشه ای ديگری است که نيم هزاره ای از توجه علمی به آن می گذرد و بنظر می رسد که عاقبت، با پشت سر گذاشتن تجربه هائی هولناک و خونين، در قرن بيست و يکم می تواند به بار بنشيند.>>>

گورباچف  در پاسخ  خمینی که اسلام را به جای کمونیسم پیشنهاد می‌کرد نوشت: «ملت ما انتخاب خود را به عمل آورده و این در سال 1917 بود!» پاسخی بس متین که دیگر واقعیت نداشت! مردم شوروی در آن «انتخاب» همان گونه بازنگری کرده بودند که امروز مردم ایران دیگر آن «انتخاب» ناشی از انقلاب اسلامی را قبول ندارند. ولی راهی هم که با تکیه بر نیروهای موجود در رژیم در پیش گرفته شود، جز از یک جمهوری ناقص به یک دمکراسی ناقص نخواهد بود و کشورهای دمکرات عملاً موجود نیز چیزی بیش از این برای دیگران نمی‌خواهند! نیروهای واپسگرا مانند رژیم ایران و کسانی که خواهان «اصلاح» این واپسگرایی هستند از همین واقعیت تلخ تغذیه می‌شوند.>>>

بازی دین و قدرت

فیروز نجومی

بازی دین و قدرت، لزوما یک بازی تراژیک نیست، بیشتر به شکل دراماتیک و کمدی اجرا می شود. بازی دین و قدرت یک بازی تکراری ست، اما بازی ای که پای بند هیچ عهد و قراردادی نیست. مرزهای دین و قدرت هنوز ناشناخته اند. در بازی دین و قدرت جراحت هست اما هلاکت نیست ...>>>

خطرناک تر از فتنه سبز!

سعید صالحی نیا

این آخرین جنگ بین حکومتی است. مثل صحنه شطرنجی است که مهره هایش خورده اند و مهره های مانده دیگر جای بازی کردن ندارند. وضعیت آخر این رژیم است. حکومتی که با پان اسلامیزم شروع شده بود و قرار بود جهانی را مسلمان کند یادتان هست؟! حالا کارش بجائی رسیده که کرور کرور از خودش "کافر" و منافق بیرون می دهد! "آقایش" به نوچه مکلایش اعتماد ندارد. اسلام کم آورده می رود دنبال حجتیه ای و مدرسه حقانی و وقتی کم آورد ملاط کوروش کبیر بخودش می مالد و از "اسلام ایرانی" حرف می زند!>>>

اگر اتحاد جماهیر شوروی فرو نمی‌پاشید

فرهاد جعفری>>>

«حمایت‌ِ حزب توده از اسلام سیاسی، انگاره‌ها و عملکردهایش» در تمام طول نیم‌قرنِ گذشته؛ هرگز بدون دلیل نبود. آنان به‌خوبی می‌دانستند که «اسلام سیاسی»، چه پیامدهایی به‌دنبال خواهد داشت و «تزویج دین و سیاست»، به کجا خواهد انجامید! اگر اتحاد جماهیر شوروی فرو نمی‌پاشید؛ اکنون نقشه‌های «توده‌ای‌ها» و «توده‌ای‌های نمازخوان» به ثمر نشسته بود و می‌توانستند «حکومت مارکسیستی در ایران» را به‌عنوان «آلترناتیو حکومت دینی» به ایرانیانِ «گریزان از دین سیاسی» (اما همچنان «مطالبه‌کننده‌ی عدالت و آزادی») بقبولانند. اما چه سود که «گورباچفِ خائن!»، تمام امیدها و نقشه‌هاشان را بر باد داد!

بقيه در آرشيو

ماجرای «استراس کان» و رابطه‌ی قدرت و سکس

شهلا شفیق

در ميانهء هياهو و بحث های جنجالی پيرامون تراژدی آقای کان و نتايج سياسی آن، تصوير زن خدمتکار به مثابه بدنی ظاهر می شود که شهوتی مقاومت‌ناپذير برانگيخته، بدنی بی سر، بی صورت. می‌خوانيم که همکاران زن در هتل با ديدن گريه‌های او از ماجرا باخبر شده و پليس را خبر کرده اند. چشم‌های گريان زن اما هيچ همدردی در ميان سياستمدارانی که پيام می دهند و روزنامه نگارانی که بحث می کنند بر نيانگيخته است. چرا ؟ چگونه است که در ميان احزاب سياسی و حتی در ميان زنان سرشناس احزاب چپ و راست، در نخستين واکنش‌ها، سخنی در اين باره شنيده نمی‌شود؟>>>

آرشيو

جامعه‌ مالزی پس از به دست آوردن استقلال خود از بریتانیای کبیر در سال هزار و نهصد و چهل و شش در دورانی از ناآرامی پیوسته قرار داشت. این نا آرامی از جمله شورش‌های نژادی هزار و نهصد و شصت و نه میان مالزیایی های بومی و غیر بومی، نوسازی سریع و صنعتی شدن، و سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی ملی که مسلمانان مالزیایی فقیر را در شرایط محرومیت قرار می داد به صورت کاتالیزورهایی برای احیای اسلام در مالزی در اواخر دهه‌ی هفتاد عمل می کردند. تحولات تدریجی دولت در اجرای سیاست‌های اسلامگرا که توسط جنبش دانشجویی داکوا نشر می یافت موجب تغییر مالزی به یک دولت اسلامی در اوایل دهه‌ی هزار و نهصد و هشتاد شد. تحول ایدئولوژیک در مالزی به معنای آن بود که مسلمانان می خواستند تحت دستورات شریعت زندگی کنند یعنی همان نظام حقوق اسلامی که به سرعت قوانین وضع شده در قانون اساسی مالزی را پشت سر می گذارد. از زمان احیای اسلامی، حقوق زنان از سوی یک نظام قضایی که زنان را از حقوق ابتدایی انسانی محروم و مردان را قادر به توجیه سوء رفتار با همسران و ازدواج‌های چند همسری کرده بود مورد حمله واقع شده است.>>>

گروه‌های فمینیستی در تونس، با انتشار مانیفستی خواسته‌هایشان را اعلام کردند. آن‌ها ضمن ابراز خوشحالی از سرنگونی دیکتاتوری و افتخار به میراث مشترک اصلاح طلبانه در تونس، بر ادامه‌ی مبارزه برای بهبود شرایط زندگی شخصی و عمومی زنان تاکید کرده‌اند متن مانیفست زنان تونس در زیر آمده است: ما زنان تونسی، در راه دموکراسی، برابری و عدالت اجتماعی، امروز با شادی انقلاب برای شأن انسانی را که با تلاش زنان و مردان به پیروزی رسید، جشن می‌گیریم. ما با احترام یاد ملت تونس را که دیکتاتور را سرنگون کرد گرامی می‌داریم و در پیشگاه شهدای جوان، زنان و مردان، سر تعظیم فرو می‌آوریم...>>>

ا

راه‌‌‌های بسیاری هست که بدانیم هر فرد چه موضعی دربارهء حقوق زنان دارد. اما در میان زنان سیاستمدار که تعدادشان البته زیاد نیست، موضع‌‌‌گیری آنها در قبال دوچرخه، در افشای موضع‌‌‌‌شان دربارهء حقوق زنان، تعیین کننده و اساسی است. دوچرخه سواری زنان موضوعی است که نام خانم «فائزه هاشمی» را در اذهان موافقان و مخالفان وی تداعی می‌‌‌کند.>>>

اگر اختلاف بين خامنه ای و احمدی نژاد را جدی بگيريم و باور داشته باشيم که اين يکی ديگر شبيه همه ی جنگ های زرگری و بازی های 32 ساله ی حکومت اسلامی نيست (بازی هايی که رهبر و موسس اين حکومت يعنی آيت الله خمينی با عناوينی چون «خدعه» و «تقيه» به پيروان خود آموخته است)، بايد گفت که ما در يکی از حساس ترين و مهم ترين لحظه های تاريخی سرزمين مان هستيم که کوچکترين اشتباه می تواند به سرازير شدن سرزمين مان در جاده ای بيانجامد سخت مهيب تر و خطرناکتر از آنچه در اين سی و دو سال بر آن گذشته است.>>>

گفتار ويدئوئی اين مقاله>>>

اين که چرا امروز و در اين شرايط «نئوحجتيه» مثلاً رو می‌شود، فقط و فقط در اين است که، همان گونه که در نوشتار پيشين گفته‌ام، صاحبان قدرت سرمايه در ايران، يعنی اوليگارش‌ها، در حال مهندسی کردن و هدايت انفجارهای آينده در ايران هستند. هسته‌ی مهندسی سياسی آن‌ها اين است: اختلافات رئيس دولت و رهبر را پورسيون‌بندی شده عرضه کنند، نفت بر آتش مشکلات اتنيک (قومی) بريزند، و يک التهاب مهندسی شده در کشور بوجود آورند تا بتوانند به کودتای خود «مشروعيت» ببخشند.>>>

يکی از بزرگترين اشتباهات احزاب و سازمان های سياسی اپوزيسيون ايران در دوران سلطنت پهلوی اين بود که نه تنها مبارزه برای سکولاريسم را بعنوان يکی از حقوق بشر به کنار گذاشتند بلکه براحتی با جناح های مختلف روحانيت حتی بقيمت بزير پای گذاردن دفاع از ديگر ارکان حقوق بشر، اقدام کردند. در ارتباط با سرکوب آزادی بيان احمد کسروی، هم حزب توده و هم جبهه ملی در سالهای 20 تا 32 بخاطر ملاحظات خود در همکاری هايشان با روحانيت، نه تنها از اين بزرگترين موضوع حقوق بشر يعنی آزادی بيان دفاع نکردند، بلکه حتی پس از ترور کسروی بدست اسلامگرايان، هيچکدام از اين دو تشکيلات سياسی اصلی اپوزيسيون در آن دوران، حتی برای محاکمه و مجازات عاملان جنايت نيز اقدامی به عمل نياوردند. حتی يکی از رهبران جبهه ملی که به تازگی فوت کرد همان روز قتل احمد کسروی در دادگستری شخصاً حضور داشت و از همه ماجرا کاملاً مطلع بود اما تا آخر عمر نيز در اين مورد سکوت کرد و اين سکوت وی نيز موضوعی شخصی نبود بلکه انعکاسی از سياست هميشگی جبهه ملی در اين زمينه بود.>>>

در طول دو ماه و اندی گذشته، رفتار حکومت اسلامی با مسئله رویدادهای سوریه آیینه تمام نمایی از عیار بالای تزویر و ریاکاری آمیخته به قساوت و شقاوت بوده و همچنان هست. در نخستین ماه، حکومت اسلامی در حالی که سقوط دیکتاتورهای تونس و مصر را به بیداری اسلامی و تأثیر پذیری از انقلاب  1357 تعبیر می کرد، بدون آنکه تناقض موجود در رفتارش را به روی خود بیاورد، در مورد سوریه روش سکوت را برگزید و رویدادهای آن را بطور کامل سانسور کرد.>>>