اين فاجعه نيست که در کشوری که از نظر  منابع طبيعی از ثروتمندترين کشورهای جهان است کارگران، يعنی گردانندگان چرخ های توليد يک کشور، در اعتصاب های خود فرياد بزنند: «گرسنه ايم... گرسنه؟!»، و به خاطر همين اعتراض به گرسنگی خود و خانواده و کودکان بی پناهشان، به زندان بيفتند، يا شلاق بخورند، و يا کشته شوند؟ حتی گفتنش تلخ و سخت است!  اما بايد پذيرفت که امروز، زیر سلطه ی حکومت اسلامی، ما در وطن مان ديگر «کارگر» به معنای واقعی و امروزين آن نداريم و با کارگران ما چنان برخورد می شود که در قرن های دور با بردگان.>>>

اول ماه می امسال، حال و هوای انقلابی دارد. چرا که در چند ماه اخیر، انقلابی که در تونس، با شعار نان و آزادی بر علیه سیستم سرمایه داری و حکومت حامی آن آغاز شد سریعاً حکومت بن علی را به سقوط کشاند. طولی نکشید که این تحولات انقلابی، علیه حکومت های دیکتاتوری منطقه که چندین دهه است با حمایت و پشتیبانی سیستم سرمایه داری جهانی و دولت های غربی و در راس همه دولت آمریکا، مردم را سرکوب و کارگران را نیز شدیداً استثمار می کنند، کشیده شده است. این تحولات انقلابی هم اکنون در مصر، الجزایر، اردن، بحرین، سوریه، قطر و به ویژه به خونین ترین شکلی در لیبی ادامه دارد.>>>

بدلیل نبود احزاب و سازمان های سیاسی نمایندگی کننده، در عمل بار سنگین مبارزه با دیکتاتوری بر دوش جنبش های اجتماعی است‫. بسیاری روندهای‫ ذهنی و عینی با خاستگاه‫ اقتصادی، سیاسی و اخلاقی می‌توانند شکل دهنده پایه‌های مادی این امر باشند‫. علاوه بر این لازم است این نیرو ‌ها، بطور همبسته سازماندهی شوند. ‫چنانچه در اثنای تدارک اعتراضات مردمی، جلوگيری از باز تولید مناسبات نابرابر اقتصادی به عنوان خواستی همگانی مطرح گردد، پتانسیل طبقهء کارگر برای یک تحول ترقی خواهانه آزاد خواهد گشت. آنگاه این پتانسیل می‌تواند خود را در اعتصابات گسترده در بخش های کلان صنعتی مانند نفت، فلزات، برق، ارتباطات و... نمایان سازد. >>>

يک مسلمان سکولار، و يا يک غير مسلمان سکولار، چگونه می تواند خود را از يک اسلاميست مدعی سکولار بودن جدا کند؟ به گمان من، او  يک راه بيشتر ندارند... و آن قرار دادن پيش شرط «انحلال بلاشرط حکومت اسلامی» و پذيرفتن «جدائی کامل حکومت از هرگونه مذهب» در هر مواجهه و مذاکره و اتحادی است. تنها با ارائهء اين فيلتر است که سکولار واقعی از سکولار قلابی بازشناخته و مشخص می شود. در واقع، اين وظيفهء هر گروه سکولاری است که پيش شرط های خود را از ميان اصلی ترين «ارزش» هائی انتخاب کند که گروه مقابل نمی تواند، بدون تجديد نظر در ارتباط خود با قدرت حکومتی، به آنها تن دهد.>>>

معنای "رهبری تا زنده است نخواهد گذاشت" عملاً چیزی جز این نیست که اگر مردم بر بازیابی بخشی ازحقوق ابتدایی و مسلّم غصب شده خود اصرار داشته باشند و به عنوان مثال نپذیرند که "احساس" مقام معظّم صریح ترین اصول قانون اساسی را زیرپا بگذارد، آنگاه عملا گزیر و گریزی جز این نخواهند داشت جز این که قید و مانع "رهبری تا زنده است" را پشت سر بگذارند و از آن عبور کنند.  چنین قیدی همان قدر غیرمعقول و نابخردانه است که حاکمی قانونی وضع کند که نفس کشیدن را ممنوع سازد.  آشکار است که وضع چنین قانونی همگان را به قانون شکنی فرامی خواند!>>>