نامه ای به آقای سيد محمد خاتمی

مهدی سحرخيز

آقای خاتمی! شما خود حق انتخاب دارید که از جانب خودتان با شیطان بیعت کنید، اما حق ندارید بیعت تان را به نام مردم، مهر بزنید. شما حق ندارید از جانب عیسی سحرخیز، حرفی بزنید که او بارها خامنه ای را مسئول مصایب رفته بر مردم دانسته است و حال که دست اش از دنیای آزاد کوتاه است، من طنین صدایش خواهم بود، و حرف هایش را تکرار خواهم کرد. نه تنها حرف های او، بلکه حرف های ابوالفضل قدیانی را هم بلند بلند خواهم گفت. خواهم گفت که مسئول تمام این اتفاقات، شخص آقای خامنه ای است، هم او که دستور کشتار را در جلوی چشمان حیرت زده میلیون ها نفر در خطبه خون داد.>>>

در 28 اردیبهشت تارنمای ملیون گفتگویی را با عبدلعلی برومند انجام داد که در نوع خود شاید گفت بی نظیر بوده و حاوی نکات تاریخی که این گفتگو می تواند سندی برای ثبت در تاریخ مبنی بر وابستگی ایشان و حرف شنویی ایشان از سوی سیستم امنیتی بوده؛ موردی که شوربختانه در همهء این سال ها به دلیل رعایت مصالح جبهه ملی کسی هیچگاه نخواست به آن بپردازد. اما خوشبختانه ایشان در این گفتگو به صراحت به این نکته شرم آور اشاره داشت...>>>

از جبهه ملی ایران اعادهء حیثیت کنيد!

نامه سرگشاده شورای عالی جبهه ملی ایران- اروپا به جبهه ملی ایران

اعضای محترم شورای مرکزی جبهه ملی ایران! ما هموندان جبهه ملی ایران- اروپا ضمن اعلام وفاداری به جبهه ملی ایران، رفتار و کردار آقای برومند و باند حامی وی را قویاً محکوم می کنیم و اعلام می داریم که تمام ارتباطات خود را با این بخش از سازمان قطع کرده و از شما نیز انتظار داریم برای دفاع از حیثیت جبههء ملی ایران عذر آقای برومند و حامیان اش را بخواهید، از جبهه ملی ایران اعاده حیثیت کرده، و از آسیب بیشتر به این درخت تنومند جلوگیری نمایید.>>>

به باور من دليل اصلی جدايی در درون اتحاد جمهوری خواهان اتفاق افتاد – اين که جدايی موقتی است يا نه بحث است – همين ديدگاه جريان "راه رشد غير سرمايه داری و غيردموکراتيک" بود... سابقهء فکری اين جريان همان "راه رشد غير سرمايه داری" است که در دوران جنگ سرد مطرح شد. زبده اين تئوری اين بود که در جهان دو اردوی اصلی وجود دارد يکی سرمايه داری و مرتجع به سرکردگی آمريکا و ديگری مترقی و دولتی به فرماندهی شوروی. بر مبنای چنين ديدگاهی حکومتی که اقتصادش دولتی باشد و به لحاظ سياسی در برابر آمريکا موضع بگيرد و به ويژه اگر به شوروی نزديک شود مترقی است و نيروهای سياسی مترقی بايد از آن حمايت کنند. حالا اگر رژيم غير دموکراتيک و رانت خوار هم بود باشد. مثلا رژيم های "مترقی" الجزاير، سوريه، عراق و ديگر!>>>

سقوط  کمونیست ها در رأی گیری استانی هندوستان

مارک مگنیر ـ  در لوس انجلس تایمز

برگردان:  کامبیز باسطوت

در کشوری که به داشتن شأن بزرگترین دموکراسی جهان مفتخر است، و در مرزهاي غربی اش به چهار زبان یاد آوری می کند که از پاکستان به هند وارد می شوید، حدود 115 میلیون شهروند برای 6500 نامزد انتخاباتی در استان های «تامیل نادو» و «کرالا» در جنوب، «آسام» در شمال خاوری، و بنگال باختری و اتحادیه سرزمین های «پوندر چری» در انتخابات شرکت کردند؛ انتخاب های مردم توسط 4400 نفر شمرده و توسط 18000 پرسونل امنیتی مراقبت شد. دو نامزد انتخاباتی از زندان مبارزه کردند در حالی که صدها نفر دیگر هم با وجود اینکه با اتهام  تبهکاری های جدی روبرو شده بودند در انتخابات شرکت کرده بودند.>>>

آخوند طناز ـ پاسخ ـ سوء تعبير

حمیدرضا رحیمی

فدوی از قول آن بزرگوار به تکرار گفته و نوشته است که "عیب می جمله بگفتی هنرش نیز بگوی"! گفتن ندارد که «می» در مصرع فوق، از نظر فدوی که نویسنده ای شدیداً مکتبی ست و اگر سرش برود ودکای شبانه اش قضا نمی شود، می عرفانی ست و هیچ نسبتی با تنها افتخار اسلام و مسلمین یعنی، ذکریا رازی نداشته و ندارد. فدوی هم چنین، به رعایت عدل و انصاف معروف و به سایر صفاتی دراین راستا که شرح آن مستلزم ذکر نام است، مُتـّصف است. این ویژگی، لامحاله موجب می شود که او هرگز از جاده ی ناهموار عدل و انصاف خارج نشده و جانب اعتدال را بهر قیمت، نگهدارد... خوانندگان محترم ضد انقلاب درست حدس زدند! یعنی فدوی با ذکر مصیبت فوق، می خواست شما را برای شنیدن حمایت بی قید و شرط او از حکومت شکوهمند اسلامی ما عموماً، و دولت خدمتگزار خصوصاً، آماده کند!>>>

جامعهء بی تبعيض چيست؟

شايد بتوان مشکل تجربهء قرن بيستم را در «اين – همان» دانستن ِ ج«امعهء بی طبقه» با «جامعهء گوناگونی از دست داده» دانست، آن سان که آدميان همه يک شکل و يک انديشه و يک رفتار فرض شوند تا، در متن جامعه ای رنگارنگی از دست داده، به مساوات و عدالت و تعادل برسند. اين گونه تلقی ناشی از فقط يک نوع برداشت از مفهوم ريشه ای ديگری است که نيم هزاره ای از توجه علمی به آن می گذرد و بنظر می رسد که عاقبت، با پشت سر گذاشتن تجربه هائی هولناک و خونين، در قرن بيست و يکم می تواند به بار بنشيند.>>>

«آقا» مرا ببخش!

ف.م.سخن

آقا، وقتی دیدم بی بی سی از قول آقای خاتمی نوشته "هم ملت ظلمی را که بر او شده ببخشد، و هم نظام و رهبر" جگرم خون شد. اشک چشم و آب دماغ و خلط سینه و اینها شروع کردند بیرون زدن. احساس کردم می خواهم – گلاب به رویتان - استفراغ کنم. منی که جزو ملت باشم کدام ظلم را ببخشم؟ اصلاً ظلمی به من شده که بخواهم ببخشم؟ [این جا جیغ جانخراشی به سبک جیغ هایی که پامنبری ها موقع روضه ی امام حسین می کشند، می کشم و بر پیشانی ام می کوبم]. من غلط بکنم که بخواهم ببخشم. ولی شما باید ما را ببخشی. خیلی به شما بد کردیم. خیلی به شما ظلم کردیم. خیلی به شما جفا کردیم. قربان محاسن مبارک ات بروم که از دست ظلم های ما سفید شد. اوهو اوهو اوهو اوهو...>>>

گورباچف  در پاسخ  خمینی که اسلام را به جای کمونیسم پیشنهاد می‌کرد نوشت: «ملت ما انتخاب خود را به عمل آورده و این در سال 1917 بود!» پاسخی بس متین که دیگر واقعیت نداشت! مردم شوروی در آن «انتخاب» همان گونه بازنگری کرده بودند که امروز مردم ایران دیگر آن «انتخاب» ناشی از انقلاب اسلامی را قبول ندارند. ولی راهی هم که با تکیه بر نیروهای موجود در رژیم در پیش گرفته شود، جز از یک جمهوری ناقص به یک دمکراسی ناقص نخواهد بود و کشورهای دمکرات عملاً موجود نیز چیزی بیش از این برای دیگران نمی‌خواهند! نیروهای واپسگرا مانند رژیم ایران و کسانی که خواهان «اصلاح» این واپسگرایی هستند از همین واقعیت تلخ تغذیه می‌شوند.>>>

بازی دین و قدرت

فیروز نجومی

بازی دین و قدرت، لزوما یک بازی تراژیک نیست، بیشتر به شکل دراماتیک و کمدی اجرا می شود. بازی دین و قدرت یک بازی تکراری ست، اما بازی ای که پای بند هیچ عهد و قراردادی نیست. مرزهای دین و قدرت هنوز ناشناخته اند. در بازی دین و قدرت جراحت هست اما هلاکت نیست ...>>>

خطرناک تر از فتنه سبز!

سعید صالحی نیا

این آخرین جنگ بین حکومتی است. مثل صحنه شطرنجی است که مهره هایش خورده اند و مهره های مانده دیگر جای بازی کردن ندارند. وضعیت آخر این رژیم است. حکومتی که با پان اسلامیزم شروع شده بود و قرار بود جهانی را مسلمان کند یادتان هست؟! حالا کارش بجائی رسیده که کرور کرور از خودش "کافر" و منافق بیرون می دهد! "آقایش" به نوچه مکلایش اعتماد ندارد. اسلام کم آورده می رود دنبال حجتیه ای و مدرسه حقانی و وقتی کم آورد ملاط کوروش کبیر بخودش می مالد و از "اسلام ایرانی" حرف می زند!>>>

اگر اتحاد جماهیر شوروی فرو نمی‌پاشید

فرهاد جعفری>>>

«حمایت‌ِ حزب توده از اسلام سیاسی، انگاره‌ها و عملکردهایش» در تمام طول نیم‌قرنِ گذشته؛ هرگز بدون دلیل نبود. آنان به‌خوبی می‌دانستند که «اسلام سیاسی»، چه پیامدهایی به‌دنبال خواهد داشت و «تزویج دین و سیاست»، به کجا خواهد انجامید! اگر اتحاد جماهیر شوروی فرو نمی‌پاشید؛ اکنون نقشه‌های «توده‌ای‌ها» و «توده‌ای‌های نمازخوان» به ثمر نشسته بود و می‌توانستند «حکومت مارکسیستی در ایران» را به‌عنوان «آلترناتیو حکومت دینی» به ایرانیانِ «گریزان از دین سیاسی» (اما همچنان «مطالبه‌کننده‌ی عدالت و آزادی») بقبولانند. اما چه سود که «گورباچفِ خائن!»، تمام امیدها و نقشه‌هاشان را بر باد داد!

بقيه در آرشيو

ماجرای «استراس کان» و رابطه‌ی قدرت و سکس

شهلا شفیق

در ميانهء هياهو و بحث های جنجالی پيرامون تراژدی آقای کان و نتايج سياسی آن، تصوير زن خدمتکار به مثابه بدنی ظاهر می شود که شهوتی مقاومت‌ناپذير برانگيخته، بدنی بی سر، بی صورت. می‌خوانيم که همکاران زن در هتل با ديدن گريه‌های او از ماجرا باخبر شده و پليس را خبر کرده اند. چشم‌های گريان زن اما هيچ همدردی در ميان سياستمدارانی که پيام می دهند و روزنامه نگارانی که بحث می کنند بر نيانگيخته است. چرا ؟ چگونه است که در ميان احزاب سياسی و حتی در ميان زنان سرشناس احزاب چپ و راست، در نخستين واکنش‌ها، سخنی در اين باره شنيده نمی‌شود؟>>>

آرشيو

تسخیر بزرگ عرب

داستان وارهء گسترش نظامی عرب های بتازگی مسلمان شده

و تشکیل امپراتوری عرب مسلمان در خاورمیانه، شمال افریقا،

ایران، جنوب اسپانیا، ورای آمودریا و جنوب هندوستان

نوسنده هؤ کندی

  مترجم  کامبیز باسطوت

پيوند برای خواندن کتاب:

http://iranpolitics.org/The_Great_Arab_Conquensts.html