دوستان و خوانندگان گرامی «سکولاريسم نو»؛ همانگونه می دانيد دست طبيعت به مدت يک ماه مرا از انتشار اين نشريه باز داشت، به بيمارستانم کشيد، قلبم را دستکار پزشکان کرد، و اکنون ديگر باره اجازه يافته ام تا کار انتشار اين نشريه را از سر گيرم. پيش از شروع به اين کار اما وظيفه دارم از تک تک دوستانی که از طرق مختلف با نشريه تماس گرفته و نسبت به من اظهار لطف کرده بودند تشکر نموده و آرزو کنم که در اين «فرصت بازيافته» بيش از گذشته خدمتگذار هموطنانم باشم. نويسنده ای کار مرا به استهزاء کشيده بود که اين چگونه نشريه ای است که با بستری شدن سردبيرش تعطيل می شود. بايد بگويم که اگرچه می شد از دوستان و يارانم کمک بخواهم تا نشريه را در غياب اجباری من منتشر کنند اما من چنين نکردم چرا که اين نشريه را منعکس کنندهء نظر و سليقه شخصی خود می دانم و معتقد نيستم که بايد آن را به نشريه ای خبری و عمومی تبديل کرد. من، بعنوان تنها مسئول اين نشريه، هدفی دارم و در راستای تحقق آن می کوشم. در عين حال، همين شخص منتقد، با وصل کردن سکولاريسم نو به «شبکهء سکولارهای سبز ايران»، تعطيل نشريه را نشان از پوشالی بودن بنای آن شبکه نيز دانسته بود. خواستم توضيح دهم که شبکهء سکولارهای سبز متعلق به من نيست، هرچند که من بنيانگزار و عضو شورای هماهنگی آن هستم. نشريهء «سکولاريسم نو» نيز نشريهء آن شبکه نيست و برای انتشارش از آن شبکه راهنمائی و کمک نمی گيرد. اميدوارم اين چند کلمه برخی تنگ نظران قلم بدست را راضی کرده باشد.

با مهر و دوستی

اسماعيل نوری علا

بر همهء گروه های سیاسی و فکری مخالف حکومت دینی فرض است که حفظ جان و حیثیت انسان ها را – فارغ از هر گرایش فکری - بر هر مصلحت سیاسی و گروهی ارجح بدانند. تهدید جانی شاهین نجفی تهدید همهء مخالفان جمهوری اسلامی است. در پروسهء تضعیف حکومت دینی و ایجاد تغییرات بنیادین اجتماعی، ما ناگزیر به نقد «مقدسات» هستیم. با این وصف معلوم نیست مرتد بعدی چه کسی خواهد بود؟ جمهوری اسلامی با صدور احکام ارتداد و قتل مخالفین و وادار ساختن آنها به روی آوردن به زندگی مخفی و تحت حفاظت پلیس، در واقع زندان های خود را به قلب اروپا آورده است.در این شرایط ، غیرعادی نخواهد بود اگر شاهد خودسانسوری نویسندگان و متفکران و فعالان سیاسی ایرانی حتی در کشورهای آزاد دنیا باشیم.>>>

چگونه می توان هم منتقد اسلام سیاسی و جمهوری اسلامی بود و هم راه برونشد از فاجعه را پیشاپیش با اخته کردن نواندیشان مسلمان بست؟ چگونه می توان منتقد ارتداد و فتوا بود و همزمان با فتوا، ارتداد حاملان ورژن غیر سیاسی و رحمانی از اسلام را که تلاش دارند جای مناسب اسلام را در جهان جدید تعریف کنند، صادر کرد؟ نظام شهربندی انگار بدون فتوا کارش پیش نمی رود. (آنان که زندان را تجربه کرده اند، می دانند که در زندان، مسایل زندان با فتوا حل و فصل می شود.) به نظر می رسد با کاریکاتوری از ایده ی درخشان و قابل تامل «امتناع تفکر در فرهنگ دینی» روبروییم. کسانی مثل مهران جنگلی مقدم، جلال ایجادی و الهه ی بقراط به امتناع تفکر و اصلاح در فرهنگ اسلامی رسیده اند. مبارک است!>>>

یکسال پس از بهار عربی و در آستانه اولین انتخابات آزاد ریاست جمهوری در مصر، این سوال بیش از پیش مطرح است که چشم انداز تغییرات دموکراتیک در کشورهای مسلمان چیست؟ در این مقاله با استفاده از یک تحلیل مقایسه ای، سعی می شود تا پاسخی به پرسش بالا داده شود. کشورهای مورد مطالعه دارای پیشینه متفاوت فرهنگی، منطقه ای و سیاسی هستند و شامل دو کشور برخوردار از دموکراسی نسبی (ترکیه و اندونزی)، دو کشور در حال گذار به دموکراسی ‌( مصر و تونس) و یک کشور در حال مبارزه برای کسب دموکراسی (ایران) می باشد.>>>

سيد محمد خاتمی به عنوان یک انسان، شاید از دوست‌داشتنی ‌ترین کسانی باشد که دیده‌ام. اما در مقام سیاست‌مدار و مدیر، نادیده گرفتن خطاها و کوتاهی‌ها و فرصت‌سوزی‌هایش را یک خطای بزرگ می‌دانم. خاتمی از بسیاری از قول‌هایی که داد، کوتاه آمد. قرار بود پرونده قتل‌های زنجیره‌ای را به سرانجام برساند. به عنوان مجری قانون اساسی، در مقابل نقض گستردهء حقوق بشر و قانون اساسی کوتاه آمد. معتقدم خاتمی انسان نسبتاً خوبی بود که مدیریت نمی‌دانست و گروهی از روزنامه‌نگاران، از جمله خودم، هیچگاه به مسئولیت خودمان در سال‌های دههء هفتاد عمل نکردیم و از هر گونه برخورد سخت‌گیرانه با خاتمی خودداری کردیم.>>>

آخرين کوشش جمعی ایرانیان برای گذار به دموکراسی، پس از انتخابات سال هشتاد و هشت به سرنوشت دیگر جنبش‌های آزادی‌ خواهانه ایران دچار شده است. "بی‌عملی و انفعال" بارز‌ترین ویژگی معترضان پس از گذشت نزدیک به سه سال از آخرین انتخابات ریاست جمهوری در ایران است. دربارهء علل و چرایی این وضعیت می‌توان "سرکوب گسترده حاکمیت" و "ناتوانی معترضان" در مقابله با این مساله را اصلی‌ترین عوامل برشمرد. اما سوال این است که چرا معترضان علی‌رغم گستردگی ‌شان توان مقابله با سرکوب‌های حکومتی را نداشته و ندارند؟ چه عاملی سبب زمین‌گیر شدن جنبش در پشت سد سرکوب حکومت شده است؟>>>

هرکس می‌تواند بپرسد: این چگونه «اسلامگرای الگوگرفته از انقلاب شکوهمند اسلامی ایران» است که حتا حاضر به ملاقات با کاردار ایران در قاهره نیست؟!... چرا اولین سفرش به ایران و رهنمودگرفتن از رهبر جمهوری اسلامی نیست بلکه به مکه می‌رود و از پادشاه عربستان رهنمود می‌گیرد؟!... پس چرا نظامیان مصری که همگی نوکر اسرائیل و آمریکا و دشمن انقلاب اسلامی ایران هستند به ریاست‌جمهوری این عنصر انقلابی تن می‌دهند؟!... پس چرا اولین دولتی که به وی تبریک می‌گوید آمریکاست و از اینکه نظامیان مصری به رای مردم تن دادند اظهار خوشحالی می‌کند؟!... پس چرا اسرائیل هم می‌گوید به رای مردم مصر احترام می‌گذارد و از رای‌اوردن مرسی و تعهدش به قراردادها اظهار خشنودی می‌کند؟!... پس چرا همان اول کار، حجاب، این حکم الهی خداوند را در مملکتش اجباری نکرد؟!... پس چرا دادگاه انقلاب برپا نکرد و همه‌ی مخالفین و منتقدین و وابستگان رژیم دیکتاتوری و نوکرمآب قبلی را از دم تیغ اعدام و تصفیه و مصادره‌ی اموال نگذراند؟!... پس چرا «چندمیلیون ضدانقلاب» را ناچار به فرار از کشور نکرد؟!... پس چرا «بانکداری اسلامی!» را بر کشور حاکم نکرد؟!... پس چرا «انقلاب فرهنگی در دانشگاه‌ها»یش راه نینداخت و آنها را تعطیل نکرد؟!... پس چرا به الازهر نرفت و حتا از «روحانیون سنی» نخواست که به او در «اسلامی‌کردن همه‌ی امور مصر» کمک کنند؟! پس چرا «قرارداد کمپ‌دیوید» و «فروش گاز به اسرائیل» را به رسمیت شناخت؟!>>>

روشنگری و درخواست رسیدگی

دبیرخانه رضا پهلوی