برگزاری مراسم نمایشی/ دولتی/ فرمایشی روز اشغال سفارت آمریکا در تهران و شهرستان ها و روستاها که همراه با "آورده شدن" بسیج دانش آموزی است، از یک واقعیت پرده برمی دارد و آن این است که رژیم جمهوری اسلامی نه تنها  از وقوع این حادثه عذرخواهی نمی کند و پشیمان  نیست بلکه با شدت بیشتری این مراسم پوچ را برگزار می کند. تمام کسانی که در داخل و خارج از کشور برای عادی سازی رابطه ایران و آمریکا تلاش می کنند از یک نکتهء مهم غافلند و آن اينکه جمهوری اسلامی ماهیتی یک سره متفاوت با سایر دیکتاتوری ها دارد. دیکتاتوری جمهوری اسلامی تمام مفاهیم علوم سیاسی و روابط بین الملل را مورد تمسخر قرار می دهد و زورگویی های خمینی و خامنه ای را با دین و مذهب گره می زند. آقای خامنه ای حماقت و بی تدبیری و زیر پا گذاشتن عرف دیپلماتیک دانشجویان خط امام را "شجاعت انقلابی" می نامد و از نسل جوان کنونی نیز می خواهد همین راه "اشتباه و صد در صد غلط" را ادامه دهند. بنابراین، تا زمانی که نظام "ایدئولوژیک و غیرعادی" جمهوری اسلامی در میهن ما حکومت کند آنچه جهانیان از ایران خواهند دید و شنید غوغا سالاری، بی نزاکتی و سخنان توهین آمیز و زشت خواهد بود. آقای خامنه ای امروز شخصاً سعی می کند با ایجاد حالت کینه و نفرت از آمریکا سیاست های استبدادی خود را بر ملت ایران تحمیل کند. آنچه از تلویزیون حکومتی بطور مداوم دیده می شود وارونه جلوه دادن واقعیت هاست. گمان می کنم قدرت بدون پاسخگویی و محدودیت، آقای خامنه ای و شرکایش را دچار نوعی جنون قدرت کرده که تحت هیچ شرایطی حاضر نیستند وضعیت کشور را "عادی" کنند و از ایجاد نفرت و کینه و دشمنی با سایر کشورها "لذت"می برند و برای مردم ایران ناامنی، بی آبرویی و توسعه نیافتگی را به همراه دارند. این رژِیم نه تنها اصلاح ناپذیر است بلکه روز به روز بیشتر به افراط گرایی و تندخویی و دروغ گویی تمایل پیدا می کند؛ که یکی از روشن ترین نمادهای این تندروی برگزاری تظاهرات بسیار مسخره و کم رونق اما پر سرو صدای روز سیزده آبان است، اعتقاد دارم شعار مرگ بر آمریکایی که توسط جمهوری اسلامی تبلیغ می شود طلب نابودی فقط برای آمریکا نیست بلکه نشانگر نفرت و خشم این رژِیم از دمکراسی و مظاهر مدرنیته است؛ منتها به جای مرگ بر دمکراسی  سی و دو سال است سران این حکومت شعار مرگ بر آمریکا سر می دهند. (آرشيو)

از اين پس در سکولاريسم نو بخشی را به نام «کارنامهء اتحاد» می گشائيم و مطالبی را که در زمينهء اتحاد و همبستگی ايران در راستای ايجاد آلترناتيوی سکولار و کوشش برای انحلال حکومت اسلامی از جانب دست اندرکاران و فعالان سياسی نوشته می شود در زير آن گرد می آوريم، باشد تا آرشيوی از اين نظرات فراهم شده و مورد استفادهء همه قرار گيرد. در اين آرشيو نوشته هائی که گرد می آيند بر اسا نام نويسنده طبقه بندی خواهند شد و پيوندهای مربوط به مطالبی که در گذشته نيز آمده است به فهرست اضافه خواهد شد. امروز پای سخن شاهزاده رضا پهلوی می نشينيم که اخيراً از هموطنان دعوت کرده است پرسش های خود را در زمينه های مختلف با او در ميان بگذارند و در طول ماه ديگران به اين پرسش های نمره بدهند و ايشان در پايان ماه به ده پرسشی که رأی بيشتری آورده اند پاسخ می دهند. پرسش ها و پاسخ های ده گانهء ماه اکتبر را در اينجا منتشر می کنيم.  (آرشيو)

هر ايرانی بايد رهبری تغيير را بعهده بگيرد

رضا پهلوی

رهبری یکی از موارد و عوامل کلیدی موفقیت در تلاش برای آزادی و دموکراسی است. جوهرۀ رهبری در گام نخست درک این نکته است که هر ایرانی از روستاهای کردستان گرفته تا خیابان های تهران، از آذربایجان تا بلوچستان، می تواند و باید رهبری تغییر را بعهده بگیرد. وظایف رهبری باید میان ما تقسیم شود. من به سهم خود، در سی سال گذشته تلاش خود را وقف آگاه سازی جهان کرده ام تا ماهیت و پی آمدهای این رژیم را درک کنند. من اهمیت این موضوع را برای دولت های خارجی بیان کرده ام که باید دست مردم ایران را بگیرند نه مشت خصمانۀ این رژیم را.>>>

ضرورت اتحاد عمل در خارج

برای پشتیبانی از مبارزات مردم ایران

همایون مهمنش

یک نمونه این اتحاد عمل، اعتراض به احمدی نژاد به هنگام سفر وی به نیویورک بود. این حرکت ها نشان داد که اتحاد عمل به منظور پشتیبانی از مبارزات مردم ایران ممکن است و هموطنان خارج از کشور می توانند با اتحاد عمل خود به پشتیبانی از ملت خود و افشا رژیم در همه سطوح بپردازند. امروز این حرکت ها در خارج کشور افول کرده اند و روشن است که از سر گرفتن و گسترش آن ساده نیست، اما چنانچه اشاره شد حرکت خارج کشور برای جنبش یک ضرورت است که لازم است به آن پاسخ داده شود. این حرکت بدون اتحاد عمل به جایی نمی رسد. بار دیگر زمان آن است که جمع قابل ملاحظه ای از هموطنان به مبارزهء مشترک جلب شوند و ایرانیان خارج کشور به عنوان بخشی از جنبش مبارزاتی مردم ایران سهم خود را در این حرکت ملی ادا نمایند.>>>

پیروزی جمهوریخواهان، زیبایی دمکراسی

فارغ از بحث های دورن حکومتی در ساختار قدرت آمریکا آنچه بسیار مهم است رعایت قواعد دمکراسی در نظام سیاسی ایالات متحد است،تنها در دمکراسی است که می توان بدون خونریزی و تشنج از اپوزیسیون به پوزیسیون مبدل شد و اقلیت هیچگاه از اکثریت شدن در قدرت سیاسی محروم نمی ماند،دمکراسی این امکان را به وجود می آورد که قدرت تعدیل شود و بازیگران سیاسی نتوانند در سپهر سیاسی یکه تازی کنند متاسفانه صاحبان قدرت در ایران همواره به مناصب سیاسی و اقتصادی خویش به مانند ارث پدری نگریسته اند و شوربختانه سران جمهوری اسلامی قدرت استبدادی خود را به خداوند و مقدسات مردم نیز گره زده اند به گمانم آنچه در روز بعد از اتنخابات کنگره آمریکا نمایان شد تنها شکست سنگین حزب دمکرات نبود بلکه بیانگر یکی از مهمترین ارزشهای دمکراسی یعنی "جا به جایی" قدرت به شکل مسالمت آمیز بود،مردم آمریکا بار دیگر نشان دادند اهل بت سازی نیستند،اوبامای افریقایی تبار لیبرال مسلک و محبوب سال 2008 با آنهمه طرفدار ظرف مدت دوسال پس از روی کار آمدن عملکردش توسط رای مردم مورد نقد جدی قرار گرفت و آمریکاییان بار دیگر به وضوح نشان دادند کیش شخصیت و فردپرستی در فرهنگ سنت های جا افتاده آمریکایی جایی ندارد و نگاه مردم و نخبگان جامعه مدنی به هیات حاکمه بستگی "توانایی مدیریتی" دارد و همین امر باعث می شود فردی مانند اوباما کاملا هم به رقبای سیاسی اش اهمیت بدهد و هم متوجه باشد جامعه و فرهنگ سیاسی آمریکایی هرگز اجازه نخواهد داد "یکه تاز" عرصه قدرت باشد،همین امر به بارزترین شکل یک دمکراسی پردامنه را برجسته می کند،در آمریکا سیاستمدار نه دیو است نه مقدس بلکه "مسئول" اداره مطلوب کشور است،کاش ما ایرانیان به آموختن این نکات همت گماریم.(آرشيو)