احمدی نژاد و صندلی های خالی مجمع عمومی سازمان ملل

سخنان محمود احمدی نژاد در صحن سازمان ملل بار دیگر هویت و ماهیت حکومت اسلامی را به نمایش گذاشت. احمدی نژاد به صراحت نفرت خود از حقوق "فردی ِ" انسان را آشکار کرد، آزادی بیان در غرب را منکر شد، و ارزش های لیبرال دمکراسی را به سخره گرفت؛ و در قامت تنها رئیس دولتی ظاهر شد که با تمام حقوق بین الملل و مبانی شناخته شده حقوق بشر مخالف دارد و روابط بین المللی عادی و عضویت در جامعه جهانی را توطئه صهیونیست ها خواند. حرف های احمدی نژاد ملغمه ای از عقاید "آخرالزمانی"، "فاشیستی"، "خرابکارانه و ضد نظم جهانی" و "ضد یهود" بود. در حالی که بسیاری از کارخانه های کشور ورشکسته شده اند و کارگران ماه های طولانی حقوق دریافت نمی کنند و تورم و بیکاری به نهایت خود رسیده، احمدی نژاد ادعای شراکت در مدیریت دنیا را دارد و برای جهان نقشهء راه صادر می کرد. در زمانی که در کشور خفقان کامل برقرار است و حتی خودی هایی نظیر موسوی و کروبی امنیت جانی ندارند و زندان های جمهوری اسلامی مملو از دانشجو، کارگر، روشنفکر، روزنامه نگار، معلم، دگراندیش دینی، ناراضیان و منتقدین است احمدی نژاد از مناظرات جهانی سخن می گوید که نشانگر اوج بی شرمی این شخص است. احمدی نژاد و رژیم جمهوری اسلامی اساساً منکر همه چیز هستند، از هولو کاست گرفته تا حادثهء یازده سپتامبر، از حق یهودیان برای تشکیل حکومت در اسرائیل تا مسائل روز ایران مثل صدور حکم سنگسار برای سکینه آشتیانی. احمدی نژاد در حالی از مهرورزی و عدالت می گوید که در زندان های جمهوری اسلامی شکنجه و شلاق و عذاب های روانی ساری و جاری است. احمدی نژاد در حالی مدعی معنویت  و اخلاق می شود که رژیم جمهوری اسلامی سی و یک سال است تمام مبانی اخلاق و انصاف را زیر پا گذاشته  و جامعهء ایران را دچار فرسایش روحی و کسالت فرهنگی نموده است. امروز در هیچ جای کشور نقطهء آرامش وجود ندارد و زندگی در سایهء ناامنی، فقر، بیکاری، اختناق و آیندهء ناروشن سرنوشت مشترک اکثریت جوان های ایرانی است. به نظر من، برخلاف ادعای احمدی نژاد، این دمکراسی غربی نیست که به آخر خط رسیده بلکه تفکرات پوسیده و عقب افتاده و نا کارآمد خمینی و اسلام حکومتی است که به انتهای راه پر جنایت خود نزدیک می شود. احمدی نژاد از حقوق "الهی" انسان سخن می گوید در حالی که در علوم سیاسی حقوق انسان امری غیر دینی و فرا دینی و ماقبل دینی است و سنجاق کردن پسوند هایی نظیر"دینی" و "خلقی" برای حق انسان تنها برای تهی نمودن مفاهیم دمکراتیک از معنای خویش است. امروز صندلی های خالی مجمع عمومی سازمان ملل برای من ایرانی درد آور بود؛ کشور کوروش بزرگ و داریوش و انوشیروان، کشور حافظ و سعدی و فردوسی، کشوری که اولین امپراتوری دنیا بوده به جایی سقوط کرده که سخنان رئیس جمهورش برای کثیری از سران دنیا پشیزی ارزش ندارد. به نظر من، تلاش برای فروپاشی حکومت اسلامی تنها یک آرزوی سیاسی نیست، بلکه تلاش راستين برای کسب حیثیت از دست رفته ملت ماست. احمدی نژاد و مانند او دوره ای رئیس می شوند و می روند ولی این ماهیت ستیزگرانه و دشمن ساز  و بی آبروی جمهوری اسلامی است که همچنان پابرجا مانده و ایرانیان سراسر جهان برای پاک نمودن چنین لکه ننگی نباید لحظه ای غفلت کنند.