آرشيو

=======================================================

سال دوم ـ شماره 447 ـ پنج شنبه 8 اسفند 1387 ـ 26 فوريه 2009

=======================================================

ترس، در اولين قدم آلترناتيوسازی؟

رضا عموزاده

از آقایان و خانم های تنظیم کنندهء اعلامیهء اين جنبش بايد پرسيد که بر اساس کدام منطق و جسارتی می خواهند که من ایرانی قدرت ملی ام را به دیگری (در اينجا، شاهزاده رضا پهلوی) تفویض کنم؟ آیا تاکنون کسی چنین توهین بزرگی به ملت ایران کرده است؟ مگر نه اينکه ایرانيان نیازمند آن هستند که، با امحاء کاربرد ترس، به آنان فرصت استفاده از اقتدارشان داده شود؟ و آیا این فقط دروغگويان و طراران و رهزنان نیستند که به مردم می گویند شما امروز اقتدارتان را به ما بدهید تا فردا آن را به شما پس بدهيم؟ چگونه است که شاهزاده ای که دروغگويان را دوست نمی دارد اختيار کار مهم آلترناتيو سازی تحت رهبری خود را به کسانی محول کرده است که مردم ايران را ساده انگار پنداشته اند؟

=======================================================

توپ را زیرکانه شلیک کن!ه

ایراندخت دل آگاه

آیا شایسته نیست که جوانان این کشور خدعه های رژیم را به خودش برگردانند؟ هر چه باشد اینها دانشجویند. هشیاری و عقلانیت یک دانشجو کجا قابل مقایسه است با شعور یک ملای روضه خوان؟ ضریب هوشی یک دانشجو بسی بالاتر است از یک حجره نشین حوزه علمیه قم. روش های یک دانشجو، برای مقابله با تباهی و سیاهی، می تواند بسیار زیرکانه تر از ترفندهای نخ نمای یک دیکتاتوری دینی باشد. چرا یک دانشجو باید بگذارد به دست گرگ های خون آشام این رژیم بیفتد و در زندان بپوسد؟ آیا وقت آن نیست که راهی دیگر در پیش گرفته شود؟ راهی که دست رژیم را از این بگیرو ببند ها و شکنجه های جوانان این سرزمین کوتاه کند؛ راهی که سردمداران کشور را پشیمان کند از گورکنی!

==================== روی ديگر سکه ======================

زمانه قفل گذشته را باز می کند

سيروس بهرامی

جريان «تغيير» سد شدنی نيست و هر چقدر هم شوراهای نگهبان جوامع مختلف بخواهند تا، مثلاً، داستان مذهبی «آفرينش» را به جای «تئوری داروين» تدريس کنند نمی توانند. يعنی، دنيا به جائی رسيده که نمی تواند قسم اين آقايان را باور کند چرا که دم خروس از هر وقت ديگری بيشتر معلوم است. پس آيا بهتر نيست که بجای تخصيص فکر به اين بی خبران عمدی و غير عمدی، به نيمهء پر ليوان نگاه کرد که به ما می گويد هم تغيير وجود دارد و هم اکثر مردمان ما به آن دلبسته اند و در راه آن می کوشند؟

================ کتاب «ترک های امروز» ================

هنر و ورزش در ترکيه

بخش پايانی فصل هفتم

آندرو مانگو

مطلب اختصاصی سکولاريسم نو

علاقمندی به يک تيم فوتبال می تواند پيوندی اساسی را بين ترک ها، کردها، و ساکنان جمهوری های ترک زبان شوروی سابق برقرار می سازد؛ و مقامات نظامی و غيرنظامی ترکيه نيز، که هميشه در جنوب شرقی اين کشور با کردها درگيرند، کوشيده اند تا از طريق حمايت تيم های شهرهايي چون «وان» و «ديار بکر» به آنها کمک کنند تا بتوانند در سطح ملی چهره نمايي نموده و اين پيوند را تقويت نمايند. اما اين که چنين اقدامی موجب همستگی ملی شده و يا باعث آن شده که بر دامنهء دشمنی های اقليت ها افزوده شود نکتهء ناروشنی است.

(پيوند به فهرست کتاب)

===================== کوتاه و گويا ====================

استالين به كتاب‌های درسی روسيه باز مي‌گردد

خبرگزاری كتاب ايران (ايبنا)

«ديلي ‌ميل»: وقتي پاي كشتار جمعي به ميان مي‌آيد، معمولا ژوزف استالين رهبر پيشين شوروي در جايگاهي حتي فراتر از آدولف هيتلر رهبر حزب نازي آلمان قرار مي‌گيرد. با اين حال كتاب جديدي به عنوان «تاريخ روسيه در نيمهء اول قرن بيستم» است به نوجوانان اين کشور بباوراند كه استالين نماد ميهن‌پرستي در اين كشور است. برخلاف همهء آنچه دربارهء استالين گفته و شنيده شده و با وجود همهء آدم‌هايي كه براي نابود شدن به اردوگاه‌هاي كار اجباري در منطقه سيبري فرستاده شدند و در اين ميان بيست ميليون نفر جان باختند، نويسنده اين كتاب معتقد است در پايان دههء سی استالين دست به مبارزه‌اي زد تا از سقوط رژيم خود جلوگيري كند. از اين رو ميليون‌ها انساني كه مي‌توانستند به عنوان خطري براي سياست‌هاي شوروي محسوب شوند اعدام یا تبعید شدند. نويسنده اين كتاب مي‌گويد از آنجا كه استالين نمي‌دانست چه جرياني مي‌تواند موجب نابودي او شود، مجبور بود با هر حركت، تفكر و نگرشي مبارزه كند، حتي اگر آن حركت واقعا دشمن و خطر نبود. آلكساندر دانيلوف، نويسنده اين كتاب ادعا كرده در كتاب خود از استالين دفاع نمي كند فقط شخصيت او را توصيف مي‌كند و حركت‌هاي او را نشان مي دهد. الكساندر كامنسكي پروفسور دانشگاه، انتشار اين كتاب را كه قرار است به عنوان يكي از كتاب‌هاي درسي دوره ابتدايي در مدرسه‌ها مورد استفاده آموزگاران قرار بگيرد، «صنعت ايدئولوژيك» خوانده است. (آرشيو)