مجموعهء فعالان حقوق بشر

در ايران

===========

تريبون ايران

یک تراژدی تاریخی در شرف وقوع است

دنيز ايشچی

چهلمین سالگرد جنبش فدائی است. جنبش سوسیال دموکراتیک، جنبش چپ و خصوصاً جنبش فدائی از کمبود، یا عدم حضور شخصیت یا شخصیت های اسطوره ای سمبلیک سیاسی مبارزاتی و اخلاقی در قید حیات رنج می برد؛ در حالی که وجود چنین شخصیت هایی می تواند نقش جدی در گالوانیزه کردن جنبش سوسیال دموکراتیک، چپ، و سکولار آزادیخواهی مردم داشته باشد. عدم توجه به این مسئله، در شرایطی که چهره های سمبلک جنبش فدائی به دلایل تواضع شخصیتی یا دلایل دیگر در حاشیه قرار گرفته اند، موجب  گسترش فراگیر تاثیرات مخرب چنین خلاء سمبلیکی در جنبش می گردد... نامهء اخیر فرخ نگهدار به آقای خامنه ای، و بازتاب های آن در داخل جنبش سوسیال دموکراسی و جنبش چپ ایران، جنبه ای تقریباً صد در صد منفی داشته است. شايد بتوان از اين هم فراتر رفته و ديد که بازتاب آن در داخل جنبش سکولار و لیبرال دموکرتیک ایران هم کاملاً منفی بوده است. به جرائت می توان گفت که یک تراژدی تاریخی در شرف ظهور کامل خویش است...>>>

انقلاب برای دمکراسی مترادف با خشونت نیست

نسیم دمکراسی خواهی در منطقه خاورمیانه وزیدن گرفته و ملت ایران به عنوان پیشتاز در آزادی خواهی این توانایی را دارد که با یکسری تغییرات ریشه ای خود از چنگال اسلام سیاسی نجات بخشد. یکی از مباحثی که در چند سال اخیر بین نیروهای مخالف حکومت اسلامی به شدت مورد بحث و مناقشه قرار دارد این است که چگونه می توان از حکومت اسلامی و نظام ولایت فقیه به یک دمکراسی پارلمانی رسید. پس از دوم خرداد جریانی تحت عنوان اصلاحات سعی کرد تغییرات بسیار روبنایی و ظاهری را در ساختار حقیقی و حقوقی جمهوری اسلامی پدید آورد که با ناکامی محمد خاتمی و مجلس ششم و شوراهای شهر و روستا این فرآیند با تردید های زیادی مواجه گردید. یکی از گفتمان هایی که به شدت مورد انتقاد قرار می گیرد گفتمان نیاز کشور به یک «انقلاب» است ولی برخی از فعالان و گروههای سیاسی واژه انقلاب را با پدیده هایی مانند خشونت و مبارزه مسلحانه  گره می زنند که در نوع خود یک سفسطه به حساب می آید. یکی از تکنیک هایی که مخالفان دگرگونی بنیادین و انقلاب به کار می برند این است که بلافاصله انقلاب اسلامی و شکست خورده بهمن 57 را به عنوان نمونه ای از انقلاب نشان می دهند و نتیجه می گیرند که تنها راه رسیدن به یک حکومت دمکراتیک  صندوق رای جمهوری اسلامی و اصلاحات درون حکومتی است. از محمد خاتمی در بنیاد باران تا فرخ نگهدار در لندن به طور شگفت آوری مردم ایران را در نوعی «توهم طولانی مدت» فرو برده اند و با نکوهش انقلاب از واژه انقلاب یک مفهوم بسیار منفی و زننده ارائه می کنند و از اصلاحات مفهومی « مقدس » ساخته اند. انقلاب لزوما به معنای خشونت ورزیدن نیست بلکه درگیر کردن یک جامعه در فرآیندهای رنسانس فرهنگی و یادآوری نیاز به تغییرات بنیادین و ساختاری است که روشهای متعددی هم دارد و لزومی هم ندارد جمعیتی که به خیابان می آیند اسلحه به دست بگیرند بلکه می توان با گسترش دادن اعتصابات یا تحصن مردم در خیابان این فرآیند را انجام داد. گفتمان حاکم بر انقلاب اسلامی سال 57 دمکراسی نبود و برای همین هم به دمکراسی منجر نشد در حالی که گفتمان جنبش فعلی دمکراسی خواهی است و بخش عمده ای از مردم هم با شعار «حکومت ایرانی» به جای «حکومت اسلامی» خواست خود برای یک حکومت سکولار را فریاد زده اند. انقلاب سیاسی پدیده ای نیست که بتوان آن را ساخت بلکه تضاد قطعی حقوق ملت با ساختار قانون اساسی فعلی و نیز عملکرد استبدادی و حاکم شدن فضای تکصدایی، انقلاب را بر یک جامعه «تحمیل می کند» مهم نیست این فرآیند را «دگرگون سازی بنیادی»، «تغییرات ساختاری» یا «انقلاب سیاسی و رنسانس فرهنگی» بنامیم ، مهم این است که «اصلاحات» به عنوان یک روش تغییر دمکراتیک و «مکانیسم صندوق رای» در درون بافت حکومت اسلامی از کارایی برخوردار نبوده و برگزاری انتخابات آزاد ، منصفانه  و رقابتی هم در زیر سایه جمهوری اسلامی غیر ممکن است و فقط «پس از انحلال جمهوری اسلامی» قابل انجام است، به نظر می رسد با روشهای بسیار خشن حکومت اسلامی و جلوگیری از هرگونه گشایش سیاسی نیاز به یک دگرگون سازی ریشه ای بیش از پیش خود را نمایان ساخته است.

 آرشيو

آیا حکومت اسلامی در آمریکا لابی‌ دارد؟

سارا اکرمی

 پاسخ آقای حسن داعی، پژوهشگر و فعال سیاسی که در این زمینه تحقیقات متعددی انجام داده اند و زندگی‌ خود را وقف مبارزه با جمهوری اسلامی کرده اند، به اين پرسش مثبت است. واژهٔ «لابی» در ادبیات سیاسی به معنی‌ اعمال نفوذ بر سیاست مداران در تمام سطوح کشور است. اولین بار کلمهء لابی و لابی گری در قرن نوزدهم در فرهنگ سیاسی آمریکا بکار گرفته شد و امروزه گروه‌های لابی در این کشور، که به نمایندگی‌ از سوی‌ منافع مختلف فعالیت می‌‌کنند، بخشی جدایی ناپذیر از روند سیاسی ایالات متحده محسوب می‌‌شوند که هدف آنها تبلیغ و قبولاندن دیدگاه‌های خود در مورد مسائل و لوایح مختلف نزد قانون گذران و دولت مردان است. باید به این موضوع اشاره کرد که در آمریکا قوانین سختی برای کنترل لابی و جلوگیری از اعمال نفوذ بیش از حد آنها در امور سیاسی، اقتصادی و اجتماعی وجود دارد. در این میان کشورهای ديگر نیز در آمریکا دارای گروه‌های لابی هستند.این گروه‌ها برای دفاع و حمایت از منافع کشورهای تابعهء خود و تاثیر گذاری بر سیاست‌های ایالت متحده در مورد آنها فعالیت می‌‌کنند. بعضی‌ از این کشورها عبارتند از اسرائیل، یونان، ارمنستان و ترکیه که با داشتن جمعیت زیادی از مردم خود در آمریکا از گروه‌های لابی قوی‌ای در این کشور برخوردار هستند. به عبارت ديگر، طرفداران آنها آمریکاییانی با اصلیت‌های گوناگون هستند که، ضمن وفاداری به ایالات متحده، از منافع سرزمین آباء و اجدادی خود نیز حمایت می‌‌کنند.در این میان شاید در نگاه اول طبیعی باشد که فکر کنيم ایران نیز ـ با توجه به حضور صدها هزار ایرانی،‌ یا ایرانی‌ الاصل، در این کشور ـ باید تا کنون لابی قدرتمندی در ایالت متحده تشکیل می‌‌داد. اما واقعیت چیز دیگری است و لابی قانونی ایرانی‌ در آمریکا به دلایل مختلف، از جمله فقدان روابط سیاسی بین دو کشور، شکل نگرفته است. علت این امر آن است که چند میلیون ایرانی‌ خارج از کشور افرادی هستند که قربانی سرکوب و نقض ابتدایی‌ترین حقوق خود توسط رژیم جمهوری اسلامی شده و فراریان از همان جهنمی بشمار می روند که این حکومت برای مردم فلک زدهء ایران بوجود آورده و، از این رو، میل و رغبتی برای حمایت از این حکومت غیر انسانی‌ در آمریکا ندارند. به عبارت دیگر، اگرچه ایرانیان ساکن آمریکا به سرزمین مادری خود عشق می‌‌ورزند، ولی‌ در مجموع علاقه و احترامی برای رژیم حاکم در تهران ندارند. اما حکومت اسلامی نیز، که بخوبی از این موضوع اطلاع دارد، برای رفع این انزوا در جامعهء جهانی‌ که حاصل نقض حقوق ملت ایران و جاه طلب‌های هسته‌ای اش است به حضور یک لابی قوی در آمریکا احتیاج دارد. 

آیت الله آشپز باشی در کوزه افتاد!

همراه با: نگرانی ـ پيام مهم ـ ـ خبز خوش ـ عادت

حمیدرضا رحیمی

از شما خوانندگان محترم ضد انقلاب چه پنهان که یکی از اخلاق های بسیار زشت و ناپسند فدوی، که خود نیز به آن لامحاله شدیداً اشراف و اعتراف دارد، خواندن بین خطوط است! این بیماری، که هنوز برای آن درمان مؤثری کشف و پیشنهاد نشده است، باعث می شود که فدوی بجای اینکه دریابد که باید فقط و فقط  حال را دریابد، ناگهان خوف آینده برش می دارد و حال را نیز، مع الاسف از دست می دهد  و فلذا از مظاهر بارز " خسر الدنیا و الآخره "می شود! نمونهء دم دست هم اگر بخواهید، همين جعفر پناهی، کارگردان سرشناس ایرانی، را داریم که در جامعهء جهانی قدر می بیند و به صدر می نشیند، لکن در جامعهء شکوهمند اسلامی خودمان، به دریافت جوایزی ارزنده و استثنائی مفتخر می شود...>>>