هشت بند در نفی اصلاح پذیری حکومت اسلامی

تحولات سیاسی در بطن حوادث سیاسی رقم می خورند و تاریخ سیاست را حادثه ها ساخته است. انتخابات ریاست جمهوری سال 88 در ایران پدید آورندهء تفسیرهای تازه ای از شکل گیری بطئی یک سری از نتایج گردید که فکر می کنم بتوان آن را در موارد زیر توضیح داد.

اول. این واقعیت بیش از همیشه نمایان شد که ایران نیاز به تغییرات ساختاری دارد. و با تجربهء دوران اصلاحات به وضوح عریان گردید که تغییر "یک فرد" نمی تواند مشکلات انباشته شدهء جمهوری اسلامی را حل کند. "فرد" هر چه قدر هم حسن نیت داشته باشد در قفس آهنی چهارچوب های ناکارآمد فشل می شود

دوم. مشخص شد تعابیری مانند "قرائت دمکراتیک از آراء آیت الله خمینی" یا "استخراج دمکراسی از قرآن" چه اندازه پوچ و خال از محتوا هستند و رویکرد خشن آقای خمینی به سیاست و نیز مفاهیم پر از تناقض متون مذهبی هرگز نمی تواند ضامن حقوق انسان در دورهء مدرن باشد. التقاط و بکارگیری مفاهیم مدرن و مذهبی نه تنها ایران را نسبت به دورهء پهلوی جلو نبرد بلکه ناهنجاری و بی انضباطی فکری اصلاح طلبان دینی فرصت مناسبی برای فاشیست های مذهبی فراهم آورد تا زیر پوشش مقدسات هر نوع جنایتی را توجیه کنند.

سوم. بسیاری از نیروهای سیاسی کشور با اشتیاق زاید الوصفی این طور تبلیغ می کردند که "مکانیسم صندوق رای" تنها راه رسیدن ایرانیان به دمکراسی است که به نظرم این تبلیغ دو نوع جهل همزمان را می آفریند، جهل نخست این که "کل " مفهوم دمکراسی با همهء پیچیدگی ها و ابزارهای آن را در "رای دادن" خلاصه می کند؛ و جهل دوم آن که رئیس جمهور در جمهوری اسلامی را دارای "قدرت فراوان" جلوه می دهد. در حقیقت تئوری"رای دادن به هر قیمتی" تنها باعث  شد رهبر جمهوری اسلامی به طور مکرر از مشروعیت نظام و "حضور چهل میلیونی امت همیشه در صحنه" صحبت کند که به وضوح به خودکامگی رهبر افزود. اشتباه مهمی در خاورمیانه در حال رخ دادن است که من آن را "نمایش صندوق رای" می نامم (که البته بعضاً دولتمردان آمریکایی هم آن را تشویق می کنند). در این فرآیند، ارزش های دمکراسی عموماً فدای صف های طویل رای دهندگان می شود و به جای"کیفیت دمکراسی" به "کمیت رای دهنده" بها داده می شود که ممکن است حتی منجر به روی کار آمدن دشمنان دمکراسی از طریق رای گیری شود. با تقلب وسیعی که در اتنخابات سال پيش رخ داد به نظر من کسانی که مدعی رأی دادن توده وار بودند مفتضح شدند و نشان داده شد حتی اگر اکثریت مردم در "بازی انتخابات" شرکت کنند ساختار استبدادی ولایت فقیه در نهایت می تواند شخص مورد علاقه خود را به عنوان فرد منتخب به مردم معرفی کند.

چهارم. با سرکوب شدید مردم معترض و تجاوزها و کشتارها که تحت نام حکومت دینی و مقدسات انجام گرفت (که من شخصاً اعتقاد دارم بخش وسیعی از این اعدام ها و شکنجه ها نه تنها جنبهء غیر دینی ندارد بلکه با توجه به متن قرآن و سنت پیامبر اسلام و خلفای راشدین و بنی امیه و بنی عباس زائیدهء اعتقادات دینی هستند) مشخص گردید ممزوج نمودن اعتقادات مذهبی افراد و گروه ها در امر حکومت  بیش از آن که باعث رعایت اخلاق گردد منجر به بی اخلاقی های وسیع و توجیه مذهبی قتل های سیاسی می گردد. بنابراین، آن نظریه هایی که معطوف به آشتی دادن اسلام و دمکراسی، و حتی آشتی دادن مذهب شیعه و حقوق بشردوستانه بود اگر نگوییم مطلقاً شکست خورد مسلماً و به صراحت می توان گفت تضعیف شد و کارا نبودن آن عیان گردید و در بلند مدت موجب شد افق جدایی امر مذهبی از امر حکومتی، یا همان سکولاریسم، تقویت شود.

پنجم.  آن کسانی که مدعی بودند "اجرای بدون تنازل قانون اساسی جمهوری اسلامی" راهکار خروج از بحران و بن بست هاست بطور آشکاری بطلان نظر خود را مشاهده کردند، چه که نه تنها رهبر جمهوری اسلامی  اجازه برپایی حتی یک "راهپیمایی مسالمت آمیز"را نداد بلکه کثیری از اصلاح طلبان و معتقدان به قانون اساسی را به زندان افکند و مجلس خبرگان رهبری نیز نتوانست "طبق قانون" کوچکترین ایرادی به عملکرد رهبر وارد کند. و یک نشریهء نیمه مستقل هم مجوز نشر نگرفت. معتقدان به اجرای همین قانون اساسی یک نکتهء مهم را نادیده گرفتند: کلیهء اصول مندرج در کتابچهء قانون جمهوری اسلامی اصولی "مقید" و "محدود" شده هستند؛ مقید و محدود نه به حقوق دیگران بلکه به موازین اسلامی که مفسر این موازین هم شورای نگهبان منتخب ولی فقیه می باشد. بنابراین با چماق قانون نمی توان به جنگ رهبر رفت زیرا او خود بیش از هرکس دیگر خود را "محق" می داند تا مدعی شود برداشت او از موازین اسلام و مذهب اصولی امامیه همین سرکوب هاست و با مقولهء "حفظ نظام و بیضهء حکومت اسلام" تمام جنایاتش را توجیه کند؛ کما اینکه در یک استفساء آقای خامنه ای علناً اعلام کرد ولایت خود بر مردم را مانند ولایت رسول الله می داند و اطاعت از خودش را "واجب شرعی" دانست. بنابراین، تنها عبور از چارچوب این قانون اساسی متعارض می تواند راهی به سوی خروج کشور از انسدادهای کنونی را فراهم آورد.

ششم. هم آقای مهندس موسوی هم حجت الاسلام والمسلمین کروبی چندین بار بر

این نکته تاکید کرده اند این قانون وحی منزل نیست و می توان طبق نیازهای کشور و مردم، و به اقتضاء شرایط، موادی از آن را تغییر داد. ممکن است این دو نفر در گفتن چنین حرفی حسن نیت دارند ولی طبق اصل آخر قانون اساسی، اصول مربوط به اسلامی بودن نظام و ولایت فقیه و مذهب رسمی اثنی عشری "غیر قابل تغییر" می باشند و اگر در نظر بگیریم که بقیهء اصول قانون اساسی "تابعی" از این ماهیت مذهبی هستند و مشکل عمده همین "پایه" ی قانون اساسی است، نمی توان با تکیه بر همین قانون اساسی آن را "تغییر" داد یا، لااقل، اصولی را می توان عوض کرد که  چندان تفاوتی با وضع فعلی ایجاد نمی کند. تازه  آن تغییرات سطحی ِ مد نظر مهندس موسوی و آقای کروبی باید با اذن ولی فقیه باشد که بعید است آقای خامنه ای اجازهء تغییر حتی یک تبصره قوانین را به نفع قدرت یافتن مردم بدهد.

هفتم. نه اصلاح طلبان دینی  و نه فاشیست های اسلامی، هیچ کدام، راه حل معقول و مشخصی برای برون رفت اقتصاد ایران از رکود و نیز کاهش نرخ تورم و بیکاری و رشد اقتصادی و تنظیم نرخ ارز و مقررات مالیاتی و سایر مباحث اقتصادی کشور ارائه نکرده اند. به نظر می رسد اقتصاد شتر گاو پلنگی جمهوری اسلامی، که مانند عهد قاجار به تیولداری شبیه است، بیش از گذشته به چشم اسفندیار این رژیم بدل شده است. دستاورد عمده ای که در این موضوع عاید نیروهای ترقی خواه و دمکرات شده این است که  از هر زمان دیگری نشان داده شد که نیروهای مذهب گرا و نظامیان مکتبی قادر به اداره امور کشور نیستند زیرا، به نظر من، "بحران نا کار آمدی" از "بحران مشروعیت" عینی تر و

مهم تر است. مردم ممکن است تا مدت ها متوجه نشوند که استبداد سیاسی چه فاجعهء زیان باری است ولی وقتی گرانی کالاها و خدمات و تعطیلی واحدهای تولیدی و افزایش بیکاری را به "عینه" لمس می کنند شرایط برای بقا جمهوری اسلامی بسیار مشکل تر خواهد شد و این جاست که مفاهیمی مانند "اقتصاد اسلامی" و یا "بانکداری بدون ربا"  پوچ و بی معنی می شوند.

هشتم. ادامهء موجودیت جمهوری اسلامی، که در جهان یک پدیدهء "ناسازه" و "دردسر

آفرین" شناخته می شود، کشور ایران را با مشکلات امنیتی مواجه خواهد ساخت؛ زیرا هدف غایی سران

رژیم ایجاد ترس (Panic) در منطقه و اخاذی بین المللی است و اصولاً آقای خامنه ای خود را در قامت یک سردار جنگ صلیبی می بیند و توهم قدرت باعث شده که این تصور به او دست دهد که پنجه در پنجه ابر قدرت ها افکند و اگر بتواند ارزش های لیبرال دمکراسی را نابود سازد  نمونهء آشکار این امر در حمایت کامل رهبر از احمدی نژاد  دیده شد. و آقای خامنه ای سخنان مشمئز کننده و تنش آفرین احمدی نژاد را ستود و سفر او به سازمان ملل را سفری "پرمغز و پرکار" ارزیابی کرد. این جاست که غرب باید متوجه شود که  نمی توان با جمهوری اسلامی کار کرد و با این نظام به گفتگو نشست؛ رژیمی که سی و یک سال خصم آمریکاست باید در مذاکره"حیثیت" خود را هزینه کند که اصولاً این رژیم مایل به انجام آن نیست.

اي آقای خامنه ای الان حدود بيست سال است مهمترين دارنده قدرت در ايران، يعني ولي فقيه، مي باشد. سوال اين است که چرا ايشان حاضر نيست يك كنفرانس مطبوعاتي تشكيل دهد و به اين پرسش ها پاسخ دهد: چرا در ايران استبداد شدید برقرار است؟ چرا نرخ تورم و بيكاري بالاست؟ چرا اينهمه روشنفكر بعد از انقلاب كشته شده اند؟ چرا اينهمه دانشجو و كارگر و معلم و روزنامه نگار در زندان هاي جمهوري اسلامي به سر مي برند؟ چرا ايشان با تمام جهان و به ويژه غرب سرستيز دارد؟ چرا هر روزه شاهد تعطيلي واحدهاي توليدي هستيم؟ چرا اين همه متخصص و تحصيلكرده هر روز از كشور خارج مي شوند؟ چرا جمعيت جلوي سفارتخانه هاي كشورهاي غربي هر روز شلوغتر از روز قبل مي شود؟ چرا كوچكترين اعتراض عمومي مردم توسط پليس با تير اندازي روبه رو مي شود؟ چرا ایشان بدون داشتن صلاحیت فقهی فتوا صادر می کند؟ چرا ایران منزوی ترین کشور کنونی دنیاست؟ چرا دروغ، رشوه، اعتیاد، افسردگی و... در ایران تحت حکومت شما زیاد شده؟ چرا سطح معنویت و اخلاق در دوره جمهوری اسلامی اینقدر نزول کرده؟ چرا سپاه پاسداران انقلاب اسلامی روز به روز بیشتر بر عرصهء اقتصاد نفوذ پیدا می کند؟ چرا زبان جنابعالی تنها زبان تهدید و نیش و کنایه و خشونت است؟ چرا منزلت اجتماعی روحانیون در دورهء جمهوری اسلامی تا این حد پایین آمده؟ چرا تنها متحدان شما در دنیا حماس و حزب الله و جهاد اسلامی و سودان است؟ چرا برای تامین سوخت اتمی منافع ملی ایران را به خطر انداخته اید؟ چرا هیچ دگر اندیشی حق حیات و نشر عقایدش را در ایران ندارد؟ چرا منتقدین سیاسی را به اعدام یا حبس های طویل المدت محکوم می کنید؟ چرا با فرهنگ و تمدن ایران باستان مخالفید و به پادشاهان ایرانی توهین می کنید؟ دلیل دشمنی خاص شما با هنر موسیقی چیست؟ چرا اینقدر دلتان می خواهد جوانان  با مبانی علوم انسانی  دنیا آشنا نشوند؟ چرا فکر می کنید عقل کل هستید و راجع به هر موضوع از لقاح مصنوعی گرفته تا بمب اتمی و تا دیپلماسی اظهار نظر قطعی می کنید؟ از بمب گذاری در عراق و افغانستان چه سودی می برید؟ چرا هر روز بیش از گذشته به نفرت پراکنی علیه غرب ادامه می دهید؟ از دامن زدن به منازعه اسرائیل و فلسطین چه چیزی عاید منافع ملی ایران می شود؟ چرا به جای تولید و اشتغال فقط در کشور همایش های بیهوده و بی خاصیت برگزار می شود؟ هزینه های رهبری چه قدر است و چرا از ثروت خود آماری ارائه نمی دهید؟ به چه حقی برای تئاتر،سینما و فیلمسازی تعیین تکلیف می کنید؟ چرا از درآمدهای نفتی بطور مخفی و بی حساب استفاده می کنید؟ چرا کارگران چند ماه چند ماه دستمزد نمی گیرند؟ چرا در زندانهای جمهوری اسلامی شکنجه و فشار روانی وجود دارد؟ چرا دادگستری و نیروی انتظامی تحت امر شما تنها به نیروی سرکوب و ارعاب ملت ایران تبدیل شده اند؟ چرا تمام اخبار و تحلیلهای صدا و سیمای تحت امر جنابعالی یکسویه و تنها جهت تحمیق ملت است؟ چرا از مطبوعات آزاد  و احزاب مستقل از حکومت اینقدر واهمه دارید؟ چرا شورای نگهبان که منشاء اینهمه فساد سیاسی در کشور بوده را شورای مقدس نگهبان می نامید؟ چرا در نمازهای جمعه سراسر کشور اثری از معنویت و اخلاق و ادب دیده نمی شود؟ با توجه به اینکه می دانید در فقه و اصول و علم حدیث و رجال و مانند آن تخصص خاصی ندارید چرا خود را آیت الله العظمی می دانید؟ چرا حتی یکبار حاضر به مناظره و یا حتی پاسخ دادن به نامه های انتقاد آمیز مخالفان خود نیستید؟ چرا وقتی فریاد "مرگ بر اصل ولایت فقیه "را شنیدید از سمت خود استعفا ندادید؟ چرا روز به روز شکاف طبقاتی افزایش و قدرت خرید مردم کاهش یافته؟ چرا نهادهای تحت امر جنابعالی از نظارت مجلس خارج هستند؟ فرزندان جنابعالی به چه حقی بطور انحصاری و پنهانی و پراز فساد فعالیت اقتصادی می کنند؟ چرا بهاییان را نجس می دانید؟ چرا اقوام ایرانی از تبعیض و بی عدالتی رنج می برند؟ چرا در مورد تاریخ و به ویژه دوره مشروطه و عصر پهلوی دروغپردازی می کنید؟ چرا درباره وضعیت جهان و به خصوص کشورهای غربی گزارش غلط به مردم می دهید؟ چرا خانقاه دراویش را تخریب کردید و اهل تصوف را تحقیر می کنید؟ چرا اهل سنت نباید یک مسجد در تهران برای نیایش داشته باشند؟ چرا موسم عبادی حج را به نفرت پراکنی و فحاشی به آمریکا تبدیل کرده اید؟ چرا خود را ولی امر مسلمین جهان می دانید در حالیکه مطمئن هستید در ایران هم اکثریت مردم شما را قبول ندارند؟ چرا شادی و نشاط را مردم دریغ می کنید و تنها عزاداری و سینه زنی و اندوه را برای مردم می پسندید؟ چرا فساد مالی و انواع اختلاس ها در دوره رهبری شما افزایش یافته ؟ چرا در مورد افزایش فحشا در ایران یک کلمه سخن نمی گویید؟ چرا از ادامهء جنگ با عراق پس از فتح خرمشهر عذرخواهی نمی کنید؟ چرا با نطق های غیر مسئولانه و تند و بی منطق خود خطر جنگ علیه کشور را افزایش می دهید؟ چرا در ادبیات سیاسی شما اثری از رافت،مهربانی،متانت ،ادب و تحمل دیده نمی شود؟ چرا ملت ایران را به خودی و غیر خودی تقسیم کرده اید؟ نظرتان درباره قتل اکبر محمدی، امید رضا میر صیافی و یا زهرا کاظمی در زندان های تحت امرتان چیست؟ چرا بازار ایران را به عرصه ورود کالاهای بی کیفیت چینی تبدیل کرده اید و تولید ملی را از بین برده اید؟ چرا در زمینه مسلمانان چچن و چین که توسط روسیه و چین سرکوب می شوند موضعی اتخاذ نمی کنید؟ چرا حقوق ملت ایران در دریای خزر  را ضایع کردید؟ چرا کالاهای ساخت ایران در دنیا اعتبار گذشته را ندارند؟ چرا ارزش پول ملی ایران در دوره جمهوری اسلامی تا این حد افت کرده؟ چرا تمام ذهن شما پر از واژه"دشمن" است و کلمه "دوست" از زبان شما شنیده نمی شود؟ به چه حقی از دارایی های ملت ایران برای تفرقه افکنی و نزاع در فلسطین استفاده می کنید؟ چرا رئیس جمهور منصوب شما با انکار هولوکاست و انکار حادثهء تروریستی بودن یازده سپتامبر امنیت ملی ایران را به خطر انداخته؟ و صدها چرای دیگر!..