اگر راه «استحاله» و «اصلاح» را بدون همراهی بخش بزرگی از مدافعان
دمکراسی و حقوق بشر می‌شد تصور کرد، لیکن راه «تغییر» بدون همراهی
تمامی کسانی که هدفی جز تحقق دمکراسی و حقوق بشر در ایران ندارند،
تصورناپذیر است. تأکید مکرر بر «اهمیت انتخابات ریاست جمهوری دهم»
بدون تعریف هدف و راه گروه‌هایی که در این «انتخابات» به این یا آن
شکل ذینفع هستند، چیزی جز تکرار مکررات نخواهد بود. مدافعان
دمکراسی و حقوق بشر با رفتن زیر پرچم یک نامزد «اصلاح‌طلب» یک بار
دیگر با تکرار نقش سیاهی لشکر، موانع دمکراسی را مستحکم خواهند
کرد. آن هم نامزدی که قرار است به پشتوانه نام خود و یا بر اساس
اینکه به زندان رفته و فشار و کتک را تحمل کرده، نقش «رو کم کنی»
دولت کنونی را بر عهده بگیرد، بدون آنکه برنامه مشخصی برای کاهش و
حل مشکلات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مردم داشته باشد.
آيا اين «مردان قانون» از فاصلهء ميان دانشگاه هاي ايران خبر
ندارند؟ نمي دانند كه به خاطر امكانات بيشتر و موقعيت هاي شغلي
بهتري كه بعدها اين دانشگاه ها براي دانش آموختگان شان فراهم مي
كنند، اينقدر متقاضي دارند؟ و با تصويب اين قانون حتي همين فرصت
حداقلي براي كار زنان هم از آنها گرفته مي شود؟ فكر نمي كنند كه
اين طرح نه تنها باعث كاهش مهاجرت به شهرهاي بزرگ نمي شود بلكه
ممكن است حجم مهاحرت پدر و مادراني كه آرزو دارند فرزندانشان در يك
دانشگاه بهتر و معتبر تر درس بخوانند به شهرهاي بزرگ را بيشتر مي
كند؟ و از خود نمي پرسند كه دختري كه در يك شهر دور افتاده و كوچك
به دنيا آمده چه گناهي كرده كه ما به خاطر جنسيت، قوميت و شرايط
مكاني اش از درس خواندن در دانشگاه تهران، شريف، بهشتي و ...
محرومش مي كنيم؟ به خودشان يا همكاران شان نمي گويند به جاي اينكه
براي حفظ امنيت زنان مانع ورود آنها به اجتماع و دانشگاه شويم
جامعه و دانشگاهها را امن تر كنيم؟ مسئولين دانشگاهها را مسئول تر
و اخلاقي تر بار آوريم؟
ساختار اجتماعی ایران در طول تاریخ تحت تاثیر سه عامل قبیله، مذهب
و صنف بوده است كه در مقاطع مختلف ملیت با آنها پیوند خورده و باعث
حفظ ساختار دولت گردیده است، با وقوع انقلاب صنعتی تعامل سه ضلع
فوق تحت تاثیر تولید مولد همگون با حكومت‌های امنیتی گردیده است
اینچنین تركیبی در تضاد با نحوه عمل دانشگاه قرار می‌گیرد. دانشجو
با داشتن استقلال مالی، شور جوانی و آرمان نمی‌تواند با این ساختار
انعطاف پیدا كند لذا در درون خود روحیه مخالفت را پرورش می‌دهد اما
در درون ایران چون دانشگاه ارتباط موثری با بافت اجتماعی پیدا
نمی‌كند تعارض با قدرت در آن، رنگ و بوی موثرتری می‌گیرد.
عدالت
و سهميه بندی جنسيتی
راز
ماندگاری جنبش دانشجویی