آرشيو

=======================================================

شماره 342 ـ پنج شنبه 23 آبان 1387 ـ 13 نوامبر 2008

=======================================================

آزادی پوشش در ترکيۀ سکولار

=======================================================

از همه مهم تر وضع و حال آن گربۀ بازيگوش و لجباز است که دارد با توپ انرژي هسته اي بازي مي کند. اين ‏يکي براي ما از همه مهم تر است. دل مان مي خواست با دولت پرزيدنت بوش که ديگر ريش و پشمي نداشت و ‏ترجيح مي داد نکتۀ مثبتي در کارنامۀ سياسي اش بگنجاند کنار مي آمد. اما نيامد. حال آن کس که از درون صندوق ‏هاي رأي يا از دل انقلاب نرم بيرون آمده و در کارنامۀ سياسي اش غلط هاي فاحش سياسي ثبت نشده، با آنکه ‏شايسته، دانا، جذاب، دلپذير، و مطبوع و عزيز و با احساس است، ممکن است براي حفظ و بقا خود و با هدف ‏همدلي با آن همسايه اي که در خاورميانه نزديکي هاي ايران است و به شدت احساس نا امني مي کند، ايران را ‏هدف قرار دهد.

=======================================================

آن سوی مذهب در عرصۀ عمومی

یاسر عزیزی

به نظر می رسد جهان امروز، در پی به بن بست رسیدن شیوه های گونه گون دوشیدن انسان در ورژن ِ اخیر «سرمایه داری لیبرال»، و پس از پیش آوردن آخرین منطق خود، پسامدرن، اکنون در صدد جعل دوبارۀ بساط مذهب بر ثبات ِ ذهن بشر برآمده است. فرو ریختن دیوارهای ِ بلند قلمروی سرمایه داری لیبرال، منطق دیگری را بر پاسبانان بی راهۀ سرمایه داری ضرورت داده است. اسطورۀ مذهب بار دیگر ابزار تشبث فرادستانِ حاکم شده است تا انسان امروز را در برابر هیولای سرمایه داری متحیر نموده، مذهب را چونان دوران پیشا مدرن در جایگاه سوژۀ تدبیرگر بنشاند.

=======================================================

فيلمی دربارۀ میخوارگی و شهوترانی آتاتورک!د

راديو فردا

فيلم «مصطفی»، که نام خود را از نام کوچک آتاتورک برگرفته است، اگرچه خط قرمزها را در مورد آتاتورک رعایت می‌کند اما او را مردی بشدت شهوت‌ ران، می‌خواره و در نهايت فردی غمگين تصویر می‌کند که نسبت به کشوری که خودش ساخته بود، به طور فزاينده‌ای احساس بی ‌علاقگی می‌کرد. جان دوندار، کارگردان فيلم مصطفی، می‌گويد: «می‌خواستم کمال آتاتورک را در فضايی صميمانه و تاثيرگذارتر نشان دهم». اين فيلم تنها طی پنج روز اول اکران خود نزدیک به نیم میلیون تماشاگر داشته و در عین انتقاداتی که به آن وارد شده، استقبال گسترده‌ای از آن صورت گرفته است.

=======================================================

جبران عقب ماندگی در ترکيه

آندرو مانگو

بخشی از کتاب «ترک های امروز» (3)

مطلب اختصاصی سکولاريسم نو

در سرآغاز هزارۀ جديد، در ترکيه هم، مثل بسياری از کشورهای غربی، افکار سياسی با وضع جيب مردمان ارتباط مستقيم داشت و تعهدات ايدئولوژيک نسبت به محاسبات مربوط به امتيازات شخصی در درجۀ دوم قرار می گرفت. در واقع، ژنرال هايي که بين سال های 1980 تا 1983 بر ترکيه حکمرانی کردند، در هدف خود، که غير سياسی کردن مردم ترکيه بود، تا حد زيادی موفق شدند و از اين نظر همان روندی را دنبال کردند که در اروپا آغاز شده بود و طی آن سياست های ايدئولوژی زده فريبندگی خود را از دست داده بودند.

======================================================