بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان
مـا را بـه دم پير نگه نتـوان داشــت در خانه ی دلگير نگه نتـوان داشت آن را که سـر زلـف چو زنجير بود در خانه به زنجير نگه نتوان داشت مهستی گنجوی	از نگاه يک زن يادداشت های هفتگی شکوه ميرزادگی www.shokoohmirzadegi.com 21 ارديبهشت 1387 ـ   10 مه 2008 پيوند به آرشيو

دروغ های رسانه ای ـ از خبر تا آمار

سال ها پيش، وقتی در لندن زندگی می کردم، يکی از دوستان نويسنده از ايران آمده بود و مدتی در خانه ام ميهمان بود. مثل همه ی ميهمانداران، او را برای ديدار برخی از مناطق ديدنی لندن می بردم، به خصوص که اولين باری بود که از ايران خارج شده بود. او پس از چند روز به من گفت: «خيلی دلم می خواهد بروم و آن خيابانی را که زن ها و مردها در آن عشقبازی می کنند ببينم». تصور من، پس از سال ها زندگی در غرب، اين بود که منظور از عشقبازی در خيابان اشاره به زوج هايي است که در خيابان يکديگر را می بوسند ـ از دختر و پسرهای جوان گرفته تا پير زن و پير مردهای عاشق. به او گفتم: «يعنی در اين مدت نديدی که زن و مردها همديگر را می بوسند؟» گفت: «چرا، اما منظورم بوسيدن نيست؛ منظورم زنانی است که در خيابان با مردها می خوابند». باز هم تصور کردم که منظورش محله ای به نام «سوهو » در  نزديکی ميدان مشهور «پيکادلی» و زنان تن فروش آنجا است. ولی او باز هم توضيح داد که منظورش زنانی است که خود را در برابر چشم رهگذران در اختيار مردها می گذارند. او در اين مورد چيزهای عجيب و غريبی هم می گفت که با هيچ عقل سالمی جور در نمی آمد. گفتم «نکند داری قصه ی تازه ای می نويسی؟» گفت: «نه، باور کن اين را در ايران از يک برنامه ی تلويزيونی شنيده ام».

چندی بعد در آمريکا ميهمان ديگری داشتم که خبرهايي سياسی گوناگونی را از آمريکا برايم می گفت که در هيچ خبرگزاری نديده بودم. ديگرانی را هم ديدم که از ايران آمده و آمارهايي در مورد آمريکا يا اروپا می دادند که در هيچ منبعی يافت نمی شد. و باز می گفتند که همه ی اين مطالب را از تلويزيون ها يا راديوها و يا رسانه های رسمی ايران شنيده يا خوانده اند.

در چند سال اخير که از طريق اينترنت مرتباً با رسانه های ايران سر و کار دارم  می بينم خبرهای عجيب و غريبی که از دوست و آشنا می شنيده ام همه از رسانه های حکومت اسلامی پخش می شود و يکی از مهمترين حربه هايي که گردانندگان اين حکومت دارند تحريف خبرها و آفرينش دروغ است و حجم  اين دروغ ها هر روز بزرگتر و بزرگتر می شود، و همه ی زمينه ها ـ از خبرهای داخلی گرفته تا خبرهای مربوط به کشورهای ديگر ـ را در بر می گيرد.

مثلاً، رييس سازمان ميراث فرهنگي آمار گردشگران نوروزی را 40 ميليون نفر اعلام می کند و مسئولان سازمان ميراث هم، در «تصحيح آن!»، تعداد را  بالای 20 ميليون نفر تخمين می زنند و کار بجايی می کشد که صدای موسسات مختلف در می آيد که «اشتباه هم حدی دارد. آخر 40 ميليون مسافر نوروزی يعنی بالای نصف جمعيت  ايران».

من فکر می کنم که همه ی اين سخنان عجيب و غريب برای آن است که بگويند «ما، در همه چيز، از کشورهای ديگر موفق تر هستيم!» و کار حتی به جايي می رسد که خبرهای قمر در عقرب شدن اوضاع آب و هوای نقاط مختلف خارج از کشور را ـ که چگونگی شان دست هيچ شيطان و بر عهده هيچ فرشته ای نيست ـ چنان با آب و تاب و غلوآميز در خبرها منعکس می کنند که بارها شده قوم و خويش ها هراسان از ايران زنگ می زنند که «در شهرتان چه خبر است؟ شنيده ايم که (مثلاً) «برف شهرتان را ويران کرده» يا «آيا سيل به خانه ی شما هم زده است؟» يا« شنيده ام نصفی از شهرتان را توفان برده» و از اين حرف ها.

اما هميشه بيشترين دروغ های رسانه ای ـ حکومتی در مورد زنان ساخته می شود. در خبرهای ساخت حکومت زنان همه جای دنيا بيچاره تر از زن های ايران هستند، همه از شوهرانشان کتک می خورند، همه آرزوی در خانه نشستن دارند، همه عاشق پوشش اسلامی هستند، همه از حکومت هاشان ننگ دارند و، در عالم مقايسه، زنان در سايه ی حکومت جمهوری اسلامی خوشبخت ترين زنان جهانند.

يک دسته از زن هايي که مورد مقايسه قرار می گيرند زن های آمريکا هستند؛ يعنی همان ها که شيطان هر بلايي را که ممکن است بر سر آنها می آورد و  بدبخت ترين موجودات جهان هستند.

آخرين نوع اين مقايسه، و شرح ذلت زن هاي آمريکايي، هفته ی گذشته در رسانه ی دولتی «زنان» تحت عنوان «ارمغان غرب برای زنان در عصر تمدن آمريکايي افزايش تجاوزات جنسی، برده داری، فساد و فحشا» چاپ شده است. در شروع اين مطلب می خوانيم که در آمريكا ، از هر 1000 نفر ، 910 نفر مجرم هستند. و بعد آمارهايي بدون ذکر منبع از کشورهای مختلف، حتی کشورهای اطراف خليج فارس (که البته، طبق معمول اکثر نشريات دولتی، همه جا «خليج» گفته می شود) می آورد تا نشان دهد که همه جا جرم و جنايت مربوط به زن ها بيداد می کند. آنگاه، پس از ارائه ی گزارشی درباره ی کشورهای مختلف، جمله ای هم در ارتباط با آمريکا هست به اين مضمون که: «افزایش خشونت نسبت به زنان در ایالات متحده ی آمریکا همچنان ادامه دارد».

البته به زودی روشن می شود که جمله ی اول گزارش، يعنی اينکه در هر هزار نفر ساکن آمريکا نهصد و ده نفرشان مجرمند ربطی به زنان نداشته و، در عين حال، جرايمی مثل گذشتن از چراغ قرمز و اهانت به ديگري و ايجاد مزاحمت هاي کلامی هم جزوشان بوده است.

اين گزارش به شدت بهم ريخته و مغشوش است؛ يک جا بيماری های جنسی را به خاطر آزادی جنسی در غرب به سرپرستی آمريکا و  نشانه از دست رفتن ارزش های روحانی می داند و در جايي ديگر ثروتمند بودن اين کشورها را علت اصلی معرفی می کند ولی، وقتی می خواهد نقل قولی از يک تحقيق بياورد، اذعان می کند که: «این تحقیق نشان می دهد که فقر و سهولت تنقل و فراوانی آن در انتشار این بیماریها نقش بیشتری از آزادی جنسی دارند».

           در ارتباط با برده داری هم باز  اين غرب است که مقصر قلمداد می شود اما، در عين حال، از قول خبرگزاری بحرينی به نام شانزده کشور اشاره می کند که در کار قاچاق زنان دست دارند و آن ها عبارتند از: بحرین، قطر، کویت، عمان، مالزی، الجزایر ، کنیا، سعودی، سوریه، سودان، ونزوئلا، کوبا، کره شمالی، ازبکستان و برمه؛ که در دنيا به ترتيب اول اند اما در ايران زنان بخاطر وجود حکومت جمهوری اسلامی گرفتار هيچ مشکلی از اين دست نيستند و البته آمريکا مقصر اصلی است. در گزارش اين خبرگزاری آمده است که 87  درصد زن های آمريکا می گویند : «اگر چرخ تاریخ به عقب بر گردد، ما مقابل در خواست مساوات بین زنان و مردان، که توطئه ای بوده، می ایستادیم !» همچنين 80 درصد از زنان آمريکائی عنوان می کنند که به سختی مسوولیت های شغلی و وظایف همسری و مادری خود را به طور همزمان انجام می دهند و 12 میلیون مورد طلاق نيز به خاطر شغل زنان در غرب انجام پيش آمده است. همچنين ذکر شده که 87 درصد از زنان شاغل در کشورهای اروپا، امریکا، ژاپن و کانادا ترجیح می دهند در خانه بمانند .

اما بديهی است که اين گزارش کاری به سرزمين خودمان و قوانين ضد انسانی آن در مورد زن ها ندارد و  هيچ هدفی جز متهم کردن کشورهای غربی و آمريکا را دنبال نمی کند.

گزارش مزبور که در ابتدا به نظر می رسد که در دفاع از زنان تهيه شده ناگهان تبديل به حمله عليه آنهامی شود. گزارشگر می نويسد: «بنابر آیات قرآنی، کسانی که قصد انتشار فحشا را دارند عذابی دردناک در دنیا و آخرت در انتظار دارند، ولی در زمان ما، غربیان به انجام چنین اعمال شنیعی تنها در بین خودشان اکتفا نکرده و بنام آزادی آن را در همه جهان و به خصوص دنیای اسلام پخش و گسترش می دهند. "حجب" از راه های شایسته و اثر گذاری است که خداوند ما را به آن سفارش کرده است. در قصه ی حضرت یوسف می خوانیم که این حضرت بعد از قرار گرفتن در فتنه زنان از خدا می خواهد میان او و این فتنه حجاب واقع شود... می بینیم که حتی حضرت یوسف هم ـ که از مقربین و پیامبران و اطاعت کننده ترین مردمان و عابدترین آنهاست ـ خود را از شر فتنه ی زنانه ایمن ندانسته و از خدا می خواهد بین او مانع و حجاب بیفکند و در این لحظه باید از خود بپرسیم که تو از یوسف، پیامبر خدا، بهتری؟»

البته ترديدی نيست که در همه ی کشورهای جهان تبعيض و نابرابری های مربوط به زنان وجود دارد اما اتفاقا در کشورهای غربی، به دليل وجود قوانين زمينی و برابری بنيادی، زن ها بيش از کشورهای ديگر دنيا ـ و به خصوص کشورهای خاورميانه ای و کشورهايي که قوانين شرعی بر آن ها حاکم است ـ گرفتار تبعيض و مشکلات هستند.

بنظر من، آقا يا خانم گزارشگر نشريه ی دولتی «زنان» بايد حواسش باشد که اگر بخواهد آماری از خشونت و جرم و جنايت در مورد زنان ايران ارائه دهد که ارزشی آماری آن چون آمارهای کشورهای مترقی باشد، و جرائمی که از آن نام می برد بر اساس قوانين حقوق بشری مشخص شده باشد، بی شک ناگزير خواهد بود که ليست تمامی دختران زير هجده سالی که بوسيله ی پدر و مادر به خانه ی شوهران می روند را به عنوان شکنجه شده ها ارائه دهد،و  آمار همه ی زنانی را که به زور چادر و روسری سرشان می کنند تحت عنوان زنان شکنجه شده بياورد، آمار همه ی زنانی را که همسرشان صيغه می گيرند يا ازدواج دوم می کنند جزو شکنجه شده ها بگذارد، و ميليون ها زنی را که زير فشارهايي مثل نبود آزادی کار، آزادی طلاق، آزادی سفر، نداشتن حق سرپرستی بچه ها، و دهها مورد ديگر قرار دارند بايد زنان محروم از حقوق ايران نام ببرند.

به راستی هم، همانگونه که سازمان ملل و سازمان حقوق بشر در چندين سال گذشته اعلام کرده اند، وضعيت زن های ما از نظر قانونی نه تنها از کشورهای غربی که در برخی از مسايل از عقب افتاده ترين کشورهای خاورميانه و افريقا نيز بدتر است.

ديه فقط برای نجات ثروتمندان است

اخيراً، خانم مينا جعفری، وکيل اکرم مهدوی، زنی که به اتهام کشتن شوهرش به اعدام محکوم شده، از مردم کمک خواسته تا اين زن را از مجازات اعدام نجات دهند.

اکرم در صورتی که بتواند ديه ی شوهرش را که دادگاه تعيين کرده به خانواده ی او بپردازد از اعدام نجات پيدا می کند. اما او زن بدبختی است که دو بار به اجبار تن به ازدواج داده است؛ يک بار در سيزده سالگی و بار ديگر در هجده سالگی، آن هم با مردی که چهل و هشت سال از او بزرگتر بوده. نه اين ازدواج ها به اختيار خودش بوده و نه طلاق اولش.  شوهر اولش او را با کودکی رها کرده و شوهر دوم هم حاضر به طلاق او نشده.

اگر چه قتل به هر دليل و بهانه امری غير قابل قبول است اما نمی توان از اين فکر رها شد که اگر اکرم در کشوری زندگی می کرد که مشمول حمايت قوانين انسانی بود، و مردی را که با همدستی پدرش او را به زور به خانه ی خود برده بود و می خواسته به او تجاوز کند می کشت، کارش قتل عمد به حساب نمی آمد.

به هر حال، اکنون خانواده ی شوهر اکرم فقط به شرط پول حاضر به رضايت دادن شده اند. مبلغی هم که پيشنهاد کرده اند خيلی زياد است. آنها ۶۰ ميليون ‏تومان خواسته اند که بر اساس قوانين حکومت اسلامی هم تقريباً دو برابر ديه يک مرد است. 

‎          خانم جعفری می گويد: «ديه فقط افراد ثروتمند را از مرگ نجات می دهد. در واقع حق و ناحقی مطرح نيست، داشتن و نداشتن پول مطرح است».

پولی که تا کنون برای اکرم جمع شده حدود سه ميليون و نيم ميليون از شصت ميليون است که همه ی آن را مردم داخل ايران کمک کرده اند و اکنون خانم جعفری از ايرانيان سراسر جهان برای نجات اکرم از اعدام کمک خواسته است. شما هم می توانيد برای کمک به «پيوند» زير مراجعه کنيد.

http://saveakram.blogspot.com/               
 

برگرفته از سايت نويسنده:        

www.shokoohmirzadegi.com            

بازگشت به خانه