=======================================================
شماره 235 ـ چهار شنبه
9 مرداد 1387 ـ
30 ژوئيه 2008
دکتر مصدق در
سفر به نيويورک هنگام گفتگو با خبرنگاران
برای
مليون واقعی ايران،
نماد جبههء ملی مصدق بود نه چگوارا
کورش زعیم
در گفتگو با اسماعيل نوری علا
اين هفته: بخش
سوم
در اواخر دههء 60، چندین نفر از دانشجویان برکلی وابسته به جبههء ملی،
از جمله برادر من، چمران و دو سه نفر دیگر، برای آموزش چریکی به
فلسطین رفتند.
از نیویورک هم کسانی که با گرایش چپ به جبهه ملی پیوسته بودند، به
عراق و سوریه رفتند تا در اردوی فلسطینیان به آموزش چریکی بپردازد. این
برای من چندش آور بود و آن را خیانت به آرمان های جبههء ملی می
دانستم.
البته امثال چمران و برادرم اینقدر عزت نفس و شهامت داشتند که دیگر
خود را از پيوستگان به جبههء ملی نخوانند و راهشان را از جبههء ملی
جدا کنند
.ولی
این قاعده شامل همهء جوانانی که خود را وابسته به جبهه ملی معرفی
می کردند نمی شد.
جهان سوم گرایی و جنبش های دانشجوئی ايرانی
در دهه های
1960 و 1970
محمدرضا نيکفر
گفته می شد که امپرياليسم چاره ای جز تسليم يا مقاومت منفی نمی
گذارد و شکل عالی مقاومت، مقاومت مسلحانه است؛ پس بايد سلاح
برداشت. سلاح را در برابر سلاح گذاشت و در سرتاسر جهان، آنگونه که
چگوارا گفته، به ويتنام های متعددی شکل داد. «خشونت طلبی» و «جهان
سوم گرائی» در پيوند تنگاتنگ با يکديگر بودند. آنکه برای بهبود وضع
جهان چاره را در کاربست خشونت می ديد، ذهنش خود به خود، متوجه جهان
سوم بود که در مرحلهء «ملت گرائی» و «کسب استقلال» قرار داشت و
برای بر پا کردن جنگ از زمينه و بهانهء کافی برخوردار بود.
=======================================================
میراث
مصدق
رامين کامران
تأكید یكجانبه بر وجه خارجی میراث وی راه را برای محدود ساختنش به
«مبارزه با امپریالیسم» و در نهایت جا دادن مصدق در جرگهء آن بخش
از رهبران جهان سوم كه جز همین مبارزه چیزی در آستین نداشتند و
مطلقاً به دمكراسی پابندی نشان نداده بودند، هموار ساخت. بالا
گرفتن موج مبارزات چریكی در دههء 1960 كه با شكست جبههء ملی دوم
همراه شد راهی گشود تا برخی از جوانان طرفدار نهضت ملی رو به سوی
مبارزهء چریكی بیاورند و ضدیت با امپریالیسم را شعار اصلی مبارزهٌ
خویش بسازند و در عین حفظ پیوند عاطفی با مصدق در عمل به راهی
بروند كه در نهایت می توانست به ایجاد یك دمكراسی خلقی ختم شود و
نفی كامل هدف مصدق و نهضتی كه رهبری كرده بود باشد.
=======================================================
اعتلای
دموکراتیک چپ در ایران
ياسر عزيزی
در عین اینکه دموکراسی الی الابد غایت عمل و نهایت خواست های یک
معتقد به مبانی مارکسیسم نخواهد بود، بلکه در افق آینده نیز از
عوارض ناشی از تحقق چارچوب های عادلانه منتج از سوسیالیسم است، که
چونان دیگر ساحت های رها شده از وارونگی، بر پایه های واقعی خود
خواهد ایستاد، شرایط جهانی و معادلات مختلف امنیتی- نظامی و به
تعبیری (صنعتی- نظامی) ِ دنیای جدیدکه بسیار متفاوت از زمانهء
مارکس می باشد اما، لزوم اتخاذ سیاست ها و تدبیرهای نو را برای
نیروهای چپ ایجاد کرده است.
=======================================================
