ما ايرانی بی تبعيض می خواهيم

ما ايرانی بی تبعيض می خواهيم

پايگاه رسمی شبکهء جهانی سکولارهای سبز برای دموکراسی و آزادی در ايران

بازگشت به صفحهء اول

1. اين طرح می کوشد برای برون رفت از بن بست فقدان يک رهبری سياسی گسترده در بين نيروهای خارج کشور راهکاری را ارائه کند.

2. از منظر اين طرح مشکل اصلی رهبران گوناگون سياسی در خارج کشور نداشتن مأموريت از جانب مردمان، از يکسو، و ناتوانی سازمان های موجود در ايفای نقش «ميزبان بی طرف»، از سوی ديگر، است. طرح می کوشد برای هر دوی اين نقيصه ها راه چاره ای بيابد.

3. اين طرح جنبهء پيشنهادی دارد. همچنين در اين طرح نام هائی که برای ساختارهای مختلف انتخاب شده اند صرفاً پيشنهاد محسوب می شوند و نام های مورد توافق بر بنياد خرد جمعی و در مراحل مختلف کار برگزيده خواهند شد.

4. صرفنظر از مبارزات گذشتهء مخالفان حکومت موسوم به «جمهوری اسلامی»، وقايع همين يک سال و نيم گذشته نشان داده اند که، عليرغم کوشش جناح های مختلف آفريننده و گردانندهء حکومت اسلامی و اختلافات داخلی آنها، مردم به ستوه آمدهء ايران خواستار انحلال اين حکومت و لغو قانون اساسی آن هستند و هر کجا که ممکن شده با ايثار خون و جان و امنيت خود اين خواست را ندا داده اند.

5. سی و دو سال تجربه ثابت کرده است که بدون وجود يک آلترناتيو جدا کنندهء مذهب از حکومت و برقرار کنندهء يک رژيم ملی و مخالف تبعيض، اين حکومت به حيات خود ادامه خواهد داد.

6. به عبارت ديگر، مردم مبارز، انحلال طلب و سکولار ايران به وجود تشکيلات آلترناتيوی برای راهبری مبارزات خود از يکسو، و گفتگو با کشورهای ديگر، از سوی ديگر، و نيز ايجاد امکانات برای بازگشت نيروهای مسلح به آغوش ملت و، پس از فروپاشی حکومت اسلامی، نظارت بر دورهء گذار به عصر جديد کشور نياز دارند.

7. تجربهء بيست سالهء اخير ثابت کرده است که يک چنين آلترناتيوی را نمی توان از طريق روش های اصلاحاتی بوجود آورد، چرا که رژيم نه تنها اصلاح پذير نيست بلکه در مسير رسيدن به خودکامگی کامل تحمل اصلاح طلبی خودی را هم ندارد.

8. همچنين، تجربه های يک سال و نيمهء اخير، بخصوص از 22 بهمن 88 تا 25 بهمن امسال، نشان داده اند که همهء راه های مبارزهء سياسی در «داخل کشور» مسدود شده و حکومت تحمل کوچک ترين مخالفت با خود را ندارد.

9. بدين سان شرايط آفريده شده از جانب حکومت، موجب شده است که وظيفهء ادارهء امور مبارزه به خارج کشور منتقل شود. اين امر از جانب مبارزان داخل کشور و فرستادگان شان به خارج نيز تأييد شده و نيز انتقال برخی از سازمان های سياسی اصلاح طلبان و نيز سکولارهای سرکوب شده به خارج نشانه ای از اين واقعيت است.

10. هم اکنون گروه های مختلفی در خارج کشور در پی تمهيد مقدماتی برای ايجاد يک چنين آلترناتيوی هستند اما هنوز هيچگونه طرح عملی به اطلاع عموم نرسيده است.

11. تجربه های گذشته در زمينهء ايجاد آلترناتيوی در برابر حکومت اسلامی، که اغلب به ايجاد يک «کنگرهء ملی» تعبير می شده، بر بنياد گردآوردن شخصيت های سياسی و رهبران احزاب و گروه ها شکل گرفته است. (در اصطلاح، با اشاره به جريان استقلال آمريکا و نوشتن اسناد آن بوسيلهء نخبگان و زمين داران و ثروتمندان ايالات سيزده گانهء مؤسس ايالات متحده، اين مدل را «مدل فيلادلفيائی» می خوانند) .

12. هيچ کدام از کوشش های قبلی به نتيجه نرسيده است. اين طرح علت ناکامی را در «فقدان مأمويت» می داند. لذا، برای ايجاد آلترناتيو بايد در جستجوی راهکار تازه ای بود که نياز «آلترناتیو» به مقبولیت، مشروعیت و محبوبیت را برآورد و بتواند با پشتیبانی مردم، دخالت در رهبری مبارزات و سپس دخالت و کمک به ادارهء کشور را در دوران گذار به عهده بگیرد.

13. برای انجام اين منظور، کليهء شرکت کنندگان در روند تشکيل آلترناتيو بايد بصورت «انتخابی» تعيين شده و از جانب عده ای برای اين کار «مأموريت» داشته باشند.

14. اصل فوق موجب می شود که هيچ فعال سياسی علاقمند به ايجاد آلترناتيو نتواند به استناد موقعيت و مقام سابق خود در رژيم ها، احزاب و تشکلاتی سياسی، خود را بی نياز از انتخاب شدن بداند.

15. با توجه به وجود ميليون ها ايرانی سکولار ـ دموکرات در خارج کشور (گريختگان از حکومت اسلامی و زندگی کرده در کشورهای دموکرات)، اين راهکار تازه، انجام يک «انتخابات آزاد» در بين آنها است.

16. در گذشته علت عدم عنايت به اين راهکار فقدان امکانات اجرائی برای انجام چنين انتخاباتی بوده است. امروزه امکانات تکنولوژيک عصر انقلاب ارتباطات اين نقيصه را جبران می کند.

17. ناتوانی سازمان ها و شخصيت های سياسی در بازی کردن نقش «ميزبان ِ کنگرهء ملی ايرانيان» موجب شده است که طرح حاضر ميزبان را بصورت کميتهء بی طرفی ببيند که از اتحاد عمل گروه های «فراحزبی و فرا ايدولوژيک ِ انحلال طلب ِ سکولار ـ دموکرات» بوجود می آيد. در نتيجه همهء گروه های فراحزبی اما معتقد به سکولاريسم، حقوق بشر و ضرورت انحلال حکومت اسلامی می توانند در آن عضو شده و بر اساس آئين نامه ای که بر سر آن توافق خواهند کرد به همکاری در راستای تسهيل تسکيل کنگرهء ملی ايرانيان مشغول شوند.

18. عضويت کسانی که خود را نامزد شرکت در کنگرهء ملی ايرانيان می کنند در اين کميته ممنوع است.

19. اين کميته دارای سوکميسيون های مختلفی خواهد بود که هر يک قسمتی از کارهای مربوط به انجام انتخابات و تشکيل کنگره را انجام داده و می توانند برای فعاليت های خود از صاحب نظران متخصصين، و داوطلبان منفرد و بدون وابستگی به گروه های تشکيل دهندهء کميته نيز دعوت به همکاری کنند.

20. دورهء کار آلترناتيو سازی، به دو بخش قبل از انحلال حکومت اسلامی و بعد از آن تقسيم می شود.

21. در دورهء قبل از انحلال، بايد به چند مرحلهء عملی با چنين اجزائی انديشيد:

الف: گفتگوی تشکيل دهدگان کميتهء تدارکات با چهره های سرشناس سياسی خارج کشور برای جلب پشتيبانی آنان از طرح حاضر. اين پشتيبانی می تواند بصورت صدور اعلاميه های فردی يا دسته جمعی اعلام شود. اعلاميهء دسته جمعی می تواند در نشان دادن اهميت اتحاد برای ايجاد آلترناتيو بسيار مؤثرتر باشد.

ب: اجرای مراسم مطبوعاتی اعلام موجوديت کميتهء تدارکات. حضور پشتيبانان طرح در اين مراسم می تواند اهميت جنبهء عملی کار را بالاتر ببرد.

ت: آغاز نام نويسی ايرانيان خارج کشور برای شرکت در انتخابات اعضاء کنگرهء ملی ايرانيان. کليهء ايرانيانی که بخواهند با اسم حقيقی در اين مورد اقدام نمايند در انتخابات مزبور شرکت می کنند. برای شرکت کليهء ايرانيان هيچ پيش شرطی جز ايرانی بود شان وجود ندارد.

ث: به موازات آن، نام نويسی نامزدهای شرکت در کنگرهء ملی، همراه با اعلام موافقت شان با اصول و باورهای اصولی اين طرح.

ج: کانديدا ها نيز بايد نه تنها با نام و نشان حقيقی در انتخابات شرکت کنند بلکه لازم است پرسشنامه ای را در مورد برنامه های خود در راستای تقويت کار آلترناتيو تکميل نمايند تا همراه با خبر نامزدی آنها منتشر شود.

چ: هر ايرانی می تواند شخص يا اشخاصی را بعنوان کانديدای خود معرفی کند اما اعلام نام اين کانديداها و شرکت شان در انتخابات منوط به پذيرش نامزدی از جانب کانديداها خواهد بود.

ح: کميتهء تدارکات فهرست نام و مشخصات و برنامه های کار نامزدها را يک ماه قبل از انجام انتخابات به اطلاع عموم خواهد رساند.

خ: رأی دهندگان، مثلاً، به 50 نفر از کانديداها رأی خواهند داد.

د: رأی گيری از طريق اينترنتی و پستی انجام خواهد گرفت.

22. کنگره با شرکت منتخبين مردم تشکيل شده و به انتخاب هيئت مديرهء خود و سپس مسئوولين آلترناتيو (يا دولت موقت در تبعيد) می پردازد و برای تک تک انتخاب شدگان رأی اعتماد گرفته می شود. نحوهء انجام اين انتخابات از سوی کنگره تعيين خواهد شد.

23. تشکل آلترناتيو، بلافاصله پس از انجام رأی اعتماد مزبور، آغاز بکار کرده و به تقسيم وظايف بين اعضاء خود می پردازد.

24. از آن پس، تشکل آلترناتيو می تواند در مورد انواع مسائل مبارزاتی، از جمله پيشنهاد اعلام شرايط عفو عمومی و نوع واکنش مردم در قبال رفتار حکومت، و نيز انجام مذاکرات با دول ديگر تصميم گيری کرده و آنها را به اجرا بگذارد. و در عين حال با مدد گرفتن از کارشناسان و متخصصان در مورد برنامه های اداره کشور در پی انحلال حکومت اسلامی دست به اماده سازی خود بزند.

25. در عين حال هر عضو آلترناتيو مسئوول يک يا چند فقره از کميته هائی خواهد بود که، به کمک متخصصانی که به همکاری دعوت می شوند برای ادارهء آيندهء کشور فعاليت خواهند داشت.

26. اين نحوهء تقرب به امر تشکيلات و عضو گيری موجب می شود که چندين بحث اساسی قابل طرح در درون سطوح سه گانهء اين تشکل (کميتهء تدارکات، کنگره ملی، آلترناتيو) نباشند. برخی از اين بحث ها بقرار زيرند:

27. در مرحلهء پس از انحلال حکومت اسلامی نيز همين آلترناتيو، همراه با دعوت از کسانی که از داخل کشور در دوران ماقبل انحلال با فعاليت های آلترناتيو همدلی و همراهی و همکاری کرده اند، امور کشور را تا انجام رفراندوم برای تعيين نوع نظام و سپس تشکيل مجلس مؤسسان برای نوشتن قانون اساسی جديد اداره می کند.

28. با اتمام کار مجلس مؤسسان و تصويب قانون اساسی جديد از جانب مردم و انجام انتخابات آزاد برای تعيين نمايندگان مجلس شورای ملی و تعيين دولت جديد، کار آلترناتيو (يا دولت موقت) و روند جابجائی قدرت نيز به پايان می رسد و از آن پس کليهء کسانی که در اين جريان سهمی داشته اند با ديگر آحاد ملت ايران متساوی الحقوق خواهند بود و هيچگونه مزيتی، جز بر اساس تشخيص و ارادهء مردم، نخواهند داشت.