جمهوری اسلامی نرم

دیوید اعتباری

در آستانهء ورود حسن روحانی به  آمریکا، قدم‌های کوچکی از سوی رژیم اسلامی برداشته شده است. از جمله تشویق به نرمش توسط دیکتاتور فقیه، آزادی تعداد محدودی از هزاران زندانی سیاسی، پاسخ مثبت به نامه براک اوباما و سایر چشمک‌های سیاسی؛ سیاستی که پس از تحریم اقتصادی غرب، رژیم را مجبور به "اعتدال"، دست کم بطور موقت برای نجات خود از سقوط اقتصادی و سیاسی کرده است.

نمونه این نرمش را پس از نوشیدن  جام زهر که به پایان جنگ با عراق و دوران ریاست جمهوری خاتمی انجامید نیز مشاهده کردیم. ساختار رژیم ولایت فقیه و قانون اساسی‌ آن بر اساس دیکتاتوری مذهبی‌ بنیاد شده است و در نتیجه این نرمش ها تنها رنگ و لعابی بر ادامهء رژیم دیکتاتوری مذهبی‌ می‌باشد. در عین حال هر گونه نرمش که کشور و ملت ایران را از بلای جنگ و خرابی‌ دور کند، از تعداد زندانیان سیاسی و کمی از فشار اجتماعی، سیاسی و اقتصادی به مردم ایران بکاهد، از سوی آزادیخواهان و خواستاران اجرای حقوق بشر به فال نیک گرفته می‌شود.

سوال این است که آیا رژیم اسلامی، مانند دولت چین (پس از مذاکره با نیکسون)،  برای بقای خود سیاستی اعتدال گرایانه تر خواهد گزید و در طولانی مدت و بطور استراتژیک کم کم تبدیل به یک رژیم دیکتاتوری نرم‌تر با حمایت غرب و شرق خواهد شد و یا اینکه این نوع نرمش‌ها تنها تاکتیکی ست موقت برای خرید زمان کافی‌ از سقوط اقتصادی و انزوای بیشتر سیاسی.

رژیم اسلامی سال هاست که با تکیه به حمایت‌های بی‌دریغ روسیه و چین در عرصه بین‌المللی دوام پیدا کرده است، اما این حمایت‌ها با وجود بهره‌های سیاسی و اقتصادی برای چین و روسیه ، خالی‌ از دردسر و چالش برای این دولت‌ها نبوده است. دولت‌های چین و روسیه نیز شاید برای ادامهء حمایت از رژیم، آن را ناگزیر به اخذ سیاست هایی با تنش کمتر کرده باشند. رژیم به این واقف است که در صورت ایجاد هزینهء سیاسی زیادی برای روسیه و چین، آنان با ‌یک رد و بدل و امتیاز سیاسی از غرب شاید راضی‌ به زدن زیر آب رژیم شوند و برای تامین بقای خود تصمیم به نرمش بگیرد.

هدف از این  مقاله نه برای تحلیل توخالی متداول، بلکه برای راهیابی استراتژیک و تاکتیکی مناسب توسط اپوزیسیون انحلال طلب می‌باشد. اپوزیسیون باید این مطالب را در جهت گیری و اخذ روش در نظر بگیرد:

1- از افتادن در دام تند رو‌های جنگ و تنش طلب در ایران و منطقه خود داری کند.

2- توجه داشته باشد که دنیای سیاست، استاتیک و ثابت نیست و باید استراتژی و تاکتیک خود را نیز در مقابل رژیم بدون زیر پا گذاشتن اهداف و اعمال، در صورت لزوم تغییر داد.

3- خود را هیچوقت در مقابل ملت نگذارد بلکه باید راهبر، راهگشا و حامی‌ ملت باشد.

4- از اتخاذ سیاست‌های عکس‌العملی دوری کرده و خود تعیین کننده و راه گشای‌ راه حل و جهت باشد. تا وقتی‌ که  اپوزیسیون خود تصمیم گیر و جهت ساز و آلترناتیو نشود و تنها به عکس‌العمل و هیاهو در مقابل سیاست‌های ایران و دولت‌های دیگر اکتفا کند، با نق نق‌های متداول نه بجایی خواهد رسید و نه توسط ملت ایران و دولت‌های دیگر جدی گرفته خواهد شد.

5- امیدی به نجات ایران از طریق دولت‌های خارجی‌ نداشته باشند، که دیگران به فکر منافع سیاسی و اقتصادی خود بوده و هستند و اگر این منافع از طریق جمهوری اسلامی نرم امکان پذیر باشد، آنان از حمایت از رژیم کوتاهی نخواهند کرد.

اپوزیسیون راه گشا تنها با اتحاد، همبستگی‌، از خود گذشتگی، تشکل، همکاری، سازماندهی، برنامه ریزی و هدف مندی امکان پذیر خواهد بود. اگر اپوزیسیون رژیم اسلامی خواستار این است که جدی گرفته شود و آلترتیو واقعی برای رژیم باشد، اول از همه باید خود را جدی بگیرد و این با اعلامیه و شعار و پرخاش های (جدی مآبانه) امکان پذیر نبوده و نیست و نه در پندار و گفتار بلکه در کردار تحقق‌ پیدا می‌کند.

اجبار به اعتدال شاید به ادامهء رژیم بطور موقت کمک کند لیک هزینه‌هایی‌ نیز برای رژیم خواهد داشت  که اپوزیسیون در صورت توجه به مطالب بالا می تواند به سود خود از آن بهره داری کند.

نظر خوانندگان

محل ارسال نظر در مورد اين مطلب:

توجه: اگر عنوان اين مقاله را در جدول زير وارد نکنيد، ما نخوهيم دانست که راجع به کدام مطلب اظهار نظر کرده ايد.

کافی است تيتر را کپی کرده و در محل مربوطه وارد کنيد.

بازگشت به خانه