مهرداد صمدزاده: دین و دولت در هندوستان 2

بازگشت به خانه پيوند به نظر خوانندگان

دوشنبه 29 آبان ماه 1391 ـ 19 نوامبر 2012

کمیته برگزار کننده کنفرانس پراگ ، در نخستین اطلاعیه خود زمان برگزاری و دستور کا راین کنفرانس را به شرح زیر اعلام کرد:

سومین نشست بررسی راه‌های «اتحاد برای دمکراسی در ایران» در روزهای شنبه و یک شنبه 27 و 28 آبان 1391 برابر با 17 و 18 نوامبر 2012 در شهر پراگ ، پایتخت جمهوری چک بر گزار می‌شود.

کنفرانس‌های اول و دوم «پیشبرد اتحاد برای دموکراسی» در شهرهای استکهلم و بروکسل برگزار شد. در کنفرانس استکهلم «شرکت کنندگان بر ضرورت وفاق ایرانیان برای نفی استبداد، نفی هرگونه تبعیض و نقض حقوق بشر، برای دموکراسی بر مبنای جدایی نهاد دین از دولت و انتخابات آزاد بر اساس معیارهای بین المللی توافق کردند و در راستای تداوم و گسترش گفت‌و‌گو‌ها در جمع بزرگتری از نیروهای اپوزیسیون همصدا شدند.» د ر اجرای این توافق دومین کنفرانس «پیشبرد اتحاد برای دمکراسی در ایران» در تاریخ 17 و 18 تیرماه 91 برابر با 7 و 8 جولای 2012، در شهر بروکسل پایتخت بلژیک با حضور گروهی از کوشندگان برقراری دمکراسی در ایران تشکیل شد. شرکت کنندگان در کنفرانس بروکسل با بزرگداشت یاد جان‌باختگان راه آزادی و تجلیل از زندانیان سیاسی و با تاکید بر نفی حمله نظامی خارجی و ماجراجویی های خطرناک جمهوری اسلامی، از هیئت برگزار کننده خواستند تا برای تداوم گفت و گوها، کنفرانس بعدی را با جمع بزرگ‌تری از کوشندگان برقراری دموکراسی در ایران تشکیل دهند و موضوعات مطرح شده در این نشست را به صورت طرح‌هایی عملی برای بحث در کنفرانس بعدی آماده سازند.

اینک برگزاری کنفرانس پراگ با هدف «گفتگو درباره شرایط و وضعیت در ایران و راه‌های عملی هم‌آوایی و هماهنگی نیروهای گوناگون خواهان برقراری دموکراسی در ایران» در پیش است.

ـ چشم انداز تحولات سیاسی درایران و امر گذار مسالمت آمیزبه دموکراسی

ـ بررسی وضعیت و تحولات سیاسی در خاورمیانه و کشور های پیرامون ایران

ـ گفت وگو پیرامون مساله «قومی- ملی» ، راهجویی و ارائه راهبر

ـ بررسی موانع مشارکت گسترده زنان درفعالیت های سیاسی

ـ ورکشاپ ها (کارگاه های موضوعی) برای گفتگو پیرامون راهکار های اجرایی

ـ وضعیت اقتصادی در ایران و فرجام روندهای جاری در عرصه اقتصاد

ـ دیالوگ ملی، انتخابات آزاد و همگرایی نیروهای اپوزیسیون

اعضای کمیته برگزاری «کنفرانس پراگ» (سومین نشست اتحاد برای پیشبرد دموکراسی)، در آستانه گشایش این نشست از چشم انداز کنفرانس و امید و انتظار خود گفته‌اند.

نام کنفرانس، «اتحاد برای پیشبرد دموکراسی» است. انتظار و امید و آرزویی که دارم این است که نخبگان ایرانی از طریق این کنفرانس یک قدم به اتحاد نزدیک‌تر شوند. در شرایط کنونی ایران، اگر نخبگان با صدایی موزون و نوعی وفاق حول کلی‌ترین مسائل کشور که دموکراسی و حقوق بشر است، با مردم صحبت نکنند؛ توده‌هایی که از صدای ناهنجار نخبگان بیزار می‌شوند به سمت صحبت‌های افراط‌گرایان و غوغاسالاران روی می‌آورند و این می‌تواند عاقبت بسیار بدی را برای کشور در بر داشته باشد. به همین دلیل، این یک دین و وظیفه‌ای است که نخبگان دارند تا به یکدیگر نزدیک شوند. موضوع صحبت ما نیز همین است. ما نمی‌خواهیم تبدیل به یک تشکیلات سیاسی متعارف شده و یک عده اکثریت و عده دیگری اقلیت شوند. ما به دنبال یک اجماع پیرامون دموکراسی و حقوق بشر به عنوان کلی‌ترین مسائل هستیم. ساختاری هم که از دل این کنفرانس خارج می‌شود، یک ساختار متعارف سیاسی و هرمی نیست؛ بلکه می‌خواهیم یک کار چند کانونی انجام بگیرد و کانون‌های مختلف فعال برای دموکراسی و حقوق بشر بتوانند حول پروژه‌های مشخص برای فراهم کردن پیش‌زمینه‌های برگزاری یک انتخابات آزاد که ترجمان عملی دموکراسی است با یکدیگر همکاری کنند. هر چقدر در دستیابی به این اهداف از طریق کارگاه‌ها و پنل‌هایی که تشکیل خواهد شد، موفق‌تر باشیم؛ درجه موفقیت کنفرانس پراگ بالاتر خواهد رفت.

ناهید بهمنی: گفت‌وگو درباره مهم‌ترین مسائل

قریب یکسال است که فرایند «پیشبرد اتحاد برای دمکراسی » در ایران با برپایی کنفرانسهایی و در مجاورت آن ایجاد شبکه هایی از ارتباط و دیالوگ سیاسی اهمیت مساله اتحاد اپوزیسیون ایرانی را دریک پروژه با برنامه مورد توجه قرار داده است . کنفرانس پراگ هم به عنوان یکی ازبرنامه های این پروژه می کوشد بخش قابل تو جهی از نخبگان جنبش سیاسی ، مدنی ایران را به دیالوگ حول مهمترین مسایل جامعه کنونی دعوت کند.

هر کدام از این کنفرانسها به سهم خود تاثیرگذار بوده اند . در «اولاف پالمه » بر پرنسیپ های بنیادی دمکراسی در ایران پای فشردیم ، در «بروکسل» سعی شد که مفاهیم و دستورالعمل های پیشنهادی در راه ایجاد تحولات دمکراتیک در ایران مورد دیالوگ و تحلیل قرار بگیرد . انتظار منطقی در «پراگ» هم می تواند یافتن راه های عملی برای دست یابی به اتفاق نظر بیشتر در میان طیف های فکری اپوزیسیون بوده ونهایتا راه را برای همیاری بیشتر و شکل دادن به یک قطب اپوزیسیون نیرومند هموارتر کند. اگر کنفرانس پراگ هم نتواند به این مهم دست یابد ،بیدریغ آینده فعالیت های این جمع با ید در راستای این هدف پیش رود.

اتحاد برای دمکراسی در ایران فرآیندی است که در شکل و محتوای کنونی خود از یک سال پیش آغاز شده است و می رود تا با نشست پراگ پا به مرحله بلوغ گفتمانی و سازمانی خود بگذارد. آنچه در افق نظام استبداد دینی در ایران نقش بسته است فروپاشی اقتصادی اجتماعی و نهایتا سیاسی نظام اسلامی است. در چنین شرایطی مسئولیت سازماندهی گذار از استبداد به انتخابات آزاد با جامعه سیاسی ایران است و لاغیر. در نبود چنین جامعه ای و در فقدان سازماندهی گذار توسط الیت های سیاسی و مدنی ایران خلع ناشی از فروپاشی به دست دیگران پر خواهد شد. بنابراین اتحاد برای دمکراسی در ایران به عنوان حرکتی پیگیر و متکثر مسئولیتی خطیر بر دوش دارد. این اتحاد باید بتواند تا با شبکه سازی در لایه های چندگانه جامعه مدنی و سیاسی ایران دو راهبرد سیاسی انتخابات آزاد و عادلانه و زیر نظارت ناظران بین المللی از یک سو و اقتصادی بازسازی ایران پس از الغای جمهوری اسلامی و قانون اساسی اش را به پیش ببرد. در این راستا اتحاد برای دمکراسی در ایران باید بتواند نه تنها در مرحله انتخابات خرداد ماه آینده از خود نامزدی معرفی کند هرچند نمادین که خود را به عنوان مخاطب جامعه ایرانی به معنی عام کلمه و جامعه جهانی و رسانه ای به کرسی بنشاند. رسیدن به این مهم به یک سازماندهی ادهاک و حداقلی نیاز دارد. پس انتظار من از نشست پراگ این است که راه را برای این نوع سازماندهی و تدوین و ارائه یک برنامه عامل سیاسی باز کند.

انتظار من از کنفرانس پراگ این است که بتوانیم به مرحله ای برسیم که بین الیت های سیاسی، رسانه ای، روشنفکری ایران که دغدغه آینده ایران را دارند همگرایی را عملی کنیم. چگونگی وارد شدن به مرحله عملی این است که به طور مثال برای انتخابات خرداد ماه آینده اتحاد دموکراسی برای ایران نامزد معرفی کند که البته این نامزد جنبه مهم نمادین خواهد داشت، زیرا ما در ایران و پای صندق رای نیستیم و ناظر بین المللی وجود نخواهد داشت؛ ولی ابزاری به ما می دهد که وارد این گود سیاسی شویم که خواست خود را که انتخابات آزاد و عادلانه است در رسانه های داخلی و خارجی فارسی زبان مطرح کنیم. خواست من این است که وارد مرحله عملی شویم. یکی از راه کارها معرفی نامزد از طرف اتحاد دموکراسی برای ایران است. خوش بین هستم و چاره ای غیر از خوش بینی ندارم. فکر می کنم به هر صورت اگر منظور دموکراسی، مردم سالاری در ایران باشد ما گزینه دیگری نداریم؛ گزینه شکست، برای ما گزینه نیست و با توجه به یک سال گذشته و راه طولانی که ما از استکهلم در مرحله جدید آغاز کردیم و تا به امروز پیمودیم من خوش بینم. فکر می کنم راه طولانی رفتیم، کار مهمی کرده و طیف گسترده ای را کنار هم قرار دادیم و خیلی سازنده و متمدنانه تا به حال جلو آمدیم و امیدوارم از این به بعد هم به همین شکل پیش برویم.

ما دو موضوع تحت عنوان همدردی و همبستگی داریم. اگر بخواهیم کشورهای دنیا را مانند مسابقات فوتبال در یک لیگ قرار دهیم، ایرانیان در همدردی جزو ده کشور بالای جدول هستند؛ اما وقتی نوبت به همبستگی می‌رسد، متاسفانه جزو ده کشور آخر جدول هستیم. در واقع دلیل عمده تداوم این کنفرانس‌ها این است که شاید با کنار هم نشستن و دوستی؛ همبستگی سیاسی نیز ایجاد شود. من امیدوارم نمود بیشتری از این همبستگی را در کنفرانس پراگ شاهد باشیم. نکته دوم اینکه ما برنامه‌ای مشخص و اعلام شده داریم و امیدواریم زمانی که نشست استکهلم 2 فرا می‌رسد، «اتحاد برای دموکراسی در ایران» به مجموعه‌ای تبدیل شده باشد که بتواند بیشترین اثر را بر رسانه‌های خارجی و همچنین رسانه‌های فارسی‌زبان بگذارد. فکر می‌کنم در این صورت نگاه مردم در داخل ایران به اپوزیسیون خارج از کشور قطعا تغییر خواهد کرد.

توقع من از کنفرانس پراگ این است که در ادامه کنفرانس های استکهلم و بروکسل بتواند این بار به راه کارهایی عملی برای پروژه انتخابات آزاد در ایران برسد و روش هایی برای همکاری موثرنیروهای مخالف نظام در مسیر این پروژه بیابد. در صورت چنین موفقیتی می توان امیدوار بود که در نشست بعدی، اتحاد برای دموکراسی در ایران بتواند به عنوان یک چتر فراگیر اعلام موجودیت کند.

من انتظارم از کنفرانس پراگ به لحاظ سیاسی موارد زیر است: اول، حفظ روحیه همکاری بر مبنای احترام به یکدیگر وتکیه بر اشتراکات. دوم، تاکید بر این که جمهوری اسلامی اصلاح ناپذیر بوده وگورباچفی در ایران به وجود نخواهد آمد. نکته سوم، دعوت از مردم برای برانداختن قهری رژیم. چهارم، تصویب قراری مبنی بر شدت بخشیدن فعالیت ما برای ایجاد جایگزین سیاسی جمهوری اسلامی با شرکت طیف های گوناگون.

از لحاظ تشکیلاتی نیز اول، پرهیز از هرگونه اعلام تشکیلات مستقل. دوم، تشکیل کمسیونی جهت بررسی مسایل قوم ها یا ملیت ها در ایران و یافتن راه حل های مناسب جهت ارایه به کنفرانس استکهلم و سوم،‌ تشکیل یک هیات نمایندگی جهت مذاکره با سایر جریانات سیاسی جهت ایجاد جبهه دموکراسی خواهی در ایران.

از منظر رسانه‌ای نیز تصمیم به ایجاد یک تلویزیون که صدای ما و همه شهروندان ایرانی باشد، جزو انتظاراتم از کنفرانس پراگ است.

کنفرانس پراگ را ادامه تلاشی می بینم که برای نزدیک کردن نحله ها و افکار گوناگون سیاسی در راه مبارزه برای تحقق حکومتی مردم سالار، مبتنی بر جدایی نهاد دین از حکومت و رعایت بی قید و شرط موازین اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق های آن از یک سال پیش کار خود را آغاز کرد. انتظار من از کنفرانس پراگ در ادامه این راه آن است که اول، همواره داور و تصمیم گیرنده نهایی را مردم ایران و رای آگاهانه آنها از طریق انتخابات آزاد و صندوق رای بداند. دوم، در عمل نشان دهد به حق آزادی مخالف خود احترام میگذارد و به هر قیمتی از آن دفاع میکند. سوم آنکه، اصل شفافیت در کار سیاسی را می پذیرد و به آن متعهد میماند. چهارم، تعهد به اصل برابری زن و مرد، اقوام گوناگون ایرانی، مذاهب و فرقه های دینی متفاوت را در عمل نشان میدهد. پنجم، به اصل آزادی و حق شکوفایی فرهنگ ها و زبان های گوناگون جامعه متنوع ایران در چارچوب مرزهای کشور و تحت لوای تاریخ و فرهنگ مشترک ایرانی یکپارچه متعهد میماند و ششم، به اصل مبارزه بری از خشونت متعهد می ماند.

من از کنفرانس پراگ انتظار دارم که بتواند زمینه را مهیا کند برای پیدایش جمعی که بتواند همچون یک تشکیلات مدرن کار کند و کار ارائه بدهد و در سیاست ایران منشا اثر باشد. چشم اندازپیش روی من این است که این اتفاق پس از پراگ هم نخواهد افتاد شاید به این دلیل که هنوز اپوزیسیون ایران چنین بضاعتی ندارد. نبود چنین بضاعتی پرسشی مهمتر را پیش رو می گذارد اگر اپوزیسیون ایران هنوز چنین بضاعتی ندارد چگونه می خواهد جایگزین حکومت کنونی بشود و به فرض که بر اثر شانس و تصادف این اتفاق بیفتد آیا واقعا نتیجه حکمرانی چنین اپوزیسیونی چیز بهتری از آب در خواهد آمد؟ بنابراین یک بار دیگر، در نهایت کارکرد چنین جلساتی باید افکندن این تصویر بر روی پرده باشد که نیرویی موجود است که می تواند جایگزین حاکمان کنونی شود و محصول بهتری ارائه دهد. اگر کنفرانس پراگ گامی در این مسیر بردارد کنفرانس موفقی خواهد بود.

گلاله شرفکندی: دیالوگ برای رسیدن به هماهنگی

توقع این است که در حقیقت دیالوگ هایی که صورت می گیرد آهسته آهسته ما را در ادامه راه هماهنگ کند و برنامه های دقیق تری بریزیم که در رابطه با آینده ایران چه می خواهیم انجام دهیم تا چطور می توانیم از توانایی هایمان استفاده کنیم. هماهنگ و با یکدیگر در ادامه راه برویم زیرا همین الان هم از توانایی هایمان در جهت های خاص استفاده می کنیم اما ایجاد هماهنگی و معطوف کردنش و تمرکز داشتنش بر هدفی خاص که جزئیاتش مشخص و تعریف شده است، در حقیقت دیالوگ برای رسیدن به آن هماهنگی هدف اصلی من است. من خوش بین هستم، همین که حرکت تا امروز ادامه پیدا کرده نشان می دهد که توانسته این دیالوگ را شروع کند و این خود جای امیدواری است. بحث ها فردا مشخص می کند که ما در چه مرحله ای هستیم.

انتظار من از کنفرانس پراگ، نزدیک کردن گرایشات سیاسی متفاوت درون اپوزیسیون خارج از کشور به یکدیگر است که برای ساختن آینده ای دموکراتیک در کشورمان ایران، بپذیرند فعلا حول شعار انتخابات آزاد متحد شده و همکاریهای عملی معینی را در این زمینه برای تبدیل آن به یک نیروی تاثیر گذار در درون کشور شروع کنند.

آرزو می کنم همگرایی ایجاد شود و نیروهای مختلف بتوانند با هم صحبت کنند. خیلی زود است که گروهی دور هم جمع شود و فکر کند آلترناتیوی است برای جامعه ایران اما باید شرایطی فراهم شود که آدم ها کنار هم صحبت کنند و شاید یک امیدی به مردم بدهند و بتوانند جلب اعتماد کنند تا مردم با تمام مشکلاتی که در داخل مواجه هستند فکر کنند کسانی که در خارج هستند به فکر زندگی و آینده آنها هستند.

توقع من از کنفرانس الان هم برآورده شده. می بینم که بیش از صد نفر از دوستان ایرانی با سلایق و تفکرات گوناگون دور هم هستند، بحث و گفتگو می کنند و این بزرگترین دستاورد است زیرا ما ایرانی ها باید اول از همه یاد بگیریم چطور با هم حرف بزنیم. چشم انتظارم این است که صدایی را که در دو کنفرانس پیش مطرح شد بر مبنی ضرورت ایجاد یک رسانه مستقل اپوزیسیون بیشتر منعکس شود تا بیشتر به سمت جواب دادن به یک نیاز حیاتی امروز جامعه ایران پیش برویم؛ داشتن یک رسانه مستقل اپوزیسیون.

فکر می کنم خصوصا این کنفرانس چند مساله کلیدی را در دستور برنامه قرار داده است. از آنجا که ما برای دموکراسی حرکت می کنیم، چالش های مختلفی که در راه دموکراسی وجود دارد از جمله مساله ملی و انتخابات آزاد را در دستور کار خود قرار داده و امیدوارم با باز کردن این قضیه نظرات مختلف به یک فصل مشترک برسند تا این فصل مشترک راه ما را برای رسیدن به دموکراسی هموار کند. من فکر نمی کنم که ما از این کنفرانس فوری به خواسته مان برسیم اما فکر می کنم در مسیر درستی حرکت می کنیم.

همیشه این گونه نشست ها و تجمع ها به نظر من در کل مثبت بوده و باید مورد استقبال قرار گیرد زیرا حداقل می توانیم بگوییم ما تمرین می کنیم چگونه نظرات و اندیشه های مختلف یکدیگر را بشنویم و تحمل کنیم. این حداقل دستاوردی است که این گونه کنفرانس ها خواهد داشت. این کنفرانس از سوئد، بروکسل و امروز در پراگ را اگر نگاه کنیم متوجه می شویم که طیف گوناگونی کنار یکدیگر نشسته اند. طیفی که شاید تا چهار سال پیش سایه یکدیگر را با تیر می زدند و این دستاورد مهمی است. آنقدر باید این نشست ها و گفتگوها ادامه پیدا کند تا نظرات صیقل داده شده و نظرات واحد خارج شود. بسیاری فکر می کنند چون کنفرانس هایی که تا امروز صورت گرفته به نتیجه نرسیده این کنفرانس هم بیخود کنار یکدیگر می نشینند اما من می خواهم به این دوستان بگویم که مگر ما در کشورهای مدرن و پیشرفته هر روز شاهد ده ها کنفرانس در زمینه های مختلف سیاسی و اجتماعی نیستیم؟ مگر می توان بدون نشستن کنار یکدیگر و بحث و گفتگو به مسائل مشترک رسید؟ من این نشست ها را مثبت می دانم و دلم می خواهد هرکسی که ذره ای دلش برای سرزمینش می سوزد حمایت و استقبال کند. ممکن است همین ماه یا سال آینده نتیجه ای نداشته باشیم اما مطمئنا این نشست ها در آینده نزدیک به سود ما خواهد بود.

توقعی که من از این کنفرانس ها دارم، ممکن است از این کنفرانس به خصوص برآورده نشود اما امیدواری من این است که در یک مدت کوتاهی تمام نیروهای سیاسی ایران حول توافقات مشترکی جمع شده و آلترناتیوی برای رژیم در حال سقوط جمهوری اسلامی عرضه کنند تا مردم را از این بن بست و تنگنای فعلی نجات بدهند و در یک مرحله گذار به انتخابات آزاد و دموکراسی بگذارند. یکی از دوستان من همین سوال را از من پرسید که به او پاسخ دادم: خیلی ممکن است جمع موثری به نظر نیاید اما همین است که داریم. و مشکل و مساله ما مردم ایران هم راه حل های بسیاری ندارد.

برای من که در دانمارک بزرگ شدم این کنفرانس عجیب است زیرا آنچه من دیده ام جمع شدن عادی حزب ها و گروه های سیاسی مختلف کنار یکدیگر بود اما این گردهمایی ها برایم جدید است. این کنفرانس ها برای رسیدن به دموکراسی در ایران گام بزرگی است. من که در دانمارک در جریان سیاسی فعال هستم بارها گفته ام مهم است که از دیدگاه های مختلف سیاسی زیر چتر دموکراسی، آزادی بیان و دموکراسی گرد هم جمع شویم.

شروین نکویی: اعتمادسازی بین گروه‌ها و اشخاص

اعتماد سازی بین گروه ها و اشخاص مختلف مهم است که مسلما حاصل این کنفرانس خواهد بود و من پیشاپیش به این حاصل خوش بین هستم. آنچه امیدوارم به آن برسیم، فکر کاربردی بیشتر است که این کنفرانس همه مان را به چالش بکشد تا از بحث های تئوریک به زمین فرود آییم و کاربردی فکر کنیم که اگر واقعا اپوزیسیونی قصد کار در مورد ایران دارد برنامه کاربردی اش برای آینده نزدیک ایران چیست و رو به ملت ایران با چه پیام کاربردی قصد دارد آنها را به عنوان مخاطب داشته باشد.

امیدوارم آنچه ما بتوانیم یاد بگیریم، تحمل اندیشه های مختلف باشد. به این فکر کنیم که مرحله انتقالی از شرایط امروز به شرایط دموکراتیک چگونه خواهد بود. اگر جمعیت روشنفکری که اینجا هست، نتواند طرحی را برای مردم خودش بیاندیشد، در نتیجه مردم چگونه می توانند باور داشته باشند که امکان یک انتقال مسالمت آمیز به آینده بهتر وجود دارد. امید من این است که در محیطی دوستانه و حقیقت جو، افراد مختلف با همدیگر صحبت کنند و امکان گفتگوهای دوباره به وجود آید. اگر سه تا حزب سیاسی ایران را کنار هم بگذاریم دعوا خواهد شد و در پایان روز بعد بر اثر انشعاب به چهار حزب تبدیل خواهند شد؛ ولی روشنفکران غیر حزبی ایران راحت تر می توانند با هم صحبت کنند، همانطور که مردم ایران در سال 1388 بعد از انتخابات ریاست جمهوری، با هم متحد شدند.

این کنفرانس ها نقطه امیدی است تا بتوان اکثر نیروها را گرد هم جمع کرد تا در نهایت به توافق رسید. مباحث ملی و قومی که در کنفرانس پراگ طرح خواهد شد، می تواند راهگشا باشد. یکی از پاشنه آشیل های مسائل سیاسی در کشور ما، موضوع ملی ـ قومی است که خوشبختانه در کنفرانس طرح شده است.

پای صحبت فريدون احمدی: گفت‌وگو، تفاهم، اتحاد برای تغییر

فریدون احمدی، مسول کمیته برگزاری و مدیر کنفرانس پراگ به پرسش های سایت«کنفرانس پراگ» پیرامون این نشست پاسخ داده است.

پرسش: چشم انداز کنفرانس پراگ را چگونه می بینید و چه انتظاری از این کنفرانس دارید؟

پاسخ: حرکت و تلاشی که با برگزاری کنفرانس استکهلم آغاز شد، در بروکسل ادامه یافت و اینک در آستانه برگزاری سومین کنفرانس خویش در پراگ است، به گمان من سه هدف عمده را دنبال می کند: نخست کمک به گسترش و قوام یابی فرهنگ گفتگو و دیالوگ پیرامون مهمترین مسائل، چالش های اجتماعی و مخاطراتی که کشور ما با آن مواجه است، در سطحی ملی و سراسری، دوم همیاری و ایفای نقش در راستای ایجاد تفاهم گسترده و توافق کم و بیش عمومی بین همه نیروهای خواهان برقراری دموکراسی در ایران بر سر مسیر و راه و روش ایجاد دگرگونی و تحول سیاسی در کشور. به بیان دیگر ایجاد توافق و همآوایی بر سراینکه داورنهایی چالش ها و اختلافات صندوق رای باشد. انتخابات آزاد براساس موازین بین المللی و معیارهای شناخته شده جهانی، همان مبنا، استراتژی و محور تفاهمی است که این حرکت برگزیده و به سهم خود می کوشد تا این گزینه غلبه گفتمانی بیابد و مورد پذیرش و همچنین بستر همکاری همه نیروهای تاثیر گذارسیاسی و خواهان تحول در ایران قرار بگیرد. هدف سوم همگرایی و پیشبرد امر اتحاد نیروهای اپوزیسیون، نیروهای خواهان برقراری دموکراسی در ایران است. کوشش و تلاشی است در راستای شکل دهی به اتحاد برای دموکراسی، برای گذر از جمهوری اسلامی، تدوین قانون اساسی جدید برمبنای منشور جهانی حقوق بشر، جدائی دین به مثابه یک نهاد از دولت و رفع هرگونه تبعیض جنسیتی، قومی، دینی، مسلکی و فرهنگی. برنامه کنفرانس پراگ برای پیشرفت در این سه عرصه تدارک شده و انتظار این است که راهجویی های نظری مفیدی انجام یافته و گام های عملی مشخصی در راستای هر یک از این اهداف برداشته شود. اتخاذ راهبردهایی برای پایه ریزی تامین مشارکت مستمر شرکت کنندگان در کنفرانس در پیشبرد امور «اتحاد برای دموکراسی» از جمله اهداف پیش روی این کنفرانس است.

پرسش: در دستور کار کنفرانس بر «نفی حمله نظامی خارجی و ماجراجویی های خطرناک جمهوری اسلامی» تاکید شده است. درباره این موضع کنفر انس، توضیح بیشتری بدهید.

پرسش: این عبارت فرازی از متنی است که در کنفرانس بروکسل مورد تائید و تاکید حاضرین در آن کنفرانس قرار گرفت. به برداشت من، مخالفت با جنگ و حمله نظامی خارجی به کشور علاوه بر امری ارزشی و اخلاقی در کلیت خود، جزئی از نگرش عمومی این جریان و حرکت نسبت به روند و سیر برقراری دموکراسی در کشور را شکل می دهد. اتکا به انتخاب آزاد مردم برای تعیین سرنوشت سیاسی خود و نیزپذیرش انتخابات آزاد به عنوان مبنای استراتژی سیاسی برای برقراری دموکراسی، معنایی جز مخالفت با جنگ و حمله نظامی و استراتژی های خشونت طلبانه ندارد. کنفرانس همچنین بر زمینه واقعیت های موجود در عبارت نقل شده، مسبب و عامل اصلی ایجاد وضعیت موجود و عاملی که کشور ما را در معرض چنین مخاطرات هولناکی قرار داده مسکوت نگذاشته وماجراجویی های خطرناک جمهوری اسلامی را محکوم کرده است.

پرسش: از کنفرانس استکلهم تا کنفرانس پراگ چه مسیری طی شده؟ بر کدام مشکلات فائق آمده اید و با چه موانع تازه ای روبرو هستید؟

پاسخ: کنفرانس استکهلم بر زمینه و فضا و فرهنگی که پیش از آن پایه ریزی شده بود، شکل گرفت. اما می توان گفت در کنفرانس استکهلم کار بزرگی آغاز شد. گردآمدن جمع بسیارمتنوعی از فعالین سیاسی و فرهنگی و اجتماعی، با گرایش های مختلف و پیشینه های گوناگون سیاسی و تعلقات مختلف قومی و گروهبندی های رنگارنگ سنی ونیز تامین توافق جمعی بر سر عمده ترین آماج و برای تداوم کار، دستاورد کوچکی نبود. اما این حرکت و در تداوم خود، خالی از اشتباه و نقص نیز نبود و برخی نواقص وخطاها اجتناب پذیر بودند. بطور مثال پذیرش محدودیت هایی که از سوی میزبان کنفرانس استکهلم موسسه اولاف پالمه در زمینه نحوه حضور رسانه ها و خبرنگاران توصیه شد، زمینه را برای برآمد موجی از حملات ناروا از سوی مخالفین سنتی اینگونه حرکات آماده کرد. به هر حال این تلاش ها در راه پیشبرد اتحاد برای دموکراسی موفق شده است خود را به درجاتی به عنوان صدایی نیرومند و رسا در فضای سیاسی ایران در خارج از کشور تثبیت کند، توجه و در حد معینی همدلی بخشی از جامعه سیاسی در ایران را به خود جلب کند و نشان دهد که ما ایرانیان می توانیم با هم همدل و هم سخن شویم. اتحاد برای دموکراسی موفق شده است در عرصه جهانی حساسیت و توجه برانگیزد. در همه این عرصه ها کارهای بسیاری باید انجام گیرند. مسائل اصلی پیش روی ما تامین ارتباط گفتمانی و فکری-سیاسی با داخل کشور، گسترش طیف همراهان آن، جلب اعتماد گسترده نخبگان فرهنگی و سیاسی و تامین مشارکت عملی همراهان در فعالیت های جاری «یو-دی-ای» است.

پرسش: کنفرانس پراگ چه تفاوت مضمونی با کنفرانس های پیشین دارد؟

پاسخ: هر کنفرانس تکمیل کننده و تداوم بخش کنفرانس پیشین بوده است و هر یک بنابر موقعیت زمانی شان پیام سیاسی خاص خودشان را داشته اند. به ارزیابی من، به دلیل وضعیت وخیم و نامتعادل موجود در همه عرصه های حیات اجتماعی درکشور ما وبراساس وجود چشم انداز فروپاشی اقتصادی و مآلا آغاز فروپاشی سیاسی و همچنین وجود مخاطرات دیگری که ایران ما را تهدید می کند، پیام سیاسی کنفرانس پراگ می تواند یک هشدار باشد: هشدار به مردم ایران در باره خطراتی که سرنوشت ایران را تهدید می کند و نیز هشدار به بخشی از کنشگران سیاسی در داخل و خارج کشور که اینک شایسته و ضروری است متناسب با وخامت اوضاع و خطیر بودن شرایط اتخاذ سیاست شود. چالش های ملی و کلان و چشم اندازهای حاد و سرنوشت سازی پیشاروی کشور و مردم ایران است. دیگر از هیچیک از ما داشتن افق محدود و عادت به شناگر آب های خرد بودن، پذیرفتنی نیست. تاریخ مانند همیشه دیرآمدگان را مجازات خواهد کرد.

پرسش: کنفرانس با کدام نیروهای اجتماعی- سیاسی ایران بستر مشترک برای همگرائی و تشکیل جمع بزرگتری از ایرانیان برای «نفی استبداد، نفی هرگونه تبعیض و نقض حقوق بشر، دموکراسی بر مبنای جدایی نهاد دین از دولت و انتخابات آزاد بر اساس معیارهای بین المللی» دارد؟

پاسخ: مسائل و مشکلاتی که کشور ما با آن روبروست و امر خطیر و ضرور تفاهم و توافق بر سر راه گذر به دموکراسی همه ایرانیان خواهان دموکراسی و نفی استبداد را به همراهی و همگامی فرامی خواند. با این راه یعنی با انتخابات آزاد هر کس که خود را مدافع دموکراسی معرفی کند نمی تواند رسما مخالفت نماید. انتخابات آزاد باهمه پیش شرط های آن، همگان را در مقابل انتخاب قرار می دهد. بنابراین طیف نیروهای اجتماعی سیاسی که این خواست و راهبرد می تواند بر شانه هایشان متکی شود بسیار گسترده و متنوع، چند کانونی و پلورالیستیک است. «اتحاد برای دموکراسی» رقیب هیچ حزب و گروهبندی سیاسی نیست زیرا عرصه فعالیش در اساس مسائل عام فرا حزبی، ملی و سراسری است. بنابراین هرنیرویی که موارد نقل شده در پرسش آخر شما را در عمل بپذیرد و به آن پایبند باشد هموند و همراه این حرکت خواهد بود. در شرایط مناسب ما باید در جهت شکل دهی کمیته های مشترک برای پیشبرد امر انتخابات آزاد حرکت کنیم.

توجه: اگر عنوان اين مقاله را در جدول زير وارد نکنيد، ما نخوهيم دانست که راجع به کدام مطلب اظهار نظر کرده ايد.

کافی است تيتر را کپی کرده و در محل مربوطه وارد کنيد.