ناپديد شدن «جنبش سبز» و رؤياهای دوباره «اصلاح طلبان»

سازمان چريک های فدائی خلق ايران

بدنبال بازداشت رهبران «جنبش سبز» رخوت و سکوت یکپارچه ای بدنه این جنبش را فراگرفته است.عدم پاسخگویی به چراها و سکوت کامل این جریان موجب شده است تا بار دیگر «اصلاح طلبان» از قدرت رانده شده به ظن خود راه های جایگزینی و بهره گیری از شرایط موجود را در دستورکار قرار دهند. از آنجا که بخش بزرگی از «اصلاح طلب ها» از ابتدا علاقه ای به جنبش سبز و رهبری موسوی - کروبی نشان نمی دادند، اکنون در غیاب آنان وسوسهء بازگشت به صحنه و کنار آمدن با شرکای قبلی در حاکمیت بیش از پیش در آنها قوت گرفته است.

اگر چه پس از رانده شدن «اصلاح طلب ها» از حاکمیت بخشی از آنها درصدد برآمدند تا موج سوم «اصلاح طلبی» ایجاد کنند ولی در فقدان توجیه تئوریک و پراکندگی ها در داخل و خارج از کشور، سرانجام از اعلام علنی چنین موجی خود داری کردند. سکوت کامل موسوی - کروبی و ناپدید شدن «جنبش سبز» اکنون این فرصت را برای طیف «اصلاح طلب» بوجود آورده است تا به شعارهای نخست خود، مبنی بر احیای مجدد «اصلاح طلبی حکومت» باز گردند.

هم اکنون طیف وسیعی از جریانات دوم خردادی و «اصلاح طلب» بصورت پنهان و آشکار محور فعالیت خودرا احیای دوبارهء شعارهای اولیه و تبلیغ بر سر «اصلاح طلبی حکومت» قرار داده اند. این امر ثابت می کند اختلافات میان این جریانات چندان عمقی ندارد و هرجا فرصتی برای خزیدن به حاکمیت پیش آید آنان آماده اند تا باردیگر مانند دههء شصت در خدمت به ولایت فقیه و اسلام ناب محمدی بر علیه هر دمکرات و آزاد اندیشی شمشیربه کف گیرند.

ظاهرا طیف دوم خردادی ها ، «اصلاح طلب ها» و «جنبش سبز» اختلافات خود با حاکمیت را نزاع بر سر دمکراسی و آزادی بیان اعلام می کنند، اما کیست که نداند دعوای اصلی برسر قدرت دولتی و بین جناحهای سرمایه داری بازار ، لیبرال و بورژوازی بوروکرات به رهبری سپاه پاسداران می باشد.

تجربه بیش از سی و سه سال حاکمیت جمهوری اسلامی ایران گواه این حقیقت است که تا هنگامیکه منافع اقتصادی جناحهای درگیر قدرت بخطر نیافتاده بود هیچیک از آنان حرفی از پایمال شدن دمکراسی در ایران برزبان نمی آوردند.طی سالیان طولانی حاکمیت موسوی ها ، کروبی ها ، رفسنجانی ها ، حجاریانها و دیگر شرکای ریز ودرشت آنان ، صحبت از مکراسی و آزادیخواهی سم مهلکی بود که مشام این حضرات را می آزرد و هر آزادیخواهی را به مسلخ فرستادند. هنگامیکه بورژوازی بوروکرات به رهبری سپاه پاسداران قدرت را از دیگر جناحها ربود ، سرکوبگران «اصلاح طلب» یکشبه ره صدساله پیموده «دمکرات» از آب درآمدند؟!

غیبت کوتاه مدت جریان «اصلاح طلب» ازحاکمیت این فرصت طلائی را برای آنها بوجود آورد تا سفرای سیار خود را راهی آمریکا و اروپا کنند تا از هر لحاظ حسن نیت خودرا به دول امپریالیستی ثابت کنند. این فرصت مغتنم موجب شد تا سران «اصلاح طلب» با تکیه بر کرسی دانشگاه های هاروارد، سخنرانی در مرکز اتحادیهM اروپا و مصاحبت با رؤسای صندوق بین المللی پول، بانک جهانی و سردمداران حقوق بشر بیش ازپیش ازمنویات آنها آگاه و از عنایات آنان بهره مند گردند. البته درهمین دوره کوتاه جریان «اصلاح طلب» دوستان قدیم و خبرچین های دوره حاکمیت خود را نیز فراموش نکرد.

طی سفرهای دوره ای خویشاوندی حزب مشارکت با سازمان اکثریت تعمیق یافت و نزدیکی با این سازمان خیانت پیشه تا آن حد گسترش یافت که رجبعلی مزروعی سخنگوی سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، عضو مؤثر جبههء مشارکت، نمایندهء دوره ششم مجلس شورای اسلامی، رایزن فرهنگی رژیم در نیجریه و قاتل فدائیان خلق در زندان اوین، بعنوان سخنران اصلی سازمان اکثریت بمناسبت برگزاری مراسم سالگرد سیاهکل ایفای نقش کرد.

هم اکنون طیف وسیعی از بازجویان سابق رژیم بهمراه سرکوبگران و مرشدان سابق جمهوری اسلامی ایران نظیراکبر گنجی، محسن سازگارا، محسن مخملباف، محسن کدیور، عطاالله مهاجرانی و ده ها عنصر فرومایهء مشابه در اروپا و آمریکا سرگرم رایزنی با محافل امپریالیستی می باشند تا بار دیگر با کمک بلند گوهای ایرانی نمایی نظیر: بی بی سی فارسی ، صدای آمریکا و صدها سایت اینترنتی و رادیو تلویزیون وابسته به غرب جنبش آزادیخواهانه مردم ایران را به کجراه بکشانند.

http://www.iranian-fedaii.de/2012/July/7%20jul/j-s.html

نظر خوانندگان

محل ارسال نظر در مورد اين مطلب:

توجه: اگر عنوان اين مقاله را در جدول زير وارد نکنيد، ما نخوهيم دانست که راجع به کدام مطلب اظهار نظر کرده ايد.

کافی است تيتر را کپی کرده و در محل مربوطه وارد کنيد.

بازگشت به خانه