در بارهء یک پلاتفرم مشترک

جهانشاه رشيديان

تجارب 33 سال حکومت اسلامی، بویژه بعد از انتخاب مجدد احمدی نژاد و آغاز فصل جدیدی از اعترضات مردم، صفوف دوست و دشمن را بیشتر مشخص کرده است. ما سه گرایش غالب در اوپوزیسیون سرنگون طلب داریم: جمهوری خواهان، سلطنت طلبان و مجاهدین. در مقابل آن، ما سه گرایش در درون رژیم اسلامی داریم که طالب حفظ رژیم اسلامی هستند:

1 - جناح غالب که شامل بیت رهبری، تیم احمدی نژاد و نیروهای نظامی، بسیجی، سپاه و لباس شخصی آنان هستند (آنان در رابطه با متد "چماق / هویج" با منطق چماق، سرکوب، حکومت میکنند و کمتر به اصلاحات، هویج، اعتقاد دارند).

2-  جناح اصلاحات: که بقا رژیم را در اصلاحات میبینند. آنان ضمن چماق از هویج نیز اسفاده میکنند. این دو جناح دو طرف یک سکه و دو بال جغد شومیست که 33 سال است بر فراز ایران پرواز میکند و با خصلت اشغالگرانه منافع ایران را مانند غنائم جنگی و نیروی انسانی مردم را مانند بردگان صدر اسلام در جهت منافع شخصی و مسلکی خود به هدر میدهند. نتیجه 33 سال حکومت این دو جناح کشتار، شکنجه، تجاوز، خانه خرابی میلیونها ایرانی و تخریب و غارت منافع ایران توسط مافیای دو جناح بوده و است.

3- در کنار این دو جناح رژیم طیفی را که من خط توده ای- اسلامی می نامم نیز در خدمت دارد که از ابتدای حکومت در جنایت و خیانت های رژیم سهمیند. امروز این طیف شامل تمام حامیان، لابی ها و مزدوران رژیم هستند که ضرورتا اسلام و یا اسلام گرا نیستند ولی با مافیای رژیم شریکند. برخی از آنان مانند سازمان های لابی نیاک و کاسمی در خارج افشا شده اند و ما میدانیم که از سفارتخانه ها، وزارت اطلاعات رژیم و یا شرکای بزرگ نفتی و اسلحه سازی رژیم در غرب تغذیه میشوند.

اگر چه اوپوزیسیون سرنگون طلب، که شامل سه بخش اصلی جمهوری خواه، سلطنت طلب و مجاهدین است، در تضاد با بقا رژیم است، کماکان توجه آنان به سه مقوله سکولاریسم، دموکراسی و منافع مردم یکسان نیست. این تضاد درونی اوپوزیسیون گره کور وحدت ملی حول یک پلاتفرم مشترک است.

بعید نیست که برخی از محققان اسلام به این نتیجه رسیده اند که اسلام هیچ پشتوانه الهی و اخلاقی ندارد و از ابتدا تا کنون تنها ابزاری برای ارضای جاه طلبی های شخصی به قیمت رواج جهل و جنایت است. در چنین صورتی رژیم اسلامی صلاح را در به خدمت گرفتن افردای با ظاهر و گفتمان غیر اسلامی نیز می بیند. رژيم بر این مبنا از اين "ناسیونالسیت ها" تا "مارکسیست ها" می تواند مشروعیت سیاسی گیرد تا به هر طریق ممکن به عمر انگلی رژیم خود بیافزاید. فعالیت این بخش در خارج خرید وقت برای عمر انگلی رژیم است.

رژیم اسلامی، مانند تمام رژیم های توتالیتر، به حامیان، جاسوس و یک ملیشا نیاز دارد که با یکی یا هر دو فاکتور فکری / مالی، با رژیم همکاری کنند. در کنار اوباش بسیجی و لباس شخصی در داخل ، رژیم حامیانی در طیف چپ و ملی مذهبی دارد که با آنان تفاهم فکری در مورد ضدیت با غرب یا امپریالیسم دارد. این طیف با وجود اختلاف ایدئولوژی، در نهایت در جبهه رژیم قرار دارد و خواستار حفظ، ولی اصلاح، رژیم اسلامی است.

در میان جبهه اوپوزیسیون، مجاهدین یک جریان اسلامیستء در نتیجه نه سکولار است و نه دمکرات. آنان برای یک رژیم "دمکراتیک" اسلامی به رهبری زوج رجوی تلاش میکنند. این سازمان تمام شرایط ذهنی میرندگی را دارد، اگر چه کماکان هنوز فعالترین گرایش اوپوزیسیون است.

مجاهدین اگر چه هم مسلک رژیم هستند ولی از نظر سیاسی بین آنان دریایی از خون جاری است. این پدیده هم در تاریخ اسلام، هم در دوران دیکتاتوری استالینیسم و مائویسم دیده شده که معمولا هم مسلکان بین خود بیرحمانه برادر کشی یا رفیق کشی میکنند.

سلطنت طلبان اگر چه در اکثریت سکولار و دموکرات هستند ولی شاخص های ناسیونالیسم کور و نژاد پرستی میان آنان نیز دیده می شود. آنان خواستار احیای سلطنت در خانواده پهلوی هستند و برای این منظور تلاش میکنند.

جمهوری خواهان، گرایش غالب اوپوزیسیون، اکثراً سکولار و دموکرات هستند، بخش کوچکی از آنان ناسیونالیست و یا مذهبی است. آنان شامل طیف بزرگی از ملی گرایان تا کمونیست ها هستند. تمام طیف جمهوری خواه منافع مردم را در نظر دارند با اینکه برخی از کمونیست ها ایدئولوژی خود را مقدم یا ضامن منافع مردم می شمارند.

سه فاکتور مذکور، یعنی دموکراسی، سکولاریسم و منافع مردم، پاشنهء آشیل معضل ما برای رسیدن به یک پلاتفرم مشترک، واحتمالاً نوعی وحدت، بین سه ضلع اوپوزیسیون سرنگون طلب در مقابل جبههء رژیم اسلامی است.

به گمان من تمام بحث ما باید بر اساس تعریف این سه فاکتور و يافتن راه میانگیری برای تفاهم باشد. در غیر این صورت، در غیاب چنین پلاتفرمی، جبههء رژیم اسلامی با فراغ خاطر به حیات انگلی هر دو جناح رژیم اسلامی ادامه می دهد.

برگرفته از فيس بوک نويسنده>>>

بازگشت به خانه