در راه حقوق بشر چه کسی سنگ می اندازد؟

بهرام آبار

پس از 33 سال جمهوری اسلامی می باید نتیجه گرفت که نظامی بر سرزمین مقدس ما چیره گشته که ایرانزمین را یک غنیمت جنگی میداند، نه به عنوان میهن خود. حاکمان وسرکرده گانش خودرا از ایرانیان نمیدانند، فرهنگ ایرانی را نفی میکنند، پیروان امام زمانند، اما جنایت، دزدی، دروغگوئی، اختلاس، کودتا، سرکوب، شکنجه، غارت، جاسوسی، سازماندهی گروه های فاشیستی، اخراج کارگران از کارخانه ها، حبس خانگی، حمله به خانه مراجع دین ومذهب، تجاوز به زندانیان، و بسیاری کارهای ناشایست و فجیع می کنند و می خواهند دنیا را به آتش و تباهی بکشند و برای ظهور مهدی، آخرلازمان ترتیب دهند، اما در ضمن به تقسیم غنائم هم مشغولند.

از آنجاکه مردم ایران و منقدین و معترضین به جمهوری اسلامی جزو اسرای سرزمین به غنیمت گرفته شده اند، حاکمان جمهوری اسلامی براین باورند که در ایران حقوق بشر نقض نمی شود و آزادی برقرار است. زیرا در فرهنگ مذهبی آنان، اسرا از هیچ حقوقی برخوردار نیستند مگر از حقوق بردگان.

نقض حقوق بشر در ایران ازهرجهت فراتر ازحد تصوربوده و روز بروز در حال گسترش است.    

این است خلاصه ای از فهرست طولانی نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی:

ـ بازداشت های خودسرانه و طولانی بر اساس اتهام های مبهم.

ـ شکنجه های ظالمانه، تجاوز جنسی و دیگر رفتارهای غیرانسانی.

ـ صدور و اجرای حکم اعدام بدون محاکمه علنی و بدون اجازه دفاع به بازداشت شدگان.

ـ نفی آزادی برای گردهمائی و آشکارکردن اندیشه و بیان.

ـ سانسور نوشته ها، کتاب ها و مسدود کردن وبگاه ها و بلاک ها.

ـ درهم کوبیدن فعالیت گروه های مدنی و فعالان و سازمان های سیاسی با هر نوع گرایشی.

ـ سرکوب سازمان های دانشجویان معترض و انتقاد گرا.

ـ سرکوب هرگونه انتقاد و مخالفت، به یاری اعدام نوجوانان و مخالفان و بکارگرفتن مجازات اعدام برای "جرایم" ساده وبی اهمیت.

ـ تبعیض شدید و رو به افزون بر زنان و مدافعان حقوق زنان.

 ـ سرکوب و تبعیض برای اقلیت ها و گروه های مذهبی، جوامع قومی.

ـ افزایش تعداد زندانیان سیاسی و فشار های شدید جسمی و روانی بر آنان.

در گزارش سازمان بین المللی حقوق بشر آمده: «کوشش های پیوسته سازمان های معتبرحقوق بشر و تلاش های بی وقفه هزاران مدافع حقوق بشر، فعالان حقوق کارگری وسندیکایی، فعالان حقوق زنان و وکلای دادگستری، فعالان برای آزادی زندانیان سیاسی، فعالان سیاسی و دانشجویی، برای پرداختن به گستره ی عظیم نقض حقوق بشر در ایران و گنجاندن کلیهء موضوع ها و موارد مربوطه به روشی همه جانبه در یک گزارش محدود، غیر ممکن است. عمق این فاجعه چنان ژرف است که بر آن حدی نمی توان قائل شد».

حال باید سئوال کرد: چه کسانی ایرانیان را وارد قرون وسطای کردند؟ چه کسانی ایرانیان را به این دوزخ افکندند؟ از تحلیلگران، سازمان ها و احزاب سیاسی ایران باید پرسید: چه شد که بعد از انقلاب، بجای گام برداشتن به سوی آینده ای روشن، پیشرفته و مرفه آمیخته با قوانین حقوق بشر، ایران وارد عصر تاریکی و ظلم وفساد شد؟

نيز وقت آن است که بپرسیم: حال چگونه باید از این تخریب و تباهی بیرون رفت. و در اين راه چه کسی سنگ می اندازد؟

15 دسامبر 2011

بازگشت به خانه