مبادا که گفته باشی دوستت دارم!

رنج نامه ای در وصف نهال سحابی

مهدی رود

قلم دیگر دستان لرزانم را یاری نمی کند، هنوز از فکر [کشيش] یوسف ندرخانی و حکم اعدام او بیرون نیامده ام که چشمان بهت زده ام به خبر خودکشی نهال می افتد. به راستی به کجا می رویم؟ اصلا تا کجا باید برویم؟ بغضی سنگین گلویم را گرفته است، نه فرو می رود و نه چشمانم را تر می کند.

نهال هم رفت و چه عاشقانه رفت. سری به وبلاگش می زنم که تا این لحظه هنوز از دسترس خارج نشده، و این جمله آن بالا خودنمایی می کند: "دیر از گوش غلیضم چکیدی، کمای من به مرگ گرمی رفته است..." این آخرین نوشتهء نهال در وصف بهنام است. اما حالا خودش هم به او پیوسته است. پایین این نوشته ها هم لینکی وجود دارد، بازش می کنم: چه موزیک دلنشینی! چقدر عاشقانه، می کوشم تصور کنم نهال هنگام گوش دادن به این موزیک چه حال و هوایی داشته است.

براستی سهم نهال از دنیا چه بود؟ اکنون او به سفری بی انتها رفته است، چرا که لحظه ها را بدون بهنام عذاب آور می پنداشت. عذابی بس تحمل ناپذیر!

راستی کوهیار کجاست؟ آیا از پرواز این دو عاشق باخبر است؟ می دانم که از رفتن دوستانش بی خبر است، شاید هم... نه،  ذهن خسته ام تحمل رنج نامه ای دیگر را ندارد؛ یاد اشعار شاملو می افتم:

دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم،

دلت را می پویند

مبادا شعله ای درآن نهان باشد،

روز گار غریبی ست نازنین!

اینک قصابانند بر گذرگاه ها مستقر

با کنده و ساتوری خون آلود،

تبسم را بر لب ها جراحی می کنند و ترانه را بر دهان،

عشق را کنار تیرک راهبند تازیانه می زنند،

شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد....

از چه بايد گفت که سالیان مدیدی ست که این قصابان به سلاخی عشق و آزادی پرداخته اند. سهراب! کجایی که ببینی، دیگر پشت دریاها شهری نیست، و اگر بودی تمام دنیا وسعت تنهایت را پر نمی کرد، و هر چه چشمهایت را می شستی باز از ظلم این ظالمان خون گریه می کردی!

دلم هوای ترانهء آریا را کرده؛ آیا روزی خواهد آمد که بساط این دغل بازان جمع شود؟

امشب یار دبستانی را نمی خوانم

امشب پر از قصه ام!

پس این آزادی کجاست؟

ندا، سهراب، امیر، هاله، بهنام، نهال...

تا به کی باید بروند و ما به حسرت شان شب را دوره کنيم و روز را... هنوز را؟...

بازگشت به خانه