بازگشت به خانه  |   فهرست مقالات اين پايگاه

نوشته های شهباز نخعی shahbaznakhai8@gmail.com جمعه 11 شهريور 1390 ـ  2 سپتامبر 2011

کویرغیرقابل سکونت!

شهباز نخعی

Shahbaznakhai8@gmail.com

از زنده یاد احمد کسروی نقل شده که: «مردم ایران یک حکومت به آخوندها بدهکارند». به انگیزهء کسروی در بیان این نظر نمی پردازم؛ اما به اشاره می گویم و می گذرم که در چند صد سال پس از استقرار حاکمیت صفویه، جز دوره های کوتاه مدّت مانند سلطنت نادرشاه افشار و رضاشاه پهلوی، آخوندها همواره عملاً شریک در حکومت ها بودند و بنابراین گواهی بدهکاری مردم ایران به آخوندها توسط کسروی چندان توجیه پذیر نیست.

با توجه به کارنامهء راستگویی و پاک اندیشی کسروی، شاید بتوان گفتهء او را  اینگونه تعبیر کرد که در آن طنزی تلخ و ملامت گر نهفته است و می خواهد بگوید که مردم ایران با چندقرن سرفرود آوردن در برابر جعلیات و خرافه پراکنی های آخوندها، چنان از نظر ذهنی وامدار آنان شده اند که پرداخت این بدهکاری جز از راه سپردن زمام حکومت به آنان میسّر نیست!

شاید هم می خواسته بگوید که استبداد سلطنتی در برابر استبداد حکومت آخوندی هیچ است و مردم ایران اگر بخواهند طعم استبداد واقعی را بچشند باید برای مدّتی تن به استبداد آخوندی بدهند!

این تفسیرها درست باشند یا نباشند، به نظر من دهه های پایانی قرن بیستم و آغاز قرن بیست و یکم بدترین زمان ممکن برای پرداخت آن – به نظر کسروی – بدهکاری بود. "بدترین زمان" از این نظر که پرداخت بدهکاری در سال ها و دهه هایی انجام شد که هر روز عقب ماندن از کاروان پرشتاب نوآوری و پیشرفت دنیا می توانست زیان و خسارت هایی گزاف داشته باشد که داشت و این زیان و خسارت ها همچنان ادامه دارد.

اگر بدهکاری که کسروی می گوید واقعیت داشت، شاید بهترین زمان پرداخت آن آغاز جنبش مشروطیت می بود. اگر در آن زمان "مشروعه" ی شیخ فضل الله نوری قدرت را در دست می گرفت، با آنکه مردم ایران از چالهء سلطنت استبدادی درنیامده به چاه حکومت "مشروعه" مراد و مرشد آیت الله خمینی می افتادند، امّا در مدّت سه - چهار دهه پس از آن با شناخت ماهیت فریبکار و فاسد حکومت آخوندی، سرانجام به خود می آمدند و شرّ آن را از سر خود کم می کردند. به این ترتیب، پرداخت "بدهکاری" در آن زمان به مراتب ارزان تر از امروز تمام می شد و دست بالا احداث راه آهن، دانشگاه، رادیو، کشف حجاب و... – که هواداران سلطنت پهلوی این همه منّت آنرا بر سر مردم می گذارند – مدّتی به تعویق می افتاد و سرانجام پس از مدّتی تأخیر مانند مردم بنگلادش و بورکینافاسو که رضاشاه نداشتند و دارای راه آهن و دانشگاه و رادیو شدند، به این موهبت ها دست می یافتند.

دلیل دیگر برای این که مردم ایران "بدترین زمان"را برای پرداخت بدهکاری خود به آخوندها انتخاب کردند، این است که حکومت آخوندی که بی لیاقتی و ناکارآمدی ویژگی اصلی اش است، و می کوشد که جای خالی این ناتوانی ها را با  شیّادی و دروغگویی و فریبکاری پرکند، زمانی روی کار آمد که حتی عقب مانده ترین کشورهای دنیا نیز ناگزیر بودند در ساختار حکومتی خود درصدی از خردگرایی و فن سالاری را به کار گیرند.

این "بی لیاقتی و ناکارآمدی" از همان روزهای نخست به قدرت رسیدن خمینی چهره خود را نشان داد و نخستین جلوه هایش برخورد بین تکنوکرات های پیرامون دولت موقّت مهندس مهدی بازرگان و آخوندهای قدرت طلب پیرامون خمینی بود.  آخوندهای طعم قدرت چشیده، انتظار و توقع داشتند که کاردانان تکنوکرات چشم بر نادانی و ندانم کاری های ایشان ببندند و کورکورانه و دست به سینه از آنان اطاعت کنند. طبیعی است که آن فن سالارانی که لیاقت، کاردانی و شخصیتی مستقل داشتند، زیر بار اطاعت و فرمانبرداری محض از آخوندهای نادان و ندانم کار نمی رفتند و آنهایی که به این ذلّت و خفّت تن می دادند نیز طبعاً حاصل کارشان جز نابسامانی و پریشانی امور نمی توانست باشد.

جنگ فرصت مناسبی برای سرپوش گذاشتن بر این "بی لیاقتی و ناکارآمدی" ها بود زیرا در بلبشو و غباری که برانگیخت فرصتی برای تشخیص سره از ناسره نبود و اگر هم بود آخوندهای مکار با رجزخوانی واقعیت ها را وارونه جلوه می دادند.

واقعیت ها و ژرفای "بی لیاقتی و ناکارآمدی" آخوندها در سال های پس از سرکشیدن جام زهر و مرگ خمینی خود را نشان دادند.  با وجود خالی بندی ها و ادعاهای پوچ هاشمی رفسنجانی – که از سوی مسعود بهنود به "سردار سازندگی" ملقّب شد و بعدها این لقب از سوی مردم به "سردار چاپندگی" بدل گردید – با گذشت 22 سال از جنگ، حکومت آخوندی از تأمین نیازهای اوّلیه ای مانند تأمین آب آشامیدنی مردم خرمشهر و آبادان نیز ناتوان بوده است.

در سی و سه سال گذشته، زیان و خسارتی که مردم خوش حساب ایران بابت پرداخت "بدهکاری" خود تحمل کرده اند منحصربه حدود هزار میلیارد دلار درآمد حاصل از فروش نفت نیست و باید زیان و خسارت های ناشی از "بی لیاقتی و ناکارآمدی" در زمینه های زیست محیطی – که شوربختانه مانند خسارت های مالی قابل جبران نیستند – را نیز به آنها افزود.

هفته گذشته یکی از آتش فشان های ناشی از ناکارآمدی حکومت در زمینه محیط زیست سر باز کرد و گدازه های آن به شکل تظاهرات خشم آمیز مردم شجاع ارومیه، تبریز و چند شهر دیگر آذربایجان علیه خشک شدن دریاچهء ارومیه و عملکرد نامناسب مجلس شورای اسلامی در ردّ دو فوریت چاره اندیشی برای این فاجعهء زیست محیطی، فوران نمود.

در پی این تظاهرات، که ابتدایی ترین حق شهروندانی است که از پیامدهای فاجعهء زیست محیطی زیان می بینند، حکومت سرکوبگر و ناکارآمد آخوندی به تنها شیوه ای که می شناسد و به زعم خود در آن توانمند است، یعنی سرکوب وحشیانه دست زد و با دستگیری بیش از سیصد نفر کوشید از تظاهرکنندگان زهر چشم بگیرد.

در این زمینه، حکومت آخوندی به پزشک نماهای بهداری زندان های اوین و رجایی شهر شباهت دارد که برای همه بیماری ها از سرطان گرفته تا دیسک کمر و از ضعف اعصاب گرفته تا عفونت های حاد، تنها قرص مسکّن تجویز می کنند. برای حکومت نیز فرق نمی کند که تظاهرات برای عدم پرداخت 28 ماه حقوق کارگران فلان کارخانه، اعتراض به تقلب در انتخابات یا خشک شدن فاجعه آمیز دریاچه ارومیه باشد.  پاسخ همه اینها همان گاز اشک آور، همان ضرب و شتم های وحشیانه و همان بازداشت های غیرقانونی - حتی براساس قانون اساسی حکومت - و خودسرانه است.

ژرفای فاجعهء زیست محیطی خشک شدن دریاچه ارومیه تا حدّی است که نه تنها هیچ ایرانی مسئول و آگاهی نمی تواند بی تفاوت از کنار آن بگذرد، بلکه حزب سبزهای آلمان، که یوشکا فیشر رهبر حزب و وزیر امور خارجه پیشین این کشور، که استاد ساخت و پاخت و زدوبند با حکومت آخوندی بود را نیز به واکنش و اعتراض واداشته است.

به گزارش خبرگزاری حکومتی "فارس"، محمد باقر صدوق، معاون سازمان محیط زیست می گوید: «اگر دریاچه ارومیه خشک شود، شش میلیون نفر مردم ساکن این منطقه با مشکلات جدّی مواجه خواهند شد».  روزنامه "قدس" نیز که در گزارشی به بررسی پروندهء دریاچه ارومیه پرداخته می نویسد: «قانون برنامه پنج ساله چهارم و پنجم هر دو به صراحت دریاچهء ارومیه را بحرانی و در معرض خطر توصیف کرده اند و از دولت خواسته اند بر اساس مصوبهء قانونی برای حل بحران در قانون، بودجهء لازم را برای نجات این زیست بوم منحصر به فرد ایران منظور کند. امّا با پایان برنامهء چهارم و تمدید یکسالهء آن و گذشت ماه های متمادی از برنامهء 5 سالهء پنجم، هنوز کار میدانی چندانی برای حل مشکل این دریاچه استثنایی صورت نگرفته و متأسفانه نفس این دریاچه در مقابل دیدگان کسانی که سال ها درکنارش زندگی کرده اند، به شماره افتاده است».

در همان گزارش روزنامهء "قدس" آمده است: «دریاچهء ارومیه با عنوان دوّمین دریاچهء شور جهان و زیست بوم با ارزش حیاتی در سطح ملّی و بین المللی است. با این وجود طرح دوفوریتی احیای آن چند روز پیش از سوی مجلس رد شد و این نشان دهندهء آماده شدن دولت و مجلس برای وداع با دریاچهء زیبای ارومیه است».

دکتر مسعود باقرزاده کریم، مشاور سازمان محیط زیست، نیز به روزنامه "قدس" می گوید: «وقتی نماینده ای می گوید آب شور دریاچهء ارومیه به چه درد مردم می خورد، نشان دهندهء این است که پارلمان به عنوان مهم ترین مرجع قانونگذاری، از درک زیست محیطی و اهمیت این دریاچه برای اکوسیستم شمال غرب کشور اطلاع کافی ندارد».

آقای دکتر باقرزاده کریم توقعی نابجا دارد زیرا بنا بر ضوابط شورای نگهبان که نماینده بر اساس آنها به مجلس راه می یابد، باید بیش و پیش از هرچیز دیگر التزام عملی به ولایت فقیه داشته باشد و نه "اطلاع کافی" از اهمیت دریاچهء ارومیه!

دکتر باقرزاده کریم، دلیل عمدهء فاجعهء خشک شدن دریاچهء ارومیه را چنین بیان می کند: «با توجه به سدهای فراوانی که در زیر دست دریاچهء ارومیه احداث شده، این دریاچه آبریز و ورودی طبیعی خود را از دست داده و با ادامهء این روند طی چندسال آینده  تبدیل به کویر غیرقابل سکونت خواهد شد».

خشک شدن دریاچهء ارومیه تنها فاجعهء زیست محیطی و میراث تاریخی ناشی از ناکارآمدی و ندانم کاری کارگزاران حکومت آخوندی نیست. به عنوان مشت نمونهء خروار به 3 مورد اشاره می کنم:

ـ به نوشتهء روزنامهء "شرق": «متروی پر حاشیه اصفهان عاقبت کار خود را با پل تاریخی و 400 ساله اصفهان کرد و سقف سی و سه پل شکاف برداشت.  این ترک که در دهانهء ششم از ضلع جنوب غربی پل دیده می شود، پیش از این وجود نداشت و عبور دستگاه حفار مترو از زیر پایه های پل تکانه هایی به آن داده است که به نظر می رسد اصلی ترین عامل بروز شکاف در این بخش باشد».  یکی از مسئولان مترو اصفهان خبر ترک برداشتن سی و سه پل را تکذیب کرد ولی نه تنها با توجه به عیار راستگویی کارگزاران حکومت آخوندی، می توان با جرأت گفت که خبر واقعیت دارد بلکه عکس های موجود وجود اين ترک ها را گواهی می دهد.

ـ خبرگزاری حکومتی "مهر": «مهدی سنایی نایب رییس فراکسیون محیط زیست مجلس گفت: حجم بالای تخریب جنگل ها در ایران، کشورمان را در ردهء پنجم رتبه بندی کشورهای تخریب کنندهء جنگل در جهان قرار داده است... وی حجم تخریب جنگل های کشور را 33 درصد خواند و گفت در دو دهه گذشته حجم جنگل های کشور از 18 میلیون هکتار به 12.4 میلیون هکتار رسیده است».

ـ دکتر جلال ایجادی در مقاله ای مشروح و مستدل می نویسد: «خشک شدن تدریجی زاینده رود، به عنوان بزرگترین رودخانهء مرکز ایران و تنها منبع آبی فلات مرکزی، از سال 1387، ویرانی بیشه ها و پوشش گیاهی بخش های مهمی در کناره این رودخانه را افزایش داد».

نمونه های دیگر نیز آنقدر پرشمار و فراوانند که در آینده – روزی که شمار تعیین کننده ای از مردم ایران به این نتیجه گیری قطعی برسند که "بدهکاری" خود به آخوندها را پرداخت کرده اند – و با همدلی و دست به دست هم دادن – مانند نمونه های لیبی و سوریه – حکم اخراج آخوندها را کف دستشان بگذارند، پژوهش گران دربارهء آنها ده ها و بلکه صدها کتاب خواهند نوشت.

مساحت کشور لیبی با 6 میلیون جمعیت بیشتر از ایران است اما همین جمعیت کم نیز در بخش های کوچکی از این کشور، عمدتاً سواحل دریای مدیترانه، سکونت دارند. تفاوت عمدهء ایران با لیبی در تنوع محیط زیست و پراکندگی جمعیت آن است. اگر حکومت آخوندی بیش از این دوام یابد، با تکرار فاجعه هایی چون خشک شدن دریاچهء ارومیه و زاینده رود، دور و دیری نمی پاید که بخش عمده ای از سرزمین ایران نیز، به گفتهء دکتر باقرزاده کریم، "تبدیل به کویرغیرقابل سکونت" خواهد شد.

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه