سراب فدرالیسم آلترناتیوسازان

بهمن زاهدی

در کرانه شمالی دریای عمان که از کنار ایران می‌گذرد، آب از اقیانوس هند بطرف خلیج فارس در جریان است. آفتاب سیستان و بلوچستان نیروی کافی برای تولید آب شیرین از دریای عمان را مهیا کرده است. با احداث نیروگاه‌های بادی می‌توان آب شیرین شده را بصورت انگشتری بدور دو کویر داخلی ایران به جریان انداخت. تولید اضافه آب شیرین را می‌توانیم در رشته کوه‌های ایران ذخیره کرده تا در دوران خشک‌سالی‌ بدون آب نمانیم. در برنامه‌ای دراز مدت باید فاضلاب‌های شهرها و آبادی‌های ایران را بسازیم و یا بازسازی کنیم. آب تصفیه شده را در کشتزارها مناطق مختلف ایران بمصرف رسانیم. حفاظت از محیط زیست را ارزش بیشتری بدهیم و بفکر آیندگان باشیم. بعد از انقلاب‌اسلامی و جهاد ‌سازندگی بدون برنامه انقلابیون طبیعت در ایران خُشک شده است.

این خشک سالی تنها در طبیعت ایران خود را جلوه نمی‌دهد بلکه در سیاست هم به بیانانی رسیده‌ایم که هر سرابی را چشمه‌ای می‌پنداریم. هدف پروژه‌های سنگین کشوری بدون حمایت حاکمیت‌ مرکزی و دخالت موثر حکومت ‌های ‌محلی در همان سراب اندیشه فردی محو خواهد شد. حکومت ‌های ‌محلی با در نظر گرفتن شرایط اجتماعی و فرهنگی خود در آینده ایران برای رفاه مردم منطقه در تلاش خواهند بود. در حالی که حاکمیت ‌مرکزی برای دفاع از کشور، روابط بین‌المللی و برنامه‌ریزی برای آینده، سیاستگزاری خواهد کرد. عدم ‌تمرکز حکومت تعریفی از یک جامعه مدنی را در بر می‌گیرد که فدرالیسم نمی‌نامند. در فدرالیسم حاکمیت به همراه حکومت تقسیم می‌شود در حالیکه برای رسیدن به دموکراسی تقسیم حکومت ‌مرکزی و تقویت حاکمیت ‌مرکزی، لازمه و سر آغاز رسیدن به دموکراسی می‌باشد.

تاریخچهء فدرالسیم به همراه نفوذ بیگانگان در کشورهای مختلف (استعمار) برای از بین بردن حاکمیت ‌مرکزی و تضعیف حکومت‌های‌ محلی بوده است. آیا می‌خواهیم کشورمان به دست بیگانگان فتح شود و حاکمیت ‌مرکزی را از بین ببریم و به کشورهای کوچک تقسیم شویم تا اروپا، امریکا، چین، روسیه و اسرائیل بهتر بتوانند منابع طبیعی ایران را به تاراج ببرند؟ آیا با احزابی که نیروهای مسلح (پیشمرگان) خود را در دورترین آبادی‌ها ایران جا داده‌اند و نیروی مسلح‌شان بیشتر از اعضایشان می‌باشد، می‌توان به دموکراسی رسید؟ کدام حزب سیاسی در کشورهائی که دارای سیستم فدرال هستند نیروی مسلح دارند؟ کدام حزب سیاسی مستقل و مردمی را می‌شناسید که بخود حق مسلح شدن را داده باشد؟ آیا در امریکا، کانادا، هند، پاکستان و آلمان فدرال، کشورهایی که به زور انگلستان فدرال شده‌اند احزاب مسلح بانی رسیدن به دموکراسی بوده‌اند؟ و یا در این اندیشه هستیم که جهانیان باید برای جمع‌آوری و از بین بردن اشغال‌های سیاسی مانند اسد در سوریه، قذافی در لیبی و سید علی خامنه‌ای در ایران هزینه‌ای بپردازند.

کسانیکه قدرت سیاسی (حقانیت سیاسی) را نمی‌توانند از مردمان شان بگیرند، باید در وزارتخانه‌ های کشورهای بیگانه با ایران بدنبال کمک مالی برای نیروهای مسلح خود امتیاز و یا چک سفید سیاسی را امضا کنند. ما (اعضای حزب مشروطه ایران) هیچ امتیازی و هیچگونه چک سفید سیاسی را امضا نمی‌کنیم. خمینی و اطرافیان اش این کار را کردند، به کجا رسیده‌ایم؟

عدم تمرکز‌ حکومت و یکپارچگی حاکمیت را تنها با آگاهی تاریخی می‌توان درک کرد. تا زمانی که حزبی با نیروی مسلح تحت فرمان اش بخواهد با زور اسلحه به حکومت برسد و حاکمیت را تقسیم کند، در آن حزب اندیشه‌ای بغیر از مطلق‌گرایی و قدرت‌گرائی مافیائی ـ مانند حاکمان کوبا، سوریه، کُره شمالی و جمهوری ‌اسلامی ـ دیده نمی‌شود. کدام فرد آزاد را می‌توان یافت که در یک حزب سیاسی مسلح به فکر قدرت مطلقهء خود نباشد؟ تجربهء چپ ایران سرشار از این تصفیه ‌حساب‌های فیزیکی بوده، دوره کُماندوهای آزادیخواه و پیشمرگان (نوکران اربابان) را اگر ببندیم، جلوی زیان‌های بیشتری را گرفته‌ایم.

قدرت سیاسی در کشورهای دارای دموکراسی در دست مردم است. من هیچ ابزاری را بهتر از اندیشیدن و خرد‌انسانی برای مبارزه با اسلام سرطان ‌زده نمی‌شناسم. زمانی که جوانان ایران بدون خشونت در مقابل سگ‌های بسیجی (ملیشیا) ایستادند و کهریزکی شدند ما و یا شما آلترناتیوسازان می‌خواهیم با کمک احزاب مسلح و قدرت نظامی بیگانگان بقدرت برسیم؟ زمانی که اسلحه بخواهد بجای خرد حکومت کند، ماندن جمهوری‌اسلامی و نبود آلترناتیو مسلح بهترین آلترناتیو است.

برای نجات ایران و رسیدن به دموکراسی توان سیاسی خود را با توان سیاسی دگراندیشان مان در یک سطح قرار دهیم بهتر است. برای گفتگوهای سیاسی داشتن برنامه‌های دراز مدت بجای تنفر از حکومت ملایان رمز موفقیت مان خواهد بود. دیدگاه ‌های مختلف اگر بر پایهء ارزش‌های مشترک باشند می‌توانند به آینده ‌نگری بپردازند. ما (اعضای حزب مشروطه ایران) هنوز خود را ایرانی می‌دانیم و حاکمیت را با هیچ کسی تقسیم نمی‌کنم و برای عدم تمرکز‌حکومت با حکومت‌های‌محلی که منتخب مردم و نه منتخب اسلحه باشند همکاری خواهیم کرد. فدرالیسم در ایران جایگاه نظری و عملی نداشته و ندارد و اینک سراب آلترناتیو سازان شده است.

حال شما بیان کنید که در کدام سیستم اداری می‌توان آب ‌شور دریای عمان را به آب شیرین تبدیل کرده تا بتوانیم حتا دریاچهء رضائیه را از خطر خشک شدن نجات دهیم؟ سیستم آبرسانی در ایران را می‌توان و باید مدرنیزه کرد. با وجود مافیای اسلامی در کشورمان این مهم را مانند دگر تحولات اقتصادی و اجتماعی نمی‌توان به ثمر رسانید. در آیندهء ایران، زمانی که حکومت بدست مردم انتخاب شود و قدرت اجرائی (حکومت) تقسیم شود، ایده‌های مختلف را مردم بررسی خواهند کرد و انجام اش را به حکومت ‌های محلی واگذار می‌کنند. تا آن زمان ایدهء آبیاری مُدرن در ایران آرزوی بیش نخواهد بود.

بازگشت به خانه