يادداشت سردبير

دو سال پيش، به روی اينترنت رفتن «سکولاريسم نو» برای سردبير آن نيز تولدی ديگر بود. راه دراز عمر را ـ گاه شتابان و گاه لنگان ـ پيموده، عاقبت به مرزی که «بازنشستگی» نام دارد رسيده بود، مرزی که، در گمان ما، آن سوی اش همه رخوت و سستی و استراحت و انتظار برای چيزی است که همهء عمر از آن گريخته ايم. اما می ديد که شعله ای در سينه اش می سوزد که مرز و بازنشستگی نمی شناسد و نهيب اش می زند که دستی بالا کن، يارانی را که نمی شناسی بطلب، و بکوش تا، در زمانهء تسلط تاريکی ِ حکومت ايدئولوژيک مذهبی بر سرزمين ات، شمعی روشنی کنی و فرا راه نسلی که ناخواسته به تاريکی شب دچار آمده و می کوشد از آن خلاصی يابد بگيری. «سکولاريسم نو» اينگونه زاده شد؛ همچون پايگاهی برای نشان دادن بديل حکومت ايدئولوژيک، و «نخستين قدم لازم» در راه دراز رسيدن به آزادی و دموکراسی؛ با ياری دوستی که هرگز نخواسته نامش جائی بازگو شود ، و نيز همنفسی که در کنارش راه رفتن به رقصی شادمانه تبديل می شود، و دوستانی که هر يک از گوشه ای از جهان فراخ «ندا» را شنيدند و به ياری شتافتند. و اينک آغاز سومين سال زندگی «سکولاريسم نو»، نشريهء روزانه ای که همين دو ـ سه ماه پيش تعداد «کليک» های ماهيانه بر روی پايگاه اينترنتی اش از يک ميليون و نيم گذشت. آمار را که نگاه می کنی می بينی کمتر جائی از کرهء خاکی است که سکولاريسم نو در آن خواننده و دوستی نداشته باشد. بخصوص، عليرغم فيلترينگ شديدی که در مورد اين نشريه در ايران برقرار است، بيشترين خوانندگان آن از ايرانند؛ جوان و پر شور و آزاديخواه و سکولار! ارزيابی دهش اين پايگاه به جنبش آزاديخواهی ايران از سردبير آن بر نمی آيد. خودخواهی با انسان زاده شده و يکی از ابزارهای طبيعی زنده ماندن اوست. پس نه ادعا می کند و نه لاف می زند. فقط آرزو می کند که در فضای پر شور جنبش سبز و ضد تاريکی ِ جوانان ايران، که نام «ندا»ی بی اعتقاد به حکومت مذهبی بر تارکش می درخشد، «سکولاريسم نو» نيز توانسته باشد شمعی برافروخته، و به اندازهء وسع خويش، به دل تاريکی زده باشد. بقول حافظ،

عشق دردانه است و، من غواص و، دريا ميکده

سـر فـرو بـردم در آنـجـا، تـا کـجـا سر بـر کـنـــم.

پر شور سزفراز باشيد و بمانيد.

دوستدار شما، اسماعيل نوری علا

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه