آیا اعدام شکلی از مبارزهء سوسیالیستی است؟

پارسا نیک جو

رفیق بهروز شادی مقدم، امسال نیز به مناسبت روز جهانی مبارزه علیه مجازات اعدام، با انتشار دوبارهء مقالهء «مارکسیسم و اعدام»، به دفاع مشروط از مجازات اعدام برخاسته است. وی بر این باور است که کمونیست ها ضمن آن که اصولاً و بنا به عقاید شان مخالف مجازات اعدام هستند، اما «در مبارزهء طبقاتی باید اولویت ها و تناقض ها را شناخت و برای پیشروی های بعدی از رومانتیسم انقلابی و احساساتی شدن های زودگذر فاصله گرفت. ما کمونیستیم و باید احیاگر بلشویسم باشیم. نباید تحت تاثیر فضا و جوسازی های روز قرار بگیریم و از روش ها و ابزارهایی که روزانه دشمنان بشریت بر علیه مردم استفاده می کنند و ما نیز در فردای مبارزه مان ممکن است به اَن ها متوسل شویم، دوری کنیم. مبارزهء ما در آینده با زد و خورد ها و خونریزی هایی همراه خواهد بود. برای برتری بر دشمن و به سرانجام رساندن مبارزهء طبقاتی و پیروزی سوسیالیسم اشکالی از مبارزه لازم است. اعدام شاید یکی از این شکل ها باشد.»

نخستین خطای جدی و خطرناک رفیق شادی مقدم این است که می پندارد کمونیست ها نيز مجازند در صورت نیاز و ضرورت، از روش ها و ابزارهایی که روزانه دشمنان بشریت علیه مردم استفاده می کنند، استفاده نمايند. من می گویم این اندیشه خطرناک است زیرا ـ بر پایهء این درک ـ می توان بنام طبقهء کارگر و در دفاع از انقلاب سوسیالیستی هر جنایتی را توجیه کرد. شکنجه و تجاوز و پرونده سازی نیز از روش ها و ابزارهایی است که دشمنان بشریت علیه مردم از آن بهره می گیرند و، بنابر منطق رفیق شادی مقدم، در صورت نیاز و ضرورت، کمونیست ها نیز می توانند از این ابزارها و روش های رایج برای سرکوب دشمنان بشریت بهره بگیرند.

دومین خطای جدی و خطرناک رفیق شادی مقدم این است که می پندارد اعدام شکلی از مبارزهء سوسیالیستی است؛ و مهم تر آن که ممکن است اعدام، یکی از اشکال لازم  به سرانجام رساندن مبارزهء طبقاتی و پیروزی سوسیالیسم باشد.

شاید هیچ عبارتی بهتر از این گفتهء مارکس، بیگانگی و تناقض درک رفیق شادی مقدم با اندیشهء سوسیالیستی را آشکار نکند. مارکس در مقالهء مجازات اعدام نوشته است: «این چه جامعهء رقت انگیزی ست که برای دفاع از خود جز جلاد وسیله ای نمی یابد و تازه بخود جرات میدهد از طریق صدای "روزنامهء مهم جهان" اعلام کند خشونت وی٬ یک قانون طبیعی است » مارکس، در فراز دیگری از همین مقاله می گوید: «اگر نگوییم غیر ممکن، بسیار دشوار است در جامعه ای که به متمدن بودن خود افتخار می کند، اصلی را مستقر کنند که بر اساس آن، برحق بودن یا ثمر بخش بودن حکم اعدام پذیرفته شود.»  

رفیق شادی مقدم نه فقط برحق بودن و ثمر بخش بودن مجازات اعدام را در جامعهء سوسیالیستی اعلام می کند بل، با ارتقای آن به شکلی از مبارزهء سوسیالیستی، آن را تطهیر و تقدیس می کند.

رفیق شادی مقدم در بخشی دیگر از مقالهء خود نوشته است: «لنین در بکارگیری متدها و روش های غیر متعارف که در اصل با آَرمان و عقاید کمونیسم مغایرت داشت، بنا به ضرورت مبارزه و اصل را بر اولویت نهادن ها، بدون هیچ گونه واهمه و ترسی عمل می کرد. نمونهء دیگری که به مراتب از مسالهء اعدام مهمتر است، سرکوب قیام ملوانان کرونشتات در سال1921 بود. قیام کنندگان، که خواسته هائی سیاسی و دموکراتیک داشتند، در شرایط حساس اَن سال ها می رفتند به مشکلی دیگر برای حکومت شوروی تبدیل شوند. لنین و بلشویک ها این قیام را سرکوب کردند و لنین از خود و دولت شوراها بخاطر این عمل به عنوان "سرکوبگران" یاد می کند.» او در جائی دیگر نیز می گوید: «تهدید بورژواها و دیگران از طرف لنین در اَن زمان خلق الساعه نبوده و قطعاً او تیر باران و اعدام را همانند شکل و وسیله ای در پیشبرد امر مبارزه برای به سرانجام رساندن سوسیالیسم در اَن مقطع از همۀ روش های دیگر مناسب تر تشخیص داده بود.»

این بخش از نوشتهء رفیق شادی مقدم نمونه ای از مصداق ذمّّ شبیه به مدح است. لنین ِ شادی مقدم، فردی بوده است که بدون هیچ واهمه و ترسی، برای حفظ قدرت، بکارگیری هر متد و روش غیر متعارفی را که حتا با اصول  و مبانی فکری اش مغایر بوده، جایز می دانسته است.

به باور من، مارکسیسم و بلشویسم با چنین مدافعانی نیازی به دشمن ندارد. من نمی دانم رفیق شادی مقدم، با این درک وحشتناک از ماهیت و عملکرد دولت سوسیالیستی، چگونه می تواند به نقد ماهیت و عملکرد دولت های سرمایه داری بپردازد؟

کلام آخر آن که به باور من نوشته هایی از این دست، خواسته یا ناخواسته بخشی از ادبیات ضد سوسیالیستی محسوب می شوند.

http://agahbash.blogfa.com/

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه