موسوی و کروبی هم جمهوری ايرانی نمی خواهند

مریم بهروزی
عضو جبهه پیروان امام و رهبری و دبير كل جامعه زينب

راه حل اختلافات پساانتخاباتی گروههای سیاسی در جامعه ایران، تهیه یک منشور وفاق است؛ منشوری که مبنای عمل تمامی نیروهای سیاسی واقع شود. این منشور باید حول محورهای زیر شکل بگیرد:

مصالح کشور و منافع ملی

بیگانه ستیزی

حرکت در خط ولایت فقیه

حفظ شئونات اسلامی با محوریت رای ولی فقیه.

در این منشور باید خط قرمزها مشخص باشد و بایدها و نبایدهای حوزه سیاست باید از یکدیگر تفکیک شوند تا با محور قرار دادن آن، بتوانیم به وفاق سیاسی نائل شویم.

آقایان مهندس موسوی و مهدی کروبی در دایره نیروهای انقلاب جا دارند اما برخی از اطرافیان آنها مشمول چنین حکمی نمی شوند.

بی آنکه بخواهم به مصادیق اشاره کنم، معتقدم که باید آن دستهایی که در اطراف این دو بزرگوار وجود دارد و به سمت تحقق اهداف بیگانگان سوقشان می دهد را ازدامان این بزرگواران کوتاه کنیم.
البته پاره ای از افراد معتقدند که مشکل اصلی اطرافیان مهندس موسوی و حجت الاسلام کروبی نیستند بلکه ولایت ناپذیری خود این آقایان مشکل اصلی فضای سیاسی کشور در شرایط کنونی است.

تحلیل بنده این نیست که این آقایان ولایت فقیه را قبول ندارند. لااقل در حرف هایشان چنین چیزی دیده نمی شود. این گونه نیست که آنها جمهوری اسلامی را نفی کنند و بگویند ما جمهوری ایرانی می خواهیم.

موسوی و کروبی در گفتارهایشان بر لزوم حفظ نظام اسلامی و ولایت فقیه تاکید کرده اند و تا کنون سخنی دال بر عبور از نظام جمهوری اسلامی نگفته اند.

اما اگر ما به این جا برسیم که این آقایان اساس نظام را قبول ندارند، بحث دیگری است. در این صورت طبیعی است که این آقایان نمی توانند در جمع موافقان منشور وفاق باشند. ولی چنانکه گفتم، از سخنان موسوی و کروبی چنین چیزی برنمی آید.

 ر چند که من به جد معتقدم که پاره ای از اطرافیان ایشان، اساس نظام را قبول ندارند و همین امر موجب تداوم مشکلات سیاسی در کشور شده است.

به هر حال مهندس موسوی و جناب کروبی به خاطر حفظ موجودیت خودشان هم که شده باید به طرد بیگانه پرستان و دین ستیزان از اطراف خودشان اهتمام بورزند و اشتباهات گذشته خود را جبران کنند.

مقام معظم رهبری هم فرمودند که جنس این آقایان از جنس بیگانگان نیست. این ها جزو خانواده انقلاب اند. این آقایان باید به این سخن رهبر بها بدهند و از کنار آن با بی تفاوتی عبور نکنند.
آنها باید بدانند که رحمت مقام ولایت بسیار بالاست و مقام رهبری از این حیث با امام فرقی ندارند. اگر این آقایان به همین سخن تایید آمیز رهبر در باره خودشان توجه کنند و از این به بعد رفتار سیاسی شان را با لحاظ کردن همین سخن سر و سامان بدهند، بسیاری از مشکلات سیاسی کشور حل می شود و زمینه مناسب برای تحقق آشتی ملی در کشور پدید می آید.

در باب اشتباهات مهندس موسوی و حجت الاسلام کروبی در ایام پس از انتخابات نیز باید گفت که مهمترین اشتباه ایشان این بود که محوریت ولایت برایشان کمرنگ شد و رفتارشان مطابق با مقتضیات ولایت پذیری نبود.

رهبر انقلاب در نماز جمعه 29 خرداد از مهندس موسوی و آقای کروبی تجلیل کردند و فرمودند که این افراد عمر خودشان را در راه خدمت به نظام اسلامی صرف کرده اند.

وقتی که رهبری فرمودند که موسوی "نخست وزیر من" بوده است، یعنی من او را انتخاب کردم. بدیهی است که در این انتخاب نوعی اعتقاد نیز نهفته است؛ یعنی رهبری به درستکاری و صلاحیت مهندس موسوی اعتقاد داشتند. حتی اگر بپذیریم که رهبری در دور دوم ریاست جمهوری شان مایل به انتخاب فرد دیگری بودند، در دور اول که این گونه نبود. در سال 60 ایشان خودشان شخصاً مهندس موسوی را به عنوان نخست وزیر به مجلس شورای اسلامی معرفی کردند.

به هر حال پس از تجلیل رهبری از مهندس موسوی در نماز جمعه 29 خرداد، آقای موسوی احترامی برای حرف رهبر قائل نشدند و باز هم به انتشار بیانیه های انتقادی خود ادامه دادند و مردم را به حضور در تجمعات فراخواندند و حتی خود نیز در تجمعات شرکت کردند.

درست فردای همان روزی که رهبری در نماز جمعه از مهندس موسوی تجلیل کردند، آقای موسوی بی آنکه پاسخی به تجلیل رهبری بدهد، به موضع گیری مخالف خود ادامه داد. بدیهی است که این رفتارها مصداق ولایت پذیری نیست. ولایت پذیری لوازم و توابع دیگری دارد که امیدواریم از این به بعد در رفتار و عمل مهندس موسوی و حجت الاسلام کروبی مشاهده شود. در صورت جبران این نقیصه، عمده ترین اشتباه این آقایان نیز اصلاح می شود و همین امر زمینه ساز حرکت جامعه به سوی آشتی ملی خواهد شد.

http://www.asriran.com/fa/pages/?cid=89104

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه