از نظر ما برندهء نوبل صلح «ندا» از ايران است

سرمقاله واشنگتن پست

شنبه، دهم اکتبر 2009

نقل اين ترجمه که اختصاصاً برای سکولاريسم نو تهيه شده با ذکر منبع مجاز است

اين يکی از موارد غريب جايزهء صلح نوبل است که برای دريافت کننده اش جز ناراحتی به همراه ندارد. کميتهء نوبل با دادن اين جايزه به پرزيدنت اوباما ادعا کرده است که می خواهد «کوشش های فوق العادهء او برای استحکام ديپلماسی بين المللی و همکاری بين ملت ها» را تقويت کند. اما، معمولاً، وقت مناسب تری برای اعطای اين جايزه زمانی می بود که اين کوشش ها نتايجی هم به بار آورده باشد.

ذکر اين نکته که آقای اوباما فقط نه ماه است رييس جمهور شده و هدف هايش فقط هدف هستند انتقاد از او نيست. در واقع، جايزهء صلح او در همان هفته ای اعطا شده که واشنگتن تمام وقت اش را صرف بحثی تعيين کننده دربارهء اينکه چگونه در جنگ افغانستان پيروز شود صرف کرده است، دولت اوباما اعلام داشته که احتمالاً در برنامه اش برای بستن زندان «گوانتانامو بی» در کوبا تأخير خواهد داشت، و وزير خارجه اسراييل به تمام دنيا اعلام داشته است که طرح صلح خاورميانه آقای اوباما به اين زودی ها تحقق پذير نيست.

کميتهء نوبل ادعا می کند که آقای اوباما «جو جديدی را در سياست های بين المللی ايجاد کرده است» و اين در همان هفته ای است که برنامهء تلويزيونی «شنبه شب ها»، در يک طرح طنزآميز، پرزيدنت اوباما را به خاطر اين که نتوانسته سلسله ای از تعهدات دوران مبارزات انتخاباتی خود را متحقق کند به صلابه کشيده است.

ما درک می کنيم که اسکانديناوی ها، و ديگر اروپايي ها، تا چه حد از پايان دولت بوش خوشحال اند و اين جايزه نيز بر اين واقعيت تأکيد می کند که رسيدن آقای اوباما به رياست جمهوری، تصوير امريکا در جهان را بهبود بخشيده و يا حداقل بخشی از آن را تصحيح کرده است. اما، با همين جشن اروپايي جديد مربوط به انتخابات سال 2008 آمريکا، کميتهء نروژی نشان داده است که کمترين درکی از آمريکا ندارد. اگر هم اکنون در آمريکا نکته ای محور انتقاد از آقای اوباما باشد آن است که او تبديل به مرکز يک فرهنگ جهانی شخصيت سازی شده است و اين جايزه، در اين زمان، تنها به همين زمينه از انتقاد دامن می زند و، در نتيجه، از لحاظ سياسی به آقای اوباما کمکی نمی کند.

تصميم کميتهء نوبل به خصوص از آن جهت معمايي است که در برابر آن نامزد موجه ديگری وجود داشته است. امسال صدها هزار نفر از مردم عادی ايران، برای حق رای و آزادی بيان خود، عليرغم سرکوب وحشتناک دولت خود قيام کرده اند، ده ها نفرشان کشته شده اند، و هزاران نفرشان به زندان افتاده اند. يکی از آن هايي که کشته شده زن جوانی به نام ندا آقا سلطان است. کشته شدن او، بر اثر تيراندازی اوباش وابسته به حکومت «خدامدار» اسلامی، بر روی ويدئو ضبط شده و جهان را تکان داده است. اعطای اين جايزه به ندا، به عنوان نماد جنبش دموکراتيک ايران، می توانست نشان از تشخيص و درک فداکاری هايي باشد که جنبش مزبور متحقق کرده و قادر بود که در زمان تاريک کنونی به اين جنبش شجاعت بيشتری بخشد. در واقع، برقراری دموکراسی در ايران نه تنها ملتی را آزاد می سازد بلکه به صورتی چشم گير امکان برقراری صلح در جهان را بهبود می بخشد؛ زيرا رژيمی که ندا را کشته است، در تمرد از خواست جامعه ی بين المللی، در پی دست يافتن به بمب اتمی است.

آقای اوباما، روز جمعه در سخنرانی خود برای پذيرش اين جايزه، سخاوتمندانه پيشنهاد کرد که آن را «با زن جوانی که در برابر ضرب و شتم و گلوله ها، در سکوت و به خاطر حق خود به خيابان می آيد» شريک شود. اما همين واقعيت که او در اين سخنرانی سعی کرد نه نام ندا و نه نام کشور او را بر زبان آورد احتمالاً از ملاحظاتی حکايت می کند که او نسبت به رژيمی که قصد دارد با آن وارد مذاکره شود. همچنين اين واقعيت نشان از تنشی دارد که گاه بين «ديپلماسی و همکاری بين الملل» از يک سو، و اقدام در راستای حقوق بشر، از سويي ديگر، بوجود می آيد.

اگر کميتهء نوبل اين جايزه را به جای آقای اوباما به ندا داده بود رييس جمهور آمريکا را بر سر چنين دو راهی مشکلی قرار نمی داد.

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2009/10/09/AR2009100903860.html?hpid=opinionsbox1

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه