=======================================================
شماره 241 ـ
سه شنبه 15 مرداد 1387 ـ
5 اوت 2008
از اين آقا تا من يک دارالفنون راه است...
به
قلم لرد کين راس
فصل
سی و دوم ـ نخستين جنگ اينونو
کمال مذاکرات با وزرای دولت قسطنطنيه را به پايان برده و اعضای
هیئت را تا داخل قطارشان بدرقه کرد. اما قطار بجای حرکت به سوی
قسطنطنيه، در ميان حيرت و نگرانی مسافرانش، بلافاصله به طرف آنگورا
براه افتاد. و کمال، که شعاع نوری در چشمش می درخشيد، به اعضاء
هيئت توضيح داد که نمی تواند اجازه دهد ميهمانانش به قسطنطيه
برگردند بلکه لازم است در همين قطار گفتگوی خود را ادمه داده و سپس
در آنگورا به نهائی کردن بحث بنشينند و اضافه کرد که: «شما مدتی
ميهمان ما اهالی آناتولی خواهيد بود».
=======================================================
نه
به همهء مظاهر نوبنيادگرايي!
بیانیهء تحلیلی گروه «میدان زنان» به مناسبت دومین سالگرد
نوبنيادگرايي در ايران با به خدمت گرفتن فقه سنتي، فرهنگ مردسالار
و نظام انحصار سرمايه در دست طبقه حاکم، تصويري واحد از زن ارائه
مي‌دهد و آن را با استفاده از تمامي روش‌هاي قهرآميز، بر تمامي
زنان تحميل مي‌کند. در اين تصوير زن، به صرف زن بودن، نه تنها فاقد
هويت و شخصيت است، بلکه همواره در خانواده معني مي شود و ناموس يک
مرد به شمار مي‌آيد. تقسيم کار جنسيتي يک "بايد" بي چون و چراست و
نقش مادري بر همه نقش‌هاي ممکني که يک زن مي‌تواند و يا مي‌خواهد
داشته باشد غلبه دارد. از اين روست که نوبنيادگرايان از نظام‌هاي
آموزشي متفاوتي براي زن و مرد دفاع مي‌کنند که ويژگي‌هاي مادري و
همسري را در زن و ويژگي‌هاي نان‌آوري و غيرت‌ورزي، به معناي
نگهباني رفتار، بدن، پوشش و تمايلات زن را در مرد تقويت کند.
=======================================================
وقایع
اخیر زنجان، برد یا باخت؟
علیرضا فیروزی
این نکته که آیا این تحصن، با پیروزی خاتمه یافته است یا نه، و
اصلا آیا نتیجه ای حاصل شده است یا نه، بحثی است که از زمان پایان
تحصن ذهن همگان را به خود جلب کرده است و نه تنها افراد خارج از
تحصن که حتی خود برگزار کنندگان تحصن نیز به دنبال پاسخ قابل قبولی
برای این سوال بوده و هستند و شاید این سوال برای یک تحصن خود جوش
کاملا عادی باشد و در دیگر تحصن های خود جوش نیز این سوال بوجود
آمده باشد.
=======================================================
بيانِ
آزاد، شرطِ حكومتِ مشروع است
نگاهی به عقايد
رانالد دواركين
آزادی بيان تنها يك
مظهر و نشانه‌ی ويژه‌ی فرهنگ غربی نيست كه بتوان آن را، از روی
گشاده دستی، محدود يا تابع شرط و شروطی كرد، تا از اين راه احترامِ
فرهنگ های ديگر كه اين حق را نمی‌پذيرند محفوظ بماند ــ درست شبيه
به اينكه در يك نمايشگاه مسيحی برای رعايت حال ديگران يك مناره يا
هلال را هم اضافه كنيم. بيانِ آزاد، شرطِ حكومتِ مشروع است. قوانين
و سياست‌ها، مشروع نخواهند بود مگر اينكه از يك روندِ دموكراتيك
بيرون آمده باشند؛ و يك روند هرگز دموكراتيك نخواهد بود اگر حكومت،
فرد يا افرادی را از بيان اعتقادات‌اش در بارهء چگونگیِ آن قوانين
و سياست‌ها باز بدارد.
=======================================================
