دو شعر از حمیدرضا رحیمی

ازدحام سکوت

هزاران تکدرختیم

که دور ازهم

در ذهن خالی بیابان،

 روئیده ایم .

نه پرنده ای

بر شاخه های خشک مان

می خواند،

نه مسافر خسته ای

دمی در کنارمان

می ماند،

نه باغبان فصول ما را

از آن ِ خود می داند !..

آه .. چه جنگلی می شدیم،

اگر کنار هم ،

می روئیدیم ...

بحث

با همه ی حواس

رفته بودم ؛

گفت:

از کجا می آئی ،

از کدام اندیشه ؟

گفتم :

خیابان انقلاب

کوچه ی مردم

بن بست آزادی

دست چپ

سلول دوم ...

میانه ی درگاه

همان خیابانی که

به سمت عشق می پیچد

نبش غمگین راست پنجگاه ...

گفت :

در تحلیل من،

نمی ُگنجی ، رفیق !...

نظر خوانندگان

محل ارسال نظر در مورد اين مطلب:

توجه: اگر عنوان اين مقاله را در جدول زير وارد نکنيد، ما نخوهيم دانست که راجع به کدام مطلب اظهار نظر کرده ايد.

کافی است تيتر را کپی کرده و در محل مربوطه وارد کنيد.

بازگشت به خانه