به بهانهء انتخابات ریاست جمهوری پيش رو

مهران سيرانی

پیش درآمد:

در مورد انتخابات در جمهوری اسلامی، و شرکت یا عدم شرکت در آن، به جرأت می توان گفت که طی‌ 34 سال گذشته، ده‌ها هزار مقاله کوتاه و بلند از دید گاه‌های مختلف نوشته شده است. صرفنظر از مقالات و نوشته‌های گوناگون در این رابطه، خود ملت ایران بارها و بارها با امید‌های واهی در انتخابات مختلف رژیم اسلامی شرکت کرده و در نهایت این نکته مهم را تجربه کرده اند که شرکت آنها در انتخابات هیچگونه دستاورد مثبتی برای آنها بهمراه نداشته است.  بهمین خاطر شاید، از دید بعضی‌ از خوانندگان، مطالعهء یک مقالهء دیگر در مورد انتخابات آمری پوچ و بیهوده بنظر رسیده و چیزی بجز تکرار مکررات تلقی‌ نشود. اما واقعیت مساله حداقل در این مقطع تاریخی‌ که در آن قرار گرفته ایم، بخوبی نشان میدهد که اینگونه نیست

 با نگاهی گذرا به سیر تغییر و تحولاتی که در منطقهء خاورمیانه آغاز شده و در جریان می باشند، و دخالت گری‌های نابجای رژیم اسلامی در این تحولات، بخوبی به این نکتهء مهم پی‌ می‌بریم که رژیم اسلامی، چه در عرصهء داخلی‌ و ـ مهمتر از آن ـ چه در عرصهء منطقه ای و بین المللی، با بحران ‌های بسیار عمیقی دست بگریبان می‌باشد؛ بحران‌های بسیار عمیقی که هر یک از آنها به تنهایی قادر خواهند بود که تار و پود کشور ایران و نتیجتاً زندگی‌ ملت ایران و نسل های آیندهء این مرز و بوم را به تباهی مطلق سوق دهند. بهمین خاطر، اگرچه که به دلیل مشغولیت های فراوان وقت کافی‌ برای تجزیه و تحلیل تک تک وقایع اتفاق افتاده در ایران، حداقل در حیطهء تخصصی و مطالعاتی نويسنده وجود ندارد اما، با توجه به توضیح مختصر فوق و اهمیت آن، بر آن شدم تا بخشی از دانسته‌های اندک خود را در چهارچوب این مقاله، با مروری کوتاه بر انتخابات ریاست جمهوری آینده، با دیگر هموطنان در میان بگذارم؛ با امید اینکه این مقاله و مقالاتی از این دست بتوانند تا، به اندازه ای هر چند کوچک، در تاریک ترین شب های تاریخ این کشور بخون خفته، جرقه‌های روشنگری باشند.

در آستانهء یازدهمین دورهء انتخابات ریاست جمهوری در رژیم اسلامی قرار گرفته‌ایم و طبق روال همیشگی‌ بخش عظیمی‌ از گزارشات خبری و تحلیل ها به این موضوع و یا موضوعاتی در رابطه با انتخابات اختصاص پیدا کرده است. در این رابطه نظرات موافق و مخالف بسیاری در مورد شرکت یا تحریم انتخابات ارائه شده است. از طرف دیگر، شخصاً شاهد این نکته بوده‌ام که برخی‌ از هموطنان عزیز در تحلیل های خود به این مطلب اشاره کرده و یا پیش بینی‌ می کنند که رژیم اسلامی، با توجه به وقایع انتخابات گذشته (اعتراضات سال 1388)، انتخابات ریاست جمهوری (یا در صورت تغییر سیستم حکومتی از ریاست جمهوری به نخست وزیری، انتخابات نخست وزیری) را از صفحهء سیاسی کشور ایران بطور کامل حذف خواهد کرد تا، به این ترتیب، مانع از بروز اعتراضات مردمی مانند سال 1388 در کشور شود. گذشته از این نکته، طی‌ 34 سال گذشته، ما بارها و بارها شاهد حضور گستردهء مردم ایران در انتخابات رنگارنگ  رژیم اسلامی بوده ایم و بجرأت می‌توان گفت که حتی در بعضی‌ مقاطع درصد شرکت کنندگان در انتخابات در ایران اسلامی به مراتب بیشتر از درصد شرکت کنندگان در انتخابات در یک کشور دموکراتیک یا نیمه دموکراتیک بوده است. به همین خاطر لازم می‌دانم که در بخش اول این مقاله توضیح مختصری در مورد اهمیت انتخابات برای یک حکومت سیاسی (چه متعارف، چه غیر متعارف، چه دموکراتیک، چه غیر دموکراتیک، چه نیمه دموکراتیک) ارائه دهم؛ با اين امید که توضیح مختصرم هم جواب قانع کننده ای به آن دسته از عزیزانی باشد که مسالهء حذف انتخابات ریاست جمهوری در رژیم اسلامی را در تحلیل‌های خود پیش بینی‌ کرده اند، و هم راه گشایی برای آن دسته از هموطنانی که با امید واهی برای  بهبود وضع زندگی‌ خویش در انتخابات رنگارنگ رژیم اسلامی شرکت می کنند.   

۱- اهمیت انتخابات برای یک حکومت سیاسی:

یکی‌ از مهمترین وظائف و خواسته های هر نوع حکومت سیاسی، برگزاری انتخابات و تشویق گستردهء شهروندان به شرکت در انتخابات می‌باشد. این انتخابات بطور عموم می توانند در حوزهء انتخابات شهر داری ها، نمایندگان پارلمان، یا انتخابات ریاست جمهوری، و یا نخست وزیری باشند یا مانند ایران ما، اضافه بر موارد فوق، انتخابات شورا ها، یا انتخابات مجلس خبرگان را شامل شوند.

صرفنظر از اینکه یک حکومت سیاسی ساختار دموکراتیک، نیمه دموکراتیک یا غیر دموکراتیک داشته باشد، تقریباً تمامی‌ سیستم‌های حکومتی به روش های گوناگون تلاش می کنند که قشر گسترده ای از شهروندان خود را به شرکت در انتخابات تشویق و ترغیب کنند. در سیستم‌های حکومتی با ساختار دموکراتیک، قاعدتاً، روش های تشویق و ترغیب شهروندان به شرکت در انتخابات بوسیله تبلیغات سالم، فضای آزاد مناسب و امکانات برابر برای کاندیداها و شهروندان انجام می‌گیرد. هر چه ساختار حکومت سیاسی دموکراتیک تر باشد، قاعدتاً باید میزان شهروندان شرکت کننده در انتخابات بیشتر باشد، چرا که اکثر شهروندان یک چنین جامعه ای از آزادی و رفاه نسبی‌ و نتیجتاً از آگاهی‌ نسبی‌ برخوردارند و شرکت در انتخابات را یک نوع انجام وظیفه و حق دخالت گری مسلم سیاسی خود تلقی‌ می کنند و با انجام این کار تلاش می کنند که وضع زندگی‌ روزمرهء خود را هر چه بیشتر بهبود بخشند.

در سیستم‌های حکومتی با ساختار نیمه دموکراتیک یا غیر دموکراتیک از روش‌های دیگری مانند سرکوب، اعمال زور و فشار پنهان، رشوه یا تطمیع شهروندان، و روش هایی از این قبیل استفاده می گردد. به همین خاطر با توجه به استفاده از این روش های غیر معمول، غیر انسانی‌ و مزورانه و، از طرفی‌، نبود آگاهی ‌سیاسی و اجتماعی لاز،م و عدم وجود احزاب سیاسی مختلف، میزان شرکت کنندگان در انتخابات در کشورهای نیمه دموکراتیک و حتی غیر دموکراتیک گاه بمراتب بیشتر از تعداد شرکت کنندگان در انتخابات در کشورهای دموکراتیک می‌باشد.

بطور کلی‌ برگزاری انتخابات برای هر نوع حکومت سیاسی چه دموکراتیک، چه نیمه دموکراتیک چه غیر دموکراتیک، چه متعارف چه غیر متعارف (مانند رژیم اسلامی که هم تمامیت خواه می‌باشد و هم از نظر ساختاری با تناقضات بسیاری روبروست) دو مصرف خارجی‌ و داخلی‌ دارد. حکومت‌های سیاسی که از ساختاری دموکراتیک برخوردار باشند، قاعدتاً تلاش می کنند که با برگزاری انتخابات، انتقال قدرت سیاسی و تصمیم گیری کشور را از ترکیب چند حزب سیاسی به ترکیب دیگری متشکل از چند حزب سیاسی دیگر با طرح و برنامه‌های جدید بصورتی آرام، بدون خشونت و در فضایی دموکراتیک واگذار نمایند. هر چه میزان شرکت کنندگان در انتخابات بیشتر باشد، حکومت سیاسی فوق مشروعیت و مقبولیت بیشتری، چه در عرصهء داخلی‌ و چه در عرصهء جهانی،‌ کسب خواهد نمود. در حکومت‌های سیاسی غیر دموکراتیک شرایط بصورت دیگری می‌باشد.

حکومت سیاسی تمامیت خواهی‌ که کوچکترین ارزشی برای ابتدائی ‌ترین خواسته‌های شهروندان خود ندارد، از برگزاری یک انتخابات تنها در جهت کسب مشروعیت و مقبولیت در عرصهء جهانی‌ استفاده خواهد کرد. تعداد بالای شرکت کنندگان در انتخابات در یک چنین حکومت سیاسی تبلیغ بسیار مهم و نتیجتاً منافع بسیاری برای یک حکومت سیاسی تمامیت خواه بدنبال خواهد داشت.

بطور خلاصه و بعنوان نمونه: تعداد بالای شرکت کننده در انتخابات یک سیستم حکومتی تمامیت خواه این نکته را به سرمایه گذاران خارجی‌ تفهیم می‌کند که این حکومت سیاسی اقتدار دارد و تثبیت شده است (حالا به هر صورتی‌ و به هر قیمتی، حال این تثبیت و اقتدار با سرکوب شکنجه و اعدام همراه باشد، هیچ تغییری در اصل قضیه نمیدهد)؛ پس می‌توان با خیال آسوده در این کشور سرمایه گذاری نمود و تا سال ها از خوان نعمت این کشور سود برد و بهره مند شد.

نکتهء بعدی اینکه تعداد بالای شرکت کنندگان در انتخابات، امکانات و تسهیلات بهتری جهت دریافت وام های بلند مدت  از بانک ها و موسسات مالی جهانی‌ برای یک سیستم حکومتی تمامیت خواه فراهم می‌کند. چرا که تعداد بالای شرکت کنندگان در انتخابات در یک چنین سیستم سیاسی، این تصور را در ذهن کارشناسان موسسات بانکی‌ و مالی بین المللی ایجاد می‌کند که این رژیم سیاسی تا سال ها در مصدر قدرت باقی‌ خواهد ماند و هیچگونه آلترناتیوی دیگری که بتواند این حکومت سیاسی را سرنگون کند در صحنهء سیاسی این کشور وجود ندارد، چرا که اگر وجود داشت، یک چنین تعداد زیادی از مردم در انتخابات شرکت نمی‌کردند.

اضافه بر توضیحات مختصر فوق، برگزاری انتخابات منفعت بسیار مهم دیگری دارد و یکی‌ از دلایل مهمی‌ که حکومت‌های سیاسی تمامیت خواه با وجود آنکه کوچک ترین ارزشی برای ابتدایی ترین خواسته‌های بر حق شهروندان خود ندارند، اما همچنان مبادرت به برگزاری انتخابات می کنند، در همین نکته مهم نهفته است. این نکته مهمی‌ است که متاسفانه آن دسته از عزیزانی که پیش بینی‌ حذف انتخابات ریاست جمهوری در رژیم اسلامی را ارائه می دهند و هم بخش عظیمی‌ از کسانی‌ که در انتخابات رژیم اسلامی شرکت می کنند، به آن توجه نمی کنند. این نکته مهم «تخلیهء انرژی و پتانسیل حبس شده یک ملت در مدت زمانی‌ کوتاه برگزاری انتخابات می‌باشد».

به چه صورت؟ در مقولهء علمی‌ (Social & Echological Resilinece) مطلبی داریم مبنی بر اینکه  «با ایجاد یک حادثهء مصنوعی و خود ساختهء کوچک با میزان خسارت کم، می‌توان از وقوع یک حادثه بمراتب بزرگتر با میزان خسارت گسترده تر جلوگیری نمود».

این نکته در عرصهء مسائل محیط زیستی‌ و همچنین مسائل سیاسی، اجتماعی و فرهنگی‌ کاملا صدق می‌کند. بعنوان مثال: اولین اکیپ جامعه شناسان غربی که به یکی‌ از مناطق دور افتاده استرالیا جهت تحقیق سفر کرده بودند، متوجه شدند که بومیان این منطقه، پیش از آغاز فصل گرما، بخشی از مراتع و جنگل‌های اطراف محل زندگی‌ خود را بصورت عمدی آتش می زنند. سال بعد، این محققین بخاطر جلوگیری از آلودگی محیط زیست، نجات جان جانداران و مراتع طبیعی مانع از این کار بومیان شدند. با آغاز فصل گرما ، محققین غربی مشاهده کردند که آتش سوزی طبیعی بسیار مهیب و گسترده ای در محدودهء زندگی‌ بومیان شکل گرفت که میزان خسارات ناشی‌ از آن بمراتب بیشتر از سال هایی بود که بومیان بصورت عمدی بخشی از مراتع را آتش می‌زدند. به عبارتی‌، بومیان این منطقه با توجه به چندین قرن تجربه، به این نکته مهم رسیده بودند که با ایجاد یک آتش سوزی محدود و عمدی در برخی‌ مناطق، می توانند از یک آتش سوزی مهیب و گسترده جلوگیری کنند.

همین نکته و مثال در مورد «انتخابات» هم صدق می‌کند. حکومت‌های سیاسی، چه دموکراتیک، چه نیمه دموکراتیک چه غیر دموکراتیک و تمامیت خواه، با ایجاد یک حادثهء مصنوعی با میزان خسارت کم (مثل برگزاری انتخابات و، به دنبال آن، اعتراضات احتمالی‌ و موقتی مردمی) مانع از بوجود آمدن یک حادثهء بزرگ تر با میزان خسارات عمیق تر و گسترده تر (مانند بروز انقلاب و سرنگونی حکومت سیاسی) می شوند.

این مکانیسم به چه صورت عمل می‌کند؟ جار و جنجال انتخابات، تبلیغات رنگارنگ کاندیداها، بحث و جدال‌های گوناگون بین کاندیداها، بحث‌های بین مردم در کوچه، خیابان، در وسائل حمل و نقل عمومی، در محیط‌ های کاری، در فضای مجازی، در مدت ِ زمانی‌ انتخابات فضای مناسبی‌ را ایجاد می‌کند تا یک ملت انرژی و پتانسیل حبس شده ظرف 4 سال گذشته را بصورت یک انرژی جنبشی‌ در مدت زمانی‌ کوتاه انتخابات تخلیه کرده، و پس از شرکت در انتخابات با تصور اینکه ظرف چهار سال آینده بهبودی در موقعیت زندگی اش فراهم می شود به خانه باز گردد. به عبارتی،‌ حکومت‌های سیاسی با برگزاری یک انتخابات مانع از بروز یک انفجار و یک انقلاب که منجر به سرنگونی شود، می شوند.            رژیم جمهوری اسلامی هم از این قاعده مستثنی نبوده و نیست. اگر چه که در رژیم اسلامی اضافه بر انتخابات ریاست جمهوری، انتخابات دیگری مثل مجلس خبرگان، مجلس شورای اسلامی و شوراهای شهر و روستا را نیز داریم، و هر یک از انتخابات فوق بنوعی در این جهت به رژیم اسلامی کمک می کنند اما فراموش نکنیم که اغلب کسانی‌ که در انتخابات شرکت می کنند، ممکن است در انتخابات مجلس خبرگان یا شهر و روستا یا مجلس شرکت نکنند، اما در انتخابات ریاست جمهوری حتماً شرکت می کنند. به عبارتی‌، انتخابات ریاست جمهوری، به نسبت دیگر انتخابات، بیشترین تعداد رای دهندگان در رژیم اسلامی را به پای صندوق‌های رأی می‌کشاند. با توجه به این نکته، رژیم اسلامی به یک محاسبهء ساده سود و زیان در مورد برگزاری و یا حذف انتخابات ریاست جمهوری رجوع می‌کند: در صورت حذف انتخابات، انرژی حبس شده ملت ایران به انفجار و بالاخره به سرنگونی کامل رژیم اسلامی منجر خواهد شد. اما با برگزاری انتخابات، رژیم اسلامی براحتی می تواند انرژی حبس شدهء ملت ایران را در کانال‌های از پیش معماری و سازماندهی شده هدایت و تخلیه کند. در بدترین شکل ممکن، رژیم اسلامی ممکن است با اعتراضات خیابانی مانند سال 1388 روبرو شود. برای رژیم اسلامی، سرکوب یک چنین اعتراضات خیابانی، با توجه به عدم سازماندهی ملت ایران، با توجه به نبود یک آلترناتیو قوی در صحنهء سیاسی کشور ایران بمراتب کم هزینه تر، کم خطر تر و آسان تر از نتایج حذف کامل انتخابات ریاست جمهوری می‌باشد؛ و این نکته ای ست که در مقولهء علوم سیاسی و روانشناسی اجتماعی هم بخوبی اثبات شده است.

با توجه به توضیحات فوق، می‌توان گفت که رژیم اسلامی تحت هیچ شرایطی انتخابات ریاست جمهوری (یا در صورت تغییر سیستم حکومتی به نخست وزیری، انتخابات نخست وزیری) را از صفحهء سیاسی کشور ایران حذف نخواهد کرد، چرا که انجام یک چنین امری مساوی ست با حبس انرژی و پتانسیل ملت ایران برای یک مدت کوتاه و سپس انفجاری که بمراتب بیشتر از اعتراضات سال 1388 بوده و،در نهایت، منجر به سرنگونی کامل رژیم اسلامی خواهد شد.

صرفنظر از توضیحات فوق، بطور کلی‌ حذف انتخابات در یک کشور به دو دلیل مهم ممکن است که اجرا شود.

(تذکر: اگرچه که این توضیح مختصر ربطی به موضوع انتخابات ندارد، اما با توجه به اینکه بخشی از هموطنان عزیز گاه و بیگاه پیش بینی‌ می کردند و می کنند که مثلاً سپاه پاسداران یا احمدی نژاد با کمک سپاه پاسداران اقدام به کودتا علیه روحانیت یا رژیم اسلامی خواهند کرد، لازم می‌دانم که اشارهء کوتاهی هم به این نکته داشته باشم).       

۱- در زمان جنگ: در یک چنین حالتی‌ ممکن است که نظامیان تمامی‌ کابینه وزرا و مسئولیت‌های مهم کشوری را اشغال کنند و برگزاری انتخابات بصورت مقطعی و موقت لغو شود. این نکته امری ست تقریباً طبیعی و در اکثر کشورها در زمان جنگ انجام می‌گیرد.

 ۲- کودتای نظامی توسط نظامیان: با نگاهی‌ گذرا به تاریخ کودتا‌های نظامی در دیگر کشورهای جهان، می بینیم که کودتا توسط نظامیان به دو دلیل مهم انجام می‌گیرد. ۱- نظامیان سعی می کنند با انجام کودتا نوع سیستم حکومتی و سیاسی کشور را تغییر دهند، مانند کودتای پینوشه در شیلی یا چاوز در ونزوئلا.؛ 2- نظامیان سعی می کنند با انجام کودتا سهم بیشتری در عرصهء اقتصادی، سیاسی، فرهنگی‌ و اجتماعی در یک کشور داشته باشند؛ مانند اکثر قریب به اتفاق کودتا‌هایی‌ که در کشورهای مختلف آفریقایی یا آمریکای لاتین در چند دههء قبل شاهد بوده ایم.

با توجه به توضیح مختصر فوق، و با در نظر گرفتن میزان قدرت و ساختار نیروهای نظامی رژیم اسلامی از نظر کیفی و کمی‌، براحتی می‌توان گفت که وقوع یک کودتای نظامی از طرف نظامیان در رژیم اسلامی تقریباً غیر ممکن و شاید به عبارتی‌ امری محال است. طبق دلایل ارائه شده ای از قبیل: اولاً فرماندهان اصلی‌ ارتش و سپاه پاسداران را شخص ولی‌ فقیه از بین مطمئن ترین و نزدیک ترین کسان خود انتخاب می‌کند، دو ديگر ارتش ایران از نظر توانایی قابلیت رویا رویی با سپاه پاسداران را ندارد، سه ديگر اينکه اگر فرد یا بخشی از فرماندهان ارتش یا سپاه پاسداران (بر فرض محال) در فکر انجام کودتا باشند، با توجه به کنترل بیش از اندازهء وزارت اطلاعات، اطلاعات سپاه پاسداران، نمایندگان رهبری و بخش رکن دوم ارتش، به آسانی‌ شناسایی شده و این حرکت در نطفه خفه خواهد شد. نکته چهارم اینکه، سپاه پاسداران بعنوان ارتش ایدئولوژیک و اصلی‌ رژیم اسلامی، نفوذ بی‌ حد و حصری در تمامی‌ عرصه‌های اقتصادی، سیاسی، نظامی، فرهنگی‌ و اجتماعی کشور ایران دارد و دیگر نیازی به انجام کودتا ندارد؛ ضمن اینکه سپاه پاسداران در صدد تغییر سیستم سیاسی کشور ایران نمی‌تواند باشد، چون یک چنین چیزی در ذات این نهاد نظامی ایدئولوژیک وجود ندارد. گذشته از آن، وجود ساختار مشترک ایدئولوژیک بین سپاه پاسداران و قشر روحانیت باعث بوجود آمدن یک رابطهء همزیست گرایی و همزیستی متقابل ‌(Symbiotic Relationship) بین رژیم اسلامی و این نهاد نظامی شده است؛ به اینصورت که رژیم اسلامی از طریق تصویب قوانین، بیشترین امکانات را در عرصهء سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی‌ و نظامی برای سپاه پاسداران فراهم می‌کند، و در مقابل سپاه پاسداران، بعنوان یک نیروی نظامی قدرتمند، هم امنیت رژیم اسلامی را در مقابل دشمنان داخلی‌ و خارجی‌ تامین می‌کند و هم بعنوان یک ابزار قدرتمند اهداف کوتاه و دراز مدت رژیم اسلامی را در داخل و خارج از کشور ایران دنبال می‌کند؛ و این یعنی‌ رابطهء لازم و ملزومی که هیچ یک از طرفین بدون دیگری قادر به ادامه زندگی‌ و حیات نخواهند بود.

توضیحات مختصر فوق تا اندازه ای نشان می دهند که برگزاری انتخابات تا چه اندازه برای یک رژیم تمامیّت خواه مانند رژیم اسلامی می تواند امری حیاتی تلقی‌ شود. اما صرفنظر از توضیحات فوق، انتخابات پیش رو، بنا به دلایلی که ارائه خواهم داد، از اهمیت بسیار ویژه ای، بمراتب بیشتر از دفعات قبل، برای رژیم اسلامی برخوردار می‌باشد.

۲- اهمیت ویژهء انتخابات سال ۱۳۹۲ برای رژیم اسلامی:  

رژیم اسلامی با وجود ساختار غیر متعارف و تناقضات ناشی‌ از آن همیشه دستخوش بحران های عمیق داخلی‌ و خارجی‌ بوده است و این روند تا آخرین دقایق عمر این رژیم همچنان ادامه خواهد داشت و روز به روز به دامنه و وسعت این بحران ها افزوده خواهد شد. در موقعیتی که در آن قرار گرفته ایم، مهمترین دغدغهء رژیم اسلامی، بر خلاف نظر برخی‌ از هموطنان عزیز، بحران های عمیق اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی‌ در داخل کشور ایران نیست؛ بلکه این بحران‌های خارجی‌ هستند که رژیم ایران را در لبهء پرتگاه سقوط قرار داده اند. یکی‌ از دلایل مهمی‌ که این انتخابات از اهمیت بسیار ویژه ای برای رژیم اسلامی برخوردار می‌باشد، در همین بحران های خارجی‌ نهفته است. این مقدمهء کوتاه با استناد به دلایل ساده و مختصر زیر بخوبی قابل اثبات می‌باشد. این دلایل عبارتند از: 

۱- تضاد و اختلاف نظر بین سردمداران رژیم اسلامی، یک تضاد آشتی‌ ناپذیر که منجر به سرنگونی کامل رژیم اسلامی شود نیست؛ چرا که تک تک سردمداران رژیم اسلامی بخوبی می‌دانند که تا چه اندازه باید به این تنش ها دامن بزنند. عقب نشینی طرفین این تضادهای بر سر دست یابی‌ هر چه بیشتر به امکانات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی‌ و اجتماعی کشور را در شرایط بسیار حساس تاریخی‌ بارها و بارها تجربه کرده ایم و نیازی به توضیح مکرّر آنها نیست. تجربیات متعددی، طی‌ 34 سال گذشته، بخوبی نشان می دهند که هر زمان سردمداران رژیم اسلامی با جنبش‌ها و اعتراضات مردمی روبرو شده اند، به یکباره تضاد و اختلافات درونی خود را کنار گذاشته، با یکدیگر متحد شده و به شدیدترین شکل ممکن ملت ایران را سرکوب کرده اند.

۲- گذشته از این نکته، بحران های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی‌ و اجتماعی زمانی‌ برای رژیم اسلامی می توانند خطر آفرین باشند که در عرصهء سیاسی کشور ایران یک آلترناتیو قوی (چه در داخل کشور، چه در خارج از ایران) در مقابل رژیم اسلامی قرار گرفته باشد؛ آلترناتیوی که بتواند بخش عظیمی‌ از ملت ایران را حول یک سری مطالبات مشترک سازماندهی کرده و در مقاطع مختلف تاریخی‌ رژیم اسلامی را به چالش بکشاند. با نگاهی‌ گذرا به صفحهء سیاسی کشور ایران بخوبی می بینیم که، متاسفانه، یک چنین آلترناتیو قدرتمندی در صحنهء سیاسی کشور ایران وجود ندارد. با توجه به نبود یک چنین آلترناتیوی و نتیجتأ عدم سازماندهی ملت ایران، رژیم اسلامی بخوبی به این نکته واقف است که هر گونه اعتراض مردمی در داخل کشور را با استفاده از ابزارها و نیروهای سرکوب خود براحتی‌ در هم خواهد شکست. برای اثبات این مورد خاص مثال‌های فراوانی‌ می‌توان ارائه داد. بعنوان نمونه می توان به حذف یارانه ها اشاره کرد. حذف یارانه‌ها همیشه در همه جای جهان با اعتراضات مردمی روبرو بوده است. چند ماه قبل، بعنوان مثال کشور کامرون تصمیم گرفت که فقط سوبسید یک قلم کالا و آن‌هم مواد سوختی را حذف کند. این حرکت دولت کامرون با چنان اعتراضات مردمی روبرو شد که در نهایت دولت این کشور را مجبور کرد که فقط بخشی از سوبسید مواد سوختی و نه همهء آن را حذف کند. در ایران ما، رژیم اسلامی یک‌شبه سوبسید تمامی‌ کالاها را حذف کرد و این حرکت رژیم اسلامی بعلّت نبود یک آلترناتیو قوی و عدم سازماندهی مردم با هیچگونه حرکت اعتراضی مواجه نشد.

۳- نکتهء دیگری که بخوبی اثبات می‌کند که دغدغهء رژیم اسلامی در شرایط کنونی‌ بحران های داخلی‌ نیست، حضور گستردهء رژیم ایران در عراق و شرکت تمام عیار نیروهای رژیم در جنگ داخلی‌ سوریه می‌باشد. این حضور گستردهء مزدوران رژیم اسلامی در عراق و شرکت در جنگ داخلی‌ سوریه بنفع رژیم بشار اسد، حاکی از آن دارد که سردمداران رژیم اسلامی بهیچوجه دغدغهء بروز اعتراضات مردمی در داخل کشور را ندارند، چرا که اگر یک چنین دغدغه ای داشتند، سعی می کردند بخاطر حفظ امنیت رژیم اسلامی نیروهای سرکوب خود را در این موقعیت حساس در داخل مرزهای ایران متمرکز کنند.

4- نکتهء دیگر، بحران فعالیت‌های اتمی‌ رژیم ایران می‌باشد که به نوع خود می تواند منبع و مأخذ یک جنگ خانمانسوز برای رژیم اسلامی باشد. اما، با وجود یک چنین خطر بالقوه ای، رژیم اسلامی نه تنها تا این لحظه از فعالیت‌های اتمی‌ خود عقب نشینی نکرده است، بلکه با صرف هر گونه هزینه ای و بدون هیچگونه ترس و واهمه ای در راستای رسیدن به اهداف کوتاه و بلند مدت خود در منطقهء خاورمیانه در حال حرکت می‌باشد.

توضیحات فوق، دو نکتهء بسیار مهم را برای ما به تصویر می‌کشند.

اولاً رژیم اسلامی آنچنان دغدغهء بحران های داخلی‌ کشور ایران را ندارد.

 دو ديگر اينکه مجموعهء بحران‌هایی‌ که رژیم اسلامی در عرصهء بین المللی (بطور مشخص: شرکت در جنگ داخلی‌ سوریه و بحران فعالیت‌های اتمی‌) با آن روبروست، رژیم اسلامی را وادار می‌کند که برگزاری انتخابات آینده را به بهترین شکل ممکن و با شکوه هر چه تمامتر از نظر میزان تعداد شرکت کنندگان در این انتخابات برگزار کند.

بهمین خاطر انتخابات آینده از اهمیت بسیار ویژه ای برای رژیم اسلامی برخوردار می‌باشد. چرا که تعداد بالای شرکت کننده در این انتخابات، بنوعی آرایش قدرت رژیم اسلامی را در عرصهء جهانی‌ به معرض نمایش خواهد گذشت.

این آرایش قدرت به چه صورت می تواند برای رژیم اسلامی مفید باشد؟ بعنوان مثال: تعداد بالای شرکت کننده در این انتخابات، این تصور را ممکن است در ذهن برخی‌ از نظریه پردازان جهان غرب ایجاد کند که رژیم اسلامی از پایگاه توده‌ ای و مردمی بسیار قوی برخوردار می‌باشد، پس نتیجتاً حملهء نظامی به تأسیسات اتمی‌ ایران می تواند آنچنان موفقیت آمیز نباشد؛ چرا که یک چنین حملهء نظامی می تواند با عکس ‌العمل شدید طرفداران رژیم ایران همراه باشد.

نکتهء سودمند دیگر در رابطه با هر چه باشکوه برگزار کردن انتخابات اخیر برای رژیم اسلامی خرید وقت در مذاکرات اتمی‌ با جهان غرب می‌باشد. اگر چه که جهان غرب به این نتیجه رسیده است که تنها فرد تصمیم گیرنده در حوزهء فعالیت‌های اتمی‌ رژیم ایران، شخص ولی‌ فقیه می‌باشد، کما اینکه طی‌ دو سال گذشته جهان غرب بصورت رسمی‌ هرگز با احمدی نژاد در مورد بحران اتمی‌ ایران مذاکره آنچنانی‌ نکرده است؛ اما منکر این نکته نمی‌توان شد که در بین نظریه پردازان و کارشناسان غربی هم هستند کسانی‌ که به فرد یا جناحی از رژیم اسلامی توهم داشته و فکر می کنند که با بقدرت رسیدن این فرد یا این جناح از رژیم اسلامی بحران فعالیت‌های اتمی‌ رژیم ایران بصورتی کاملاً صلح آمیز و دیپلماتیک حل و فصل خواهد شد. بر مبنای توضیحات ارائه شده تا این بخش از مقاله، اکنون با دید بهتری قادر خواهیم بود که نحوهء طراحی و معماری انتخابات آینده رژیم اسلامی را پیش بینی‌ کنیم.  

3- طراحی و معماری انتخابات سال 1392 رژیم اسلامی:

طبق معمول 34 سال گذشته، رژیم اسلامی، با استفادهء دقیق از تئوری‌های روانشناسی اجتماعی و تبلیغات گسترده در این راستا، تلاش خواهد کرد که دو کاندید ریاست جمهوری را که ظاهراً با یکدیگر فرق دارند به مرحلهء نهایی انتخابات روانه کند. طبق معمول همیشه، در یک طرف کاندیدی قرار می‌گیرد که در ظاهر امر آنچنان با نظریات شخص ولی‌ فقیه موافق نیست، بدنبال بهبود وضع زندگی‌ جوانان است، تلاش می‌کند که وضعیت اقتصادی و مشکل بیکاری ملت ایران را حل کند، خواهان بهبود روابط ایران با دیگر کشورهای جهان می‌باشد. در طرف دیگر، کاندیدی قرار می‌گیرد که بطور غیر مستقیم (با استفاده از تبلیغات) استنباط می شود که فرد مورد علاقهء شخص ولی‌ فقیه می‌باشد، خواهان عظمت ایران اسلامی در عرصه جهانی‌ می‌باشد، به آمریکا و دیگر ابر قدرت‌های جهان باج نمی دهد، بدنبال بهبود وضع زندگی‌ قشر مستضف جامعه و از بین بردن نابرابری ها است و غیره.

از طرف دیگر، چون یکی‌ از اهداف مهم رژیم اسلامی در این انتخابات خرید وقت در مورد بحران اتمی‌ می‌باشد، رژیم اسلامی تلاش خواهد کرد که یکی‌ از کاندیدا‌های تائید صلاحیت شدهء شورای نگهبان، کاندیدائی توهم ساز برای جهان غرب و همچنین توهم ساز برای ملت ایران باشد. حضور یک کاندید توهم ساز در انتخابات، در درجهء اول بخش زیادی از ملت ایران را به پای صندوق‌های رأی روانه خواهد کرد. انتخاب یک چنین کاندید توهم سازی بعنوان رئیس جمهور می تواند وقت و زمان کافی‌ برای رژیم اسلامی در مورد بحران اتمی‌ به ارمغان بیاورد؛ چرا که بخشی از کارشناسان جهان غرب، مخصوصاً طیفی که به فرد یا جناحی در درون حاکمیت رژیم اسلامی توهم دارند، تا ماه‌ها درگیر مذاکرات بیهوده و بی‌ نتیجه با این فرد خواهند بود.

با توجه به لیست شرکت کنندگان در این انتخابات، شخص علی‌ اکبر هاشمی‌ رفسنجانی‌ بهترین کاندید برای انجام یک چنین مسئولیت و وظیفهء خطیری برای رژیم اسلامی می‌باشد. بهمین خاطر، به اعتقاد من احتمال اینکه شورای نگهبان صلاحیت هاشمی‌ رفسنجانی‌ را تائید نکند خیلی‌ کم بنظر می‌رسد. چرا که با حذف هاشمی‌ رفسنجانی‌ در عرصهء انتخابات، رژیم اسلامی بخش قابل توجّهی از آرای شرکت کننده در این انتخابات را از دست خواهد داد. (در اینجا لازم می‌دانم که این نکته مهم را یادآور شوم که، با توجه به اینکه تعداد بیش از 600 نفر خود را کاندید شرکت در این انتخابات معرفی کرده اند، و من شخصاً لیست نام و سابقهء همه این افراد را مطالعه نکرده ام، باید یادآور شوم که ممکن است که این مسئولیت خطیر به شخص دیگری غیر از رفسنجانی،‌ و بعنوان مثال، فردی از جناح اصلاح طلبان حکومتی واگذار شود. اما نکتهء مهم اینجاست که، فارغ از اینکه چه کسی‌ در این انتخابات شرکت می‌کند، این مکانیسم یعنی‌ طراحی و برنامه ریزی رژیم اسلامی برای انتخابات بصورت یکسان عمل می‌کند).

نکتهء مهم دیگر که شاید برای برخی‌ از هموطنان عزیز سوال برانگیز باشد این است که تعدادی از کاندیداها مانند علی‌ اکبر ولایتی، محسن رضایی، و حتی خود هاشمی‌ رفسنجانی‌ بخاطر عملیات ترور رژیم اسلامی در خارج از کشور در لیست تعقیب پلیس بین الملل قرار دارند. در این مورد می‌توان گفت که، بعنوان مثال، کسانی‌ مانند محسن رضایی و علی‌ اکبر ولایتی فقط و فقط بخاطر بازار گرمی‌ انتخابات خود را کاندید کرده اند و تعدادی از این طیف در مراحل بعدی به نفع دیگر کاندیدا‌ها عقب نشینی خواهند کرد. بعنوان مثال، فردی مثل علی‌ اکبر ولایتی که کارشناس روابط بین الملل ولی‌ فقیه می‌باشد، صرفنظر از اینکه در لیست تعقیب پلیس بین الملل قرار دارد، نیازی به رئیس جمهور شدن ندارد. و اگر کاندید مورد نظر رژیم اسلامی شخص هاشمی‌ رفسنجانی‌ باشد، در زمینهء خارج کردن اسم وی از لیست پلیس بین الملل اقدامات لازم از ماهها قبل انجام گرفته است. تشکیل کمیتهء مشترک بین ایران و آرژانتین جهت رسیدگی به بمب گذاری در دفتر یهودیان آرژانتین را می‌توان در این رابطه تلقی‌ نمود.

نکتهء مهم دیگر نحوهء تبلیغات رژیم اسلامی در این انتخابات می‌باشد، و اینکه رژیم اسلامی به چه صورت با دقت و زیرکی تمام بصورت غیر مستقیم ملت ایران را به پای صندوق‌های رأی و حتی کاندید مورد علاقه خود هدایت می‌کند. این نکته را با چند مثال بصورتی واضح‌تر مطرح می‌کنم: قالیباف در سخنرانی اخیر خود گفته است که در تظاهرات سال 1378 با چماق در سرکوب ملت ایران دست داشته است. با شنیدن این خبر طبیعتاً کمتر ایرانی‌ به شخص قالیباف رأی خواهد داد. خود شخص قالیباف و کارشناسان و برنامه ریزان پشت پردهء رژیم اسلامی هم بخوبی به این نکته واقف هستند. اما چرا قالیباف یک چنین سخنی را در این مقطع حساس بیان می‌کند، و چرا این خبر مثل برق و باد در فضای مجازی و اخبار ایرانی‌ در چرخش است؟ بخاطر اینکه پخش این خبر کسانی‌ را که قرار است در این انتخابات شرکت کنند بطور غیر مستقیم به سمت کاندید نقطهء مقابل قالیباف هدایت می‌کند.

در کنار این خبر خبرهای دیگری هم در روزنامه‌ها و سایت‌های خبری ایرانیان پخش می شود که دقیقاً همین مکانیسم را تکرار می کنند و بصورت غیر مستقیم ملت ایران را به سمت کاندید دیگری هدایت می‌کنند. بعنوان مثال: فرماندهء بسیج طی‌ یک سخنرانی‌ با کنایه به هاشمی‌ رفسنجانی‌ اشاره کرد که ما هرگز اجازهء مذاکره با آمریکا را به کسی‌ نخواهیم داد. یا علی‌ اکبر ولایتی در یکی‌ از سخنرانی‌‌های اخیر خود اشاره می‌کند که هاشمی‌ در فتنهء سال 1388 رهبر انقلاب را تنها گذاشت. یا فلان آیت‌الله تند رو طی‌ سخنانی اشاره می‌کند که کسانی‌ که بنز سوار هستند (یعنی‌ هاشمی‌ رفسنجانی‌) نمی توانند رئیس جمهور شوند. روز به روز که به موعد انتخابات نزدیک می‌شویم دامنهء این تبلیغات و هشدارها از طرف بخش تند روی رژیم اسلامی علیه ين کاندید ظاهراً خندان، مهربان، و دلسوز افزایش پیدا می‌کند. تک تک خبر‌های فوق صرفنظر از لغاتی که بصورت ظاهری بیان می کنند حاوی یک پیغام مخفی‌ دیگر هستند که بطور غیر مستقیم شنوندگان را به سمت دیگری، دقیقاً در جهت خواستهء رژیم، اسلامی هدایت می کنند.

به عبارتی،‌ کارشناسان رژیم اسلامی با استفاده از سه عنصر دانش، قدرت، و علم سخنگویی (Discourse Analysis) یک نکتهء غیر واقعی‌ را با تکرار مکرر آن بعنوان یک واقعیت در ذهن شنونده نهادینه می کنند و اینگونه نشان می دهند که گویا تضاد آشتی‌ ناپذیری بین هاشمی‌ رفسنجانی‌ و خامنه‌ای وجود دارد و اگر هاشمی‌ رفسنجانی‌ رئیس جمهور شود، ما در ایران شاهد یک انقلاب خواهیم بود. مجموعهء این گونه تبلیغات تا جایی‌ تاثیر گذار می شود که فردی مثل مسعود رجوی رهبر سازمان مجاهدین خلق ایران هم، بعد از حدود چهل سال مبارزهء سیاسی، آنچنان فریب تبلیغات رژیم اسلامی را می‌خورد که هاشمی‌ رفسنجانی‌ را به شرکت در انتخابات تشویق می‌کند.      

اما سوال اینجاست که آیا انتخاب هاشمی‌ رفسنجانی‌ آسیبی به شخص ولی‌ فقیه یا رژیم اسلامی خواهد زد و آیا این انتخاب می تواند سودی به نفع ما ملت ایران داشته باشد؟ و آیا انتخاب فرد دیگری بعنوان رئیس جمهور کوچکترین نکتهء مثبتی برای ما ملت ایران بدنبال خواهد داشت؟

جواب سوالات فوق منفی‌ خواهند بود؛ به دلایل زیر:

1. علی‌ اکبر هاشمی‌ رفسنجانی‌ سال هاست که ریاست مجمع تشخیص مصلحت نظام را بعهده دارد. جهت اطلاع خوانندگان، مجمع تشخیص مصلحت نظام یکی‌ از مهمترین، قویترین و حساس‌ترین ارکان‌های رژیم اسلامی می‌باشد. یکی‌ از وظأیف مهم این مجمع در زمان کناره گیری، عزل، یا فوت ولی‌ فقیه می‌باشد. در یک چنین حالتی مجمع تشخیص مصلحت نظام وظیفه دارد که کمیتهء موقت رهبری را تشکیل دهد تا زمانی‌ که مجلس خبرگان ولی‌ فقیه جدید را انتخاب کند.

نکته مهم دیگر اینکه، کلیه اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام، من‌جمله رئیس این مجمع، یعنی‌ هاشمی‌ رفسنجانی‌ بصورت انتصابی از طرف شخص ولی‌ فقیه انتخاب می شوند. حال، از خودمان سوال کنیم، اگر هاشمی‌ رفسنجانی‌ کوچکترین خطری برای ولی‌ فقیه یا رژیم اسلامی داشت، آیا شخص خامنه‌ای وی را بعنوان رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام، یعنی‌ ارکانی با یک چنین قدرت اجرایی انتصاب میکرد؟ طبیعتاً جواب این سوال هم منفی‌ خواهد بود.

2. هاشمی‌ رفسنجانی‌ و خامنه‌ای در پروژه‌های اقتصادی بسیاری سالیان سال مشترک المنافع بوده و هستند. بعنوان مثال، دانشگاه آزاد اسلامی با ارزشی برابر 2500 میلیارد تومان.

3. نکتهء مهم دیگر میزان قدرت اجرایی شخص رئیس جمهور در رژیم اسلامی می‌باشد. با نگاهی‌ به مفاد قانون اساسی‌ می بینیم که شخص ولی‌ فقیه، انتخاب روسای قوای مسلح، وزرای نفت، اطلاعات، رئیس سازمان صدا و سیما، مدیریت تمامی‌ بنیاد ها، رئیس قوه قضائیه، و شورای نگهبان را بعهده دارد. به عباراتی، شخص ولی‌ فقیه کنترل کامل تمامی‌ منابع سیاسی، اقتصادی، تبلیغاتی، نظامی اجتماعی و فرهنگی‌ کشور را در اختیار دارد و شخص رئیس جمهور چیزی بجز یک مترسک در رژیم اسلامی نبوده و نیست. جملهء معروف محمد خاتمی پس از هشت سال ریاست جمهوری که گفت که وی فقط یک «تدارکچی» بوده است این نکته را بخوبی تائید می‌کند.

4. چهارم اینکه ما ملت ایران نباید فراموش کنیم که هر کسی‌ در این رژیم به پست‌های حساسی مانند ریاست جمهوری انتخاب می شود، میزان سر سپردگی و وفاداری خویش را به قوانین ضّد انسانی‌ و ضّد بشری رژیم اسلامی به بهترین شکل ممکن اثبات کرده است. به عبارتی‌ ما ایرانیان با شرکت در انتخابات، با دست های خود، یکی‌ از زبردست ترین جلادان فرزندان این آب و خاک را بعنوان رئیس جمهور انتخاب می‌کنیم. 

دستاورد:

مجموعهء تغییر و تحولات بوجود آمده و در شرف وقوع در خاورمیانه، يعنی آنچه که در رسانه‌‌ها به «بهار عربی‌» (بخوانید زمستان عربی‌) معروف شده است چیزی را جز بقدرت رسیدن احزاب اسلامی سنی به همراه نداشته است. این تغییر و تحولات طبیعتاً خوش آیند رژیم اسلامی ایران که سالیان سال، با صرف میلیارد‌ها دلار پول ملت ایران، در صدد تبلیغ مذهب شیعه بود، نبوده و نیست. این نکته که خامنه‌ای آن را بعنوان «بیداری اسلامی» قلمداد کرده بود، در شرف تبدیل شدن به چیزی شبیه افول مذهب شیعه در منطقهء خاورمیانه است. بهمین خاطر رژیم ایران با تمام امکانات تلاش می‌کند که تمام دست آورد‌های 34 سال گذشتهء خود را با چنگ و دندان حفظ کند تا از این طریق بتواند در مقابل دو دشمن اصلی‌ خود در منطقه، یعنی‌ عربستان سعودی و اسرائیل، قدرت رقابت و هژمونی داشته باشد.

حفظ این دستاوردها باعث شده است که رژیم اسلامی با تمام امکانات در جبهه‌های مختلفی‌ مانند افغانستان، عراق، یمن، بحرین، سوریه، لبنان بصورت منظم و نا منظم وارد جنگ شود. از طرف دیگر، جهان غرب بخاطر فعالیت‌های مخفیانهء اتمی‌ و تلاش برای دست یابی‌ به سلاح اتمی‌، رژیم اسلامی را در تنگنای بسیار شدیدی قرار داده است، و این نکته می رود که به جنگی خانمانسوز تبدیل شود.

با در نظر گرفتن عناصر مختلف‌ می‌توان گفت که شانس عقب نشینی رژیم اسلامی، چه در عرصهء فعالیت‌های اتمی‌ و چه عقب نشینی از مواضع خود در سوریه، عراق و دیگر نقاط خاورمیانه، بسیار کم و شاید بتوان گفت تقریباً غیر ممکن خواهد بود. چرا که عقب نشینی از هر یک از مواضع فوق یعنی‌ بدور ریختن تمام تلاش هایی که رژیم اسلامی طی‌ 34 سال گذشته برای بدست آوردن آنها مصرف کرده است.

در چنین حالتی، تنها چیزی که می تواند ملت و کشور ایران را از یک ویرانی و تباهی مطلق نجات دهد، شرکت در انتخابات رژیم اسلامی نیست؛ چرا که شرکت در انتخابات عمر دوباره ای به مدت چهار سال به رژیم اسلامی اعطاء می‌کند و هیچگونه تغییر و دستاورد مثبتی، چه در عرصهء داخلی‌ و چه در عرصهء خارجی،‌ بهمراه نخواهد داشت. تنها چیزی که می تواند نجات دهندهء ایران، ملت ایران و زندگی‌ نسل های آینده این مرز و بوم باشد، همانا سرنگونی هر چه زودتر این رژیم می‌باشد، و این نکته بدون اتحاد فراگیر تمامی‌ کسانی‌ که خواهان سرنگونی بدون قید و شرط این رژیم هستند، میسر نمی‌شود

۱۹.۰۵.۲۰۱۳

نظر خوانندگان

محل ارسال نظر در مورد اين مطلب:

توجه: اگر عنوان اين مقاله را در جدول زير وارد نکنيد، ما نخوهيم دانست که راجع به کدام مطلب اظهار نظر کرده ايد.

کافی است تيتر را کپی کرده و در محل مربوطه وارد کنيد.

بازگشت به خانه