حضور احمدی نژاد را در سازمان ملل محکوم کنیم

جهانشاه رشيديان

شرکت احمدی نژاد رییس جمهور رژیم اسلامی در اجلاس امسال سازمان ملل در سپتامبر این سوال را مطرح میکند که چرا ما ایرانیان خارج از کشور با کمک مردم صلح دوست جهان از شرکت این فرد جلوگیری نکنیم و یا حداقل از این فرصت برای افشاه بیشتر رژیم جهل و جنایت اسلامی استفاده نکنیم.

فشار افکار عمومی جهان از یک طرف و پرونده اتمی رژیم اسلامی از طرف دیگرباعث لحن جدی تر کشورهای 5 + 1 در مورد رژیم شده است ، لحن سخنان اخير اوباما در مورد جلوگیری از  ایران اتمی، بعداز نامه پرانی هايش برای خامنه ای و کرنش در برابر رژیم نا مشروع اسلامی، و حتی لحن محتاط اخير چين و روسيه در پذيرش تحريم های جديد علیه رژیم اسلامی گواه اين مدعا است که بوی عفونت لاشهء رژيم که در حال مرگ است به مشام اينان هم رسيده است وگر نه این دول از سهم خود از خوان بی کران ملا ها به این سادگی چشم پوشی نمیکنند. همین دول هنوز سیاست یک بام و دو هوا را ادامه میدهند و رژیم اسلامی را به عنوان رژیم  مشروع به رسمیت می شناسند.

رسوائی رژيم در جامعه جهانی با حضور سالانه احمدی نژاد در اجلاس سازمان ملل نه تنها کمتر نشده بلکه حدت گرفته است. هربار که احمدی نژاد به آنجا رود، در درون و خارج سالن اجلاس رژيم و رئيس جمهورش مورد اعتراض جدی قرار گرفته اند. سال پیش بجز چين و روسيه و کشورهای اسلامی و يا غير دمکراتيکی مانند کره شمالی، اکثر کشور های عضو سازمان ملل اجلاس را در زمان خطبه خوانی احمدی نژاد بعنوان اعتراض به حضور و هجویات او پشت تریبون ترک کردند. در خارج از مقر نيز هزاران ايرانی و غير ايرانی رژيم و رئيس جمهورش را به چالش کشاندن. آنچه کماکان مورد انزجار و تعجب است حضور این فرد در اجلاس سالانه سازمان ملل است که امسال نیز پیش بینی شده است که  دلیل قانونی و اخلاقی نمیتواند داشته باشد. مردم ایران این رژیم و رییس جمهور آنرا به عنوان نمایندگان ایران قبول ندارند و با شرکت احمدی نژاد در چنین اماکنی مخالفند.

برسمیت شناختن رژیم اسلامی توسط سران کشور های بزرگ اقتصادی دهن کجی به مردم ایران است که 31 سال است قربانیان این رژیم قرون وسطائی هستند. پذیرش این رژیم در سازمان ملل و دیگر نهاد های جهانی بی دليل نيست: لاشخوران جهانی می دانند که رژیم در حال مرگ حاضر به پرداخت هر بهائی است تا مرگ محتوم خود را به تعویق اندازد. سال هاست که چین، روسیه، و اروپا با مافیای ملاها زد و بند می کنند. از طرفی دیگر مردم و برخی احزاب مترقی، و سازمان های حقوق بشر همین دول ذی نفع نمی تواند آنچه در داخل مي گذرد نادیده و  بازتاب آنرا کتمان کنند. این دول باید یاد آوری شوند که:

ـ اعتراضات مردم در چارچوب اعتراضات مدنی و يا محدود به انتخابات اخير گذشته نيست و وارد مرحله ای انقلابی شده است. با هر فرصت و بهانه ای که پيش آيد، مردم راديکال تر مصمم تر و متحد تر به خيابان ها ميريزند و مبارزه خود را ادامه خواهند داد. شيوه های ديگر مبارزه در راهند و «جنبش» آرام ولی پيوسته رو به اعتلاست. اين مبازات نه تنها مشروعيت دولت احمدی نژاد بلکه کل رژيم جمهوری اسلامی و اسلام سياسی را به چالش می کشند.

ـ جنبشی که بعداز انتخابات اخير بنام "سبز" شناخته شده فعلا موزائيک و غير قطبي ست ولی در روند خود پیوسته قطبی خواهد شد. اين جنبش "سبز" شقه شقه خواهد شد. بخش مذهبی آن دنبال رو رهبران مذهبی يعنی موسوی و کروبی و امثال آنها خواهند بود زيرا هدفشان حفظ رژيم و اصلاح ان از درون است. بخش و سيعتری از اقشار مختلف ان به جنبش انقلابی خواهند پيوست و نام و رهبران خود در بطن مبارزات از بهترين پيشروان خود انتخاب خواهند کرد. انان خواهان سرنگونی کل رژيم و تاسيس يک رژيم دومکراتيک و سکولار خواهند بود.

تمامی مقامات فعلی و گذشته رژیم هولناک ترین جنایات را در قبال مردم ایران کرده و هیچگاه در مقام نمایندگان مردم و منافع ایران نبوده اند. در این میان برخی هنوز "رفرمیست های" رژیم مانند موسوی و کروبی را تبره میکنند. آنچه مربوط به سفراحمدی نژاد به سازمان ملل است کماکان مورد اعتراض آنان نیز است. بر این مبنا ، تمام آنانی که این فرد را نماینده ایران نمیدانند میتوانند همراه با  تمام انسان های شریف دنیا حضور احمدی نژاد را در اجلاس سازمان ملل محکوم کنند. در رابطه با حقوق بشر، احمدی نژاد میباید دستگیر و در یک محکمه جهانی پاسخگوی جنایات خود و رژیمش باشد.

شگرد های رژيم برای بقا خود عمدتا بر دو اصل استوار است:

ـ   بعد از انتخابات ریاست جمهوری اخیر در ایران ، رژیم  شمشير از رو بسته است: با ادامهء سرکوب، بازداشت، شکنجه، تجاز جنسی، اعتراف گيری و احتمالا طرق ديگری که در راهند، رژیم حاضر است تمام منابع ملی را به جیب محافظان خودش در هر جا و هر ظاهری سرا زیر کند. سياست رعب و سرکوب علنی هدف رژيم  شده است. رعب و وحشت بیش از پیش نهادينه خواهند شد و مجلس و دیگر نهاد های اسلامی رژیم شگرد های جدید سرکوب را تدوین خواهند کرد. رژيم ممکن است در کنار نيروهای سرکوبگرش، برای حفاظت خود، واحد های جديدی مستقر کند و پرسنل ان از حزب الله لبنان، شيعيان عراق و غيره تشکيل دهد و هزینه سنگین این مزدوران را به حساب فقر و فلاکت بیشتر مردم بنویسد. چنين پرسنلی بيشتر با سياست رعب و وحشت علنی رژيم همگونی  دارند -- برای یک مزدور کشتن کاری است مسجل  و برای یک حزب الهه ای عرب کشتن یک ایرانی "نا مسلمان"  آنقدر ثواب دارد که کشتن یک یهودی توسط نازی ها. 

ـ متارکه همزمان ترفند دیگریست: غلاف کردن شمشير برای سازش با "رفورميست ها"،ادغام چهره های "ملايم" در رهبری سياسی/ مذهبی برای ادمه حيات رژيم در سخنان فراکسیون های رژیم محسوس هستند. اين فاز ممکن است تا آنجا پیش رود که به کنار گذاشتن اجباری احمدی نژاد و یا حتا خامنه ای منتهی شود. اين راهيست برای "رفرمیست های" رژیم تا بدون این دو شخصیت منفور و یا حتا حذف ولايت مطلق فقيه از قانون اساسی، رژیم اسلامی را حفظ کنند. اتفاقا غرب نیز بر خلاف چین و روسیه بیشتر روی این گزینش حساب باز کرده است.

آنچه صرفا مربوط به منافع اقتصادی ۱ +۵ است، فرق عمده ای ندارد کی و با چه شيوه ای در ايران حکومت کند. اين مردم ايران و بويژه ايرانيان و فعالان سياسی خارج از کشورند که بايد به کمک افکار عمومی و سازمان های مدنی غرب تاثيری برسياست های اين کشورها بجا گذارند. ما میدانیم که چین و روسیه کمتر در تیرس افکار عمومی و به ویژه مسائل حقوق بشر هستند و ترجیح میدهند از ساختار کنونی رژیم بهره مند شوند. ولی تجربه ثابت کرده که میتوانیم با کمپین و تلاش منسجم  ایرانیان خارج از کشور غرب را مجبور کنیم تا حقوق بشر را فراتر از منافع اقتصادی خود با رژيم جهل و جنايت جمهوری اسلامی در زیر هر رنگ و لعابی در نظر گيرد.

سفر احمدی نژاد به اجلاس سالانه سازمان ملل که در اواخر سپتامبر صورت میگیرد فرصت دیگری است تا تمام ایرانیان خارج از کشور یک بار دیگر انزجار خود را از مماشات غرب و سازمان ملل با رژیم غیر مشروع اسلامی در محل سازمان ملل اعلان کنند.

http://www.facebook.com/home.php?#!/note.php?note_id=420356521663&id=1515903855&ref=nf

بازگشت به خانه