زير حکم خليفه

ا. ماهان

علویان را حوصلهء هنر نبود

عباسیان داشتند خلیفه‌ای كه شاعری كند

از امویان اما یزید*

ـ خراب و مست و عشقباز ـ

شعرها داشت.

در دارالخلافهء تهران

المُستمسك ‌باللْه، خلیفه اول*

می‌شعرید، هندی*

گاهگاهی

القاصرُباللْه، خلیفه دوم ولی*

ولی امرِ مؤمنین

رُلِ فروزانِ شعر را

تلویزیونی نمود، اما

كه به او فروخته

فرمولِ جوهرِ جدیدِ شعر را؟

اتحادیه دواتگرانِ قم و حومه؟

مجمع شعار نویسانِ مركز؟

هیئتِ صیغه‌خوانانِ مشهد؟

كدوی فُرمالیست های روس‌ را شاید

كندند برایش

پشتِ دانشگاهِ جمعه،

نه!

بگمانم خودش

اندر احوالِ خواقین ِ چین خوانده*

و آن حدیثِ معتبر را شخصاً

موردِ بهینه‌سازی قرار داده.

دستور جوهر شعر رهبر چنين بود:

شاعر، مترجم، نویسنده ـ چند عدد

نیروی امنیتی ـ به اندازۀ كافی

كابل، باتوم، سُرنگ، قمه، قرص‌ ـ در حدِ كفایت

نمایندۀ رهبری ـ یك عدد.

روش‌ را درست نمی‌دانیم

ولی هرچه هست

جوهرِ حاصل

به قرمزی می‌زند

و بویش‌ را فقط

پزشكِ قانونی بازمی‌شناسد.

آخر از آن موادِ مصرفی

كس ِ درستی نمی‌ماند

تا روش‌ ساخت جوهر خلیفه را

گزارش ‌بدهد.

راستی!

در موادِ لازم

یك دوتایی روزنامه‌نگار و وبلاگ‌نویس

مثلِ همین شیوا ‌نظرآهاری

از قلم افتاد

زیرِ حكم است طفلی

تا شعر شود.

28/8/2010

*الا یا ایهالساقی ادر كاسا و ناولها. از رباعی مشهور یزیدابن معاویه است. در اشاره به عشق پرشور و ناكامِ او به اورینب، حافظ ما اضافه‌می‌كند: كه عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشكلها.

*خلفای عباسی مشروعیت خود را مستقیما از اللْه می‌گرفتند و نام ایشان همواره با كنیۀ اللْه بود؛ مثلاً المستنصرُباللْه، القادرُباللْه و غیره.

*هندی. تخلص‌ آیت‌اللْه خمینی است در شعر.

*قاصر بمعنای قصوركننده، ناتوان، در زبان بمعنای نارسا، الكن. اما الناصربالله، این خلیفه عباسی دستی هم در شعر داشت و همزمان در دو جبهه درگیر سلاجقه و خوارزمشاهیان بود. گروهی تاریخدانان می‌گویند كه ایلغار مغول به دعوت او بود. شباهتی هسته‌ای با امروزمان.

*تنی از خواقین چین را هوس‌ بر شاعری افتاده‌بود. برای حضرت كاغذشان، فرمودند تا دواوین بهترین شعرا جمع‌كرده خمیر سازند، تا باز ورق‌كنند دفترچه شعر خاقان را.

بازگشت به خانه