معضل پراکندگی کنونی نیروهای چپ در خارج از کشور!

سارا نیکو

گسترش مبارزات وسیع توده های ستمديده در يک سال اخير، که علیرغم ترور و اختناق موجود، يعنی علیرغم سلطهء يک دیکتاتوری وحشتناک در ایران، با همهء توان به مبارزه برای نابودی رژیم جمهوری اسلامی بر پاخاستند، گر چه با حمايت وسيع نیرو های چپ و مترقی در خارج از کشور  مواجه شد اما عدم تظاهرات های سازمان داده شدهء هم زمان، سراسری و متحدانه این نیروها، در همان حال، بار دیگر پراکندگی موجود در صفوف نیرو های چپ و مترقی را بوضوح در مقابل چشم همگان قرار داد.

در شرايطی که توده های ستمديده، به دليل 31 سال زندگی در زیر سلطهء رژیم جمهوری اسلامی، جانشان به لبشان رسيده و به هر وسيله ای خشم و نفرت خود را از شرايط ظالمانهء حاکم فرياد می زنند، و در شرايطی که اصلاح طلبان حکومتی در تلاش بوده و هستند تا، با سوار شدن بر امواج مبارزات مردم، اين مبارزات را از مسير اصلی خود منحرف سازند، فقط کافی است نگاهی گذرا به عملکردهای مبارزاتی نیروهای چپ و انقلابی خارج از کشور بیاندازیم تا براحتی متوجه شویم که، علیرغم همهء تلاش هایی که تا کنون شده است، این پراکندگی ها تا چه حد در رسيدن اين تلاش ها به اهداف خود مشکل ايجاد کرده اند. در شرايطی که هدف همهء نيرو های انقلابی حمایت از مبارزات مردم ایران و افشای جنايات و سرکوبگري های جمهوری اسلامی و رساندن صدای توده های ستمديده به جهانيان است، شاهديم که چگونه اين پراکندگی باعث تضعیف اين تلاش ها شده و دست نیروهای ارتجاعی و سازشکار را برای تحمیق و متوهم کردن ایرانیان خارج از کشور و به ويژه جوانان باز گذاشته است ـ نيروهائی که می کوشند با  بهره گیری از پتانسیل عظیم مبارزاتی ایرانیان خارج از کشور زمینه را برای چانه زنی با قدرت های امپریالیستی جهت سهیم شدن در قدرت سیاسی ایران در آینده، برای خود فراهم نمایند.

در يک سال گذشته، اصلاح طلبان حکومتی و غير حکومتی  ضمن فريب بخشی از جوانان، در هر  تظاهراتی از سر داده شدن  شعار سرنگونی و شعار هائی که تماميت جمهوری اسلامی را زير سئوال می برد جلوگيری کرده و، به غير دمکراتيک ترين شکلی، هر کسی را که اين خواست واقعی مردم را فرياد می زد، مورد برخوردهای توهین آمیز و فیزیکی قرار داده و حتی تحویل پلیس داده اند. آنها با توسل به چنين رذالتی می خواستند و می خواهند تا به اربابان شان نشان دهند که اعتراضات مردمی زير خط اصلاح طلبان پيش رفته و در صفوف اعتراضات مردم خبری از براندازی نیست و گویی همهء این مردم به تظاهرات آمده اند تا احمدی نژاد را برداشته و مهرهء دیگری از رژیم سرتا پا فاسد جمهوری اسلامی را به مسند قدرت بنشانند. واقعيت اين است که پراکندگی صفوف نيرو های انقلابی و مترقی در خيلی از کشور ها به آنها امکان نداده تا با بر پائی تظاهرات های بزرگ به مقابله با رياکاری های اين جماعت برخيزند.

برای فعالین سیاسی در آمریکا تاثیرات این پراکندگی ها و عدم همکاری ها خود را در کمبود  برپایی  آکسیون های مبارزاتی بزرگ علیه رژیم نشان می دهد. در اینجا ما با نیروهای بزرگی از  رفرمیست ها و اصلاح طلب ها، که امکانات مالی و تبلیغاتی وسیعی در دست دارند، روبرو هستیم که از همهء این امکانات جهت منحرف کردن پتانسیل مبارزاتی مردم بهره می برند. موسسات آکادمیک، صدای آمریکا، انستیتو های مختلف، تحت عنوان ایران شناسی و غیره، عملاً همهء واماندگان سیاسی را در پناه خود گرفته و مرتب از هر جهت آنها را تغذیه فکری و مالی می کنند.  اصلاح طلبان حکومتی، صد ها نظریه پرداز وامانده را به خدمت گرفتند تا علیه انقلاب و رادیکالیسم انقلابی نوحه سرایی کنند و به مردم چنین وانمود کنند که جمهوری اسلامی هنوز اصلاح پذیر است؛ آن هم در شرايطی که همهء واقعيات عينی دلالت بر اين دارند که اصلاح پذيری جمهوری اسلامی افسانه ای بيش نيست.

بنابراين واقعيتی انکار ناپذير است که پراکندگی صفوف نيرو های مترقی همچون عاملی منفی در پيشبرد فعاليت های مبارزاتی اين نيرو ها عمل کرده است. در نتيجه، در قدم اول، باید ديد که علت این پراکندگی ها چیست؟ و چه زمینه هایی باعث شده اند که تلاش هائی که در این 31 سال گذشته جهت اتحاد شده است یکی پس از دیگری شکست بخورند و نه تنها زمینهء نزدیکی بیشتر نیروهای مبارز را بوجود نیاوردند بلکه تجارب تلخ حاصل شده از برخی وحدت های سطحی زود گذر که صورت گرفتند هم باعث هر چه بیشتر دور شدن و افتراق افراد و نیرو های سیاسی شوند. تجربه نشان داده که اين وحدت ها بدون در نظر گرفتن وظايف متفاوت نيرو هائی که در خارج از کشور فعاليت می کنند با نيروئی که ميدان اصلی فعاليت اش داخل کشور می باشد و قرار دادن اهداف غير واقعی در مقابل خود به نتيجه نرسيدند.

 واقعيت اين است که علت پراکندگی موجود را نباید لزوما در اختلافات نظری و سیاسی جستجو کرد، زیرا با توجه به زمينه های مادی و طبقاتی گرايشات فکری در سطح جامعه، اختلافات نظری تا موجوديت اين زمينه های مادی، امری هميشگی و طبيعی بوده و اتفاقاً در چنين بستری است که بايد همکاری های مبارزاتی را گسترش داد.  همکاری هائی که تنها در پرتو پراتیک مبارزاتی می توانند زمينهء نزدیکی های نظری بيشتری را فراهم کنند .

در حاليکه شرط اول برای موفق بودن هر وحدتی در درجهء اول داشتن هدف مشترک و تفاهم و درک مشترک در استفاده از شیوه های درست مبارزاتی برای رسیدن به آن هدف است، اجتناب از کلی گویی و پاسخ مشخص دادن در انتخاب راه کار های مبارزاتی تنها بستری است که می تواند یک گام نیروهای مترقی و انقلابی را جهت نزدیکی و اتحاد جلو برده و راه را برای اتحاد های بزرگتر هموار سازد. از اینرو بسیار مهم هست که توضیح داد هدف از وحدت چیست؟ و این وحدت قرار است به کدام مسئله مشخص در جنبش پاسخ گوید؟ در شرایط کنونی کدام شعار ها و شیوه های مبارزاتی را می توان در  پیش گرفت تا وظايف مبارزاتی بر علیه رژیم را بهتر به پيش برد؟

در برخورد به معضل پراکندگی های موجود در بین نیروهای مبارز و انقلابی، تا آنجا که به شرايط امروز ما در خارج از کشور برمی‌گردد، واقعيات نشان می دهند که بايد، به جای حرکت در جهت وحدت های کاذب، به سازماندهی همکاری و اتحاد عمل های مبارزاتی بين نيروهای مبارز و کمونيست در مبارزه عليه جمهوری اسلامی پرداخت و از طرف ديگر مبارزهء ايدئولوژيک فعالـی را حول مسائل مبرم و واقعی که امروز می تواند در ارتقاء سطح جنبش تاثیر گذار باشد دامن زد.

جهت شکوفائی اين امر باید، با حفظ اصول و پرنسیپ های پایه ای، آنچنان شرایط دمکراتیکی را در فضای مبارزات عملی بوجود آورد که افراد و تشکلات انقلابی، با حفظ هویت سیاسی خویش، بتوانند در کنار هم صفوف مبارزاتی خود را هر چه بیشتر گسترش بخشند و یکپارچه رژیم جلاد جمهوری اسلامی را در سطح جهانی افشا کنند. هیچ اتحاد عملی نمی تواند با حذف هویت سیاسی افراد یا تشکلات انقلابی و يا ناديده گرفتن نظرات ديگران تداوم یابد.  آن حداقلی که امروز می تواند در منسجم کردن صفوف مبارزاتی ما در حمایت از مبارزات مردم ایران نقش کلیدی ایفا کند، موضع شفاف ما بر سر خواست انقلابی سرنگونی جمهوری اسلامی با همه جناح ها و دسته هایش  و موضع گیری علیه سلطهء امپریالیسم برای ساختن جامعه ای آزاد و دمکراتيک می باشد.

جهت رسيدن به چنين اتحاد عمل مبارزاتی بايد از گذشته درس گرفت و به مبارزه عليه برخی از عواملی که مانع شکل گيری اتحاد عمل های اصولی می شوند برخاست. از جملهء اين عوامل بايد به برخورد های ناسالم و غیر دمکراتیک، سکتاریسم موجود که هم چون آفتی بر فضای سیاسی رخنه کرده، مخدوش کردن صف انقلاب و ضد انقلاب، و تزلزل و عدول از پرنسیپ های سیاسی در جریاناتی که همواره کمیت را فدای کیفیت نموده و در بزنگاه های حساس این دوران مرعوب جو شدند و نتوانستند حتی بر اصولی که خود در پلاتفرم هایشان روی کاغذ آوردند نیز وفادار بمانند، تاکيد نمود.

این نکات بخشی از مشکلاتی می باشند که تا کنون امکان تداوم همکاری های مشترک نیروهای مترقی را از آنها سلب کرده اند. البته تلاش های دستگاه های اطلاعاتی رژیم هم در ایجاد این تفرقه ها بی تاثير نبوده است.

اعتماد ایرانیان مبارز خارج از کشور، که خود قربانیان نظام جهنمی جمهوری اسلامی هستند، تنها زمانی جلب خواهد شد که در عمل شاهد قدرت مبارزاتی نيرو های مترقی در صحنه های مبارزاتی باشند. در خارج از کشور، در شرایطی که نیروهای چپ امکانات بیشتری  برای منعکس کردن صدای مبارزات مردم و تشدید مبارزه  بر علیه دشمنان مردم را دارند،  مسلماً طنین انداز شدن هرچه رسا تر شعار مرگ بر جمهوری اسلامی نقش مهمی در خنثی کردن کوشش هائی خواهد داشت که در جلوگیری از رادیکالیزه شدن هر چه بیشتر جنبش جاری بکار می روند.

در شرایطی که اصلاح طلبان حکومتی، چون موسوی، و ایادی شان، چون گنجی ها، سازگار ها، مخملباف ها، کدیورها، سعی دارند تا مبارزات مردم را در چار چوب حفظ نظام موجود محدود کنند باید کوشش کرد تا با تشدید مبارزات علیه تمامیت رژیم جمهوری اسلامی، ایرانیان خارج از کشور را به ضرورت طرح شعار "جمهوری اسلامی با هر جناح و دسته نابود باید گردد" آگاه کرد.  شعارهای سرنگونی خواهانه علیه رژیم برای پیشرفت جنبش چه در داخل و چه در خارج از کشور از اهمیتی حیاتی بر خور دار اند.

در چنین شرایطی است که اتحاد نیروهای مبارز و انقلابی، که مبارزات مردم را در نفی کلیت رژیم جمهوری اسلامی با همه جناح های درونی آن و خط کشی شفاف بر علیه امپریالیسم می بینند، از هر زمان دیگری ضروری تر می شود و وظیفهء چگونگی رسیدن به چنین اتحاد های مبارزاتی را در پیش پای هر انسانی که مسئلهء رهایی مردم ایران را در چشم انداز دارد قرار می دهد.

با خیزش بزرگ  مردم ایران برای  رسیدن  به آزادی و دموکراسی، و  در شرایط  سیاسی حساسی که جامعهء ایران امروز در آن بسر  می برد، سوالی که برای همهء ما در خارج از کشور مطرح می شود اين است که چگونه می توانیم به وظائف انقلابی خود در جهت حمایت از این مبارزات و تاثیر گذاری بر روی آن عمل کنیم؟  جهت عمل به اين وظايف بايد با شکل دادن به وسيع ترين اتحاد عمل های مبارزاتی، بيشترين نيروی مبارزاتی ممکن را به صحنه عمل کشاند و برای شکل دادن به چنين اتحاد عملی بايد با هر گرايش خود محورانه و سکتاريستی وسيعاً به مبارزه برخاست و اجازه نداد که درک های کوته بينانه از همکاری نيرو های انقلابی جايگزين وسعت نظر انقلابی شود. بايد تلاش کرد تا همهء نيرو های انقلابی، با شعار ها و پرچم های خود، زير پلاتفرمی که خواست سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی با همه جناح ها و دارو دسته هایش، و قطع قطعی سلطهء امپریالیسم، بر آن قيد شده در صفی واحد به ميدان آمده  و صدای حق طلبانهء توده های ستمديده ايران را پژواک دهند.

 10 آگوست

وبلاگ پروسه

www.process2010.blogspot.com

بازگشت به خانه